www.bonanza.pl

Gość

to miło

Aga

Ja też

Camila

Nie podoba mi się to podkradanie kontraktów, coś brzydkiego się za tym kryje

zorina13

Nie za bardzo zrozumiałam o co się pobili.

Aga

Kto i z kim? Bo trudno mówić pobili się...Baran...tzn. McCoy Laughing

dostał w dziób i omal nie zemdlał więc raczej nie oddał Candy'emu, trudno wywnioskować ile razy Candy "tłumaczył" młodemu szeryfowi luki w jego tezie Laughing

Griff musiał "powstrzymać" Candy'ego bo mu bielmo na oczy wyszło....i to byłoby na tyle Very Happy

a wszystkiemu tradycyjnie winna India Laughing

Gość

Aga

...India oczywiście Laughing

Gość

Nie mogłam spać, moja wena jednak spała Smile

Powstał więc ten oto krótki przerywnik, miłego czytania Very Happy

**************

Naughty sięgnęła po niebieską kredkę i starannie zaczęła rysować skrzydełka ptaka. Jasnoszarym kolorem zaznaczyła mu brzuszek i sięgnęła po ołówek, żeby narysować mu nóżki.

- Piękne! – zachwycił się Maurice. – Spojrzyjcie na ptaki niebieskie, iż nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a wżdy Ojciec wasz niebieski żywi je* – zacytował z namaszczeniem.
- Ale one są potrzebne. Tata mówi, że gdyby nie ptaki, to byłoby strasznie dużo komarów a pasikoniki wy wyjadły wszystkie rośliny. – Naughty odpowiedziała spokojnie, zaznaczając ołówkiem poszczególne piórka.
- Ale przyznasz, że w tej turkusowej poświacie, błękicie piór, kryje się niezwykła lekkość bytu, nierealna wręcz, filuterna, figlarna… - westchnął mężczyzna, usiadł i wziął do ręki kolejny rysunek.
- Dziwnym się wydaję, że istota tak lekka, poetyczna, emanująca żywą radością istnienia jest symbolem kraju, w którym ciężka praca stanowi o przeżyciu. – zamyślił się.

Naughty patrzyła na niego zdziwiona.

- Z drugiej jednak strony, można traktować błękitnika** niejako jako odzwierciedlenie snów, marzeń nierealnych, odwiecznej ułudy utopii. – Maurice podsunął Pernellowi czystą kartkę papieru. - A jak na ironię, samiczka błękitnika jest szara, niepozorna, delikatnie i subtelnie ozdobiona jedynie szmaragdową koroną piór. Jak proza życia, z rzadka tylko okraszona radością.
- Jaki to jest szmaragdowy? – dopytała się Naughty.
- Szmaragdowy moja droga, to szlachetny odcień zielonego, wzbogacony o niebieskie refleksy. Kolor bogaty, jednocześnie zimny…
- A gdzie one mają koronę? Ptaszki nie mają korony. – zaprotestowała dziewczynka.
- Korona z piór, ozdoba zagwarantowana przez Naturę, szlachetna w swej prostocie, pozbawiona ostentacyjnej oczywistości.

Naughty położyła dłonie na stole, na dłoniach położyła podbródek.

- Kiedy wraca Tata? – zapytała. Tata zawsze wszystko tłumaczył prościej. I zawsze wiedział co narysowali.
- Powinien niedługo wrócić kryształowa panienko. W przeciągu najbliższych dwóch dni. – dwornie powiedział Maurice. – A teraz podnieś głowę, i umyj ręce bo pobrudzisz sobie sukienkę kredkami.

*****************

Marcus przyklęknął przy wąskim strumieniu. Woda srebrzystymi falami omywała białe kamienie, noc zatopiła w ciemności toń wody. Krzewy rosnące w pobliżu połyskiwały w jasnym świetle półksiężyca. Chmury różowo-żółtą, jakby jedwabną przesłoną, zakrywały ciemne niebo.

Zanurzył rękę i bandanę w wodzie. Woda była przyjemnie chłodna, jakby lekka, przedziwnie rzadka. Otarł z westchnieniem ulgi rozgrzaną twarz i palące go w tej chwili rozcięcia na głowie.

Po raz kolejny wyrzucał sobie, że w chwili niepewności uciekł z pokoju jak tchórz. W tej chwili był pewien, że nikt go o nic nie podejrzewał, nawet jeśli; był w stanie wymyślić usprawiedliwienie. Zręczną bajkę, cokolwiek.

Z niechęcią pomyślał o tych ranczerach, na których twarzach z trudem doszukiwał się przebłysków inteligencji. Uciekł przed takimi ludźmi; a mógł im przecież wmówić wszystko.

Usiadł ciężko przy brzegu strumyczka i napił się wody. Usta miał spękane, twarz rozpaloną gorączką. Świat dookoła niego lekko wirował. Ale teraz mógł już odpocząć, był pewien, że nikt go już nie znajdzie. Przez dwa dni padał deszcz i tylko ktoś znający się na czytaniu śladów byłby w stanie mu zagrozić.

A tak… kogo miał się obawiać? Adam Cartwrigt wyglądał, jakby z bał się pobrudzić swoje nieskazitelnie czarne ubranie… chociaż kłam temu zadawały przykurzone buty. Hoss sprawiał wrażenie jakby nie potrafił zliczyć do dziesięciu, Josepha można było łatwo zdekoncentrować. Nikogo więcej tam nie było. Griff to tylko wyrośnięte dziecko a Canaday wzbudzał politowanie swoim idiotycznym, wiecznym uśmiechem.

Marcus odetchnął ciężko i położył się na plecach. W głowie mu wirowało a gwiazdy migotały do niego ze wszystkich stron, błyskając zza wpółprzejrzystych chmur.

******************

Jon siedział przygnębiony, wpatrując się w swoje dłonie, poznaczone bliznami.

- Nie przejmuj się – pocieszył go Candy, tłumiąc usilnie śmiech.
- Jak mam się nie przejmować? – Jon spojrzał zrozpaczony. – Odmówiła mi. Poprosiłem ją o rękę i odmówiła mi.

Candy przegryzł wargi.

- Ale oświadczałeś się jej już chyba ze dwanaście razy… Za każdym razem odmawia… ale też jak przyjeżdżasz, to nie próbuje do ciebie strzelać.
- Moja śliczna Agnes…Moja rudowłosa, ognista, piękna… Moja owieczka…- jęknął Jon. – Ale nie oświadczę się jej więcej niż piętnaście razy… Jeżdżę tam już od trzech lat… I nic. Jak na razie.
- Spokojnie… nie rozpaczaj.
- Łatwo ci mówić. – jęknął. – Ty się nie musiałeś starać. Adam się nie musiał starać… Jak wy to zrobiliście?

Candy wybuchł śmiechem.

- Mieliśmy szczęście. – wykrztusił. – Naprawdę, mieliśmy szczęście. W każdym razie ja. – uściślił.

Jon westchnął, odgarnął włosy z czoła.

- Dobra, dosyć o kobietach. – stanowczo stwierdził. – Miałem się zapytać, co planujemy na następny tydzień. Wyręb skończony. Spęd dopiero za kilka tygodni. Co teraz?
- Teraz względny spokój. – Candy odchylił się wygodnie na krześle. – Będziemy musieli ujeździć kilka koni, z resztą czekamy aż wróci Adam i reszta ludzi.

Jon pokiwał głową.

- Przekażę pozostałym. W takim razie wezmę ze trzy osoby i naprawimy ogrodzenie w południowej części pastwisk. Reszta zostanie i pomoże w ujeżdżaniu koni.

Candy kiwnął głową na znak aprobaty.

- Ach, jeszcze jedno… - Jon wstał i w zamyśleniu poprawił kamizelkę. – Oak, Peek i Mirt prosili o pozwolenie na w urlop… przynajmniej tygodniowy.
- Na razie, wszystkim daje wolne na sobotę i niedzielę. Możecie jechać gdzie chcecie, tylko w poniedziałek macie być na miejscu. – Candy ziewnął i napił się kawy.
- A jak w piątek wieczorem? – niewinnie dopytał się Jon.
- Nie będę wam opowiadał bajek na dobranoc. – Candy uśmiechnął się szeroko.

* Ewangelia wg św. Mateusza
**Błękitnik górski (Sialia currucoides) − gatunek ptaka z rodziny drozdów (Turdidae).

zorina13

Ciekawe co ten Markus znowu knuje ?
Dlaczego Agnes nie chce Johna ?

Mada

Gość

ADA

Senszen bardzo się ucieszyłam, że wkleiłaś kolejny fragment tzn. z jednej strony przykro mi, że nie możesz spać, ale z drugiej to dobrze bo przynajmniej napisałaś fajny odcinek.

Aga

ADA czyżby strona działała?

ADA

Aga, pw