www.bonanza.pl

Gość

ADA bardzo dziękuję za przemiły komentarz i bardzo miłe słowa Very Happy

ADA

To teraz nie dziwię się, że Jon musiał odreagować kolejnego kosza. Jednak obrażanie Indii jest niewybaczalne i nic go nie usprawiedliwia. Evil or Very Mad

Aga

Senszen pamiętam, że Agnes była dość charakterystyczną postacią....samowystarczalną, zaradną, a jednak marzącą o księciu. Czy Twoja wena będzie łaskawa poświęcić pięć minut kobiecie od owieczek? Może Genevive popasie owce i zobaczy jak to jest czyścić pantofel z baranich bobków. Wink

Gość

Wena się zastanowi. Choć Genevive nie będzie pasła owieczek, to na pewno.

Aga

Cóż na wenę nie poradzisz.... Wink

Gość

Mam nadzieję, że wam się spodoba mimo kompletnego braku postępu akcji Very Happy

***********************

Candy siedział w fotelu, odprężony, trzymając nogę na stołeczku. Odetchnął, kiedy tylko znalazł się u siebie w domu, z dala od Ponderosy i gości tam się teraz znajdujących. Zwłaszcza od gości.
Odetchnął głęboko i odchylił głowę na oparcie. Kiedy przymknął oczy dalej miał wrażenie, że słyszy stukotanie kół a podłoga pod nim lekko faluje. Usłyszał lekkie trzeszczenie i otworzył oczy. India usiadła na łóżku i wycierała teraz ręce. Po chwili nieco nerwowo zmięła ręcznik na podołku i spojrzała na niego zaniepokojona.

- Łóżko nam trzeszczy. – zauważył uprzejmie.
- Nie od dzisiaj.

Znów zapadło milczenie. Usiadł wygodniej w fotelu, rozwiązując jednocześnie bandanę.

- Candy, co się stało? Ktoś cię napadł? Twój koń wrócił wcześniej niż Ty, to raczej nie jest normalny porządek rzeczy.
- Myślisz?

Fuknęła na niego i zmieniła pozycję, łóżko znowu zatrzeszczało a on pohamował śmiech.

- Nie możesz po prostu powiedzieć? Candy?
- Po prostu przysnąłem, koń był nowy, jeszcze niezbyt dobrze ujeżdżony… Spadłem. Mam się tym chwalić?

Pokiwała głową i zaczęła składać ręcznik w kostkę.
- Co Ty wyprawiasz z tym ręcznikiem? – zainteresował się. – Czym się martwisz, Independence?

Mrugnęła do niego z miłym uśmiechem.

- Ręcznik składam, to jest normalne.

Pokiwał głową, uśmiechnął się do niej i też mrugnął.

- Myślę, że kiedy się przeprowadzimy, będę musiał zrobić też nowe łóżko. To za bardzo trzeszczy. Deski za bardzo wyschły.
- Candy… - przegryzła wargi i spojrzała na niego nieśmiało. – Dlaczego akurat w to miejsce? Tu jest nam dobrze i… Nie chce i nie chciałam się z tobą kłócić ale…
- To my się kłóciliśmy? Coś mnie ominęło? – zdziwił się.
- To chyba od ciebie wyszła ta wersja. Bo ja też nie zauważyłam, że zrobiłam Ci awanturę a…
- Indio, nawet gdybyś zrobiła… Dlaczego bym miał o tym opowiadać dookoła?

Pochylił się do niej i spojrzał uważniej.

- To dlaczego Joe opowiada coś takiego? – spojrzała na niego trochę podejrzliwie. – Rozumiem, każdy musi czasem porozmawiać, poskarżyć się na coś, więc…
- A komu Ty się skarżysz? I na co? – zapytał zszokowany.
- Tobie kochanie. – uśmiechnęła się uroczo i wstała, by odwiesić ręczniczek.

Spojrzał na nią, myśląc intensywnie.

- A co mu mówiłeś? – dopytała się, siadając na poręczy fotela.
- Że chce Cię przekonać do tego miejsca. – wyjaśnił, łapiąc ją delikatnie za łokieć.
- Dlaczego nie rozmawiałeś o tym ze mną? – zapytała – Przekonaj mnie teraz… - przeczesała mu włosy palcami. – Dlaczego mam się wyprowadzić z domu, w którym spędziłam ostatnie dziesięć lat, z którym wiążę się tyle miłych dla mnie wspomnień?

Westchnął, opuścił głowę, cały czas trzymając ja delikatnie za łokieć.

- Powinienem od tego zacząć, prawda? Dlatego byłaś taka zła? – zauważył z uśmiechem. – W porządku.

Wziął głęboki oddech i zastanowił się jeszcze chwilę.

- Jest znacznie bliżej Ponderosy. Dojazdy będą mniej męczące dla nas wszystkich.
- W porządku.
- Ale nie jest zbyt blisko. – mrugnął do niej. – Dalej możemy być niezależni.

Zakaszlała lekko i zaczerwieniła się.

- Okolica jest bardzo ładna, zaciszna, jest dużo drzew… Domek jest… - ekhm… będzie położony nad jeziorem
- Ładnie wybrnąłeś. – mruknęła.
- Przy jeziorze rośnie tatarak i kwitnie babka… Strzałki wodne i cała ta roślinność wodna… Ale woda jest czysta, niezbyt głęboka. Jest dużo zieleni dookoła, nie tylko sosny.
- Myślę, że może tam być ładnie. – przyznała.

Candy uśmiechnął się promiennie.

- I pomyślałem o czymś dla Ciebie. Jak wyznaczę już teren domu… Będziesz miała znacznie większy ogród, ze znacznie lepszą ziemią.
- Praktycznie.
- Mogę postawić znacznie większy dom, z większymi pokojami… Dla Cookie mogę zrobić pokoik z widokiem na bardzo ładną, dzika jabłonkę… Nasza sypialnia może mieć widok na jezioro… A wspomnienia będziemy mieli nowe, jeszcze milsze… Bo szczerze, z tym domem mam też bardzo nieprzyjemne wspomnienia.
- Wszystko przemyślałeś… - pocałowała go delikatnie w skroń. – Myślę, że miejsce jest bardzo ładne… i chyba jakoś to przeboleję… Ale nigdy więcej nie podejmuj takich decyzji nie pytając mnie o zdanie. – uszczypnęła go w ucho. – I mam jeszcze dwa pytania.
- Nie wyszła mi niespodzianka, co? - Przyciągnął ją do siebie, zsuwając ją z poręczy fotela. – Pytaj.
- Niespodzianka była zbyt duża. – usprawiedliwiła się. – Pierwsze pytanie…Jak bardzo zaawansowane są prace? Przeprowadzimy się kiedy? Za pół roku?

Candy zaśmiał się cicho.

- Raczej pod koniec miesiąca… Już prawie wszystko jest skończone. Nawet zrobiłem Ci już pergolę i zasadziłem bluszcz. Dziesięć sadzonek, tak jak tutaj. I jedna dodatkowa, na dziesiątą rocznice ślubu.

Wyprostowała się gwałtownie.

- To mnie zaskoczyłeś…

Milczała przez jeszcze chwilę, usiadła nieco wygodniej i przytuliła się do Candy’ego.

- W porządku. – westchnęła. – Ale jeżeli bym nie zgodziła się, to…

Candy rozbłysnął uśmiechem.

- Czy to drugie pytanie? Jeżeli byś dalej nie chciała… Zdecydowanie… To bym Cię do niczego nie zmuszał. Dom by pozostał niewykończony.
- Miło, że tak mówisz. – mrugnęła do niego porozumiewawczo i pocałowała w ucho. – I to nie było to pytanie.
- Nie? – patrzył na nią coraz bardziej rozbawiony. Już nawet zapomniał, że wcześniej bolała go jakakolwiek noga.
- Jeżeli tak bardzo lubisz to miejsce, tak bardzo Tobie się ono podoba… To dlaczego nie zbudowałeś tam domu wcześniej? Ben się nie zgodził na sprzedaż ziemi?

Candy zaśmiał się.

- Nie, to nie to.
- Więc co?

Candy zaśmiał się ponownie, lekko zmieszany.

- To trochę ciężko wyjaśnić…
- Przypominam, że zbudowałeś dom bez mojej zgody. Jeszcze mogę być zła. – zatrzepotała rzęsami.
- W porządku. Nie wiem czy wiesz, ale…

Zakaszlał z zakłopotaniem.

- Zanim się oświadczyłem… Słyszałem… No dobra. Na początku, krótko po tym jak się poznaliśmy, zachorowałaś…
- Pamiętam.
- … i zainteresował się Tobą Adam Cartwright. Chciał się oświadczyć…
- Naprawdę? – wykrztusiła mu w szyję.
- Początkowo chciałem odpuścić, pozwolić mu…
- Że co? – India wyprostowała się i spojrzała mu w oczy.
- Raczej nie mogłem Tobie zagwarantować nic…
- Candy…
- Adam mógł cię obsypać po ślubie klejnotami, jedwabnymi sukniami, kryształowymi świecznikami… Ale zwlekał z oświadczynami a ja stwierdziłem, że… Marzę o życiu z tobą.

India przytuliła się do niego mocniej, pocałowała w usta, przygładziła włosy na karku.

- Candy…
- On zwlekał, więc postanowiłem się pośpieszyć… A nie miałem do zaoferowania zbyt wiele… Ten kawałek ziemi był też bardzo ładny i stał tu już prawie wykończony domek… Tak jakoś wyszło.

Siedziała mu na kolanach, bawiąc się guzikami jego koszuli.

- Bawisz się jak Cookie. – zamruczał, bawiąc się jej warkoczem.
- Przykro mi. – westchnęła.
- Dlaczego? – zaśmiał się.
- Nie musiałeś się tak śpieszyć. Adam mi się oświadczył.
- Że co proszę?
- I go wyśmiałam.
- Zaczyna się robić ciekawie….
- Zresztą, w pierwszej chwili, w której by spróbował mnie chociaż pocałować… Chyba by dostał w głowę tym kryształowym świecznikiem.

Prychnął śmiechem.

- A ja do tej pory sądziłem, że miałem szczęście.

Spojrzała na niego z rozbawieniem.

- Nie mów o tym nikomu, dobrze? Nie mów o tym Joe…
- Jak sobie życzysz najmilsza.
- Ani Adamowi.
- On chyba o tym wie. – zauważył z rozbawieniem.
- Chyba by wolał o tym zapomnieć. – pocałowała go raz jeszcze.
- A niech zapomina. – odwzajemnił pocałunek. – Nie powiem. Wystarczy, że ja będę o tym pamiętał.

**********************

Genevive leżała w łóżku i myślała.

Wieczór był wspaniały. Siedziała przy stole i patrzyła na cudowny uśmiech Candy’ego. Jeszcze nie widziała, żeby uśmiechał się tak cudownie, tak rozkosznie, tak ciepło. Ledwo widziała siedzącą obok niego blondynkę i to małe dziecko. Była pewna, że On też je ledwie widzi, zerkał w jej stronę przez cały czas… Hamował się przez przyzwoitość i obecność żony, znajomych.
Na pewno, tak samo jak i ona, myślał o tym, co było między nimi.

Wyciągnęła przed siebie dłoń – jasna skóra połyskiwała w ciemnościach. Niedługo na jej palcu zabłyśnie piękny brylant. Miała ładne dłonie; jasne, pulchne, z dołeczkami. Miękkie… Brylant będzie ładnie na niej wyglądał. Może by wolała szafir otoczony drobnymi diamentami… Szafir w kształcie łezki.

Westchnęła miłośnie.

Nie mogła się doczekać chwili, w której jej się oświadczy. Na pewno klęknie przed nią, romantycznie wyzna jej swoje uczucie.
Potem wprowadzą się do uroczego domku w San Francisco, ozdobionego tralkami. Z małym ogrodem, pięknym żywopłotem.
Będą mieli urocze, śliczne dzieci… ze złotymi kędziorkami, pulchnymi ramionkami, dołkami w łokciach i w policzkach. Z pięknymi, niebieskimi oczyma.

Na pewno, po małżeństwie, poprowadzi go do sukcesu. I Candy zostanie człowiekiem majętnym, na co najwyraźniej zasługuje. I przestanie używać tego idiotycznego przezwiska.

Westchnęła raz jeszcze, patrząc w okno. Malował się za nim nocny krajobraz, sosny otulone srebrzystą mgiełka. Złotawy sierp księżyca rozjaśniał atramentowe niebo, łagodnie przechodzące w kobaltowy firmament, zdobiony tysiącami gwiazd.

Na drewnianej podłodze skakały cienie rzucane przez tańczącą zasłonkę, wydymaną delikatnym wiatrem.
Obróciła głowę i spojrzała z uśmiechem w lustro.

Gdyby mogła w nim zobaczyć przyszłość…

Aga

Podoba się mimo kompletnego braku akcji Laughing

ADA

Ale śliczna niespodzianka przed snem

Gość

ADA

Ewelina

zorina13

U Indii i Candego widać czułość ,szacunek ,wzajemne zaufanie i troskę.

Gość

Mada