www.bonanza.pl

Gość

W sumie nie wiem jak określić ten fragment. Ale obiecuję, że Candy areszt opuści cały i zdrowy, nawet będzie miał powody do radości Smile

************

- Wyszła pani za mąż późno, w wieku dwudziestu czterech lat?
- Tak.
- Ma pani teraz lat trzydzieści jeden, małżeństwo trwa lat siedem…
- Jak łatwo obliczyć. – India uprzejmie potwierdziła. Po sali przebiegł lekki szum.
- Proszę się uspokoić. – jęknął sędzia. – Panie Grunwald, proszę pamiętać, że to jedynie wstępne przesłuchanie świadków…Proszę się ograniczyć tylko do niezbędnych pytań.

Id Grunwald spojrzał bystro na zmęczoną postać sędziego, swoją klientkę, panią Blaze – w tej chwili dosyć zmieszaną ale i niejako zadowoloną z takiego obrotu sytuacji – oraz przesłuchiwanego świadka. Ta kobieta wyglądała na taką, którą można łatwo zdenerwować.

Znajdowali się w większej sali budynku, ze względu na obecność licznych widzów. Spora część miasta przyszła popatrzeć na rozpoczęcie procesu, choć oczekiwania mieszkańców co do wyroku mogły być różne.

- O ile dobrze się orientuję, pożycie małżeńskie pani oraz pana Canaday’a nie układało się najlepiej?
- Nic mi o tym nie wiadomo. – India zaprzeczyła, tonem bardzo uprzejmym.
- Nie zaprzeczy jednak pani, że było to długo małżeństwo bezdzietne – musiała być ku temu jakaś przyczyna!
- Nie jestem przekonana. Nie rozumiem, jak te pytania mają się do toczącej się sprawy?

Prawnik spojrzał na nią, oceniając stan jej zdenerwowania.

- Już tłumaczę szanowna Pani. Podejrzewać mogę jedynie o motywach dla których związek ten został zawarty. Oczekiwać można, że pani, obawiała się staropanieństwa i napiętnowania społeczeństwa. Pan Canaday… no cóż… Domniemywać mogę, że kierował się opacznie zinterpretowanym współczuciem.
Otóż, w momencie kiedy małżeństwo, będące jedynie atrapą małżeństwa, napotyka przeszkody – można się spodziewać kilku reakcji ze strony mężczyzny. W tym konkretnym wypadku, pan Canaday, w obliczu pani nagłej, długotrwałej choroby, mógł się poczuć odpowiedzialny i zrezygnować z zamiaru unieważnienia małżeństwa zawartego w chwili słabości. Przez kolejne… Trzy lata? Frustracja związana z przymusowym związkiem z… – tu prawnik wykonał wiele mówiący gest i obdarzył Indię spojrzeniem pełnym litości - Frustracja narastała w nim, aż w końcu znalazła ujście, co więcej, skupiła się na osobie mojej klientki.

- Nie zgadzam się z pańską interpretacją mojego małżeństwa. – India ponownie zaprzeczyła, najspokojniej jak umiała.

Z lekkim przerażeniem stwierdziła, że jeszcze chwila a wybuchnie płaczem. Na oczach wszystkich. Przy Candym. Którego bardzo chciała w tej chwili uspokoić a nie denerwować jeszcze bardziej.

Sędzia patrzył w sufit, kręcąc głową i zastanawiając się nad celowością tego przesłuchania. Celowością przyszłego procesu, sensem swojego zawodu nawet.

Candy siedział nieruchomo, zasłaniając twarz rękoma. Ramiona mu lekko drżały.

- A czy zaprzeczy pani, jakoby trzy dni temu była pani u lekarz i wyszła od niego głęboko poruszona? Być może usłyszała pani wieści, potwierdzające jedynie Pani słaby stan zdrowia – co więcej, może nawet jego pogorszenie? Czy w takiej sytuacji, mąż pani, stojący przed perspektywą opieki nad ciężko chora żoną…
- Pannie Grunwald, czy jest pan w stanie zadawać proste, precyzyjne pytania, dotyczące sprawy? - zdenerwował się sekretarz, starający się nadążyć za tokiem jego wypowiedzi.
- Ależ to bezpośrednio dotyczy sprawy!– prawnik obruszył się.

India spojrzała na Candy’ego. Był bardzo zdenerwowany. Ze smutkiem pomyślała, że przez ostatnie trzy lata bardzo posiwiał. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że to małżeństwo wiele go kosztuje nerwów.
W końcu spojrzał na nią. Zatrzepotała rzęsami i uśmiechnęła się do niego, najmilej jak umiała w tej sytuacji. Odetchnął nieco swobodniej, ale wyglądał na zmęczonego.

- Nie sądzę. – sędzia spojrzał poirytowany na Grunwalda.

Prawnik wziął głęboki oddech i wzniósł oczy ku niebu, jakby się modlił o cierpliwość.

- O której pani poszła spać w nocy z wtorku na środę?
- Razem z mężem, kilka minut po dziewiątej. Zasnęliśmy dosyć szybko.
- Czyli nie ma pani pewności, że między godzina dziesiąta a jedenasta, pan Canaday znajdował się w łóżku i jak to pani określa, „spał”.
- Moje małżeństwo nie jest jeszcze w tak tragicznym stanie, bym miała co pół godziny sprawdzać, czy mój mąż znajduje się w tym samym łóżku co ja.
- Bezczelna! – syknęła pani Blaze. – Bezwstydna!

Sędzia westchnął głęboko, sekretarz mu zawtórował.

- A obudziła się pani o…?
- Trochę po trzeciej, jak zwykle zresztą. Mąż mój również już nie spał… jak zwykle zresztą.

Prawnik podniósł wysoko brwi.

- A wstajecie państwo o…?
- Zwykle między czwartą a piątą rano. – wyjaśniła India.
- A co państwo robiliście więc między godziną trzecią a czwartą nad ranem? – zdziwił się prawnik.

India spojrzała mu głęboko w oczy.

- Dyskutowaliśmy o kondycji naszego małżeństwa.

Pod wpływem jej spojrzenia prawnik zmieszał się wyraźnie. Sekretarz stłumił śmiech i przegryzł wąsa, zastanawiając się jakiego sformułowania użyć w oficjalnym protokole.

- Pani Canaday. – zaprotestował sędzia. – To tylko przesłuchanie, ale proszę nad sobą panować!
- Wracając więc do pytań. Czy mąż pani kiedykolwiek poddawał w wątpliwość lub podważał pani wierność? – prawnik oparł się nonszalancko o stół.

India nerwowo zacisnęła dłonie. Poczuła jak wzbiera w niej bezradność i poczucie krzywdy. Miała serdecznie dosyć tego miasta, ludzi. Plotek i wszystkich tych niestworzonych historii.

- Panie Grunwald! Dosyć tego, nie wiem do czego ma to prowadzić, ale przerywam to przesłuchanie! – sędzia walnął pięścią w stół. – Jutro przesłucham sam Candy’ego, Adama, Hossa i Joe i panią Blaze! Jeżeli spotkam w murach tego budynku, lub nawet w okolicy kogoś innego niż sekretarz i wezwani…!

Odetchnął głęboko, myśląc o spławiku łagodnie dryfującym po przejrzystej wodzie, srebrzystych rybkach podszczypujących rośliny dryfujące po mieniącej się niebieskawo powierzchni.

- Jutro spodziewam się tu zobaczyć jedynie osoby wcześniej wymienione. Pana Adama Cartwrighta, Erica Cartwrighta, Josepha Cartwrighta i panią Jane Blaze. Oraz pana Canaday’a. – łagodnie powtórzył. – Proszę się rozejść.

Sekretarz spojrzał na niego ze współczuciem. Złapał jego spojrzenie i piórem wykonał gest zarzucania wędki. Sędzia lekko kiwnął głową i drżącymi jeszcze lekko rękoma zebrał rozłożone na biurku papiery.

************

Ludzie rozchodzili się do swoich domów i niczym nieskrępowani omawiali między sobą wrażenie z przesłuchania. Hoss powoli szedł w stronę drzwi i szczerze żałował, że nie może jakoś zasłonić uszu idącej obok Indii.
Kiedy w końcu wyszli z budynku Hoss skierował się w stronę wozu. India stanęła jednak niezdecydowana, przegryzając wargi. Patrzyła przez chwilę w ziemię, potem rzuciła szybkie spojrzenie w kierunku aresztu.

- Zaczekasz na mnie Hoss? Jeszcze tylko kwadrans? – zapytała łagodnie.
- Roy nikogo nie wpuszcza. – Hoss zauważył nieśmiało. – Na pewno jutro będzie po wszystkim, powinnaś wrócić do domu i…
- Tylko kwadrans Hoss, nie więcej. – India uśmiechnęła się blado. Obróciła się i szybko podbiegła do budynku.

Hoss, lekko przygnębiony, głaskał konie po lśniącej sierści. Patrzyły na niego tak łagodnie, bojaźliwie…

*************

- Indio, nie mogę cię wpuścić. – Roy bawił się nerwowo kluczami. – Nikogo nie powinienem wpuszczać.
- Roy, tu chodzi jedynie o wybitą szybę – India łagodnie zaprotestowała. – Nic się nie stanie jeżeli mnie wpuścisz, bym mogła porozmawiać ze swoim mężem przez dziesięć minut…

Roy spojrzał na nią zrezygnowany.

- A jeżeli cię nie wpuszczę?
- Roy, jeżeli mnie nie wpuścisz… To się rozpłacze. Wpadnę w histerie. – India zagroziła. – Naprawdę, nie trzeba mi w tej chwili wiele.

Roy zawahał się. Mówiła tonem spokojnym, ale oczy miała już lekko szkliste, jakby zaraz rzeczywiście miała się rozpłakać.

- W porządku. – Roy skapitulował. – Masz dziesięć minut.
Podszedł do ciężkich drzwi oddzielających celę od jego gabinetu i otworzył zamek.
- Uderz w drzwi, jeżeli będziesz chciała już wyjść. Masz dziesięć minut, nie więcej.

India szybko weszła. W chwili gdy usłyszała za sobą skrzypienie zamykanych drzwi przeszedł ją lekki dreszcz.

- Jak go przekonałaś? – Candy podszedł do krat.
- Zagroziłam, że się rozpłacze i będzie mnie musiał uspokajać. – przysunęła się bliżej i włożyła ręce między pręty. – Jesteś strasznie zmęczony.
- Jestem zdenerwowany, bo się czuję jak uczeń złapany przez nauczycielkę i wsadzony do kozy… mniej więcej. – Uściślił. – No i ta prycza jest bardzo niewygodna.
- Jutro już będzie po wszystkim… Nie jesteś zły, że powiedziałam, że spaliśmy? – zapytała go niepewnie.
- Przecież spaliśmy. Independence, już ja się denerwuje, ty nie musisz.
- Jutro będziesz już w domu. – łagodnie zaczęła, odgarniając mu włosy z kołnierza koszuli. – Jutro jest twoja kolej na układanie do snu Cookie, pamiętasz? Potem położysz się do własnego łóżka, wyśpisz…
- Nie wiem co zrobię, jak jeszcze raz zobaczę tą kobietę. – wyznał zdenerwowany. – Nie wiem o co jej chodzi, ale ona nas kiedyś zniszczy. Co ma zamiar jeszcze wymyślić? – zaczął mówić nieco głośniej. – Dlaczego ja mam się komukolwiek tłumaczyć, dlaczego się z tobą ożeniłem? Dlaczego mam wysłuchiwać…
- Spokojnie Candy, spokojnie… - India dalej łagodnie trzymała mu rękę na karku. – Nic nam nie zrobi. Przecież ja Ciebie znam, nie muszę się przejmować…
- Ale się przejęłaś. – wytknął jej. – Dlaczego ja nie mogę?
- Możesz. – przyznała z lekkim uśmiechem. – Ale ty jesteś znacznie bardziej atrakcyjny niż ja. Mam więcej powodów, żeby być zazdrosną.

Candy prychnął.

- Jestem zazdrosna.– powtórzyła. – Jesteś bardzo przystojny, mówiłam ci to kiedyś? Jesteś dobrym człowiekiem, miłym, przyzwoitym… Masz rzadki talent; umiesz być szczęśliwy i…
- Miło mi, naprawdę. – Candy uśmiechnął się szeroko, oczy mu zabłysły. - Rozumiem więc, że to nie perspektywa staropanieństwa skłoniła cię do mało przemyślanych działań?
- Przemyślane czy nie, ale nie wyobrażam sobie, że bym mogła mieć więcej szczęścia. – Ścisnęła mu dłoń. – I ładnie gwiżdżesz przy goleniu.
-To mówisz, że jesteś szczęśliwa? – zainteresował się Candy.

Usłyszeli pukanie i drzwi otworzyły się.

- Minęło dziesięć minut. – Roy obwieścił.
- Z tobą? Bardzo. – Wspięła się na palce i pocałowała go. – Porozmawiamy jutro, śpij dobrze.

zorina13

Bezczelny ten prawnik i zadaje takie nieskromne pytania.

Ewelina

Z satysfakcją stwierdzam, że właśnie India dawała cięte, dowcipne i ... nieskromne odpowiedzi. Wszystkich w sądzie rozbawiła, chociaż sama bardzo przeżywała rozprawę. Pytania były prawie obraźliwe, drażliwe i chyba nie związane ze sprawą.
Ciekawe, jak Candy poradzi sobie z tą sytuacją ... kiedy ciąg dalszy?

Mada

ADA

Gość

Ewelina

Aga

Mada

Gość

Trochę zmieniłam koncepcje opowiadania... Nie wiem czy słusznie Rolling Eyes

Adam zeskoczył z konia i przeciągnął się. Zbliżała się godzina dziesiąta wieczorem a on dopiero wracał z miasta.

Dzisiejszy dzień był bardzo męczący, wszyscy pracownicy byli rozkojarzeni, prace postępowały opornie. Jutro, jak przekazał Hoss, mieli się wszyscy stawić na przesłuchaniu, więc prace opóźnią się jeszcze bardziej.
Roy w dalszym ciągu nie chciał rozmawiać, nie pozwalał też, żeby ktokolwiek rozmawiał z Candym.

Wprowadził konia do stajni, rozsiodłał go i poklepał delikatnie po szyi. Spojrzał w te piękne, łzawe brązowe oczy. Chociaż koń zachowywał się jak na konia przystało – podrzucał lekko łbem, grzebał kopytem w ziemi, wyciągał łeb w kierunku świeżej wody.

Dzisiaj, gdziekolwiek by nie wszedł, ludzie plotkowali podnieceni. Virginia City może i nie była nigdy miastem aniołów, ale ludzie najczęściej zachowywali się, przynajmniej z pozoru, przyzwoicie.
Dzisiaj było inaczej. Nikt się nie zachowywał normalnie. Roy był uparty, doktor Martin bardziej niż zwykle niecierpliwy, nieuprzejmy nawet.
Adam zacisnął lekko zęby. Kiedy wyszedł ze stajni zauważył, że pada lekka mżawka. Drobne kropelki wody osiadały na jego twarzy, włosach. Skierował się w stronę domu; na ganku Marie zostawiła mu zapaloną lampę.

Naughty spała, ciemne włosy rozrzucone bezwładnie na poduszce kręciły się lekko. Uśmiechała się, widać śniło się jej coś miłego. Pernell spał również, przytulając do siebie szmacianego zajączka*. Adam spojrzał z czułością na synka i przykrył go kołderką.

Kiedy wszedł do sypialni Marie już leżała pod kołdrą, blask księżyca mienił się filetowymi błyskami w jej włosach. Podszedł do niej bezszelestnie, rozpinając powoli guziki koszuli.

- Późno wróciłeś. – cicho powiedziała, nie otwierając oczu.
- Ach, miałem nadzieję, że cię nie obudzę. – Adam udał żałość i usiadł na łóżku obok niej. – Naughty pewnie była zła, że nie mogła mi powiedzieć ani dzień dobry, ani dobranoc?
- Nie znasz własnej córki. – Marie zaśmiała się. – Zobacz na stoliku nocnym.

Adam po omacku sięgnął. Znalazł kawałek papieru.

- Jak widzisz, znalazła sposób… - Marie otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego. – Ale powinieneś mniej pracować.
- Pomyślę o tym. – nieuważnie przyznał jej rację, oglądając wzruszony kartkę z wypisanymi nań słowami „dzień dobry” i „dobranoc”.
- Właśnie, mam coś dla ciebie. – przypomniał sobie. – Trochę się rozminąłem z upałami, ale myślę, że się jeszcze przyda…

Podał jej delikatnie zdobiony wachlarz z malowanego zielonego jedwabiu.
Marie usiadła.

- Jest śliczny. – radośnie rozłożyła wachlarz i zaczęła oglądać misterny wzór. – Skąd wiedziałeś?
- Ostatnio mówiłaś, że zepsuł ci się twój ulubiony wachlarz, więc zamówiłem jeden… - Adam patrzył radośnie na jej zdziwienie.
- Nie sądziłam, że słuchasz jak opowiadam o takich drobiazgach. – zarumieniła się lekko.
- Możesz opowiadać nawet o koronkach i kolorze organdyny. O nowych firankach. O wszystkim. – Adam przyciągnął ją do siebie. – O wszystkim. – szepnął raz jeszcze.

******************

Candy wyszedł szybko z aresztu, w biegu niemal zakładając kapelusz na głowę i z doskoku dosiadając konia.

- Śpieszno Ci, jak widzę? – zauważył Adam z uśmiechem w kąciku ust.

Candy prychnął śmiechem.

- A jak sądzisz? Ta prycza odcisnęła mi się już … - jęknął, robiąc zbolałą minę. Po chwili twarz jego rozświetliła się uśmiechem. – Całe drewno już na pewno poszło do tartaku? – zapytał niewinnie, poprawiając kapelusz.
- Skąd, zostawiliśmy ci do przycięcia jeszcze kilka kawałków. – wtrącił ze śmiechem Joe.
- Trzeba jeszcze naostrzyć piły i siekiery. – dodał poważnie Adam.

Candy zrobił żałosną minę, ale oczy mu się dalej śmiały.

- Coś jeszcze? Wymienić jakieś szyby? – zażartował.
- Szyby mamy w porządku. Candy, bądź poważny. Dałeś się aresztować w najbardziej pracowitym okresie. Na pewno nie masz co liczyć na żaden urlop. – Adam uciął zdecydowany, dalej hamując uśmiech.
- Trudno. – Candy wzruszył radośnie ramionami. – Nigdy nie sadziłem, że będę tak radośnie wracał do pracy.
- Jaka zmiana! – Joe zaczął się śmiać.
- A co, uważasz, że nie umiem ciężko pracować? – Candy uśmiechnął się szeroko. – Mogę wam wyciąć jeszcze ze dwa takie drzewka, pracować od rana do późnej nocy… - Nagle umilkł, jakby coś sobie przypomniał. Jechał przez chwilę zamyślony a potem twarz mu się rozpromieniła.
- W porządku? – Hoss zapytał zaniepokojony, Joe zaczął się głośno śmiać.
- Jasne, w porządku. – Candy ocknął się z zamyślenia. – India jest w Ponderosie, prawda?

Mężczyźni zaczęli się śmiać. Canady pokręcił głową, udając rozżalenie, ale im zawtórował.
Ciepły wiatr owiewał im twarz, na ich twarze padały rozmigotane, zmienne cienie rzucane przez gęste korony drzew. Ścieżka umykała lekko pod kopytami koni.

******************

Candy rozbawiony jechał w stronę miasta. Powietrze było rześkie, przyjemnie chłodziło jego twarz. Było nieco pochmurnie, od czasu do czasu kropił deszcz. Koń od czasu do czasu lekko zapadał się w świeżym błocie.

W pewnym momencie coś mu mignęło jasnego po prawej stronie. Było tam jeziorko, przy którym kiedyś spotkał Indię łowiąca raki. Twarz rozjaśniła mu się mimowolnym uśmiechem. Zeskoczył z siodła, przywiązał konia do najbliższego drzewa i ostrożnie, cicho, przeszedł przez krzewy. W połowie drogi wzdrygnął się i zatrzymał. Wahał się, czy iść dalej, bo czuł, jak niechęć wypycha go w stronę drogi. Odetchnął głęboko i odliczył do dziesięciu.

To tylko kobieta, w gruncie rzeczy jednak bezbronna

Spojrzał raz jeszcze w stronę małego jeziorka i siłą niemal powstrzymał się od gwałtownych gestów.

To tylko kobieta. To nie jest potwór, nie wie, że lubisz to miejsce, nie możesz jej tego okazać, bo ci je obrzydzi

Spojrzał raz jeszcze, odetchnął głęboko, policzył raz jeszcze do dwudziestu. Potem znów do dziesięciu.

To tylko kobieta. Może się zgubiła. Może coś się jej stało.

I podszedł bliżej.

- Witam pani Blaze, co pani tutaj robi o ta wczesnej porze? – zapytał najuprzejmiej jak umiał. Spojrzała na niego rozkojarzona, przyszło mu do głowy, że może kobieta się upiła.
- Pani Blaze, potrzebuje pani pomocy? – powtórzył nieco głośniej.
- Candy… - spojrzała na niego, oczy miała szkliste, lekko czerwone. – Czemu… - głos się jej załamał.
- Nie bardzo rozumiem, ale powinna pani wrócić do domu. – nieco oschle odpowiedział. – trafi pani?
- Co ona ma w sobie, że tak strasznie jej bronicie, ubiegaliście się o nią? – zapytała płaczliwie. - Nie jestem brzydsza niż ona, nie jestem dużo głupsza… Nie jestem nawet starsza… a nigdy na mnie nie zwróciliście uwagi, najmniejszej. – patrzyła na niego mokrymi, zielonymi oczyma. – Ona nie zrobiła nic a Adam chodził za nią, żenić się chciał. Ty biegałeś za nią jak zahipnotyzowany. – mówiła coraz szybciej. – Ani ona ładna, ani miła…. – A bronisz jej, jakby była zrobiona ze złota.

Candy stał, nic nie mówiąc. Czuł straszny niesmak, z jego dobrego humoru już niewiele zostało.

- Pani Blaze, to naprawdę nie jest pani sprawa. – odpowiedział, ostrożnie dobierając słowa. – Powinna pani wrócić do domu, odespać… cokolwiek pani jest…
- Ty naprawdę tego nie widzisz Candy? – spytała. – Nie śmiejesz się tyle co kiedyś, nie jesteś już tak wesoły, bezpośredni... to nie ja jestem tą złą, tylko ona... Tobie, Adamowi, Joe…Adam posiwiał, ty posiwiałeś…– bezradnie zakończyła i rozpłakała się.

Candy poczuł jak zbiera w nim złość. Kobieta zatruwała mu życie od ładnych kilku lat. Rozsiewała plotki… a teraz płakała.

- Przecież ja nie chce źle… - łkała. – Nie jestem zła, naprawdę…Adam też zawsze patrzył na mnie z góry… Ja was lubię, naprawdę, nie chce, żebyście powtarzali moje błędy i…
- Wracaj do domu kobieto i przestań wtrącać się w życie innych. – odpowiedział, ledwo nad sobą panując.
- Nie trafię… - i rozpłakała się zupełnie. Usiadła na trawie, w wymiętej jaskrawoniebieskiej sukience. Włosy miała rozczochrane, ubranie lekko przybrudzone, buty zakurzone.

Candy stwierdził, że choć nie cierpi tej kobiety z całego serca – to jest mu jej żal. Nie mógł jej zresztą tutaj zostawić. Wprawdzie nie wyglądała jednak na to, że coś piła ale… zdrowo nie wyglądała.

- Niech pani wstanie, odprowadzę panią kawałek do miasta. – beznamiętnie zaproponował.

Wstała bez słowa, ocierając łzy z poplamionych policzków.

- To po prostu zły dzień. – wyjaśniła. – Po prostu zły dzień…

* wiem, że pluszowe misie zostały wprowadzone dopiero na początku dwudziestego wieku, ale szmaciane lalki były w użyciu...

zorina13

Czy pani Blazę kochała się w Candym ?
Urocza ta scena Adama i jego żony ,taka pełna ciepła i miłości.

Ewelina

Czyżby pani Blaze miała wyrzuty sumienia? Oby nie wrobiła Candy'ego w próbę zniewolenia jej Razz

Różnie może być. Milutkie są dzieci Adasia i bystre. Z żoną też mu się dobrze uklada ... miły, rodzinny fragment i ciekawe opisy ...

Aga

Wytrzymam, wytrzymam... Rolling Eyes

ADA