www.bonanza.pl

Gość

co do tego, co mi chodzi po głowie... to są trzy opcje jak na razie. I myślę, ze nie ma się co martwić powiewem optymizmu bo raczej do świąt nic nie wstawię Very Happy

Mada, bardzo dziękuje za komentarz i za czas poświęcony Smile

A tak na poważnie... Postaram się jak wkleić najszybciej, ale raczej nie w najbliższym tygodniu.

Ewelina

Gość

***

- Candy, czekaj – Adam złapał mężczyznę za ramię i spróbował go zatrzymać. Canaday wyrwał mu się, obrócił na pięcie i zatrzymał w połowie ruchu.
- Na co niby mam czekać? – wycedził przez zaciśnięte zęby
- Nic nie wiemy, Jane nie jest nam w stanie powiedzieć nic konkretnego…
- Jak dla mnie było to wystarczająco konkretne – przerwał mu Candy i szarpnął za wodze przywiązane do koniowiązu.
- Co się stało? – Hoss wtrącił się, wodząc oczami od wzburzonego Candy’ego do Adama, który wyglądał, jakby za wszelką cenę starał się jeszcze opanować.

- Candy, nie bądź głupcem – cicho powiedział Adam. – Nie daj się…
- Mam się nie dać ponieść emocjom, tak? – Candy wbił wzrok w Adama. – Łatwo ci powiedzieć, prawda? To nie chodzi przecież o Twoją żonę!
- To nie ma nic do rzeczy. Usłyszeliśmy całkowicie nieprawdopodobną historię i najpierw lepiej ją sprawdzić… najlepiej pojedźmy do doktora Harpera, to rozsądny człowiek…
- Gdyby to chodziło o Twoją rodzinę, to już w tej chwili byłbyś w połowie drogi do San Francisco, żeby…
- Żeby co? – zakpił Adam, mrużąc oczy. – Co masz teraz zamiar zrobić niby?

Candy zacisnął zęby. Mimo słońca świecącego mu prosto w twarz, oczy miał szeroko otwarte. Praktycznie nieruchome, intensywnie niebieskie, utkwione w twarzy Adama. Oddychał płytko, przez nos, wszystkie mięśnie miał napięte, w zbielałej dłoni mocno trzymał wodze.

- Znasz może bajkę o chłopcy, który wołał o pomoc? – Adam spytał, już nieco spokojniej.

Hoss, zdezorientowany, otworzył lekko usta. Candy przeciwnie – zacisnął szczęki jeszcze mocniej.

- Ty chyba żartujesz, prawda? – wycedził z trudem. – Rozumiem, ze możesz mieć w poważaniu każdego, kto nie nosi nazwiska Cartwright, ale na litość… sam chciałeś się z nią żenić…
- Teraz to chyba ty zaczynasz żartować, zresztą kiepski to żart. Daj mi skończyć – chłodno przerwał mu Adam. – Był sobie mały chłopiec…
- Adam – ostrzegawczo warknął Candy. – Daj mi jechać, poopowiadać możesz w trakcie.
- Mogę przedstawić wersję skróconą.
- Może od razu powiesz, do czego dążysz? – cierpko rzucił Candy podchodząc w końcu do konia.
- Mieszkańcy lubią plotki.
- Mówisz?

Adam przełknął ślinę, próbując dobrać odpowiednie słowa.

- India od ładnych kilku lat… wbrew swojej woli… jest obiektem różnych plotek…
- Mówisz? – zakpił ponownie Candy, wskakując na konia.
- Czekaj – Adam podszedł bliżej, złapał jedną ręką za uzdę konia, drugą, za kołnierz koszuli Canaday’a
- Pamiętasz ten dzień, kiedy napadli na Ponderosę i ranili Jamiego? India nawet nie była w pobliżu… a po mieście chodziły plotki, że już nie żyje.
Candy wzdrygnął się gwałtownie.
- To nie był pierwszy raz, kiedy ktoś jej… lub komukolwiek innemu, mieszkającemu w Ponderosie… wmawiał chorobę. I nie był też ostatni.
- Mam się więc uspokoić, bo mieszkańcy już wielokrotnie wcześniej, z upodobaniem… - Candy powoli wymawiał kolejne słowa.
- To plotki. Powinieneś się już przyzwyczaić. – łagodnie skończył Adam.
- Jest tylko jeden problem, Adamie – Candy wyprostował się w siodle i opuścił niżej rondo kapelusza. – Na końcu, z tego co pamiętam… chłopiec mówił prawdę. Jadę do Ponderosy, ty, jeśli chcesz… rozmawiaj sobie z Harperem.

***

Genevive zaczerpnęła spazmatycznie powietrza i otarła zaczerwienioną od płaczu twarz. Z jej gardła wydarł się kolejny, nieartykułowany a na pewno nieelegancki odgłos. Przycisnęła chusteczkę do ust, zacisnęła powieki. Na wargach poczuła smak swoich łez i mdlący słodki smak różanego olejku.
Nie była w stanie się uspokoić – od nagłego wyjazdu z Ponderosy zmieniło się całe jej życie. Nie była w stanie tam dłużej przebywać od kiedy zobaczyła... Francisa w ramionach innej. I to jeszcze kogoś tak ordynarnego jak Rose Blaze. Namówiła państwa Cartwright na nagły wyjazd. Żeby tylko oszczędzić resztki swojego serca. Wtedy, kiedy zobaczyła ich razem, Francisa i Rose, idących pod rękę, uśmiechniętych, zrozumiała - nie miała już co marzyć o własnym domu, uroczych, błękitnookich słodkich maleństwach… jak i ciepłych ramionach kochającego męża.

Na policzki wystąpił jej natychmiast gorący rumieniec zakłopotania – jako dobrze wychowana panna nie powinna nawet myśleć o takich rzeczach jak… nie miała już powodu, by myśleć, że jakikolwiek mężczyzna zechce ja na żonę. Że będzie na nią patrzył… tak jak Adam Cartwright potrafił patrzeć na swoją żonę.

Zacisnęła cienką chusteczkę w dłoni, która położyła na podołku. Wyprostowała się i spojrzała w lustro. Twarz miała zaczerwienioną, usta spierzchnięte. Oczy, rozgorączkowane, błyszczały niezdrowo. Jeszcze nigdy nie wydawała się być sobie taka brzydka.

Pociągnęła nosem i otarła łzy przemoczonym już rękawem. Starając się spokojnie oddychać, podeszła do toaletki krytej pięknym, haftowanym batystem. Zrezygnowana, spojrzała raz jeszcze w lustro i sięgnęła po gąbkę. Dłuższą chwilę poświęciła na przetarcie twarzy zimna wodą. Kiedy już skończyła i chciała ocenić efekt, zobaczyła w lustrze ojca. Stał w drzwiach do jej pokoiku. Jak zawsze, minę miał nieprzeniknioną. Rzadko okazywał uczucia, zawsze kierował się dobrem interesów. Nigdy nie okazywał zrozumienia dla jej duszy i serca.

Wyprostowała się jeszcze bardziej, wysoko uniosła podbródek i obróciła się.

- Ojcze – cicho powiedziała, lekko dygając.
- Córko – odpowiedział bezbarwnym tonem. Stał nieruchomo, gęste, siwe brwi ocieniały i tak głęboko osadzone oczy. Były to oczy człowieka, który całą swoja duszę zakuł w kajdany rozsądku. Serce zamknął w żelaznej klatce.

Patrzyli na siebie przez moment, nie mówiąc nic.

- Genevive – powiedział po chwili. Przerwał i rozejrzał się wokoło. Wzrok jego prześlizgiwał się z delikatnych, haftowanych serwetek przez subtelne krajobrazy jej autorstwa, które z taka radością eksponowała. Krzywił się na dziurawienie ścian i w końcu, zdesperowany, kazał obstalować u stolarza specjalną, ruchomą ścianę, na której bez problemu mogła rozwiesić dzieło każdego formatu.

- Tak ojcze?
- W salonie czeka Will Cartwright. Jest wzburzony i zrozpaczony… Chce z Tobą rozmawiać… przedstawił mi pewne niejasne argumenty…
- Jakież to argumenty ojcze?
- Genevive, jako Twój ojciec… Powiedz mi jedno tylko. Czy zrobiłaś cokolwiek, czego powinnaś się wstydzić… żałować…
- A jak sądzisz ojcze?

Odgarnął włosy z czoła i lekko westchnął.

- Zawsze wierzyłam, ze posiadasz dużą dawkę zdrowego rozsądku… Mimo Twojej egzaltowanej postawy. Traktowałem to jako nieodłączny element twojej młodości, dzieciństwa, którego nie chciałem zbyt wcześnie przerywać. Zawsze wiedziałem, że doskonale wiesz, czego chcesz od życia. A rzadka to cecha. Więc teraz, odwołując się do Twojego zdrowego rozsądku pytam raz jeszcze, tak jak wciąż pytam od Twojego powrotu. Czy chcesz mi cokolwiek powiedzieć, co powinienem wiedzieć – jako Twój ojciec i opiekun – na temat tego, dlaczego tak nagle opuściłaś Ponderosę.

- Nie ojcze, nie zrozumiesz mnie. – Podniosła wysoko głowę i dyskretnie pociągnęła nosem.

Ledwo zauważalnie kiwnął głową.

- Masz kwadrans, by się doprowadzić do porządku. Po tym czasie oczekuję, ze stawisz się w salonie.
- Macie zamiar wydusić ze mnie zeznania? – spytała chłodnym kpiącym tonem, który podpatrzyła u Adama Cartwrighta. Na ojca chyba nie działał on jednak.
- Genevive, Will Cartwright ma do ciebie pytania… i nie wygląda na to, by chciał czekać. Oczekuje odpowiedzi. Szczerych. Na miejscu był też, przypominam ci, pan Schwartz więc niewiele ukryjesz.

- A co on może wiedzieć? – prychnęła drwiąco.
- Więcej, niż ci się może wydawać – ojciec odparował spokojnie.
- Dosyć tego – do pokoju wtargnął gwałtownie Will Cartwright.
- Jak pan śmie! – Genevive szybko zakryła poplamioną od płaczu twarz przemoczoną chusteczką.
- Jak ja śmiem? – warknął mężczyzna. – Jak ja śmiem? – uniósł laskę i zamachnął się nią dziko.
- Cartwright, miarkuj się! – ojciec stanął szybko mu na drodze i wyszarpnął mu laskę z ręki.
- Ja mam się miarkować Brown? – Will przełknął z wysiłkiem ślinę. – Lepiej niech ta Twoja córeczka… ta rozpieszczona…
- Dosyć!
- To trucicielka! – ryknął Cartwright.
- Co takiego? – Genevive oparła się ciężko o toaletkę. Ręka jej trafiła na wilgotna gąbkę, zimna woda przeciekła jej między palcami. – Przecież to… absurd… przecież…
- Co? – ojciec zachwiał się i podparł wyszarpniętą przed chwilą laską. – Moja córka… nie, przecież…
- Laura dopiero teraz mi powiedziała… nie wiem dlaczego zwlekała tak długo… ale była zaślepiona – Will przetarł poczerniałe usta wierzchem dłoni. – Traktował cię jak córkę… Kochała cię… a ty… Ty się nam tak odpłaciłaś?

ADA

lucy

Przedostatnia emotikonka ADY doskonale oddaje mój stan po przeczytaniu tego fragmentu! Najpierw gryzłam paluchy, gdy czytałam dialog między Adamem a Candym; a ostatnie zdania doprowadziły mnie do zeza zbieżno-rozbieżnego! Senszen, doskonałe!

Mada

Gość

Mada
cieszę się, ze lektura jest aż tak smakowita Wink

Emotikonka fantastyczna Very Happy

Aga

Gość

Aga, bardzo dziękuje za komentarz Smile

Aga

Dostaję oczopląsu

Lepiej napisz coś co nam rozjaśni w głowach.

Gość

ale we fragmencie?

Aga

no raczej

w długim fragmencie wiele wyjaśniającym.... Laughing

Gość

bo zawsze bym mogła po prostu udzielić długiej odpowiedzi na kolejne pytania Cool

Byłoby to chyba nawet prostsze Rolling Eyes

Aga

tere fere....tak łatwo się nie wyłgasz. Rolling Eyes

Gość

Obłęd się panoszy...

Adam szarpnął gwałtownie za klamkę. Drzwi skrzypnęły, jęknęły, ale się nie otworzyły. Adam zaklął pod nosem, odchylił rondo kapelusza i spróbował zajrzeć w okno.
- Rozumiem, że Harpera może nie być, ale jego asystentka powinna być w środku, nie uważasz? – odwrócił się do Hossa.
- Hoss, słuchasz mnie? Jak sądzisz, gdzie może być Harper? Albo ktokolwiek inny, rozsądny w tym mieście?
- Powinienem za nim pojechać, nie uważasz Adamie? – Hoss zamrugał niespokojnie i utkwił w Adamie smutne oczy. – Nie powinien być sam.
- Hoss – Adam wziął głęboki oddech. - Martwisz się o niego, czy o tych, których może spotkać? – sarkastycznie rzucił.
Hoss zmarszczył brwi i westchnął przez nos.
- Jest zdenerwowany, ty też byś był na jego miejscu.
- Najpierw bym się postarał wyjaśnić co się tutaj wyprawia – oschle rzucił Adam. – a nie jechał jak wariat, na złamanie karku…
- Bzdury gadasz – dobitnie podsumował go Hoss. – Gdybyś podejrzewał, że Marie… albo komukolwiek ci bliskiemu… coś się stało, już byś był w połowie drogi do Ponderosy. Albo całe życie źle Cię oceniałem.
Adam spojrzał osłupiały na Hossa, zamknął oczy i wziął kilka głębokich oddechów. Powietrze było rozgrzane, smakowało kurzem, piasek zgrzytał lekko w zębach.
- Czy całe miasto zwariowało? – spytał retorycznie Adam. – Wszyscy się zachowują, jakby dotknęła ich lekka… albo nawet i niezbyt lekka histeria. Nie słyszałeś tego, co nam opowiadała Jane Gordon. Minęło ledwie kilka tygodni a miasto zdaje się być pogrążone w anarchii, wszędzie wybuchają spory, kłótnie… Grecka tragedia to przy tym niewinna igraszka. To się nie może dziać naprawdę. Musi być jakieś racjonalne wyjaśnienie.
- A Candy się martwi, że Indii i Cookie coś się stało. – Hoss wtrącił.
- Nie ma powodu – poirytował się Adam. – To nie jest rozsądne. To jest już panika. Nie ma żadnych dowodów… To tylko słowa. I dlatego…
- Czasem słowa wystarczą. – Hoss pokręcił głową. – To przecież nie jest racjonalne. Niepokój o rodzinę… czasem wystarczy drobiazg. Doskonale o tym wiesz.
Adam westchnął głęboko. Policzył pod nosem do dziesięciu.
- Sam się martwisz. – stwierdził nagle Hoss. – Dlatego tak uparcie twierdzisz, że to wszystko jest bez sensu. Starasz się być spokojny, ale się boisz, ze coś się naprawdę stało.
Adam skrzywił się nieznacznie i potarł nieogolone szczęki.
- Masz rację, martwię się. Ale kiedy całe miasto panikuje, my panikować nie możemy – jedną dłonią zdjął z głowy kapelusz, przeczesał wolną dłonią włosy. – Jedźmy, może jeszcze złapiemy Candy’ego. Dowiemy się jak wygląda sytuacja a potem możemy się zająć wyjaśnianiem całej tej histerii.
Hoss uśmiechnął się przelotnie i otworzył usta.
- Chyba powinnam wyjaśnić, co się stało – usłyszeli za sobą drżący głos. – Obawiam się, że to wszystko, całą ta sytuacja w mieście… to moja wina.
Adam odwrócił się, czując jak narasta w nim poczucie bezradności i odrealnienia. Annie Gordon stała, nerwowo wykręcając niebieskie, niciane rękawiczki. Oczy miała podkrążone, usta blade.
- Pani Nigt… to znaczy panno Gordon – Adam odkaszlnął zakłopotany. – Nie bardzo rozumiem?
- Myślę, że powinniśmy gdzieś usiąść, bo ta historia jest długa, zawikłana… i całkowicie pozbawiona sensu – wciąż drżącym głosem powiedziała Annie.
Adam spojrzał na szczupłą, roztrzęsioną dziewczynę, na zaniepokojonego Hossa i przegryzł policzek.
- Hoss, jedź za Candym, nie ujechał chyba jeszcze daleko. Panno Gordon, usiądziemy gdzieś i opowie mi panna wszystko, od początku.
***
Annie objęła dłońmi filiżankę z herbata i uśmiechnęła się nerwowo. W małej kawiarence było pusto, cicho. Tylko pojedyncze osy latały nad stolikami, nieśmiało krążąc przy przywiędłych od upału mizernych kwiatach.
- To wszystko wydaje się być absurdalne. – stwierdziła nieśmiało, z zakłopotaniem. – I ciężko to opowiedzieć.
Pani Blaze była jedną z pierwszych osób, jakie napotkałam w tym mieście. Początkowo wydawała się być miła, potem zaczęła się coraz bardziej wtrącać w moje życie, moje prywatne sprawy. Doskonale wiem, ze mój… - odkaszlnęła z zakłopotaniem – mąż… miał swoje „plany”… i… ale to ona właśnie go sprowokowała. To ona napisała ten list, Marcus przyjechał… i wszystko zaczęło się psuć. – Annie drgnął głos i sięgnęła gwałtownym ruchem po chusteczkę. – Zresztą nie musze opowiadać, doskonale pan, panie Cartwright wie, jakim człowiekiem się okazał Marcus. Żałuję, że go poznałam, że za niego wyszłam. Naprawdę żałuję.
Kiedy Marcus trafił do więzienia i zdołałam się rozwieść, wszyscy w mieście byli dla mnie bardzo mili. Wyrozumieli. Rada szkoły pozwoliła mi dalej uczyć, rodzice na ogół nie mieli zastrzeżeń do mojej pracy. Z wyjątkiem pani Blaze. Ona od początku sugerowała, ze jako rozwódka nie mam prawa uczyć, jako że moja opinia nie jest już nieposzlakowana. Miała zastrzeżenia do mojego sposobu uczenia, cały czas dowodziła, że szkaluje jej córkę, że bez powodu stawiam jej złe oceny, że zazdroszczę Rosie urody, inteligencji… czy czego tam jeszcze – zakończyła kulawo i upiła łyk herbaty. – Panie Cartwright, proszę mi wierzyć, nie mam co zazdrościć Rosie Blaze inteligencji. Dziewczyna nie ma jej w nadmiarze.
Annie zamrugała i upiła nerwowo kolejny łyk herbaty.
- W każdym razie, jakoś to znosiłam. Pozostali mieszkańcy miasta… Wszyscy mi powtarzali, że nie mam powodu, żeby się przejmować. Że pani Blaze taka już jest. Jakoś to znosiłam. Aż do przyjazdu nowego pastora. Na początku bałam się go. Raczej nie budził on sympatii. Wydawał się być nerwowy, pretensjonalny i niesprawiedliwy. A potem okazało się, że jego żona jest jeszcze gorsza. Pozornie miła, spokojna, uśmiechnięta. Przyjechała i od razu zaczęła ustawiać wszystkich wedle swojego światopoglądu. Zaprzyjaźniła się z panią Blaze. I nagle… panie Cartwright, nagle stałam się pariasem. Sąsiedzi ledwo odpowiadali mi na „dzień dobry”. Pani Blaze znowu zaapelowała o usunięcie mnie ze stanowiska nauczyciela. Pastorowa nie zaprosiła mnie na szycie…
- Co proszę? – wyrwało się Adamowi.
- Na szycie – powtórzyła Annie. – Nie zaprosiła wtedy też i Indii… ani pani Cartwright. Bo jak orzekła, wykazały się one „nieprzyzwoitą postawą”.
- Annie, w porządku. Ale jak to ma się do tego, co teraz dzieje się w mieście. Wszyscy są skłóceni, zdenerwowani…
- To moja wina – wyszeptała Annie. – Miałam już dosyć bycia osobą, którą wszyscy obgadują. Plotki, które rozpuszcza z taką swobodą pani Blaze wyrządziły już tyle zła. A ona dalej jest traktowana przez wszystkich z jakimś dziwnym pobłażaniem. A przecież za swoje postępowanie już dawno powinna zostać wytarzana w smole i w pierzu. A dalej wszyscy traktują ją z szacunkiem, na który przecież nie zasługuje. A ja się zaczęłam bać. A przecież wiem do czego byli zdolni mieszkańcy miasta. A Frank siedzi teraz w więzieniu, Indii chyba tylko cudem się udało przeżyć. A pani Blaze dalej chodzi sobie spokojnie po mieście i nic jej nie zagraża. A przecież zasłużyła, chociaż na ostracyzm.
Annie urwała, spojrzała w sufit i głęboko odetchnęła.
- Więc i ja zaczęłam plotkować. – zakończyła nieśmiało, oblewając się rumieńcem wstydu. – Chciałam jej pokazać, do czego doprowadzić mogą plotki, które ona rozpowszechnia. – wyszeptała, pociągając nosem. – Ale wszystko się wymknęło spod kontroli… i dlatego wszyscy są teraz tak rozhisteryzowani.
Na chwilę zapanowała cisza.
- Ja mam wrażenie, że zaraz popadnę w obłęd. Atmosfera w mieście jest jaka jest. A pani Blaze, nieporuszona, radosna, szykuje się na wesele swojej córki z synem pastora. – zakończyła Annie, bezradnie opierając głowę na rękach.
Adam odetchnął z ulgą.
- Czyli to tylko plotki, tak? – upewnił się.
- Tylko plotki? – Annie podniosła na niego oczy.
- Ta opowieść, którą nas uraczyła Jane Gordon; że doktor Harper zdesperowany wyjechał za panną Brown… lekarza nie było na miejscu i w związku z tym…
- Doktor Harper wyjechał, rzeczywiście. Choć nie wydaje mi się, żeby to było spowodowane osobą panny Brown – Annie potwierdziła cicho.
- lekarza nie było na miejscu… - cicho powtórzył Adam
- lekarza nie było na miejscu – jak echo powtórzyła Annie.
***
- Panie Cartwright, proszę się uspokoić! – zawołał pan Brown. – Proszę się miarkować, kogo pan oskarżasz i o co!
Do pokoju wpadł zaniepokojony krzykami pan Schwartz i objął zdumionym wzrokiem całą scenę.
- Panie Cartwright, proszę się uspokoić – pojednawczo wtrącił pan Schwartz. – Proszę powiedzieć, co się stało?
- Zejdź mi z drogi – warknął Will. – Chcecie wiedzieć, co się stało?
- Najwidoczniej szanowny panie – wtrącił niezrażony niczym pan Schwartz.
- Margaret choruje, w zasadzie od dnia przyjazdu do San Francisco. Początkowo myślałem, że to wina ciężkiej podróży…
- A dlaczego mniema pan teraz inaczej? – pan Brown wyprostował się i przesunął kilka kroków w lewo, tak, żeby zasłonić córkę.
- Pan Schwartz, mieszkający w Ponderosie również poważnie zachorował – wtrącił pan Schwartz.
- To twoja wina – wykrztusił z siebie Will.
- Niby co takiego? – spokojnie spytał pan Brown. – Dlaczego podejrzewa pan, że panna Dayton została otruta a nie zachorowała?
- panna Dayton mogła zachorować wcześniej. Na tą sama chorobę co pan Schwartz. – powtórzył niezrażony niczym Maurice.
- Nic mnie nie obchodzi choroba jakiegoś najemnika w Ponderosie. Obchodzi mnie moja córka i jej zdrowie. Moja córka, którą kocham – powoli wyrzucił z siebie Will.
- Nie pozwólmy aby strach przysłonił nam rozsądek. Pan Schwartz również był mi bardzo drogi, panie Cartwright. Więcej niż drogi. Ale ja nie oskarżam panny Brown o otrucie człowieka – sucho zwrócił mu uwagę Maurice.
- Nigdy bym nie otruła Peggy, panie Cartwright – wykrztusiła z siebie w końcu Genevive. – Przecież to moja przyjaciółka, też ją kocham, jak siostrę…
- Peggy gorzej się poczuła po podróży. Teraz, od tygodnia się nie widujecie i Peggy czuje się coraz lepiej. To logiczne, że…Peggy jest młoda, nie powinna tak ciężko chorować…
- Panie Cartwright, jedyna logiczna rzecz w tej sytuacji to zasięgnąć opinii lekarza. Tylko lekarz powinien się wypowiadać o przyczynach choroby –przerwał mu pan Brown. – I przede wszystkim… trzeba się uspokoić. Margaret czuje się lepiej, to wspaniała nowina. I to jest najważniejsze.