www.bonanza.pl

Gość

Czarny kapelusz wisiał zawadiacko powieszony na poręczy krzesła, tuż obok został rzucony pas z bronią. Mężczyzna, dalej ubrany, leżał na łóżku. Oczy miał zamknięte, prawą rękę odrzuconą w bok, lewą trzymał za głową. Leżał zaciskając pięści, z napiętymi mięśniami.

Zbliżał się powoli wieczór. Spokojny, przytłumiony dzień wibrował jeszcze w powietrzu. Drobinki kurzu wirowały w świetle przesączanym przez delikatne firanki. Silniejszy powiew wiatru przymknął otwarta szeroko okiennicę i w pokoju stało się nieco ciemniej.

Mężczyzna, zniecierpliwiony, obrócił się na bok i otworzył oczy. Ciepła poświata otulała sprzęty, po jasnych powierzchniach ślizgały się złote kropeczki światła. Cienie się wydłużały. Zakurzone buty leżały niedbale rozrzucone, przewrócone pod stołem, na którego blacie kremowy ręcznik leżał zwinięty obok zielonej, malowanej w niebieskie kwiatki miski.

Przesunął prawą rękę pod głowę i wtedy zobaczył wbite w kolorową narzutę dwa włosy – długie, proste, połyskujące złotawymi plamkami słońca. W miarę jak słońce zachodziło włosy nabierały innych barw, by na moment zabłysnąć na zgięciach ciepłym złotem.

Wszystko zaczęło szarzeć. Pokój wypełniał się wieczorem. Kolory narzuty zaczęły się zlewać. A włosy delikatnie poruszały się, owiewane oddechem leżącego w łóżku mężczyzny.

Leżał tak długo, wpatrzony w prosta siateczkę plątaniny dwóch kobiecych włosów.
W końcu zdecydowanym ruchem wyciągnął dłoń, złapał je i usiadł. Spuścił głowę i tępo patrzył na swoją dłoń, w której trzymał coś tak nieważnego.
Podniósł oczy i w szarości zobaczył, że do rękawa jego koszuli przyczepiły się jeszcze dwa włosy. Powiewały one radośnie, w rytm lekkiego wiatru napływającego przez uchylone okno.

Zdjął je delikatnie i skręcił w cienki sznureczek z dwoma poprzednimi. Zwinął je w małą kuleczkę i tocząc ją w palcach przypomniał sobie jak Ona ostatnim razem, żartobliwym gestem, oparła głowę o jego ramię. Miłym, naturalnym ruchem, którego już więcej nie zobaczy.

Machinalnie schował kuleczkę do kieszeni spodni.

zorina13

Myślę ,że to dalej jest o Adasiu.

Mada

Opis przesycony bólem, cierpieniem, tęsknotą, wspomnieniami, których tak naprawdę nie znamy, możemy jedynie tego i owego się domyślać.
Czarny kapelusz oprócz Adama nosił też Candy ... Mamy więc dwóch "podejrzanych". Wink

Ewelina

Kapelusz się zgadza, ale w opisie nie było wzmianki o bandanie seksownie zawiązanej na szyi ... więc? Albo opis będzie uzupełniony, albo to jednak jest Adaś Very Happy

Gość

W zasadzie opis ten miał być z bohaterem nieokreślonym, żeby każda mogła sobie wyobrazić odpowiednią osobę.
Jeżeli podmiot w opisie zrzucił buty to i bandana mogła wylądować na podłodze... a bandany nosili zarówno Adam jak i Candy Smile

Czarny kapelusz to chyba nawet w pewnym momencie Joe miał na głowie Smile

Ewelina

Owszem, ale Joe nie był brunetem ... a zakurzone buty dość często wypominałyśmy Adasiowi Rolling Eyes

Myślę, że żaden z nich nie rzuciłby bandany na podłogę ... chociaż? ...

ADA

Ja uważam, że to jest Adam. Czytając Twoje opowiadanie Senszen widzę tylko i wyłącznie Adama Very Happy

Gość

Akurat to jest scenka, która miała się pojawić w "Piórze strusia" Smile

Jak wiecie... nie ma tam wiele Adama...

Aga

Ale to nie Strusie pióro więc w spokoju możemy podczepić Adasia.

Ewelina

Wiele nie ma go w "Strusim piórze", to mógł się choćby w opisach pojawić ... ku radości fanek Very Happy

Gość

W ilu fanfikach Adam jest głównym bohaterem...Ile opisów mu już poświęcono Laughing

A Candy? Ledwie w kilku krótkich opowiadankach...

Chyba nieco zboczyłam z tematu Very Happy

Aga

zorina13

Jeszcze jest kilka opowiadań o Willu i jedno o Diego .

Gość

Filiżanka rozbiła się z hukiem. Białawe, lekko przejrzyste skorupy, malowane w czerwone kwiatki leżały pod ścianą, w małej kałuży ciemnego płyny. Rozległe, malownicze rozbryzgi kawy zdobiły szarą ścianę, wtapiały się w bordowe zasłony, pojedyncze krople osiadły na brzegach książek, spływały po małych szybkach, znacząc je brunatnymi ścieżynkami.

Mężczyzna oparł się o blat biurka. Oddychał z trudem, nerwowo wtapiając dłonie w ciemne włosy. Gwałtownie zerwał z szyi czarną tasiemkę i zaczął rozpinać śnieżnobiałą koszulę. Guzik w końcu puścił – co więcej, oderwał się od koszuli i spadł niezauważony na ziemię.

Adam odchylił głowę i nieco spokojniej zaczął rozpinać guziki szarej kamizelki. Oddychał już spokojniej.
Powoli przeczesał dłońmi włosy, odgarniając je do tyłu. Zamyślony potarł nieogolone szczęki, oparł się raz jeszcze o biurko i wlepił wzrok w okno.

Zapadł zmrok, w małych szybkach rozbijał się ledwo widoczny, cienki sierp księżyca. Podszedł do okna, odchylił zasłonkę i przeciągnął palcem po tafli szkła, ścierając zabłąkaną kropelkę zimnej już kawy.