www.bonanza.pl

Aga

wiem, wiem... Surprised

siano we wlosach potargal wiatr ...mam wrażenie, że nawet czasu nie pilnowałam Wink

Ewelina

Włosy zapewne falowaly niczym łan zboża poruszony wiatrem ... podejrzewam, że po obudzeniu zobaczył, że ten jego okropny szlafrok, wydobyty z zakamarków szafy Dortorta, albo kupiony przez rekwizytora na wyprzedaży, ten okropny szlafrok jest cały!!!

Aga

Zapewne, bezsprzecznie szlafrok będzie falowal na wieszaczku ....

Piotrek

Zaczynam zazdrościć tym Waszym idolom.
Co Wy wyprawiacie z nimi dziewczęta.

Gość

U mnie to raczej spokojnie jest Smile

Tańczą sobie...

Aga

na razie tańczą Wink

Odwiedzająca

Świetny kawałek...urokliwy,nastrojowy,niezwykły...istna magia Very Happy

...Adam jak zawsze, szarmancki i dżentelmen w każdym calu,tańczy z każdą kobietą Very Happy

...nurtuje mnie tylko jedno?...co nasz ulubieniec zobaczył po przebudzeniu?Dalej,proszę Smile

Kola

Dość długo trzeba było czekać na tą część, ale było warto, ta część twojego opowiadania jest wyjątkowo magiczna. Mnie najbardziej ujęły fragmenty:

Gość

Ależ tańczył! Na samym początku, kiedy nuciłaś pod nosem melodię z uwertury Laughing

Gość

Chciałam zapytać - jako, że opowiadanie zbliża się do końca - wolicie jedną dłuższą notkę, czy dwie krótsze?

zorina13

Napisz tak ,jak tobie najlepiej pasuje.

Gość

Zamieszczam więc pierwszą część ostatniej notki Smile

Mam nadzieję, że lektura była przyjemna Smile

***

Hoss leżał nieruchomo, z uśmiechem na ustach. Był zbyt podekscytowany by zasnąć.
Leżał i myślał.
Noc była ciemna ale nawet w jego pokoju czuło się zapach zbliżającego się lata.

***

Ben siedział w fotelu przed kominkiem. Czuł tylko wypełniające go uczucie dumy.
Na jego kolanach siedział mała dama, o pięknych jasnych lokach. Słuchała z uwagą historii o trzech misiach, ściskając w małych rączkach drewnianego misia zrobionego przez swojego wujka. Jej jasne oczy błyszczały.
Ben uśmiechnął się szerzej.

***

Adam otworzył oczy i zamrugał. Tego się jednak nie spodziewał.

Aga delikatnie wyjmowała strzępy materiału z jego włosów. Po chwili dołączyły do niej Ola i Mada.

Nie rozumiał – przecież usłyszał te srebrne dzwoneczki.

Rozejrzał się – i wszystko się wyjaśniło.

Tuż obok niego przechodziła dziewczyna w niebieskim kapeluszu. Spojrzała na niego, na jego pełen wyrzutu wzrok – i zaczerwieniła się. Wyglądała na nieco zmieszaną.

Adam podniósł brew, lekko się uśmiechnął.
- Pozwolicie, drogie panie? – Zwrócił się do stojących obok dziewczyn. – Chyba jednak jestem w stanie sam to zrobić...Niemniej jednak, bardzo dziękuję za pomoc... –Adam uśmiechnął się szeroko.
- Dlaczego... Jeśli można spytać... – Adam zwrócił się do Mady – Dlaczego nie założycie tych wianków które uplotłyście?
- Ponieważ one nie są dla nas. – Wyjaśniła Aga spokojnie.
Mada pokręciła głową, poprawiając luźno spleciony warkocz.
- Co w takim razie chcecie z nimi zrobić? – Wtrącił Griff, zaciekawiony.
- Chyba nam ich nie założycie na głowy? – Zapytał Adam, w jego oczach płonęły iskry.
- Nie to, żebyśmy bardzo protestowali... – Dorzucił nagle Will, uśmiechając się do milczącej Zoriny.

Dziewczyny spojrzały po sobie z szerokimi uśmiechami. Adam, Will... Griff... Candy... Z wielkimi wieńcami kwiatów na głowach... Ta wizja...

Adam patrzył na uśmiechnięte, zgromadzone wokół niego dziewczyny... Na pierwsze promienie słońca ślizgające się na ich włosach... Pierwsze promienie słońca padające na deski podłogi ...

Adam usiadł gwałtownie, rozejrzał się. Sen się skończył.

***

Hop-Sing od samego rana krzątał się po kuchni, przygotowując kolację z okazji pierwszego dnia lata. Ben Cartwright przygotowywał taką co roku – ale ta musiała być szczególna.
Hop-Sing przygotował już ciasto na bułeczki, zamarynował mięso... I przygotowywał chyba największy tort jaki widziano w Ponderosie.

Ben Cartwright od samego rana powtarzał, że to będzie wspaniały wieczór. Był wyspany, rozpromieniony i szczęśliwy.

zorina13

Kim jest ta dziewczynka siedząca na kolanach Bena ?
A Will spełnia wszystkie moje zachcianki tak ?

Gość

Jak najbardziej Smile

A Ben śni. O wnukach:D

Gość

A oto i ostatnia część opowiadania.

***

Adam wcześnie rano pojechał na dłuższy spacer. Był nieco rozkojarzony i nieco irytował go ten rozgardiasz w domu.

Jechał przed siebie i rozpamiętywał swój wczorajszy sen. Był taki żywy, niezwykły, wręcz namacalny... Nie widział co myśleć, nie wiedział nawet co ma zrobić... Czuł się dość zagubiony.

Zatrzymał konia – na tej samej polanie na której zdrzemnął się wczoraj. Uśmiechnął się na samo wspomnienie... Szkoda, że nie było mu dane usłyszeć całego repertuaru tego miłego towarzystwa.

Adam rozejrzał się ... i nagle zbladł, nogi się pod nim zachwiały.
Usiadł.

- Tracę rozum... – Wyszeptał. – Ja po prostu oszalałem...
- Nie oszalał Pan, chyba... – Adam usłyszał za sobą cichy głosik.
Adam szybko się obejrzał. Przed nim stała dziewczynka, na oko dziesięcioletnia, ubrana w prostą, jasna sukienkę. Nie wyglądała ona na senna marę. Chociaż...Przecież nie spał?
Adam zwątpił.
-Powiedz mi kochanie... – Zaczął nieśmiało i odkaszlnął. – Czy ty też to widzisz? – Adam wskazał na pasąca się, pięć metrów od nich, ukwieconą krowę.
-Oczywiście. – Przytaknęła dziewczynka. – Chciałam, żeby ładnie wyglądała, więc uplotłam jej wianek.

Adam zamknął na chwilę oczy. Krowa... wianek i kokardki...żeby ładnie wyglądała...Poczuł, że lekko kręci mu się w głowie.

- Bardzo ładny wianek. – Powiedział po chwili, słabym głosem.
- Pomoże mi Pan? – Zapytała dziewczynka. – Szukam kwiatów, bo chciałam upleść Betsy kolejny wianek... A nie mogę żadnych znaleźć... Chyba je zjada. – Stwierdziła smutnym tonem.

Adam poczuł momentalnie, jak mu serce topnieje.

- Oczywiście, że Ci pomogę. A później odprowadzę Cię do rodziców, dobrze?
- A pomożesz mi jeszcze upleść wianek?
- Oczywiście, kochanie. – Powtórzył Adam, uśmiechając się. – Jak masz na imię?
- Wszyscy mówią do mnie Tim Tam. – Odpowiedziała z cichym westchnieniem.

***

Adam, mały Joe i Hoss, ubrani w białe koszule, zawiązywali sobie wzajemnie krawatki. Szykowali się na wielka kolację w pierwszy dzień lata.
Cały dom był wysprzątany, z kuchni docierały do nich wspaniałe zapachy.
Pierwsi goście zapukali, otworzył im Ben. Uśmiechnięty, rozpromieniony.

W drzwiach stał ich nowy zarządca – Frank Lemington. Towarzyszyły mu dwie młode kobiety. Jedna z nich, na oko dziesięcioletnia, uśmiechnęła się szeroko na widok Adama i elegancko się skłoniła.
Druga z nich – jak stwierdził mały Joe – była bodaj najpiękniejsza kobieta jaką widzieli.
Przynajmniej w tym roku.
Długie blond włosy miała upięte dookoła głowy, niebieskozielone oczy błyszczały. Była wysoka, ale bardzo zgrabna.

Hoss wyprzedził swoich braci i stanął obok gości.

- Pozwólcie, że wam przedstawię. – Zaczął. – To jest Karl Lemington...
-Wiemy Hoss. – Wtrącił mały Joe, z szerokim uśmiechem na twarzy.
Hoss zarumienił się.
- ...To jest jego młodsza siostra Nathalie Lemington.
- Miałem już okazję poznać uroczą damę. – Z pełna galanterią ukłonił się Adam.
- A to jest jego starsza siostra, Hazel Lemington. – Hoss zarumienił się jeszcze bardziej. – Mój przyjaciel. Moja narzeczona. – Uzupełnił.
- Zaręczyliśmy się wczoraj wieczorem.– Wyjaśnił Hoss, z uśmiechem w błękitnych oczach.

Obok, niczym niewzruszony, szczęśliwy, stał Ben.