www.bonanza.pl

Gość

Mada, zgodnie z twoim życzeniem Candy stracił panowanie nad sobą...
Myślałam, że uda mi się skończyć tym fragmentem... ale nie wyszło Confused

*********************

- Przykro mi panowie, ale nie dotrzymaliście terminu wyznaczonego w umowie. – uprzejmie zaprotestował Bowel i zapalił trzymane w palcach cygaro.
- Nasze opóźnienie nie jest duże i wynikło… z przyczyn losowych. – wymijająco wyjaśnił Adam.
- Rozumiem panie Cartwright. Jednakowoż, z chwilą niedotrzymania umowy przez jedną stronę…– pochylił głowę uprzejmie w kierunku braci Cartwright – mieliśmy prawo zawrzeć umowę z innym dostawcą.

Adam spojrzał zaskoczony na pana Bowela.

- Spóźniliśmy się zaledwie dwa dni, w tej chwili przywieźliśmy zamówiony ładunek drewna. Jesteśmy skłonni zapłacić nawet karę wynikającą z tego opóźnienia…
- Panie Cartwright… Pan nie rozumie. Nowy dostawca dostarczył już nam wymaganą ilość drzewa. Odpowiednio pociętego, wymaganej jakości. Zaproponował cenę niższą o piętnaście procent.
- A kto miał do zaoferowania, od ręki, tak duży ładunek drewna? – Adam pochylił się nad biurkiem.
- Nie mogę zdradzać danych swoich współpracowników panie Cartwright. – zawołał oburzony pan Bowel. – Nie podobają mi się pańskie insynuacje, jesteśmy porządną firmą i zależy nam na dobrej jakości produktów, które kupujemy, liczymy na dostawców, którzy są w stanie wywiązać się z zawartych umów…
- Wystarczy panie Bowel – przerwał mu Adam. – Rozumiem… i przepraszam.
Wstał, Peter Bowel również wstał i niechętnie uścisnął wyciągniętą doń dłoń.
- Miłego dnia. – lekko powiedział Adam.

Wyszli w milczeniu z gabinetu Bowela i przeszli w milczeniu do hotelu. Zakłopotani nie zwracali uwagi na złotordzawe liście ścielące się pod ich nogami, nisko świecące słońce przeświecające przez blady wapor mgły.
Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi wynajmowanego pokoju, gniewnym ruchem ściągnął kapelusz i rzucił go na wieszak.

- Co robimy Adamie? – zapytał niepewnie Hoss.
- Sprzedajemy drewno na opał. – rzucił Adam. – Może starczy na pensje dla pracowników. Odkujemy się kiedy indziej.
- A teraz? – zapytał Joe, niepewnie. Rok nie był najlepszy. Pastwiska im wysychały, kilka koni padło.
- A teraz dowiemy się, kto sprzedał to drewno. Bo coś mam wrażenie, że nie był to przypadek. – cierpko zauważył Adam. – Ktoś chciał, żebyśmy się opóźnili z tym kontraktem.
- Ale jak? – Hoss zwątpił. – Czasem ktoś sabotował nasze prace, niszczył sprzęt… Ale teraz nic takiego się nie zdarzyło.
- Ale było kilka drobiazgów, które odwróciły naszą uwagę, prawda? Canaday trafił do aresztu, ktoś napadł na Ponderosę…

Spojrzeli po sobie niepewni.

- Myślisz, ze Roy… - Joe spojrzał na Adama skołowany.
- Nie, nie sądzę. To przypadek, albo ktoś był bardzo dobrze poinformowany. Roy ostatnio był zmęczony… zresztą wiecie, jak już reagował na kłótnie między Indią a Blaze. Zresztą, nie tylko on. Wszyscy są już zmęczeni… A końca nie widać. Musze wysłać telegram do ojca…

Adam westchnął w duchu nad objętością wiadomości, którą właśnie miał przekazać.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że z powodu głupich babskich plotek straciliśmy taki kontrakt? – Joe jęknął rozczarowany.
- Jeżeli to prawda… a pewnie jest… – Hoss spojrzał na swojego starszego brata. – To ja się nawet cieszę, że straciliśmy ten kontrakt.
- Nie chce mieć nic wspólnego z ludźmi, którzy tak załatwiają interesy. – dodał. – To tylko pieniądze, pieniądze można zarobić. Niektórych rzeczy się nie wróci. – zakończył stanowczo.
Adam zamyślił się.
- Popytajcie w mieście, może ktoś coś wie. – zaordynował. – Idę wysłać telegram.

********************

Candy wyszedł ze sklepu Gordonów, chowając do wewnętrznej kieszeni kamizelki małą paczuszkę. Griff już ładował pozostałe zakupy na wóz.

- Candy!

Candy obrócił się nieśpiesznie i spojrzał na biegnącego w jego kierunku młodego McCoya. Był zarumieniony i wyglądał na bardzo podekscytowanego. Kiedy się zbliżył, spróbował przybrać maskę obojętności czy nawet przygnębienia, ale euforia wyzierała z jego oczu.

- Coś się stało? – zapytał uprzejmie Candy i mrugnął nieznaczenie do Griffa. Ten uśmiechnął się kpiąco i też do niego mrugnął.
- Czy twoja żona jest w Ponderosie? – zapytał McCoy.
- Nie, jest u siebie w domu. – Candy spojrzał na niego zdziwiony. – A dlaczego pytasz?
- Myślałem dużo o ostatnich wydarzeniach…
- Ja też. – Candy mruknął pod nosem.
- I doszedłem do wniosku, że… - Coy zakaszlał gwałtownie i urwał.
- No? – Candy poniósł brew i spojrzał na niego z wyczekiwaniem. – Bo uwierz mi, drugi raz w taki sposób przesłuchiwać jej nie będziesz…
- Nie muszę. – dumnie wyprostował się chłopak. – Ona jest podejrzana. Winna. – obwieścił. – Na pewno współpracowała z Nightingalem i…
- Coy, przypomnij mi, ile masz lat? – zapytał nieswoim głosem Candy. Griff spojrzał na niego uważnie i odłożył natychmiast trzymaną paczkę.
- Dwadzieścia jeden? Dwa? – drążył dalej Candy.
- Dwadzieścia trzy. Co to ma do…

Po chwili siedział na ziemi, trzymając się za szczękę. Przed oczyma zrobiło mu się ciemno, choć gwiazdy pięknie błyszczały. Wytarł rękawem podbródek i z przerażeniem zobaczył ciemną plamę na jasnym materiale.

Candy wyrwał się Griffowi.

- Radzę ci, zastanów się, co mówisz. – lodowato stwierdził. – Bo jesteś większym kretynem niż myślałem.
- Ona jest winna! Bo niby dlaczego nie jest martwa? – wybełkotał Coy.

*****************

India nuciła cicho, wypuszczając zakładki w najnowszej sukience. Usłyszała zamykane drzwi, spojrzała z uśmiechem na Candy’ego i uśmiech zniknął z jej twarzy.
Kiedy zdjął kapelusz zauważyła obtarty policzek, rozciętą wargę.

- Od razu powiem, że nic się nie stało strasznego. – uprzedził jej pytanie. Usiadł przy stole i spojrzał na zielony materiał leżący na jej kolanach.
- Co robisz? – zapytał zduszonym głosem.
- Poszerzam sukienkę. – wyjaśniła. – Czy mam to opowiedzieć dokładnie, żebyś się uspokoił? – zapytała niepewnie.

Spojrzał na nią i oczy mu złagodniały.

- Nie, jestem już spokojniejszy. Zresztą, Griff już wcześniej o to zadbał. – w oczach zamigotały mu chochliki. – Policzek i warga to jego sprawka.

India otworzyła usta i zaraz potem je zamknęła.

- Po raz pierwszy od kilku lat dałem się wyprowadzić z równowagi. – wyjaśniał dalej pogodnie. – Musiałem wytłumaczyć nowemu szeryfowi błędy w jego myśleniu.
- Ale… - India zawahała się.
- Przyznał mi rację… w końcu… - Candy potarł w zamyśleniu podbródek.

India przypomniała sobie natarczywe pytania Coya, i jego mało zawoalowane zarzuty. Odłożyła sukienkę na stół, wstała i przesiadła się bliżej męża. Obejrzała jego policzek, obtarte knykcie na dłoni. Pocałowała go delikatnie.

- Nie denerwuj się, wystarczy, że już ja się denerwuje… - stwierdziła trochę kpiąco.
- Masz irytująco dobrą pamięć. – Candy spojrzał na nią z wyrzutem. – Jeżeli myślisz, ze cytując mnie coś…
- Boli? – przerwała mu i przytuliła się do niego.
- Jakoś nie… - mruknął rozbawiony.