www.bonanza.pl

Gość

ADA

Gość

Mam nadzieję, że w niedzielę wieczorem wkleję drugą część fragmentu... o ile ją napiszę Smile

************************************

- Candy, proszę, to tylko kilka tygodni…

India spojrzała na męża prosząco, łagodnie. Candy odchylił się na krześle, odstawiając gwałtownie metalowy kubek z kawą.

- Nie.
- Tylko kilka tygodni… odwiedzę rodzinę, co w tym złego?
- A z czym związany jest ten nagły przypływ ciepłych uczuć do rodziny? Dalekiej rodziny? – mężczyzna podniósł brwi wyrażając swoje zdziwienie.

India się lekko zarumieniła.

- Chce tylko odwiedzić rodzinę, nic więcej. – cicho powiedziała.
- Nie pojedziesz sama do Ely. – Candy zaprotestował.
- To nie jest aż tak daleko. – zauważyła India.
- Jest. Do Reno samej bym cię też nie puścił… - Candy uśmiechnął się kątem ust.
- Przesadzasz mój drogi. – India puściła do niego oko. – Zresztą, już raz przejechałam tę drogę sama, nic mi się nie stało.
- To nie jest argument. Indio, bądź rozsądna… - Candy ostro powiedział, po czym się roześmiał. – Nigdy nie przepuszczałem, że będę cię musiał namawiać do rozsądnego myślenia. – zauważył uśmiechając się. India odwzajemniła uśmiech.
- Ja myślę rozsądnie. – zauważyła. – I wiem, że mogę sama pojechać…
Jeżeli będziesz spokojniejszy, mogę pojechać z Annie, wspominała, że bardzo chce odpocząć od plotek w mieście.
- Na pewno nie, Ona jest za ładna. – zaprotestował gwałtownie. – Dwie tak piękne kobiety na pewno nie będą jechały same. – dokończył szybko.

India stłumiła śmiech.

- Dobrze, że tobie się podobam…Ale tak jak mówiłam, jeździłam kiedyś sama, nic się nie zmieniło od tego czasu.
- Jesteś moją żoną...
- Czyżby podniosło to moją wartość? – zażartowała India.
- I chcesz jechać z moją córką… - ciągnął dalej Candy, niezrażony.

India ciężko westchnęła i opuściła głowę.

- W porządku, poddaję się. Nie pojadę.

Candy wyciągnął do niej ręce.

- Pojedziesz. Jeżeli tak bardzo ci zależy. Tylko nie sama, pojadę z tobą. W porządku? Za parę tygodni, jak już wrócimy ze spędu.

India zaczerwieniła się gwałtownie i uśmiechnęła promiennie.

- Nie chciałam cię tym męczyć… Potrzebujesz odpoczynku i…
- No przecież nie od ciebie. – Candy uśmiechnął się do niej i wziął ją za ręce. – Jeżeli tak bardzo ci zależy, pojedziemy tam razem… Potem wrócę do Ponderosy… I przyjadę kilka tygodni później.
- Ale to będzie męczące. – zaprotestowała słabo. – Nie będziesz chciał zostać?
- Przyzwyczajony jestem do podróży. A mamy teraz dużo pracy. – łagodnie powiedział Candy.

*****************************

Śnieg powoli padał. Początkowo drobne białe płatki zlepiały się ze sobą, spadając na ziemię dużymi, wilgotnymi płatami. Osiadały na posrebrzonych szronem igłach sosen i zmarzniętej ziemi, szybko zamarzając. Na szybach tworzyły się lodowe koronki, srebrzyste, połyskliwe, misternie plecione. Srebrne nitki przecinały szarawe ciemności otulające świat za oknem. Z każdą minutą jednak na zewnątrz robiło się coraz jaśniej, srebrzysto- złotawy poblask unosił się nad linią horyzontu.

Naughty siedziała na łóżku, otulona w kołdrę i zachwycona patrzyła przez okno. Ledwo mogła wysiedzieć spokojnie. Padał śnieg! Tata na pewno będzie miał dzisiaj czas na zabawę, w końcu pokaże im jak się buduje igloo! Obiecał im to już latem, na pewno pamięta!

Radośnie patrzyła na okno, kolejne cale śniegu osiadające na parapecie, patrzyła na zegar i powoli przesuwające się wskazówki zegara.
Nie mogła się doczekać, aż Tata wstanie.

**********************

Clay leżał na podłodze, szperając pod łóżkiem. Na pewno były tam jego najcieplejsze pończochy. Niedawno je tam wcisnął, nie cierpiał ich, były potwornie drapiące… Ale mama kazała mu je nosić „bo są ciepłe”.
Skarpetek nie znalazł. Wyprostował się gwałtownie i spojrzał przez okno. Uśmiech rozświetlił mu twarz. Śnieg dalej padał, nigdzie nie zniknął. Ze zwiększonym zapałem zaczął ponownie szukać skarpetek, tym razem za szafką nocną.

Chciał wyjść się pobawić, ale Mama ostatnio się gniewała jak wychodził bez czapki i bluzy.

Z tryumfem wyciągnął zza szafki czerwone pończochy. Wciągnął je na nogi, na głowę wcisnął czerwoną czapkę jednego z bliźniaków. Jakoś nie mógł znaleźć swojej…

Cicho, na palcach, wyszedł z pokoju.

***********************

Hossa obudził zimny powiew wiejący mu po nogach. Podniósł głowę i otworzył zaspane oczy. W pokoju było jaśniej niż zwykle, niestety, było też znacznie zimniej niż zwykle. Przetarł twarz dłonią i spojrzał przytomniej. Sheila jeszcze spała, policzki miała zarumienione, włosy rozrzucone na poduszce. Wyglądała pięknie, kwitnąco…

Hoss uśmiechnął się z czułością i wysunął spod kołdry. Napali w kominku, zanim jego dziewczyny wstaną w domu będzie już cieplej.

***********************

Po gołych plecach powiał mu zimny powiew. Otworzył zaspane oczy i z lekkim niepokojem stwierdził, że łóżko obok jest puste. Podniósł się na łokciu. India stała przy uchylonym oknie, długie włosy spływały jej po plechach. Z zafascynowaniem patrzyła na drobne płatki śniegu spadające na jej wyciągniętą dłoń.

- Independence, wracaj do łóżka.

Sam nie wiedział, czy jest rozbawiony, czy oburzony. Spojrzała na niego z takim ufnym, słodkim uśmiechem, ze od razy poprawił mu się humor… nawet, jeżeli już wcześniej był dobry.

- Pada śnieg. – zauważyła radośnie.
- Wracaj do łózka. – zaśmiał się. – Jest zimno.

Posłusznie wróciła do łózka, wsunęła się pod kołdrę i przytuliła do niego.

- Lubię śnieg. – zamruczała miękko.
- Zmarzłaś… - otulił ja kołdrą i przygarnął do siebie. Zamknął oczy. – Nie możesz mi się teraz przeziębić, bo co ja zrobię? W tym stanie masz o siebie dbać.

India zaśmiała się cicho.

- Dbam o siebie, nie przesadzaj. Pamiętam… Jak ci się podoba imię January? – spytała żartobliwie.

Poczuł jej ciepły policzek na swoim ramieniu.

- Ile chcesz mieć dzieci najmilsza? – zaśmiał się i otworzył oczy, żeby na nią spojrzeć. Na pewno się uśmiechała.

Candy otworzył oczy. Był sam. W sypialni było nieco jaśniej niż zwykle, na parapecie leżał śnieg, łuna księżyca wydawała się być jaśniejsza niż zwykle.
Rozczarowany otulił się kołdrą. Wyjechała już ze cztery tygodnie temu… Tęsknił za Indią, tęsknił za Cookie… Mieli jeszcze dużo pracy na ranczu, nie mógł nawet do niej... do nich... w tej chwili pojechać.

Usiadł na łóżku i niechętnie spojrzał na śnieg. Oznaczał tylko tyle, że przybyło im pracy.

zorina13

India jednak pojechała.
Magiczny ten opis spadającego śniegu..

Camila

Ciekawe czy coś przydarzy się Indii w czasie tego wyjazdu?

Mada

Ewelina

Bardzo piękny opis śniegu ... Ciekawa ta planowana podróż ... to chyba wstęp do dalszej akcji. Komentarz wstawię jutro, lub pojutrze.

ADA

Senszen

Ewelina

Gość

Ewelina, nie bardzo wiem, dlaczego Candy ma być zazdrosny? On się po prostu martwi. Chociaż ciekawe jest, ile można wyczytać z jednej sceny Very Happy

Imię January jest dobre jak każde inne... skoro pierwsze nazwali July, to jest w tym jakaś logika Very Happy

Ponieważ w kolejnym fragmencie nie ma stosownego fragmentu; Adam pamiętał oczywiście o zabawie z dziećmi i budowie śnieżnego domku Smile

Bardzo się cieszę, że opis śniegu się wam spodobał Smile

Aga trudno, musisz jakoś wybrać Very Happy

Chciałabym jeszcze dodać: Nevada nie jest stanem, w którym można się spodziewać ostrej zimy. Jak sprawdzałam, w las Vegas temperatura w grudniu-styczniu jest raczej w okolicach zera. Jednak w 1886 roku, we wschodniej części USA odnotowywano gwałtowne burze śnieżne. Obfite opady śniegu były też i w Nevadzie. Na potrzeby tego odcinka więc... Very Happy

****************************
****************************

List był jak zwykle długi, bardzo miły. India pisywała do niego na kartkach, na których wcześniej rysowała July, więc na poszczególnych stronach widniały najróżniejsze rysunki; fioletowe zwierzątka, zielne kwiaty z różowymi listkami, niebieskie słoneczka.
Candy przebiegł wzrokiem po kolejnych wersach, ale nie był w stanie wyczytać z niego już nic nowego. List odebrał ze trzy tygodnie temu. I jak do tej pory nie przyszedł kolejny. Niespotykane opady śniegu uniemożliwiały podróże, niespotykane mrozy połączone z opadami śniegu uniemożliwiały nawet wysyłanie telegramów.

Złożył starannie list, odłożył do szuflady i podszedł do okna. Śnieg dalej padał, okrywając wszystko szczelnym kokonem. Co pewien czas dochodziły do nich wieści o potężnych śnieżycach we wschodnich miastach.
Gwałtownym ruchem założył ręce i oparł się o framugę okna. Najbardziej go niepokoiło, że w żadnym liście India nie wspomniała o jednej, najbardziej go interesującej rzeczy; czy chce w ogóle wrócić. Przeczuwał, że potrzebowała trochę czasu dla siebie. Żeby odpocząć, uspokoić się. Niepokoiło go, że chciała być sama.

Oparł głowę o ścianę i spojrzał w górę. Przy listwach okna tworzyły się lodowe kryształy. Poczuł, że tęskni potwornie za żoną. Zawsze ją zachwycały takie drobiazgi. Szron na drzewach, ciekawy kolor liści bluszczu. On się cieszył całym dniem, India znajdowała przyjemność w dostrzeganiu urody najmniejszych drobiazgów. Przy niej budził się szczęśliwszy.

I poczuł żal. Był styczeń. Przez moment, przez jakieś dwa tygodnie, był przekonany, że w styczniu będzie miał powody, by być bardzo szczęśliwym człowiekiem. A tak stał przy oknie, sam, wpatrywał się w szron na szybach i zastanawiał się, czy jego żona w ogóle będzie chciała go jeszcze widzieć.

*************************

India leżała w wąskim, białym, twardym łóżku i wpatrywała się w sufit. Tańczyły po nim cienie długich gałęzi jabłoni rosnącej za oknem. Obróciła się na brzuch i spojrzała przez okno. Śnieg rozjaśniał noc, niebo było szare, ciemne chmury miały delikatne, jakby różowawe brzegi. Potężne gałęzie drzewa były na tle nieba czarne, ale miało się wrażenie, że wypuściło już biało-srebrne pąki nowych liści.

I w tym momencie strasznie zatęskniła za Candym. Jeszcze bardziej niż w dzień. Zawsze potrafił znaleźć powód, by być szczęśliwy. Bawiło go życie, uśmiechał się tak szczerze, miło. Był przy niej, mogła na nim polegać, mogła mu ufać.
Westchnęła i otuliła się kocem. Wyjeżdżając nie chciała mu się przyznać do wszystkiego. Upierała się, że jedzie odwiedzić rodzinę, i choć nalegał, nie powiedziała mu nic więcej. A wyjechała, bo chciała odpocząć, choć na pewien czas, od Wirginia City, ludzi tam mieszkających, od wiecznych plotek. Miała wrażenie, że jeżeli pozostanie tam jeszcze przez kilka tygodni, to niechybnie oszaleje. Chciała nabrać do wszystkiego dystansu, umiejętności zbagatelizowania niektórych rzeczy.

Zwinęła się w kłębek. Tęskniła i wcale nie było jej lepiej tutaj, w Ely, gdzie była, jak zawsze, niewidzialna. Był początek stycznia i znowu wróciło do niej poczucie żalu i rozczarowania. Że nie ma jednak przy niej tej jednej małej istoty, której, jak się okazało - nigdy nie było.

********************************

- Panie Cartwright, jest nam niepomiernie przykro. – pan Bowel odgarnął z pobladłej twarzy siwiejące włosy. – Nasza kompania nie miała żadnego związku z tą, tak bardzo niegodną… To znaczy z tym niegodnym postępkiem… to znaczy…
- Panie Bowel. – Adam usiadł wygodnie, w oczach zamigotało mu rozbawienie. Co pan chce mi powiedzieć? Podróżował pan w trudnych warunkach, jest dopiero początek marca, śnieg ledwo stopniał…
- Panie Cartwright, pragnę tylko zaznaczyć, ze firma nasza, o wieloletnich tradycjach…
- Panie Bowel… - Adam zaśmiał się i popił kawy.
- Nie mieliśmy powodu by podejrzewać, że konkurencyjna spółka, której onegdaj odstąpiliśmy kontrakt, mogła się dopuścić tak niecnych…

Adam spojrzał w sufit i tłumiąc śmiech spojrzał z cynicznym rozbawieniem na rozmówcę.
Pan Bowel wypuścił ze świstem powietrze.

- Przepraszam. – wykrztusił z siebie w końcu. – Nie jestem w stanie wypłacić panu gratyfikacji za niezrealizowanie… to znaczy… Kontrakt nie został zrealizowany, z winy obu stron. Zarząd Kompanii uznał, że w tym wypadku, po uwzględnieniu wyroków sądu Wirginia City… Zobowiązani jesteśmy do zwrotu kary wynikającej z niedotrzymania umowy z jednej strony…
- Panie Bowel, powinien pan przysłać prawnika…

Pan Bowel machnął ręką.

- W porządku. Postanowieniem firmy jest zwrot kary, którą zmuszeni byliście zapłacić. To punkt pierwszy mojej wizyty. Punkt drugi, chciałem przeprosić za wynikła sytuację. Zarząd nie chciał przystać na ten punkt, więc przeprosiny są szczere, ale jedynie z mojej strony.

Adam i Ben skinęli głowami, w podziękowaniu.

- Punktem trzecim, jest prośba, by zechciał pan rozważyć jeszcze raz, możliwość współpracy z naszą Kompanią. Wiem, w tej sytuacji brzmi to niemal bezczelnie. – pan Bowel szybko dodał.
- Odrobinę… - Adam przyznał, patrząc na niego uważnie.
- Ale jestem pewien, że w tej chwili jestem w stanie zaoferować znacznie lepsze warunki współpracy.

Adam i Ben spojrzeli po sobie.

- Chcę zaznaczyć, że firma konkurująca, która zatrudniała pana Nightingale’a, już nie funkcjonuje na rynku…- dorzucił pan Bowel.
- Ale…
- Ale zapamiętałem sobie zarząd. – Bowel dorzucił. – A mam dobrą pamięć do twarzy.

Adam podniósł nieco brwi.

- Proszę mi powiedzieć, jeszcze…- zaczął z namysłem.
- Śledztwo wykazało, że zlecili mu jedynie, aby opóźnił za wszelką cenę postęp waszych prac. – Wyjaśnił uprzejmie Bowel. – Tłumaczyli, chyba szczerze, że nie spodziewali się, że użyje metod tak…ekhm… niestandardowych.
- Ładnie powiedziane. – mruknął pod nosem Ben.

Adam wstał i wyciągnął rękę do Bowela.

- Dziękuję, że zechciał pan odbyć tak długą i trudną drogę. Zastanowimy się nad propozycją i damy znać.

Uścisnęli sobie ręce.
Kiedy drzwi się zamknęły za Bowelem, Adam usiadł w fotelu.

- Co sądzisz Pa? – zapytał ojca.

Ben się uśmiechnął.

- Lata już tak do mnie nie mówiłeś… - zauważył. – Sam już podjąłeś decyzję. Nie potrzebujesz mnie pytać.

*********************************

Candy zsiadł z konia i skierował się w stronę poczty. Od kilku dni drogi już były przejezdne, śnieg zaczął topnieć. Zaczęły napływać zaległe listy, paczki, wieści.
Paul Harrigan siedział zwrócony plecami do wejścia, ogrzewając się przy niewielkiej kozie. Owinięty w gruby, wełniany szalik. Na rękach miał mitenki. Okulary mu nieco parowały, więc co chwila zdejmował je i przecierał o miękki materiał kamizeli.
Candy wszedł, zamknął drzwi, oparł się o drewnianą ladę i uśmiechnął.

- Zamykaj drzwi młody człowieku. – warknął Paul. Odwrócił się do wejścia.
- O, Candy. Dawno cię już nie widziałem. – powiedział już normalnym tonem.
- Drzwi, jak widzisz, są zamknięte.
- Widzę. Nie uwierzysz, ale prawie nikt ich nie zamyka. - Paul szperał wśród stosu papierów. – Cartwright… Cartwright… Canday… Gdzieś powinno coś być…Fatalna była zima w tym roku… Twoja żona wyjechała do Vya, prawda?
- Nie, do Ely. Zresztą o tym wiesz… - Candy uśmiechnął się do Harrigana. – Wiesz wszystko o mieszkańcach tego miasta.
- Może i tak, ale czasem warto poudawać, że jest inaczej. – trzeźwo zauważył Paul. – Mam. – ze stosu posegregowanych listów, wyciągnął cztery pliki.
- Jeden list jest dla Hossa, te cztery w tym ten najgrubszy, dla Adama… trzy listy dla Bena, dwa dla Joe… I dla ciebie jest pięć listów. – Popchnął po ladzie dwie kupki. – Twoja żona chyba lubi pisać. – zauważył. – Cztery są od niej, poznaje po charakterze pisma.
- Nic się przed tobą nie ukryję, prawda? – Candy przerzucił listy szukając tego z najnowszą datą.
- Zapewne. – Paul dalej czegoś szukał. – Z rozkładów jazdy wynika też, że nie ma opóźnień na tej trasie, nie był żadnych wypadków…

Candy spojrzał na niego z rozbawieniem.

- Przesłała coś jeszcze?
- Owszem, telegram. Właśnie go szukam.
- Co w nim było? – Candy pozornie niedbale schował wszystkie listy do skórzanego sakwojaża.
- Nie pamiętam, ale chyba się stęskniła. – nieuważnie stwierdził Paul.

Candy od razu poczuł jak mu wraca humor.

******************************

Candy, bardzo rozbawiony, siedział na koźle furgonu i czekał na przyjazd dyliżansu z Carson City. Miał odebrać ze stacji młodego malarza, któremu Adam zlecił namalowanie portretu swojej żony. Bawiło go w tej sytuacji to, że Frank Weston Benson, był dopiero studentem School of the Museum of Fine Arts w Bostonie. Adam, zapytany o to stwierdził jedynie, że „wie co robi”.

Candy spojrzał rozbawiony w jasnoniebieskie niebo. W powietrzu czuło się wiosnę. A Adam mógł sobie robić na wiosnę szalone rzeczy. Zamawiać portrety żony u studentów. Może i wiedział co robi, na pewno było w ten sposób taniej.

A on jutro będzie już w podróży do Ely. I wszystko się jakoś ułoży.

Dyliżans zatrzymał się, Candy zeskoczył z kozła. Podszedł nieśpiesznie do pojazdu. Pierwszy wyszedł młody chłopak; wyglądał na trochę zagubionego. A potem, po schodkach, ostrożnie zeszła młoda kobieta w granatowym kostiumie podróżnym i w jasnej bluzce. Krótkie blond włosy opadały jej na ramiona. Trzymała dziecko, dziewczynkę, w zielonej sukieneczce.
Obróciła się do niego, jakby wyczuła, ze patrzy i uśmiechnęła promiennie. Wyglądała cudownie.

- Witaj moje Szczęście. – Przywitał ją, z trudem dobierając słowa.

Zarumieniła się. Wziął na ręce Cookie. Dziewczynka w pierwszej chwili się zawahała, jakby go nie poznając. Potem uśmiechnęła się, ufnie do niego przytuliła i natychmiast zaczęła się bawić końcami jego niebieskiej bandany.

- Pan Cartwirght? – nieśmiało zapytał chłopak, zdejmując z dachu swoje bagaże – w tym duży, grubo opakowany, o dziwnym drabiniastym kształcie.
- Nie, Canday. – sprostował. – Ale jeżeli pan jest tym malarzem, to chętnie pana odwiozę do miejsca docelowego.
- To wspaniale. – odetchnął Frank.
- Zaraz pomogę panu z bagażami. – Candy zaoferował. – Tylko odprowadzę panie do furgonu. Jakbym wiedział, że przyjeżdżasz, to bym wziął bryczkę. – zwrócił się do Indii.
- Miałam okazję, to przyjechałam wcześniej. – wsunęła dłoń w białej rękawiczce pod jego ramie, przytuliła się krótko. – Jesteś zły?
- A wróciłaś, na stałe?
- Tak. Ten wyjazd to był… Wróciłam. – Pocałował go w policzek. – Przepraszam.
- Nie masz za co. – uśmiechnął się radośnie. – Jesteś moim szczęściem, dobrze, że postanowiłaś wrócić.
- A ty jesteś moim mężem. Byłabym szalona, gdybym nie wróciła.

KONIEC

ADA

Senszen przede wszystkim zaskoczyłaś mnie słowem "Koniec". Mam nadzieję, że długo nie karzesz nam czekać na kolejne Twoje opowiadanie.

zorina13

Piękne zakończenie ,tak mąż powinien się zwracać do żony ..
Czy planujesz coś nowego ?

Gość

Dziękuję wam, cieszę się, że wam się spodobało Smile

Chwilowo nie planuję żadnego opowiadania... wprawdzie z moim planowaniem to różnie wychodzi... ale chwilowo planuję nie pisać nic nowego.

ADA

To bardzo szkoda.

Gość

podejrzewam, że w okolicach grudnia/stycznia moja silna wola mocno osłabnie... i wtedy może coś napiszę Very Happy

ADA

I to już jest nieco lepsza wiadomość. W takim razie cierpliwie będę czekać