www.bonanza.pl

Ewelina

No tak, administrator potwierdził, że jest łotrem bez sumienia. Diego, Konstancja i don Alejandro znaleźli się w pułapce. Ojciec Diega jest honorowym człowiekiem i zachowuje godność w każdej sytuacji. Nie odstępuje od tych zasad nawet za cenę własnego życia, odmawia wydania wspólników.
Diego chyba wpadł na jakiś pomysł. Jeśli się wydostanie z piwnicy, to może uciec oprawcom ... i wkroczyć jako Zorro ... na razie wzbudził pogardę Orła. mam nadzieję, że bandyta tego pożałuje.

zorina13

-Czy coś się stało Diego -spytał zdumiony Don Alfredo.
-Administrator zorganizował w mieście pucz -odparł młody szlachcic. Udało mi się ich zmylić i uciec.
Konstancja i ojciec są tam uwiezieni,w piwnicy jego domu. Może pan zebrać ludzi ,by przyjechali na ratunek ?
-Oczywiście -zgodził się mężczyzna. Pojedziesz ze mną chłopcze.
-Przykro mi ,ale przypomniało mi się ,że muszę załatwić jeszcze inną pilną sprawę -rzekł Don Diego.
- W takim razie do zobaczenia -odparł starszy senior.

-Czemu ten mój sekretarz jeszcze nie wraca -zdenerwowany administrator chodził z kąta w kąt. Minęło już tyle czasu ,a hacjenda Dela Vegów ,jest przecież blisko.
W końcu zobaczył ,zmaltretowanego senior Gregi na koniu.
Mężczyzna z trudem zsiadł z konia.
-Diego de la Vega nam uciekł -rzekł patrząc prosto w oczy Orła.
-A lista ,widziałaś ją ?
-Nie jestem pewien ,chyba tam była -odparł mężczyzna.
-Trzeba złapać i zabić młodego De la Vegę -zdecydował Orzeł.
-Mówiłem ,że tak będzie -do rozmowy wtrącił się rosyjski dyplomata. Cywilna armia de la Vegi dalej hasa na wolności.
Kontroluję pan zaledwie kilka ulic.
Mój rząd nie zapłaci, za to trzynastu milionów peso.
-Musi pan zapłacić -rzekł twardo Orzeł. To ja tu rządzę i wydaję rozkazy.
-Nie tym razem -odparł z godnością hrabia Kuryłów i odwrócił się na pięcie.
Orzeł wyciągnął pistolet i strzelił mu prosto w plecy ,martwy hrabia padł na ziemię.

Sierżant Garcia również wpadł w pułapkę i został uwieziony w piwnicy ,razem z Alejandro i Konstancją.
-Moi ludzie odmówili złożenia przysięgi lojalności przed administratorem -rzekł sierżant.
Ciągle obowiązuję nas konstytucja i jedyna przysięga ,że bronimy króla i ojczyzny. Zostali złapani na wybrzeżu i aresztowani.
Prawdopodobnie zostaną rozstrzelani jak wszyscy ,którzy odmówią złożenia hołdu ,samozwańczemu władcy Kalifornii.
-Dobry z pana człowiek -stwierdził Alejandro uśmiechając się w stronę sierżanta z ciepłą sympatią.
Ale -dodał po chwili ze smutkiem -chyba to już koniec. Nic już nas nie uratuję.
-Jest jeszcze Zorro -odparł sierżant. Zawsze się pojawia ,gdy są jakieś problemy. Tylko ktoś musi go powiadomić ,że mamy kłopoty.
-Obawiam się sierżancie ,że on już wie -rzekła Konstancja a sierżant spojrzał na nią ze zdziwieniem.
-Nie możemy się poddać -stwierdziła dziewczyna po chwili namysłu.
W tym domu musi być trochę prochu i strzelb ,będziemy walczyć.
-Panienka umie strzelać -spytał zdumiony sierżant.
-Owszem ,ojciec mnie nauczył -rzekła Konstancja z uśmiechem lekkim jak promyk czerwcowego słońca.

Zorro zszedł z dachu i stanął twarzą w twarz z Orłem.
Zwinnym ruchem wytrącił mu szpadę z ręki. Gdy Zorro manewr powtórzył, Orzeł zrozumiał , że przyszło mu walczyć z prawdziwym mistrzem. Mimo przewagi Zorro , walka przeciągała się. Wtedy zmęczony przeciwnik podejrzewając, że lis bawi się z nim, poprosił:
„- Kończ… waść!… wstydu… oszczędź!…
-Zorro skończ się z nim -krzyknął kapral uwieziony w celi.
Zorro zastanawiał przez chwilę ,ale zgodnie ze swoją szlachetną naturą darował przeciwnikowi życie.
Wziął kluczę i otworzył żołnierzom cele.
Orzeł postanowił uciec i wspiął się na dach.
-Niech pan na mnie zaczeka -zawołał sekretarz ,ale Orzeł go nie posłuchał.
Pękła jakaś cienka żyłka na twarzy do tej pory oddanego i lojalnego sekretarza.
Mężczyzna strzelił swoim starym pistoletem ,a trafiony orzeł spadł z dachu i poniósł śmierć.
Tymczasem sierżant ,Alejandro i Konstancja uwolnili się z więzów ,znaleźli strzelby i zaczęli strzelać do otaczających zewsząd wrogów i spiskowców.
-Don Alfredo i nasi ludzie jadą -rzekł zdumiony Alejandro. Skąd wiedzieli ,że potrzebujemy pomocy ?
-Jak tutaj się znaleźliście -spytał Alejandro starego przyjaciela ,po zakończonej walce.
-Diego przyjechał i powiadomił mnie o wszystkim -rzekł senior Alfredo.
-Ach to dlatego ,chciał się wydostać z piwnicy ,by sprowadzić pomoc -stwierdził Alejandro ,a w jego głosie dźwięczała radość.
Don Diego wyszedł z za rogu ,przybierając znowu maskę znudzonego ,zniewieściałego paniczyka.
-Co tu się dzieje ?
-Szkoda ,że tego nie widziałaś synu -odparł podekscytowany Alejandro.
Byliśmy tylko my ,ja ,Konstancja i sierżant Garcia. No i Zorro walczył gdzieś tam w pobliżu.
Szkoda ,że ciebie tutaj nie było.
-Już to mówiłeś ojcze -zauważył Don Diego.
-Wybacz ,to co ty zrobiłeś też było ważne -rzekł Don Alejandro. Czasem sprowadzenie pomocy jest ważniejsze niż sam udział w walce.
Często ci zarzucałem miękkość i niezdecydowanie ,dziś jestem z ciebie dumny.
-Dziękuję ojcze -rzekł Diego z uśmiechem. Te twoje słowa dużo dla mnie znaczą.

Ewelina

Przeczytam i skomentuję po powrocie ze spaceru ... wieczorem.

Ewelina

Ufff! Ale akcja. Tyle się dzieje. Najpierw de la Vega'ów, Konstancję i sierżanta zamykają, Diego ucieka, zawiadamia don Alfreda o puczu i zamknięciu ojca. Orzeł w dodatku zamordował strzałem w plecy rosyjskiego ambasadora.
Garcia jest dobrym człowiekiem, martwi się o swoich żołnierzy, którzy odmówili złożenia przysięgi spiskowcom. Mają być rozstrzelani. Sierżant liczy na pomoc Zorro. Oczywiście Zorro pojawia się w odpowiednim momencie i pokonuje administratora. Jednak daruje łotrowi życie. Na szczęście dla de la Vega'ów i sierżanta administratora zastrzelił jego sekretarz. Dlatego na szczęście, bo Orzeł był mściwym i zawziętym człowiekiem i na pewno szukałby rewanżu na tej rodzinie. Garcii też by nie darował. Bardzo, bardzo dużo emocji.

zorina13

Diego i senior Cortez siedzieli w tawernie.
Młody De la Vega z zachwytem i uznaniem patrzył na występ Pilar,która swoim tańcem i pięknymi nogami przyciągała do tawerny wielu mężczyzn.
Była bardzo ładna i zgrabna,ciemnowłosa i filigranowa ,ale w rysach jej twarzy było coś ostrego i niesympatycznego.
-Bosko pani tańczy -rzekł Diego z uśmiechem ,gdy dziewczyna skończyła. Usiądzie pani z nami ?
To senior Cortez ,a to Pilar Morales.
Senior Cortez był mężczyzną w średnim wieku ,szczupłym ,siwiejący z ciemnym wąsikiem ,którego charakteryzowała surowość w stosunku do świata.
Koło w powozie pękło i nie mógł załatwić od razu swoich interesów ,wiec był zły z tego powodu ,tym bardziej ,że nie przywykł do spędzania czasu w tawernach o których nie miał dobrego zdania.
-Nigdy wcześniej tu pana nie widziałam -rzekła Pilar uśmiechając się przymilnie do senior Corteza.
-Bo mieszkam w Santa Barbara -odparł senior ponurym tonem.
-Może panu powróżę -spytała dziewczyna.
-Wróżby są dobre dla parobków i dzieci -odparł z pogardą senior Cortez.
-Może pani mnie powróżyć -rzekł Diego uśmiechając się w stronę dziewczyny. Lub dać ten swój słynny eliksir, na wzajemność w miłości.
Pilar ze zdumieniem spojrzała na Don Diego ,przypatrując się jego subtelnej ,przepysznej twarzy ,rzymskiemu nosowi i zmysłowym ustom.
-Ależ Don Diego -rzekła patrząc prosto w oczy młodego mężczyzny ,taki kawaler jak ty nie potrzebuje napojów miłosnych.
Jeśli jakaś dziewczyna cię nie chce ,to znaczy ,że jest ślepa ,albo bezgranicznie głupia.
-Nie chodzi o napój dla mnie ,tylko dla Bernardo -wyjaśnił Diego.
Młoda kobieta dopiero teraz spostrzegła ,stojącego służącego ,który mimo młodego wieku był już łysawy i tęgawy.
Roześmiała się perlistym śmiechem.
-W jego przypadku jeden, może nie wystarczyć -stwierdziła.
-Przepraszam panią ,ale widzę ,że mój ojciec już przyszedł ,dokończymy rozmowę innym razem -rzekł Don Diego.
Dziewczyna podniosła się z krzesła i poszła na zaplecze coś zjeść.
Alejandro usiadł na jej miejscu.
-Niestety naprawa potrwa dłużej niż sądziliśmy -rzekł zwracając się do senior Corteza.
-Nie mam zamiaru spędzić tu całej nocy -rzekł zirytowany mężczyzna.
-Nie moja wina ,że koła czasem pękają -odparł spokojnie don Alejandro.
W tym momencie do oberży wszedł sierżant Garcia.
-To sierżant Garcia ,który pełni tymczasowo obowiązki komendanta -rzekł Don Diego. A to senior Cortez ,wspólnik mojego ojca.
-A może przekażmy pieniądze sierżantowi ,dopóki dyliżans nie zostanie naprawiony -rzekł wspólnik Don Alejandra.
-Jakich pieniędzy ?
-1500 peso -wytłumaczył senior.
-No dobrze -zgodził się zmieszany sierżant ,przyjmując woreczek z monetami.
-Na panu miejscu -rzekł Diego -nie trzymał bym ich przy sobie ,tylko schował i zamknął w kasetce ,w garnizonie.
-Miałem właśnie taki zamiar -odparł sierżant. Ty Diego umiesz zawsze moje myśli ,przekuć w słowa.
Alejandro wziął Diego na stronę.
-Wezmę senior Corteza do naszej hacjendy -rzekł zwracając się do syna.
A ty przypilnuj sierżanta.
To dobry człowiek ,ale czasem jest naiwny jak małe dziecko.
Każdemu ufa i uważa wszystkich za swoich przyjaciół.
A to duża suma pieniędzy. Gdyby coś się stało ,odpowiedzialność spadła by na nas.
-Oczywiście ojcze -zgodził się Don Diego.

-Gdzieś ty się podziewała -rzekł muzyk ,który towarzyszył Pilar w czasie jej występów.
Musiałaś teraz jeść. Sierżant przed chwilą wyszedł stąd z wielką sakiewką ,złotych monet. A mogłaś przypadkiem na niego wpaść.
-Jakiś ty sprytny -zadrwiła dziewczyna. Czy wiesz ile miał przy sobie ?
-Nie i nie ma już sposobu by się tego dowiedzieć -rzekł zrezygnowany grajek.
-Sierżant jest głupi ,a ja zawsze daję sobie radę z głupcami -odparła młoda kobieta uśmiechając się przebiegle. Wystarczy trochę sprytu i wyciągnę od niego pieniądze.

Alejandro i senior Cortez udali się do hacjendy de la Vegów.
Młody arystokrata i sierżant zostali w dawnym biurze kapitana ,gdzie Garcia schował pieniądze w bezpiecznym miejscu.
-No to teraz możemy iść i się napić -rzekł zadowolony sierżant.
-Mamy obaj iść do tawerny -rzekł Diego. A kto popilnuję pieniędzy ?
-Przecież kapral tu jest -odparł Garcia.
-Jeśli się pan nie obrazi ,wole zostać tutaj i porzucać w rzutki -rzekł Don Diego. Ale pan może iść.
-Ale jak pójdę sam, kto zapłaci za wino -odparł sierżant.

Zgnębiony Garcia udał się do tawerny i usiadł przy wolnym stoliku.
Pilar przysiadła się koło niego.
-Powróżyć panu ?
-Nie mam pieniędzy -odparł sierżant. Nie zapłacę za wróżenie.
-Tak dzielnemu żołnierzowi powróżę za darmo -odparła ,dziewczyna,uśmiechając się swoim przebiegłym uśmieszkiem.
Karty mówią ,że powierzono panu dużą sumę.
500 peso ,nie ,1000 peso ,1500 peso ?
-Ciszej -rzekł Garcia. Co jeszcze karty mówią ?
-Że dzisiejszej nocy osiągnie pan stan równowagi -rzekła młoda kobieta. Zabiję pana najbliższy przyjaciel ,ktoś komu ufa pan bezgranicznie.
-Znajdę tego kogoś -rzekł sierżant podnosząc się z miejsca.

Sierżant wrócił do garnizonu i zobaczył ,że Diego dalej gra w rzutki.
-A więc to przez cały czas byłeś ty Don Diego -rzekł sierżant. Ostatnia osoba ,którą bym podejrzewał.
-O co panu chodzi -spytał zdumiony Dela Vega.
Widział pan może Bernardo,gdzieś poszedł.
-Bernardo ?
-Tak ,Bernardo ,mojego głuchoniemego służącego -rzekł zdenerwowany Diego.
-Chyba szedł w stronę tawerny ,ale nie powiedział mi ani słowa -odparł Garcia.

-Sierżant strasznie dziwnie się zachowuję -rzekł Diego zwracając się do Bernardo. Lata tam i z powrotem. A ty gdzie się włóczyłeś ,podsłuchiwałeś jak zwykle ?
Ktoś chce okraść sierżanta.
Masz rację ,pora by Zorro wkroczył do akcji.

Ewelina

Piękna, lecz podstępna Pilar kombinuje, żeby okraść poczciwego sierżanta Garcię. Mam nadzieję, że Zorro pomoże przyjacielowi (wszak sierżant Garcia nie mówi źle o Zorro, docenia zasługi bohatera i ogólnie jest życzliwie nastawiony do świata) Pilar zdecydowanie jest złą, chciwą kobietą. W dodatku wmówiła w sierżanta, że przyjaciel, któremu ufa chce go zabić. Bardzo, bardzo podstępna baba. Myślę, że powinna dostać solidną nauczkę od Zorro. Wobec wrednych bab Zorro może zrezygnować z galanterii ... ewentualnie elegancko jej dołożyć ... tak, żeby poczuła ... z wdziękiem typowym dla Zorro.

zorina13

-Gdzie są pieniądze -spytała Pilar ostrym tonem.
Jej wspólnik trzymał swoją szpadę przy gardle sierżanta.
Trzeci z mężczyzn szukał kasetki.
Ci dwaj byli jednak całkowicie podporządkowani jej ,to ona wydawała polecenia i rządziła.
-Znalazłem -rzekł w końcu mężczyzna.
Otworzył kasetkę i wyjął woreczki z monetami.
-Będziemy mogli wyjechać i zacząć nowe życie -rzekła Pilar z uśmiechem ,który był piękny i wredny równocześnie.
A swoją drogą sierżancie ,przepowiednia się sprawdziła prawda ?
Zabiję pana ostatnia osoba ,którą by pan podejrzewał.
Ani przez chwilę nie pomyślał, pan o mnie ,młoda kobieta roześmiała się bezczelnie.
Zamknęli sierżanta w areszcie.
-Strzeżcie się nieznajomego w czerni -Pilar i jej wspólnicy usłyszeli nagle tajemniczy głos.
-To pewnie jakiś żołnierz wrócił -stwierdziła złodziejka.
Ty idź po konie ,a ty zajmij się nim.
Nagle jakby spod ziemi wyskoczył Zorro,jednego złodzieja powalił na ziemię ,a z drugim zaczął walkę na szpady.
Zdenerwowana Pilar wyciągnęła nóż by ugodzić Zorro w plecy ,gdy sierżant za krat chwycił ją za rękę ,tak mocno ,że aż pisnęła z bólu.
-Dziękuje sierżancie -rzekł Zorro.
Po skończonej walce ,Zorro wprowadził dwójkę złodziejaszków do aresztu.
-Warunki są surowe proszę pani ,ale to przejściowe -rzekł zwracając się do wróżki. Może teraz pani przepowiedzieć przyszłość swojemu kompanowi.
A pańska przyszłość ,sierżancie rysuję się różowo.
Zorro zniknął w mroku nocy.

Następnego dnia rano Konstancja i Diego odwiedzili sierżanta w garnizonie.
-Wszyscy mówią ,że był pan bardzo dzielny -rzekła dziewczyna zwracając się do Garcii.
-Niech panienka nikomu o tym nie mówi ,ale troszkę pomógł mi Zorro -wyznał sierżant.
Konstancja uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
- Don Diego może pójdziemy , później do tawerny -spytał Garcia.
-Oczywiście sierżancie ,ja stawiam -rzekł Diego. Tylko odwiozę Konstancję do hacjendy jej wuja.

Diego pomógł Konstancji wysiąść z powozu i postawił na ziemi.
-A ty nie chcesz poznać swojej przyszłości -spytał patrząc jej prosto w oczy.
Dziewczyna zastanawiała się przez chwilę.
-Nie -odparła z przekonaniem. Co ma być to będzie.

Ewelina

Jak widać to Pilar miała największe skłonności do złego. Jej dwóch wspólników pozostawało w jej cieniu. Wykonywali polecenia Pilar. To była bardzo podła kobieta. Okradła i chciała zabić sierżanta Garcię.
Na szczęście w porę pojawił się Zorro i pokonał rabusiów. Pilar chciała wbić nóż w plecy Zorro, ale sierżant zdołał złapać ją za rękę i uratował bohatera.
Garcia był bardzo dumny ze swego czynu i obiektywnie przyznał, że jednak odrobinę pomógł mu Zorro Very Happy

zorina13

-Dawno nie spędzaliśmy tak miłego wieczoru razem -rzekł Alejandro zwracając się do syna. Nie rozmawialiśmy ,nie graliśmy razem w warcaby.
Powinniśmy to kiedyś powtórzyć.
-Tak ojcze -zgodził się Diego z uprzejmym uśmiechem.
-Czy ty i Konstancja ustaliście już datę ślubu -dopytywał się Don Alejandro.
Nie mogę się już doczekać wnuków.
-Wszystko w swoim czasie -rzekł Don Diego. Martwię się o Bernardo ,powinien już wrócić z miasta.
-Bernardo mimo swoich ograniczeń ,świetnie sobie radzi -stwierdził z uznaniem Alejandro.
Kilka minut później Diego usłyszał pukanie do drzwi ,poszedł otworzyć i zobaczył sierżanta Garcię.
-Niech pan wejdzie -rzekł zapraszając sierżanta uprzejmym gestem do domu.
Garcia wszedł ,przywitał się z Don Alejandro, ale minę miał nietęgą.
-Czy coś się stało sierżancie -spytał Diego.
-Chodzi o tego waszego sługę niemowę -wyznał Garcia. Ktoś napadł na seniorii-te Andree Corazzi i ukradł pieniądze ,która wiozła dla misji.
Senior-ita została uderzona w głowie i jest obecnie nieprzytomna ,ale jej służący twierdzi ,że to Bernardo ich napadł.
-Ależ to absurd -rzekł zdenerwowany Don Diego. Zna pan Bernardo od lat i chyba nie wierzy ,że mógłby zrobić coś takiego.
-Tak to prawda ,nie wierzę w to -przyznał sierżant. Ale fakty świadczą przeciwko niemu. Lazzarone mówi ,że napadł ich niski ,łysy mężczyzna.
-W Los Angeles jest co najmniej pół tuzina łysych i niskich mężczyzn -stwierdził Diego.
-Pojedziemy do miasta i wyjaśnimy sprawę -rzekł Don Alejandro.

Lazzarone był niskim mężczyzną z ciemnym wąsikiem ,o kwadratowej nieco twarzy ,który przypominał oślizłego węża.
-Nie mam żadnych wątpliwości ,że to był on -rzekł wskazując na Bernardo.
-Mógłbyś jeszcze raz powtórzyć całą historię ,to brzmi bardzo ciekawie -rzekł Don Diego.
Że mimo złamanego ramienia ,obroniłeś swoją panią przed bandytą ,a wcześniej on strzelając do ciebie z pistoletu złamał ci rękę – w głosie Diego słychać było sarkazm.
-Tak było -odparł Lazzarone.
-Gdzie ukryłeś pieniądze -Diego przystąpił do bezpośredniego ataku ,nie bawiąc się już w ceregiele i podchody.
-Nie ukradłem ich -odparł wściekły mężczyzna.
-Don Diego ,nie znaleźliśmy przy nim pieniędzy -rzekł sierżant. Jutro przyjeżdża sędzia Visconti. On zawszę wiesza więźniów.
-Do jutra jeszcze sporo czasu -odparł Diego tonem ,jakby myślał już o czymś innym.
-Nie Don Diego ,to już jutro -rzekł przygnębiony sierżant.
Lazzarone udał się do tawerny i tam spotkał ze swoim wspólnikiem.
Konstancja weszła do biura które zajmował sierżant i wszyscy mężczyźni ,poderwali się na jej widok.
-Wezmę Konstancję na spacer -rzekł Don Diego ,biorąc dziewczynę za rękę.

-Sytuacja wygląda źle prawda -spytała dziewczyna.
-Służący ewidentnie kreci i kluczy w zeznaniach ,ale nie mam też żadnego dowodu na niewinność Bernardo -odparł Diego.
-Nigdy mi nie powiedziałeś ,dlaczego on nie mówi -spytała dziewczyna.

-Kiedyś dostałem od pewnego księcia angielskiego ,pięknego białego konia -odparł Diego.
Wcześniej ten sam człowiek oskarżył o kradzież tego konia swojego służącego i kazał mu obciąć język.
Ulitowałem się nad tym biedakiem i wziąłem ze sobą.
A teraz Bernardo nie jest tylko służącym ,jest członkiem naszej rodziny.
-A może poczekamy, aż ta kobieta odzyska przytomność i wskaże twarz napastnika -rzekła Konstancja.
-Odzyskała już przytomność ,ale nie pamięta kto ich napadł -odparł Don Diego.
-Ktoś musi coś zrobić ,by Bernardo nie zawisł jutro na szubienicy -rzekła zdenerwowana dziewczyna.
-Nie martw się,Zorro się tym zajmie -odparł Diego z uśmiechem.

Ewelina

Lazarone z pewnością kręci. Bernardo nie mógł tego zrobić. Diego i Konstancja coraz lepiej się rozumieją. Ciekawe, co zrobi Zorro, żeby pomóc Bernardo?

zorina13

-Czemu nie wyjeżdżamy teraz -spytał wspólnik Lazaronie.
-Teraz mogą mnie jeszcze przesłuchiwać -odparł Lazaron. Wyjedziemy jak powieszą ,już tego niemowę.
Mężczyźni siedzieli w oberży i cicho się naradzali między sobą.
Kilka stolików dalej siedział sierżant Garcia i kapral Reye.
-Nie możemy już pomóc Bernardo -rzekł sierżant ,wyraźnie przygnębiony tym faktem. Wino się skończyło ,wracamy do koszar.
-Sierancie -krzyknął kapral. Zorro tu jest.
Sierżant poderwał się z krzesła.
-Jeśli chce pan pomóc służącemu de la Vegów ,będzie pan cicho -zarządził Zorro.
Garcia posłusznie usiadł na swe dawne miejsce.
-To są pańscy bandyci -rzekł Zorro ,wskazując na Lazzarone i jego wspólnika.
-Myślałem ,że był tylko jeden -odparł zdumiony sierżant.
-Nie wiem o czym pan mówi -stwierdził jeden z mężczyzn.
-O sakiewce w pańskiej kieszeni -rzekł Zorro.
Zaczęła się walka.
Lazaron widząc ,że jego wspólnik przegrywa ,wyciągnął nóż ,który zamierzał rzucić w stronę Zorro.
-Zorro uważaj ,on ma nóż -krzyknął Garcia.
-Dziękuję sierżancie -rzekł zamaskowany rozbójnik,gdy udało mu się obezwładnić napastnika. Widział pan kiedyś ,by złamana ręka ,tak szybko się zrosła?
Drugi z bandytów korzystając z zamieszania ,wybiegł z tawerny ,gdy nagle drogę zagrodziła mu śliczna dziewczyna ,sprawiająca wrażenie delikatnej damy w opałach.
Pozorne ,patrząc na jej słodziutką twarzyczkę ,bo w reku trzymała , szpadę.
-Poddaj się i przyznaj do winy -rzekła ostro.
-Nie mam czasu uczyć pani szermierki -rzekł mężczyzna.
Konstancja roześmiała się perlistym śmiechem.
-Uczyłam się szermierki od czwartego roku życia -odparła zdecydowanym tonem.
Mężczyzna wyciągnął swoją szpadę ,a dziewczyna jednym sprawnym ruchem wytrąciła mu ją z reki.
-Brawo senior-ita -rzekł Zorro z uśmiechem.

-Tak się mnie przestraszyli ,że przyznali się do wszystkiego -rzekł Garcia relacjonując wydarzenia ,następnego dnia.
-Zapomniał pan dodać -wtrącił Alejandro ,że nie udało by to się panu ,bez pomocy Zorro.
-Istotnie -przyznał niechętnie sierżant -czasem jego pomoc się przydaje.
-Najważniejsze ,że Bernardo został oczyszczony ze wszystkich zarzutów -rzekł Diego z uśmiechem.
A ja i Konstancja przyszliśmy ,zaprosić pana na nasz ślub i wesele.
-Wesele ,znakomity pomysł -ucieszył się Garcia. Już ludzie gadali na twój temat Don Diego. Że może wcale ,żony nie szukasz.
-Długo to trwało ,ale w końcu trafiłem na odpowiednią dziewczynę -rzekł Diego patrząc na Konstancję z czułym uśmiechem.
A może pan opowie Konstancji w jaki sposób został pan sierżantem. Ona jeszcze nie zna tej historii.
-To nie było wcale takie proste -rzekł żołnierz z rozrzewnieniem. Bardzo długo byłem zwykłym szeregowcem.
Aż pewnego dnia zobaczyłem ,jak kapitan całuję żonę sędziego.

[link widoczny dla zalogowanych]

Ewelina

Biedny Bernardo ma zostać powieszony. Na szczęście już pojawił się Zorro i wskazał sierżantowi Garcii i kapralowi Reyes'owi prawdziwych bandytów.
Wspaniale, że bohaterowi pomogła Konstancja.
Bernardo został uratowany, a don Diego i Konstancja pobierają się. Mam nadzieję, że nic nie zakłóci ich szczęścia.

zorina13

Konstancja wyglądała jak anioł w pięknej ,białej sukni i długim welonie.
Ojciec prowadził ją do ołtarza.
Diego czekał na nią ,ubrany w swój najlepszy garnitur.
-Czy ty Diego Sebastian de la Vega chcesz poślubić tą kobietę i ślubujesz jej miłość ,wierność i uczciwość małżeńską ,dopóki śmierć was nie rozłączy ?
-A czy trzeba o to pytać -rzekł Diego z uśmiechem.
-Tak mam zapisane w brewiarzu -odparł ksiądz Felipe.
-Przestańcie się sprzeczać -wtrącił się Alejandro. Przecież już odpowiedział.
-Ale dwuznacznie.
-Wyraził się jasno jak słońce -rzekł ojciec Diego ,marszcząc surowo brwi.
-A czy ty Konstancja Cruz chcesz poślubić tego o to człowieka ?
-Tak -odparła młoda kobieta ,patrząc na Diego z czułym zachwytem.
-Ogłaszam was zatem mężem i żoną. Co Bóg złączył ,człowiek niech nie rozdziela. Możesz pocałować pannę młodą.
Diego delikatnie pocałował usta dziewczyny.
Po skończonej uczcie weselnej ,młoda para została sama.
Wziął ją ramiona i przeniósł przez próg.
Rozebrali się powoli i zaniósł ją na górę do sypialni ,gdzie było miękkie łoże z baldachimem.
Kochali się delikatnie i spokojnie ,jakby delektując się tym jak deserem.
-O czym teraz myślisz -spytała Konstancja ,gdy później leżała obok Diego.
-Że nie mogę uwierzyć we własne szczęście -odparł młody mężczyzna ,przytulając ją mocno. Jesteś moją żoną i leżysz obok mnie.
Bernardo wpadł do pokoju i zaczął wymachiwać rekami.
-Bernardo -rzekł zdenerwowany De la Vega. Teraz gdy mam żonę ,mógłbyś nauczyć się pukać. Co się stało ?
Mój ojciec chce nas widzieć ?
Dobrze ,zaraz się ubierzemy i zejdziemy na dół.

-O co chodzi ojcze -spytał zdumiony Diego.
-Spotkałam w mieście Ramona de la Cruz ,powiedział ,że jest twoim przyjacielem ze szkoły wojskowej ,zaprosiłem go na obiad.
-Jest tutaj ,przyjechał z Madrytu ?
-Tak ,podobno ma tu do załatwienia pilną sprawę.

-Skoro już go zaprosiłeś ojcze ,to nie ma wyjścia ,trzeba go przyjąć -odparł Don Diego.
Przepraszam ,pójdę na chwile do biblioteki.

-Diego o co chodzi -spytała Konstancja. Nie cieszysz się z przyjazdu przyjaciela ?
-Ramon nie był moim przyjacielem ,raczej rywalem -odparł Diego.
Nigdy mi nie wybaczył tego ,że wygrałem więcej turniejów szermierczych niż on.
Jeśli komuś powie o moim poprzednim życiu ,tajemnica Zorro wyjdzie na jaw.
Obawiam się ,że czekają nas kolejne ,duże kłopoty.

Ewelina

Piękny ślub. Wzruszający moment. Niestety. przybył znajomy Diega - don Ramon de la Cruz. Sekret Zorro jest zagrożony, bo Ramon wie, że Diego jest bardzo dobrym szermierzem, nie ciamajdą. Ciekawe, jak wybrnie z tej sytuacji?

zorina13

Don Ramon de la Cruz był ciemnym ,wysokim blondynem o mocno zarysowanej ,nieco kwadratowej twarzy.
Miał zielone oczy i dumny ,rzymski nos.
Pełen uroku ,a w rzeczywistości pozbawiony wszelkich zasad ,szatańsko wręcz
zły.
Niejeden zdradzany mąż, stawał z nim do pojedynku. Miał na koncie liczne złamane serca ,samobójstwa i plamy na honorze.
-Co się stało z twoimi puchami i medalami Diego -spytał ,mrużąc nieco złośliwie oczy i usta.
-Zarzuciłem je na na rzec poezji -odparł Don Diego z pozorną beztroską w głosie. Nawet już nie odróżniam końca i początku szpady.
Jestem niewinnym erudytą,zainteresowanym tylko sztuką ,poezją i nauką.
-Doprawdy -rzekł Ramon z niedowierzaniem,bawiąc się jakby od niechcenia szpadą.
A pani to nie przeszkadza -spytał zwracając się do Konstancji.
Ale -dodał Ramon sam sobie ,odpowiadając na pytanie ,nie miała pani wyjścia,kiedy rodzice wydali panią za takiego nudziarza.
-Nasze małżeństwo nie było aranżowane -odparła młoda kobieta przekonaniem w głosie. Nieporadny Diego ma tyle wdzięku ,że każdej by umiał zawrócić w głowie.
-Miłość to rzadki ptak w małżeństwie -odparł Ramon, nie przestając się złośliwie uśmiechać.
Mimo woli spojrzał jednak z pewnym uznaniem na Konstancję ,od razu wyczuwając,że umiejętnie ona łączy subtelność i liryzm ze stanowczością i siłą woli.
Młoda kobieta wygląda uroczo ,mając na sobie srebrzystą sukienkę w kwiaty ,koloru wiosny.
-Muszę was opuścić przyjaciele -rzekł Ramon po chwili. W mieście umówiłem się w sprawach biznesowych.

-Co za okropny człowiek -rzekła Konstancja po wyjściu Ramona.
Czuję w nim jakiś fałsz. Boję się Don Diego ,że chce cię zabić.
Usiadła na kolanach Diego ,a ten ją mocno przytulił i pocałował.

Kilka godzin później zdumiony Ramon ,który wynajął pokój w oberży ,ujrzał zamaskowaną postać w czerni.
-Niech pan opuści to miasto -rzekł Zorro zwracając się do Ramona. To mój teren i ja odpowiadam za bezpieczeństwo ,a pańskie przybycie zwiastuję problemy.

-Spotkajmy się jutro w pobliżu ruin starego kościoła i zobaczymy ,który z nas jest lepszy -zaproponował Ramon.
-Dobrze -zgodził się Zorro.
Następnego dnia rano Zorro udał się w wyznaczone miejsce.
Zsiadł konia ,gdy zobaczył swojego rywala.
Wyciągnął szpadę i zaczął się pojedynek.
Po chwili Ramonowi udało się zyskać przewagę i wytrącić Zorro szpadę z ręki.
Podszedł do mężczyzny i zerwał mu maskę z twarzy.
-Diego de la Vega ,tak myślałem -Ramon de la Cruz zaśmiał się diabelskim śmiechem. Wreszcie nadeszła ta chwila ,o której myślałem od wielu lat. Mogę cię zabić i zemścić się za tamto upokorzenie ,gdy pozbawiłeś mnie nagrody ,którą bym odebrał z rąk króla Hiszpanii.
Ramon rzucił swoją szpadę i wyciągnął nóż w stronę Diego.

Zdenerwowana Konstancja nie mogąc usiedzieć miejscu ,bo Don Diego nie wracał już bardzo długo ,udała się do tajemnego przejścia.

Młody De la Vega zsiadł z konia i nieco zdumiony spojrzał na swoją świeżą poślubioną żonę.
Ona z przerażeniem dostrzegła krew na jego czarnej koszuli.
-Diego jesteś ranny -zauważyła,podchodząc do niego.
-O to nic takiego -odparł Diego ,swoim beztroskim tonem.
-Jeśli ty jesteś ranny ,to znaczy ,że Ramon nie żyję -odgadła młoda kobieta.
-Tak -odparł Don Diego poważniejąc. Musiałem to zrobić,rozumiesz ?
Inaczej on zabił by mnie.
-Tak się cieszę ,że to zrobiłeś -rzekła Konstancja. Och to brzmi okropnie ,ale nie miałeś innego wyjścia.
Bałam się ,że już nie wrócisz i nigdy cię nie zobaczę.
-Do ciebie zawsze będę wracał -zapewnił ją mężczyzna.