www.bonanza.pl

Gość

Aga, nie obraź się... ale coś przeczuwałam, że mój fragment się przyda Very Happy

Lekarz nie powiedział jej niewiele więcej niż to, co przeczytałyście, reszta będzie w kolejnym frgamencie Smile

Gość

Od razu powiem, że wątek z chorobą mi wyszedł nieco dziwny, choć starałam się, żeby jakiś sens to miało. Smile

Miłego czytania Smile

*****************************

India przebrała się w cienką, bawełniana koszulę nocną i wyszła zza pomalowanego na zielono parawanu. W sypialni było pusto. Narzuciła na siebie różowy szalik i wyszła na ganek. Candy siedział na ławeczce, zamyślony.

- Powinieneś się już położyć. – stwierdziła łagodnie, podchodząc do niego. Spojrzał na nią i wziął ją za rękę.
- Idź spać – pocałował ją w dłoń. – Zaraz przyjdę.
- O nie. – zaprotestowała. – Idziesz teraz, ze mną.

Zaczerwieniła się gwałtownie.

- Zabrzmiało to jakoś dziwnie. – powiedziała cicho i usiadła obok Candy’ego.
- Tylko trochę. – przygarnął ją ramieniem. – Wszystko w porządku?

Spojrzała na niego. Mnóstwo słów i myśli, raczej nie wesołych, tłoczyło się jej w głowie i nie bardzo wiedziała, co ma odpowiedzieć.

- Wszystko będzie dobrze. - odpowiedziała stanowczo. – Jak twierdzi Maurice, we wszechświecie jest równowaga fluidów. Więc teraz już musi być dobrze.
- Teraz to już mnie całkowicie zaskoczyłaś. – Candy patrzył na nią jednocześnie lekko rozbawiony jak i zaniepokojony. – Takiego argumentu to się nie spodziewałem.
- Lepszy taki niż żaden, nie uważasz? – nieśmiało się uśmiechnęła.

Usiadła mu na kolanach, podkuliła nogi. Objęła go za szyję.
Powiewał delikatny wiatr, w powietrzu unosił się delikatny zapach żywicy i deszczu, wilgotnej ziemi.

- Zmywając naczynia po kolacji wytłukłam wszystkie filiżanki. – przyznała się cicho.
- Pomyślałam, że może się uspokoję. – dodała cicho, zawstydzona, chowając twarz w koszulę na jego ramieniu.
- A pomogło? – zapytał zduszonym głosem.
- Chyba trochę tak. – zaskoczona przyznała.
- To świetnie.

Spojrzała mu w końcu w twarz. Nie śmiał się, ale nie był już tak bardzo zmartwiony.
Pocałowała go w skroń, tam, gdzie widniał rozległy siniak.

- Musiał cię bardzo mocno uderzyć. – przeczesała mu włosy dłonią.
- Warto było. – krótko stwierdził i uśmiechnął się z lekkim wysiłkiem. – A jak chcesz, mogę ci napalić w kominku. Narąbałem świeżego drewna.
- Zrobię nam kawy. – zaoferowała, jednocześnie zsuwając się z jego kolan. Przytrzymał ją za rękę.
- Zostawiłaś choć jedną filiżankę? – zapytał z błyskiem w oku.
- Zawsze mamy jeszcze metalowe. – uśmiechnęła się do niego. – Chociaż mogą być nieco poobijane.

Pokręcił głową, wstał i objął ją w talii.

- To ci powiem, że drewno jest pocięte bardzo drobno. – szepnął jej do ucha.

*********************

Doktor Harper siedział z głową opartą na rękach i wpatrywał się w swoje zapiski. Chciał na spokojnie rozważyć przypadek pani Canday, żeby nie popełnić błędu w pracy po raz kolejny.

Zapatrzył się na palący się jeszcze jasno płomień świecy, lusterko mikroskopu, wyłapujące najsłabsze promienie światła. Niewiele już widział teraz, wieczorem, ale spojrzał w okular raz jeszcze. Nie było w obrazie nic niepokojącego. Krwinki czerwone w rozmazie nie były dysmorficzne, hipochromiczne…Nic nie wskazywało na stan zapalny. Spojrzał w notatki. W osadzie moczu nie zauważył ani nabłonków okrągłych, ani wyługowanych erytrocytów… próba Piotrowskiego wyszła ujemna, podobnie jak próba Fehlinga czyli białka i cukrów brak…

Usiadł raz jeszcze i rozpiął ciasny kołnierzyk.

- Panie doktorze, wszystko w porządku? – do gabinetu weszła młoda pielęgniarka. Na jej twarz padało światło z trzymanej w ręku dużej lampy z kloszem z mlecznego, zielonkawego szkła.

- Tak… chyba tak…
- Czy coś się dzisiaj stało? – spojrzała na niego niepewnie.
- Sam już nie wiem. Nie jestem w stanie… postawić diagnozy. – zdziwiony powiedział i odchylił się na krześle. – Wygląda na to, że wszystko jest w porządku…A przecież nikogo nie mdli bez przyczyny.

Pielęgniarka zachichotała, zasłaniając sobie usta dłonią.

- Przepraszam panie doktorze…
- Nic się nie stało… mruknął i zaczął zbierać notatki. – Może ty masz pomysł? Co może być kobiecie, u której badania nie wykazują żadnej choroby, a która skarży się na mdłości i osłabienie?

Pielęgniarka zaczerwieniła się.

- Panie doktorze… ale ja chyba nie potrafię…
- Tylko pytam. – spojrzał na nią, uśmiechając się łagodnie. – Co by ci przyszło do głowy?
- Może… to stan błogosławiony? – niepewnie rzuciła.

Doktor Harper pokręcił głową.

Dziewczyna milczała, spłoniona. Na jej twarz wypłynął uśmiech.

- Moja siostra przed ślubem nic nie jadła, twierdziła, że ją mdli i nie może jeść. Przez prawie tydzień.

Spojrzał na nią i aż otworzył usta.

- To najdziwniejsza rzecz o jakiej słyszałem. – zaczął zapinać mankiety koszuli.
- Przepraszam, ja tylko pomyślałam, że…
- Nie, ja nie twierdzę, że jest to niemądre. Jest to dziwne. W sumie, jeżeli nie je… to by była osłabiona… - zamyślił się głęboko. To wydawało się być aż zbyt proste.
- Dziękuję ci, dobranoc.
- Dobranoc panie doktorze. – pielęgniarka uśmiechnęła się miło. Odłożyła lampę na stół i zajęła się zbieraniem porozkładanych narzędzi i porozkładanych książek.

********************

Adam wlał gorącą wodę do porcelanowej miski i rozprowadził na policzkach i żuchwie mydlaną pianę. Nieśpiesznie przesuwał ostrzem brzytwy po skórze, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze. Zastanawiał się. Drewno, starannie pocięte, wybrane… zostało sprzedane na opał. Szczęśliwy by, że trafił szybko na kupca i był w stanie wypłacić pracownikom pensję w terminie. Za dwa-trzy tygodnie będą musieli szukać chętnych do przeganiania bydła na spędzie.

Sięgnął po omacku po ręcznik, wiszący na haczyku po prawej stronie. Wytarł twarz, odłożył ręcznik obok miski i oparł się rękoma o blat stołu. Spojrzał sobie głęboko w oczy.

Stał tak bez ruchu prze parę minut, po czym, jakby powziął konkretną decyzję, wyprostował się i podszedł do szafy. Wyciągnął z niej swoją ulubiona, czarną koszulę.

Candy przekazał im, że Marcus znajduję się teraz w areszcie.
Adam ubrał się powoli, założył pas z bronią, przewiązał sznureczek na udzie, założył kapelusz. Wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

zorina13

W końcu się pogubiłam ,India jest czy nie jest w ciąży ?

Aga

Senszen ponoć narzekałas na brak mocy twórczej, a tymczasem wena targa Tobą na wszystkie strony Very Happy

Camila

Bardzo to zastanawiające co dzieje się z Indią.
Może się to wyjaśni

Gość

Zorino, nie, nie jest w ciąży
Camilla może tak, postaram się
Aga tendencja w moim opowiadaniu wygląda mniej więcej tak : jest dobrze-jest źle- jest lepiej-jest gorzej-jest znowu dobrze-jest bardzo źle... Więc, coś się tutaj miota, bardzo wyraźnie. Smile

A tak szczerze, to chciałam tylko dokończyć ten wątek, w który nieostrożnie wdepnęłam.

Aga

Mada

Gość

Mada

ADA

Gość

ADA

I to nie wiesz jak bardzo