www.bonanza.pl

Gość

***
Zdecydowanie, po prawej stronie głowy pozostało jej za dużo włosów. Spływały one jasną kaskadą na ramiona. Natomiast po lewej stronie, wszystkie włosy zostały ujęte w warkocz. Na pewno nie był równy, była tego pewna. Do tego czuła jeszcze, że pojedyncze kosmyki zaplątały się jej między palce i nie była w stanie ująć ich w jeden, zgrabny koniec.
Cookie sapnęła, poirytowana i wypuściła włosy z ręki. Zamachała lekko rękoma, bo już zaczynały ją boleć od tego trzymania w górze. Zerknęła w lustro, sięgnęła po szczotkę i zaczęła rozczesywać trochę poplątane pasma.
Zmarszczyła lekko nos. Dzisiaj miała po raz drugi iść do szkoły i bardzo nie chciała, by jakieś starsze dziewczynki wyśmiewały, znowu, jej krzywy warkocz. Chciała, by tata był z niej dumy a najwyraźniej, obejmowało to też idealnie prostu warkocz. Zazwyczaj sama zaplatała sobie warkocz i nikt nie zwracał jej uwagi, ze coś z nim jest nie tak. Yumi pokazywała jej też, jak się zaplata taki bardziej odświętny warkocz, ale w jej wykonaniu to zawsze było prostsze
Odłożyła ostrożnie szczotkę i starannie rozdzieliła trzy pasma na szczycie głowy. Powoli dobierała włosy, starając się, by warkocz układał się dokładnie pośrodku. Kolejne, jasne pasma układały się równo, odsłaniając ciemniejsze włosy pod spodem. Na to też wszystkie dziewczynki zwróciły uwagę. Że ma włosy jak pomalowane. Na wierzchu jaśniejsze, pod spodem ciemniejsze. Jakby było w tym coś dziwnego. Pani Torrece miała włosy ciemne na prawie całej długości a przy głowie białe. I nikt jej uwagi nie zwracał. W sumie pani Torrece chyba coś robiła z tymi włosami, bo ten jasny pasek za każdym razem był innej długości.
Dotarła szczęśliwie do końca, ostatni kosmyk okręciła wokół zebranej kitki i zamarła.
Warkocz chyba był ładny, ale jak miała go związać? Z normalnym warkoczykiem nie miała tego problemu, ale tutaj… ręce miała zajęte a żeby zawiązać porządnie wstążkę, to musiała mieć wolne obie ręce.
Zamknęła oczy i zaczęła gorączkowo myśleć. W sumie nawet nie wiedziała, gdzie ma wstążkę. Zapomniała o niej!
- Cookie, daj – usłyszała nad sobą głos taty. Poczuła, jak delikatnie zawiązuje jej coś na włosach. – Możesz już puścić.
Puściła z lekką obawą, ale nie czuła, by włosy się jej rozsypały. Odemknęła jedno oko i odgięła głowę do tyłu. Tata stał nad nią i trzymał ręce na jej ramionach.
- Równy? – zapytała niepewnie.
Candy powstrzymał uśmiech i pieszczotliwie przesunął jej włosy na plecy.
- Równy i bardzo ładny – zapewnił poważnym tonem.
- A mogę sobie zawiązać moją jedwabna chusteczkę na włosach?
Candy lekko przegryzł sobie wargę.
- Ale pytasz mnie o to, czy to będzie pasować, czy o to, czy możesz zabrać ja do szkoły?
- To… drugie? – Cookie uśmiechnęła się niepewnie.
- Ach… w takim razie, mogę ci powiedzieć, że tak.
- A jakbym spytała o to pierwsze? – zainteresowała się dziewczynka.
- To bym chyba nie był w stanie udzielić ci tej odpowiedzi – Candy uśmiechnął się, pochylił i pocałował ją w czubek głowy.
Cookie pisnęła i wywinęła się szybko.
- Zaraz mi potargasz warkoczyka! – zaprotestowała.
- Jakże bym śmiał – odpowiedział poważnym tonem, choć oczy mu się śmiały.
- No, jakże? – Cookie schyliła głowę ku ramieniu.
- Nie potargam ci włosów, obiecuje – Candy oparł się jedną ręka o krawędź łóżka i pochylił się lekko – Czy panna jest już gotowa do wyjścia?
- A zawiążesz mi jeszcze chusteczkę? – zapytała, patrząc uważnie na ojca. Uśmiechnęła się do niego i on odwzajemnił jej uśmiech.
- To daj chusteczkę – wyciągnął do niej rękę. – I stój spokojnie, nie potargam ci włosów.
Cookie podała ojcu ciemnoniebieską, jedwabną szmatkę. To była jej ulubiona, zresztą wcześniej należała do mamy. W jednym rogu namalowane miała drobne, niebieskie kwiatki. Zawsze, kiedy ją odkładała do szuflady starała się, by kwiatki leżały na wierzchu.
- To co, gotowa do wyjścia?
Kiwnęła głową. Dzisiaj była gotowa. Dzisiaj już była przygotowana.

***
- Dwadzieścia funtów mąki, cztery funty kawy, siedem funtów suszonej fasoli – Adam powoli odhaczał kolejne pozycje na liście. Candy przeszedł obok niego, lekko zdjął z ramienia małą beczułkę i wrzucił ją na wóz.
- I nie zapomnij zaznaczyć melasy. Jeden galon – Candy oparł się o wóz, odsunął na tył głowy kapelusz i uważnie spojrzał na Adama.
- I jeden galon melasy – mruknął Adam, odhaczając kolejna pozycję. – No, o co chodzi? – wyrwany ze skupienia, spojrzał pytająco na Candy’ego. – Jeden galon, prawda?
- Adam, wszystko w porządku? – Candy spojrzał wymownie na krótką listę. – Chyba mi nie powiesz, że Jo… że masz aż tak kiepskiego zarządcę, że musisz pilnować go na każdym kroku. – Uśmiechnął się kątem ust – bo w takim razie, to chyba rzeczywiście powinieneś poszukać zastępstwa.
W oczach Adama zapłonęło lekkie rozbawienie.
- Pamiętam, ze pewnego razu, podczas robienia zakupów, udało nam się obtoczyć w melasie pewne… indywiduum – mrugnął do Candy’ego i schował ołówek, wraz z karteczką do kieszenie spodni.
- I dlatego postanowiłeś od czasu do czasu odwiedzić miasto i zakupić galon melasy?
- Na to wygląda – Adam zlustrował uważnie wszystkie paczki. – Chyba wszystko mamy.
- A jak to wygląda na Twojej liście? Może lepiej sprawdzić? – zatroszczył się Candy.
Adam nie odpowiedział, choć kącik ust mu drgnął.
- Dotarły do mnie pogłoski, że jesteś zbyt zapracowany, więc postanowiłem sprawdzić, ile w tym prawdy – powiedział, chłodnym i rzeczowym głosem. – Jak do tej pory…
- Ach, to dlatego uczepiłeś się mnie ostatnio jak rzep psiego… – wpadł mu w słowo Candy
- … zauważam jedynie, ze Twoje obowiązki nie są aż tak wyczerpujące, byś…
- Panie Canaday, sądzę, ze musimy odbyć konwersację, po raz kolejny zresztą, mimo moich nagabywań.
Adam przerwał i spojrzał chłodno na twarz pani Blaze. Stała ona, ledwie trzy jardy od nich, nerwowo wachlowała się pomarańczowo- różową chusteczką. Na jej twarzy widać było poirytowanie i lekkie rozdrażnienie. Na twarzy Candy’ego z kolei, odwróconego od pani Blaze tyłem, malowała się czysta nienawiść.
- Pani Blaze, w czym mogę pani pomóc? – Adam uśmiechnął się, najmilej jak potrafił i wystąpił krok przed Canaday’a.
- Azaliż, mam ja instytucjonalną sprawę do pana Canaday’a, panie Cartwright. Pańskie towarzystwo jest w tym sporze zbędne.
- Adamie, myślę, ze wszystko już mamy, chyba możemy jechać – wtrącił Candy, zupełnie jakby nie słyszał pani Blaze. – Jeżeli się nie pośpieszymy, to przy dzisiejszym upale cukier zdąży się nam stopić.
- Pan mnie intratuje! – oburzyła się pani Blaze i zrobiła krok do przodu. Candy natomiast, wskoczył lekko na kozła i spojrzał wyczekująco na Adama.
- Pani Blaze, jak zawsze miło było panią spotkać – Adam skłonił się lekko, odwrócił i wspiął lekko na kozła. Candy ruszył niemal natychmiast. Adam cicho zaklął pod nosem, podciągnął się na ławkę i usiadł pewniej.
- Może trochę melasy, na ostudzenie emocji? – zakpił, wciskając kapelusz mocniej na głowę .
- Raczej smoły i pierza – warknął Candy.

***
Ruth stała, ściskając w dłoni mocno pałąk koszyka. Oczy miała szeroko otwarte, usta uchylone. Wóz, który przejechał przed nimi w takim pospiechu, zniknął w obłoku szarego pyłu.
- Ciociu – szepnęła.
- Moja droga, myślę, że musimy pomóc pani Blaze – zdecydowanym głosem oznajmiła Laura Quintal.
- Czy… to był pan… Canaday? – jęknęła Ruth.
- Tak, ten cham, impertynent, prostak i …i pewnie też i bezbożnik, bo w kościele to już dawno go nikt nie widział… - Laura podniosła lekko spódnice sukni i zrobiła dwa kroki. Spostrzegła, że Ruth za nią nie idzie i odwróciła się zniecierpliwiona.
- O co chodzi, moja droga?
- To był pan Canaday? – szeptem powtórzyła Ruth i opuściła nieco koszyk.
- Przecież mówię.
A miał być taki wspaniały, z poczuciem humoru, przystojny, uprzejmy
- Chyba nie chodzi znowu o te niemądre oświadczyny, prawda? – Laura spojrzała z potępieniem na Ruth. – Chyba nie powiesz, że cię nie ostrzegałyśmy, prawda?
- Jak, znowu? – zaperzyła się Ruth. – Ja przecież o nich nie wspominam, to wy mi nie dajecie o nich zapomnieć!
- Nie kłóćmy się, tylko pomóżmy Joan.
- Chyba już sobie pomogła, weszła do sklepu – zauważyła Ruth. – Wyglądała całkiem dziarsko, jak na kogoś, kto potrzebuje pomocy.
- Na pewno jest, biedna, całkiem przerażona – zauważyła ze współczuciem pani Quintal – nieczęsto ma się okazje oglądać pokaz takiego chamstwa…
A miał być taki miły, dobry i wyrozumiały… przystojny… choć w sumie to brzydki nie jest… ale bardziej przystojny… i…
- Ciociu – Ruth zeskoczyła lekko ze schodka, na którym stała i podeszła do czekającej nań ciotki – A… w sumie… chyba jest jakiegoś rodzaju konflikt między panią Blaze a panem Canaday’em, prawda?
- Jest, choć na pewno nie jest on z winy Joan. To słodka, uczynna i troskliwa kobieta…
- Ale, jakie jest… źródło tego konfliktu? – drążyła Ruth, truchtając za ciotką.
Już prawie przeszły przez drogę, jak dojdą do sklepu to nigdy nie uda się jej uzyskać odpowiedzi… Może coś się stało, może nie dla każdego jest taki niemiły…niech tylko odpowie na moje pytanie!
Laura Quintal podeszła do drzwi sklepu i chwyciła za gałkę. Rozbrzmiał dzwoneczek.
- No to się nie dowiem – skwitowała Ruth, gdy drzwi zamknęły się jej przed nosem.
A miało być tak pięknie…

ADA

Gość

ADA

Moja cierpliwość dziękuje Wink

Ewelina

A ja nadal nie wiem - Candy, czy Griff? Który z nich? Według nbue obaj się nadają, ale nie wiadomo, co wymyśli autorka ... obszerniej napiszę nieco później Very Happy

Gość

co prawda istnieje powiedzenie, że trzeciego wyjścia nie ma... ale w tym wypadku, owszem, trzecie wyjście może się pojawić Wink

Ewelina

Gość

Ewelina

Griff OK, Jona wraz z panią Blaze do melasy ... a potem pierze i słoma, lub coś w tym rodzaju Very Happy

Gość

Ach, pomyślę, może moja wena na to przystanie... a może będzie miała ochotę na jakieś bardziej radykalne rozwiązania Twisted Evil

Gość

***

Najgorsze było to, ze nawet nie wiedziała dokładnie, gdzie mieszka pan Canaday. Choć może to akurat nie było najgorsze, jedynie najbardziej niewygodne. Najgorsze okazało się być to, że wciąż potwornie chciała z nim porozmawiać. Mimo że okazał się być chamem, prostakiem, który nieuprzejmie potraktował panią Blaze… to dalej chciała z nim porozmawiać. W sumie, to teraz chciała z nim porozmawiać nawet bardziej… łapała się na jakimś niejasnym uczuciu, chęci.. w sumie do czego? Do uratowania grzesznika?
Ruth zastanowiła się głęboko i spojrzała na pusta stronę swojego pamiętnika. Czuła się w sumie dosyć żałośnie – przekroczyła już trzydzieści lat a wciąż spisywała swoje przemyślenia w pamiętniku, jak… jak jakaś młoda panienka.
Ale to było niezłe, to można by było wykorzystać.

rozmówić się z panem Canaday’em odnośnie wizyt w kościele

Cel godny, nikt nie powinien mieć do niej pretensji.

rozmówić się z panem Canaday’em odnośnie zachowania July

To już było mniej pociągające. July Canaday była słodkim dzieckiem, małomównym i bardzo spokojnym. Zresztą w szkółce niedzielnej uczyła się krótko i nie bardzo było o czym mówić. Chyba, ze połączy się punkt pierwszy z punktem drugim.

przywitać się z panem Canaday’em, jako jego nowa sąsiadka

Byłoby to na pewno dużo prostsze, gdyby wiedziała, gdzie on w zasadzie mieszka. Poza tym, istniało ryzyko, że by musiała odwiedzać wszystkich w mieście i w okolicy.

przyznać się przed panem Canaday’em, że ma się na jego punkcie lekką obsesję

Dobrze, że to tylko pamiętnik…

przeprosić za swoje dziwne zachowanie przed kościołem

Choć w sumie przeprosiny należały się komu innemu. Z drugiej strony, pan King już przeprosił i chyba nie było sensu, by jechać do niego z kolejnymi przeprosinami.

darować sobie wszelkie powody i po prostu pojechać?

Ruth zapatrzyła się na ostatni punkt. Zakręciła pióro, delikatnie, by nie pobrudzić sobie atramentem palców. Odłożyła je do szuflady, wraz z pamiętnikiem. Po chwili namysłu wyciągnęła pamiętnik, wyrwała z niego ostatnią, zapisaną stronę. Złożyła ją w mały kwadracik i schowała do swojej torebki. Nie miała dowodów na to, ze ciotka szpera jej w rzeczach, ale nie chciała prowokować losu.
Teraz, kiedy powzięła już decyzję, pozostały jej tylko drobiazgi… ubrać się, uczesać, dowiedzieć się, gdzie mieszka pan Canaday i wymyślić, jak się do niego dostać.

***

- To ten, panie Cartwright…
- Gdzie? – Adam podniósł wysoko brwi. Naughty, która siedziała obok niego, zatopiona w lekturze, uśmiechnęła się katem ust.
- Co, gdzie? – zdziwił się Jon. – Ja, ten, chciałem...
Naughty zacisnęła mocno zęby, żeby się nie roześmiać. Adam zachował kamienną twarz.
- Tak? – zapytał, głosem miękkim i jedwabistym.
Jon odetchnął głęboko i usiadł przy stole. Nerwowym gestem uderzył kapeluszem o udo, wzbijając małe obłoczki kurzu.
- Uważam, że można by było tego, zarobić.
- Doprawdy? Słucham więc.
Jon ze świstem wypuścił powietrze z ust, zdmuchując luźne kosmyki włosów, spadające mu na twarz.
- Rozmawiałem ostatnio ze swoim kontaktem spoza miasta. I ten,
- Ten kontakt, jak mniemam?
- Ten, no tak. Przekazał mi, że niedługo w okolice wprowadzi się jeden taki, bardziej majętny. Można by było z nim zrobić interes. Na pewno będzie potrzebował kilku rzeczy, bo on chyba z zagranicy przyjeżdża…
- A na czym ma polegać ten interes? – Adam odchylił się nieco w krześle.
- Na pewno, będzie potrzebował konia – Jon ożywił się. – A chce podobno mieć jakiegoś specjalnie ułożonego i ten, mamy teraz konia, którego można by było sprzedać, ja mogę go przyzwyczaić do siodła i ten, można by…
- Za konia, przyzwyczajonego do siodła, ujeżdżonego, można dostać więcej, to prawda – przyznał Adam. – Nie przypominam sobie, byśmy mieli teraz jakieś konie do sprzedania.
- Mamy – Jon wyprostował się dumnie. – Mamy jednego dwulatka. Gotowy o jazdy, jeszcze można go nauczyć nowych sztuczek, tylko w sumie, to chciałem o pozwolenie spytać, ja bym go chętnie przyuczył i..
- I ten, ja rozumiem. Koń na sprzedaż – przerwał mu lekko zniecierpliwiony Adam. – Nie widzę w tym nic szczególnego. Jeżeli ten twój kontakt ma jakoś więcej informacji na temat potencjalnego nabywcy…
- Bo mnie chodzi o to, ze ja bym mógł już przyuczać konie i je sprzedawać. Znam się na tym – wyrzucił z siebie Jon. – Znam się na koniach.
- Nie wątpię – Adam wyprostował się sztywno. – Skontaktuj mnie ze swoim kontaktem, wtedy dam ci odpowiedź. Albo, jeszcze lepiej, skontaktuj mnie z nabywcą.
- Ale lepiej z kontaktem, to znaczy, moim kontaktem, bo on się zajmuje przygotowaniem wszystkiego na miejscu. Koniem, domem i w ogóle, wszystkim. Spiżarnią.
Adam powoli skinął głową.
- W porządku, spotkam się z twoim kontaktem. W środę. Po dwunastej, w Ponderosie. Niech się nie spóźni.
Jon gorliwie kiwnął głową. wstał, na moment stracił równowagę, skłonił się niedbale i w pospiechu, wyszedł.
- Tato, ale on wie, że zasadniczo to zajmujecie się sprzedażą bydła i drewna? – Naughty przewróciła stronę w książce.
- Och, jestem tego pewien.
- To dlaczego tak mu zależy na sprzedaży jednego konia? – Naughty zmrużyła oczy.
- Zapewne ma w tym jakiś osobisty interes – Adam podrapał się po podbródku. – Może po prostu chce zmienić pracodawcę.
- Pan Canaday chyba by się ucieszył… - Naughty bąknęła pod nosem.
- Pewnie tak – Adam spojrzał z na córkę, która wciąż pochylona była nad książką. Na jego twarzy pojawił się lekko uśmiech. Pogłaskał córkę po głowie i pocałował w skroń.
- Co? – Naughty spojrzała na niego z uśmiechem.
- Ech, nic takiego – Adam uśmiechnął się. – Mam bystrą córkę, cieszy mnie to.

***

Chwiejnym krokiem wyszedł z saloonu. Wyszło mu dzisiaj, naprawdę mu wyszło! Namówił starego Cartwrighta na swój interes. Kudłaty Jhon twierdził, że Loce, w zamian za odpowiednio ułożonego konia, odwdzięczy się dodatkową sumką.
Jon przeciągnął się, stracił równowagę i w ostatniej chwili złapał się koniowiązu. Starannie ustawił nogę, koło nogi i wyprostował się powoli. Zaparł się rękoma o chropawą powierzchnię belki i rozejrzał dookoła.
Słońce raziło go mocno w oczy. Ściągnął rondo kapelusza niżej i przetarł palcami obolałe i piekące od dymu oczy. W głowie mu lekko wirowało, ale przyjemnie. W ustach czuł jeszcze posmak whisky, niestety, w kieszeniach miał już pustki. Usztywnił plecy, podniósł ciężką głowę i spojrzał raz jeszcze na ulicę. Chociaż nieco mniej falowała.
Mignęła mu jedna kobieta, w jasnej spódnicy, mignęła mu pani Blaze, w czymś jaskrawym. Obejrzał się chętnie za jej córką. I wtedy wzrok jego padł na kobietę w paskudnej bluzce w paski. Od tych pasków kręciło mu się w głowie. Ale kobietę poznał. Stała tyłem do niego, wpatrzona jak sroczka w wystawę sklepu. Ale ją poznał, widział ją w kościele. Stara panna. Rosie chyba miała na imię. Zdesperowana, znał się na tym. India też taka była, na milę czuć było od niej staropanieństwem. Szara myszka, lekko skrzywiona. Z takimi łatwo idzie. Można wziąć co trzeba i pójść dalej.
Zrobił krok do przodu, zachwiał się, wyprostował i ponowił próbę. Kobieta zmieniła pozycję, te przeklęte paski zamigotały mu w oczach. Ale już był blisko.
Paski zafalowały mu jeszcze raz, więc dla pewności schwycił kobitę za rękę.
Odwróciła się natychmiast.
- Proszę mnie puścić! – aż mu nieprzyjemnie huknęło w głowie.
- Spokojnie, chciałem się tylko przywitać. Rosie.
- Na imię mam Ruth i proszę mnie puścić. –kobieta szarpnęła się. Silna była, ale słabsza niż on. Zacisnął rękę mocniej na jej ręku, byle tylko te idiotyczne paski nie zaczęły się znowu przemieszczać.
- RRuth, ładniej nawet. Brzydka nawet nie jesteś, nie wyrywaj się tak – przyciągnął ją do siebie. Wolną ręką otarł pot, gromadzący się na czubku nosa.
Kobieta szarpała się, jak ryba na haczyku. Próbował ją uspokoić i pogłaskał ją po włosach. Wtedy ktoś wykręcił mu boleśnie rękę i szybko, zdzielił w szczękę. W oczach mu pociemniało i zamachnął się nieskładnie.
- Jon, uspokój się, na litość – usłyszał znajomy głos. – Ruth, idź już.
Poczuł, ze wzbiera w nim złość. Bolała go ręka, bolała go nawet szczęka. Odemknął z trudem oczy. Ktoś stał, zasłaniając kobietę, odwrócony był do niego bokiem i nie zwracał za bardzo uwagi. Na niego.
Wyciągnął nóż z pochewki przy bucie i wycelował. W plecy.
Też były jakieś znajome.

lucy

Senszen, nie dość, że koszmar, to przerywasz w takim miejscu! Hitchcock to Twoje drugie imię?

ADA

Gość

ADA, bardzo dziękuję za komentarz, wstawiony już o lekko nieprzyzwoitej porze Laughing

Jeżeli chodzi o plecy... azali, są to plecy znajome dla Jona. Mogę jedynie powiedzieć, ze nie są to plecy A.C, H.C czy J.C. Jakieś C (wysokie Wink

), może się przewinąć w tej historii, ale gwarancji nie daje Smile

Lucy, spokojnie Smile

Może nie będzie tak strasznie Smile

ADA

Senszen, Twoja odpowiedź wcale mnie nie uspokoiła. Wręcz przeciwnie... jeżeli moje domysły się sprawdzą to dopiero się narobi... Rolling Eyes

p.s. Pora całkiem przyzwoita. Nie było jeszcze tak późno Laughing