www.bonanza.pl

zorina13

Pani Blazę jest bardzo fajna w niefajny sposób ,taka , postać którą kochamy nienawidzić ,ale z ludzkimi rysami.
Cóż ,wydaje mi się ,że u mnie są papierowe te postacie czasami..

ADA

Ja ją lubię właśnie za tę jakąś szarość, zagubienie, niepewność być może zaniżoną samoocenę. W niej po prostu jest coś takiego, że chce się o niej czytać Smile

Aga, opowiadanie na razie odłóż na bok. Senszen ma rację. Pomysł może przyjść w każdej chwili i wena się ocknie z letargu. Smile

Zaczęłaś opowiadanie, stworzyłaś ciekawe postaci i nie możesz uśmiercić swoich bohaterów. Daj im szansę ...

Aga

Gość

Ewelina

Aga

No dobra ...niech leży odłogiem...

Ewelina

Poleży, dojrzeje ... Ty dojrzejesz, wena Cię dopadnie i napiszesz superkontynuację ... wierzę w to ... i może jednak ... Elizabeth wyląduje tam gdzie moim zdaniem jest jej miejsce ... w ramionach Adasia Rolling Eyes

Gość

Aga, na twoje życzenie Smile

Mada, o twoim życzeniu pamiętam Smile

*********************

Marcus obudził się w ciemnym pokoju i przez dłuższą chwilę nie mógł sobie przypomnieć gdzie jest. Podniósł rękę do bolącej głowy i wyczuł gruby opatrunek. Mdliło go, świat nieco wirował. Kiedy spróbował się podnieść na szyi i czole poczuł zimny pot.

Wtedy sobie przypomniał. Jest w Ponderosie. Przetarł twarz rękawem koszuli i zaczął sobie przypominać co też on wczoraj powiedział… Miał nadzieję, że nie przesadził z oczywistością wniosków i wszystko wypadło naturalnie.
Odetchnął głęboko kilka razy, żeby opanować nieprzyjemne sensacje. I znowu poczuł falę irytacji na samą myśl o tej kobiecie. Widywał ją kilka razy. Niepozorna, szczupła, spokojna… Nigdy by nie pomyślał, że będzie aż tak bardzo… szamotała się, wyrywała, nieledwie usiłowała gryźć. Poharatała mu twarz i zmuszony był naprędce wymyślać inny plan i upozorować napaść i na siebie.

W ciemności coraz lepiej rozróżniał poszczególne przedmioty. Wysokie wezgłowie łóżka, krzesło stojące przy połyskującym lustrze, biały porcelanowy dzbanek i mała miska.
Na krześle wisiała jego kurtka.

Położył sobie chłodna dłoń na rozpalonym czole i próbował odtworzyć dokładnie wczorajszy dzień. Obciął jej włosy. Gdzie je schował? Miał je podrzucić Greenowi, jako dodatkowy dowód.

Chustkę chyba im dał, chyba powiedział do kogo należy.
Wyjrzał przez okno; padał drobny deszcz. Dobrze, na pewno zmyje większość śladów. A ci ranczerzy nie dopatrzą się niczego, co nie jest oczywiste.

I na pewno minie trochę czasu, zanim znajdą ciało.

W tym małym miasteczku tak łatwo było skupić uwagę mieszkańców. Tutaj konflikt, tutaj plotka. Nikomu nie chciało się myśleć.

Wstał powoli, opierając się o łózko. Podszedł do drzwi, przekręcił gałkę – i zdrętwiał. Pociągnął mocniej. Drzwi pozostały zamknięte.
Nagle poczuł, że mu brakuję tchu. Coś było nie w porządku. Coś było nie tak, czegoś nie dopilnował. Może powiedział za dużo? Może zapomniał o jakimś szczególe? Może dziewczyna tylko mu omdlała i wszystko wyśpiewała?

Rozejrzał się spanikowany. Okno.

Dało się otworzyć, wyjrzał. Nie było szczególnie wysoko. Przełożył nogę przez parapet, oparł na dachówkach. Na szczęście były dobrze przymocowane. Szybko znalazł się na ziemi. Nogi mu dygotały. Najszybciej jak mógł znalazł się w zaroślach w pobliżu domów. Potem pobiegł do lasu.

********************
TYDZIEŃ PÓŹNIEJ
********************

- W porządku panowie. – Adam rozejrzał się po twarzach. – Wiem, że nikt nie jest do tego szczególnie chętny, ale dopilnować przewozu tego drewna… które cięliśmy z takim zamiłowaniem…trzeba.

Wyciągnął z kieszeni garść patyczków.

- Ponieważ nie ma sensu udawać, że sztuczka z płonącymi zapałkami wyłoni kogokolwiek… Ciągniemy patyczki.

Joe zaczął się śmiać.

- A kto wyciągnie najdłuższy…? - zapytał.

Adam wyrównał końce trzymanych patyczków i wyciągnął rękę.

- Kto wyciągnie najkrótszy, zostaje. Kto wyciągnie najdłuższy, zostaje. Pozostali muszą jechać.

Spojrzeli po sobie. Spojrzeli na patyczki trzymane przez Adama.

- Może jednak spróbować z zapałkami? – nieśmiało zaproponował Hoss.
- To bez sensu. Niektórzy… - Adam spojrzał wymownie na Candy’ego, który uśmiechnął się rozbrajająco – byliby skłonni sobie palce poparzyć…
- Rękę nawet… - dopowiedział usłużnie.
- Żeby tylko nie jechać. A zresztą wszyscy już znają ten sposób z mokrym drewienkiem. – zakończył spokojnie Adam.
- Jaki sposób? – Hoss robił zaskoczona minę.
- Jak trzymasz zapałkę w mokrych palcach to ogień gorzej się pali. – wyjaśnił Griff i zakaszlał ochryple.

Candy i Joe zaczęli się śmiać. Hoss wyglądał na nieco zdenerwowanego.

- Ciągniemy patyczki. – przerwał im Adam. – tak jest bardziej uczciwie.

Hoss wyciągnął jeden, Joe sięgnął po drugi, ale zawiesił rękę i zaczął się zastanawiać.

- Ciągnij wreszcie! – syknął Adam.

Joe wyciągnął, porównał do patyczka Hossa. Zrobił rozczarowaną minę.
Candy obejrzał podetknięte mu pod nos patyczki. Spojrzał na Adama, który patrzył wymownie na jeden z patyczków. Uśmiechnął się szeroko i wyciągnął.
Patyczek był zdecydowanie krótszy.

Griff wyciągnął zdecydowanie najdłuższy.

- No, Jaimie, nie masz już co ciągnąć. – z westchnieniem stwierdził Adam prezentując dwa pozostałe patyczki. Oba, jednakowej długości co te wyciągnięte przez Hossa i Joe.
- Kiedy jedziemy? – dopytał się Joe.
- Jutro pakujemy drewno z tartaku, jedziemy za trzy dni. Przy pakowaniu jeszcze pomagacie… - zwrócił się do Candy’ego i Griffa.
- Pewnie…- Candy uśmiechnął się ponownie. - To znaczy ja pomagam, ten tutaj zostaje w łóżku, bo zaraz mu się rozwinie zapalenie płuc.
- Nic mi nie jest. – zaprotestował Griff.
- Pewnie… Kaszlesz sobie dla rozrywki. – Candy przewrócił oczyma.
- A właśnie, znalazłeś jakieś nowe ślady? – spytał spokojnie Adam.

Candy przestał się uśmiechać.

- Doszedł do wąwozu, dalej ślady się trochę rwą. Ale go znajdę…

*********************

Wszedł do kuchni i zdjął z głowy mokry kapelusz. India chyba go nie usłyszała. Siedziała przy kuchennym stole i powoli obierała cebulę. Najpierw zdejmowała brązową łupinę, potem, w zamyśleniu, zdejmowała kolejne warstwy aż dochodziła do najbielszej. Starannie przecinała na pół i odkładała do brązowej, glinianej miseczki.

- Do czego ci tyle cebuli? – zapytał, podchodząc bliżej.

Spojrzała na niego, w oczach miała łzy.

- Na pewno się przyda. – stwierdziła cicho.

Spojrzał na nią uważnie. Niby wszystko było już w porządku. Sińce powoli znikały, zadrapania się goiły. Króciutko ścięte włosy w uroczy sposób eksponowały jej delikatną szyję.

Wyjął jej nożyk z ręki, usiadł i pociągnął ją na kolana.

- Do czego? Bo już zaczęłaś płakać.
- Do płakania… - stwierdziła cicho. Candy poczuł, że wszystko mu już topnieje. (w moim opowiadaniu ma dużo cierpliwości dla swoje żony Very Happy

)
- No już, spokojnie… - otarł wierzchem dłoni jej policzki. – Nie bój się…
- Po prostu chciałam trochę popłakać. – wyjaśniła.
- Oczywiście. – uśmiechnął się do niej. – A powiesz dlaczego?
- Nie umiem tego wyjaśnić… Nie zrozumiesz…

Zaśmiał się cicho i lekko westchnął z rozbawieniem.

- Zawsze mogę spróbować.
- Będziemy mieli drugie dziecko.
- … I to jest powód do płaczu? – spytał po chwili, z mieszaniną rozbawienia i osłupienia.
- Ja się właśnie cieszę. – uśmiechnęła się. – Bo wszystko jest w porządku.

Przytulił ja mocniej, twarz wtulił w jej ramię.

- Ja przecież czuję, że się śmiejesz. – zauważyła po chwili.
- Ja się właśnie cieszę. – wykrztusił.

Camila

Ładna scena Indii i Candego.
Ciekawe kiedy się znowu pojawi Marcus

zorina13

Tak ,scena bardzo ładna ,pełna takiej subtelnej rodzinnej miłości i domowego ciepełka,takiego serducha..

Mada

Gość

ADA

Gość

ADA

Oby jej się udało. Na pewno przeżyje szok, ale powinna jak najszybciej rozstać się z Marcusem. Zasługuje na lepszego męża.