www.bonanza.pl

Gość

a nasze opowiadania, takie różne Laughing

Mada

Ale to jedno upodobanie wspólne.

Aga

Nie piję herbaty...ostatnio piłam chyba kilka lat temu... kilkanaście...nie pamiętam. Laughing

ale cokolwiek pijemy ...racja Mada....upodobanie wspólne. Very Happy

ADA

Gość

ADA bardzo dziękuję za przemiły i ciekawy komentarz, cieszę się, że znalazłaś trochę czasu Very Happy

A najnowszy odcinek...oby się spodobał... oby się spodobał... Wink

***

Wiał lekki wiatr, nieco wilgotny, nieprzyjemnie przenikał jej kurtkę. Rozwiane włosy zaczepiały się o oprawki okularów i oblepiały policzki. Cicho skrzypiały huśtawki na pustym o tej porze dnia placu zabaw. Oparła się o konstrukcję huśtawki, wesoło pomalowanej na czerwono. Małe, plastikowe siedzenie wyglądało zachęcająco… usiadła i wyciągnęła daleko nogi, czubkami tenisówek rozsypując szary piasek. Kiedyś huśtawki były większe, miały metalowe pręty zamiast sznurów, drewniane, mocne siedzenia… Można było się na nich huśtać wysoko, a one podrywały się w powietrze gwałtownie jak Tornado gdy dosiadał go Zorro.

Westchnęła lekko i wprawiła huśtawkę w ruch. To już nie było to samo. Nie było tej zabawy, tego dreszczu ekscytacji. W pewnym momencie o szorstki sznur zaczepił się jej rękaw na ziemię, tajemniczym sposobem, spadł jej zegarek. Pochyliła się szybko by go podnieść, zauważając jednocześnie, że chyba zaczyna padać, bo na cyferblat spadał kropla wody.

- Panienko, szybciej, nie mamy całego dnia – warknął ktoś brutalnie nad jej głową. Zorina wyprostowała się zdumiona i spojrzała prosto w twarz nieznajomemu.
- Tak mnie boli, że chyba już nie wsiądę na konia… to kiedy będzie lekarz, kochanie? – impertynent spojrzał na nią raz jeszcze i dokładniej zmierzył ją wzrokiem.
- Chyba, że ty masz ochotę obejrzeć… - uśmiechnął się do niej dziwnie. – Wiesz co jest dobre na kurzajki?
- Jak pan śmie! – Zorina wyprostowała się dumnie. – Za kogo pan mnie ma?!
- Za pielęgniarkę – szorstko odpowiedział mężczyzna. – Nie to nie. To mi powiedz, kiedy wróci lekarz – cierpko dokończył i wyciągnął z kieszeni płaską manierkę.
- Proszę się nie przejmować… - do pokoju wszedł drugi mężczyzna. Jego twarz zdobił delikatny wąsik, szara koszula opinała się na szerokich ramionach. – Bill lubi sobie pożartować.

Zorina zamrugała gęsto i poprawiła okulary. Przed nią stał Will. Dzieliła ich odległość co najwyżej metra.

- To kiedy będzie lekarz, kotku? – zniecierpliwił się Bill. – Czytaj szybciej te chińskie znaczki, które nazywacie pismem…
- Naucz się czytać, Bill – Will uśmiechnął się do niego życzliwie.
- Po co? – zdziwił się kowboj. – A ty, kochanie, powiedz mi w końcu kiedy będzie ten lekarz!

Zorina pochyliła się nad otwartym zeszytem. Przeleciała wzrokiem niewyraźne pismo.

- Za… pół godziny –wyjąkała.
- Świetnie, to ja zaczekam – rozpromienił się Bill. – Will, zaczekasz ze mną?

***

Znużona wyszła z gabinetu lekarskiego. Przez cały dzień przewijały się obok niej różni ludzie… A zegar za nią tylko monotonnie tykał.

- Rzeczywiście, piękne pogoda. Lekki wiaterek, niebo przejrzyste, chmurki ładne…
- Chmurki mogą być nawet srebrne w purpurowe plamki – odpowiedział stanowczy głos. – My mamy ważniejsze sprawy do omówienia.
- Mada, nie bądź taka zasadnicza – zaśmiała się trzecia dziewczyna…
Zorina odwróciła się gwałtownie. Przy sklepie z kapeluszami stały cztery postacie, wyraźnie ze sobą zaprzyjaźnione. Podeszła bliżej.

- Musimy się zastanowić, co dalej z tym fantem zrobić… i poszukać innych dziewczyn – stanowczo postawiła się Mada. – choć pogoda rzeczywiście jest wspaniała – przyznała radośnie.
- A nocami, ten srebrny blask księżyca tak pięknie rzuca chybotliwe cienie… wiatr podrywa delikatne gałęzie, gwiazdy migotliwie odbijają się w jedwabistej toni jeziora…
- Aga, piękny opis. – Zainteresowała się Ewelina.
- A blask księżyca tak pięknie podkreśla jedwabista czerń tego nowego szlafroczka, który Adam dostał niedawno* – rozmarzyła się ADA.
- Szczęściara – jęknęła Aga. – Możesz go oglądać codziennie. Patrzeć codziennie rano na te nieuczesane włosy, cień zarostu na policzkach…
- Na śniadania schodzi ogolony i uczesany – trzeźwo zauważyła ADA.
- Ale jest. Nie możesz mu zaproponować, że namalujesz jego portret… czy coś?
- Na pewno – zgryźliwie zgodziła się ADA. – tylko co ja mu zaprezentuje?
- No… najpierw być musiała zrobić szkice… i przygotować się do malowania… - zająknęła się Aga.
- Adam sobie nie da wcisnąć nic takiego. On musi mieć wszystko czarne na białym. – Ewelina zastanowiła się głęboko.
- A co ja właściwie mam mu mówić? Przecież ja malować nie umiem! A on czeka na ten obraz! – zdenerwowała się lekko ADA. – Mam mu pokazać jakieś bohomazy i wmawiać, że to nowa szkoła?
- Fowizm**? – podsunęła Ewelina. ADA pokręciła głową.
- No i Laura… wciąż się tu kręci, opowiada o ślubie… - dodała zmartwiona Mada.
- Jest ślub… jest Laura… Ciekawa jestem, czy jest i Will? – Aga spojrzała po koleżankach.
- Przecież ona do Willa nie pasuje – odruchowo zaprotestowała Zorina.

Odwróciły się do niej żywo, uśmiechnęły.

- Brakuje jeszcze kilku osób. – Ewelina zaczęła się zastanawiać. – Czekamy dalej, czy wprowadzamy nasz plan w życie?
- Jaki plan? – spytała Zorina.
- Na początek… zawsze mnie interesowało jakim cudem Adam się zgubił jadąc na to przyjęcie… - Ewelina przeczesała dłonią włosy i uśmiechnęła się uroczo.

* szlafroczek jest czarny, z doskonałego materiału i świetnie skrojony Smile

**kierunek malarski początku XX wieku, charakteryzujący się używaniem żywych barw, często luźno związanych z rzeczywistością oraz dużą prostotą kształtów malowanych obiektów. Czołowym przedstawicielem jest Henri Matisse.

ADA

Miła niespodzianka przed snem. Very Happy

Mnie osobiście bardzo się spodobało. Zespół powiększa się i to dobrze, bo będziemy miały większą siłę w "walce" z Laurą. Jutro skomentuję szerzej.

zorina13

O rany przejrzałaś mnie.
Ostatnie co mogłabym robić to być pielęgniarką ,czy robić cokolwiek związanego ze służbą zdrowia i wysłuchiwać o cudzych chorobach.

Ewelina

Aga

Przeczytałam.... zwariowane, ale widać trochę logiki nawet jeśli przypadkiem. Wink

ADA

Mada

Gość

***

Aga podśpiewywała sobie wesoło, dookoła niej fruwały strzępki wysuszonego mchu, srebrzystego piasku i pojedyncze liście pożółkłych traw. Camilla i Zorina stały na niskich gałęziach drzew i rozpinały na drzewach zwoje białego muślinu. Ostre słońce przebijało się przez materiał, przeświecając radośnie koronkowy haft zdobiący materię.

- Czy myślicie, że ten haft nikogo nie zaniepokoi? – ADA przekrzywiła głowę i krytycznie przyjrzała tworzonemu dziełu.
- Haft? Skąd… na pewno będzie przyjemnym urozmaiceniem… może wyglądać nawet naturalnie… - Ewelina na chwilę oderwała się od swojego tajemniczego zajęcia. – Światło będzie przebijać raz mocniej, raz słabiej… ADA, ty na pewno zobaczysz ten artystyczny efekt.

ADA odwróciła się i spojrzała na Ewelinę z poirytowaniem.

- Ile razy miałam wam powtarzać, że nie potrafię malować! Ewelina… co ty właściwie robisz? Do czego ci ten młotek?

Ewelina słysząc w głosie koleżanki lekkie przerażenie parsknęła śmiechem.

- Jak wam się podoba? – z dumą zaprezentowała sękaty pal z przybitym drogowskazem.
- „DESTINY”… - Mada uśmiechnęła się lekko. – Ewelina, przecież to miasto nie istnieje… Adam będzie jechał, jechał…
- Kto wie, może się zmaterializuje? Tak jak inne nasze plany? – Ewelina dumnie zapatrzyła się w drewniany znak.
- Małe szanse… Za dużo tego wszystkiego ... Chyba, że same wybudujemy miasteczko… - niewinnie podpowiedziała Aga.
- I jeszcze zaludnimy? – Dziewczyny spojrzały po sobie z dziwnymi uśmiechami.
- Nasza dyskusja wpłynęła na dziwne meandry… - zauważyła spokojnie Mada.
- No i nie mamy możliwości, żeby zbudować miasteczko w kilka godzin. Aga już drugą godzinę zmienia przebieg drogi…
- Co, za wolno? – Aga oderwała się od łopaty. – No, szybciej się nie da… Ten piasek się kiepsko kopie.
- Aga, idzie ci świetnie. Potrzebujesz może pomocy? – ADA się zatroszczyła.
- Nie, nie trzeba – Aga radośnie wróciła do kopania. – Lubię takie zajęcia… kopanie, czasem machanie siekierką… czysta przyjemność.
- To jak… wszystko jest już przygotowane? Aga zmieniła bieg drogi… Teraz Camilla tylko kilka razy przejedzie się tutaj konno, żeby wszystko wyglądało naturalnie. Materiał jest rozpostarty, żeby zakryć prawdziwą drogę… Farby i pędzle mamy, możemy teraz namalować fałszywy krajobraz. – podsumowała Ewelina i rozejrzała się dookoła z dumą.
- Maluje Bella, prawda? – upewniła się ADA.
- Jak chcesz, możesz malować… -
- Nie, dziękuję – mruknęła ADA. – Myślisz, że to wystarczy?
- Adam pojedzie drogą… na pewno jest zamyślony…
- Myśli o zaręczynach i o wspaniałym występie Mady – niewinnie zauważyła Aga. – Będzie niepocieszony, jeżeli nie wysłucha Twojego śpiewu.
- Na pewno. – Mada poprawiła włosy i wymijająco spojrzała w lazurowe, przejrzyste niebo. – Tak samo jak niepocieszony będzie, że nie będzie miał swojego portretu. Swojego i Laury. – podkreśliła.

Zapadła nieprzyjemna cisza.

- No dobra… - Ewelina odezwała się stanowczo. –Mamy nadzieję, ze Adam nie dotrze na swoje przyjęcie zaręczynowe…
- Nie dotrze… A jeżeli Laura… nie zrezygnuje? – niepewnie zapytała Camilla.
- O tym będziemy myśleć później. Na razie… Adam musi się zagubić w drodze. Na dobry początek.
- A tak właściwie… Czy te zaproszenia zostały wysłane? – zainteresowała się ADA. – Bo ja nie zrobiłam w końcu tych rysunków…
- No… a ja byłam zajęta wymyślaniem planu. Nie zdążyłam wszystkich wypisać. – wymijająco powiedziała Ewelina poprawiając drewniany słup.
- A… ja nie zrobiłam tego kapelusza – przyznała się Aga.
- A mnie boli gardło, chyba się przeziębiłam… No co? – Mada rozejrzała się po zaskoczonych minach koleżanek.
- Nie, nic… Czyli widzę, że wszystkie plany…
- Nie wypaliły. – podsumowała Domi.
- Grunt, żeby nasz plan wypalił. – odparowała Ewelina i wbiła wzrok w barwny krajobraz malujący się na półprzejrzystym płótnie. Różnokolorowe, zielonożółte i niebieskie plamki tańczyły przed jej oczami, tworząc roztańczony, pełen światła obraz.

- Wyszło wam ładniej niż w rzeczywistości.

Bell i Domi uśmiechnęły się zadowolone, mrugnęły do siebie i wróciły do wykańczania dzieła.

- Ale jeśli możecie… nie malujcie jednak Landona w tych krzakach. – trzeźwo zauważyła Mada. – To może wzbudzić podejrzenia.
- Co? – Wszystkie dziewczyny obróciły się gwałtownie i wpatrzyły w malowaną właśnie plątaninę różowych gałęzi i zielonych liści.
- Ale… w tej historii jest tak mało naszego maleństwa – poskarżyła się Domi.
- Więc chciałyśmy się jakoś pocieszyć… I chciałyśmy sobie później zabrać ten obraz… I rozwiesić na ścianie – dodała Bell, energicznie machając pędzlem.
- Czyjej? – zdziwiła się Aga. – Przecież wspólnej nie macie?
- Malujemy na podwójnym płótnie, jak się rozłoży to będziemy miały dwie kopie.
- Naprawdę?
- A zresztą… - ciągnęła Domi… - Wy macie swoje pamiątki, odwiedzacie się a przecież… do mnie nikt nie przyjedzie… Więc chociaż będę miała obraz na ścianie przedstawiający Maleństwo… Wy macie te breloczki… i lusterka…
- Żadnego Landona za krzakiem – stanowczo zakazała Ewelina. – Domalujecie sobie później. Później możecie sobie domalować nawet leprokonusy. Teraz ma być tutaj tylko roślinność.
- A ptaszek? – dopytała się Domi.
- Ptaszek może być.
- A zajączek?
- Pasztecio? - zająknęła się Ewelina...Też… może być - Ewelina podejrzliwie spojrzała na dwie młode dziewczyny.
- A jagniątko?
- Jakie jagniątko? Skąd tutaj jagniątko? Może jeszcze pastereczka?
- To nawet dobry pomysł – zainteresowała się ADA. – Adam zobaczy ładna pastereczkę... z oddali, lekko niewyraźną… jak marzenie senne… I przejdzie mu zainteresowanie Laurą.
- Naprawdę… nasza rozmowa zbacza na dziwne tematy. – ostrzegła wszystkich Mada. – a nie mamy dużo czasu, bo musimy jeszcze same wrócić i przygotować się na przyjęcie.
Dziewczyny pokiwały głowami.

Godzinę później na rozstaju dróg nie było już nikogo. Drogę przecinały ślady świeżych kopyt, słońce przebijało się przez gęste, nadzwyczaj zielone liście, ozłacając idealnie wykrojone chmury… ozdobione koronkowymi brzegami.
Żółta droga wiodła już nie na wprost tylko na lewo. Na piasku tańczyły jasne cienie, gdzieniegdzie rozbrzmiewał melodyjny głos lelka. W powietrzu zaczął się unosić zapach piernika i lukru, palonego cukru i prażonych jabłek.

Na żółtej drodze pojawił się biały królik i wesoło zastrzygł uszami. Stanął słupka - i z szerokim uśmiechem na pyszczku obleczonym futerkiem czekał aż na horyzoncie pojawiła się postać czarnego jeźdźca.

I tym samym w bardzo luźny sposób nawiązując do swoich opowiadań z cyklu "na lewo, na prawo i na wprost", kończę opowiadanie.

Ewelina

Gość

Ewelina, bardzo dziękuję za ciekawy i entuzjastyczny komentarz Smile

Cieszę się, ze opowiadanko się dobrze czytało... może kiedyś do tego pomysłu wrócę Wink