www.bonanza.pl

lucy

Senszen, przykro mi, gdzieś w lipcu nie zauważyłam jakiegoś powiadomienia o nowym komentarzu i potem już nie śledziłam Twojego fanfiku. A tyle się działo! I wciąż ten niesamowity, poetycki klimat! Piękne!

Gość

ADA

Mada

Gość

***

India stała zamyślona przy ladzie i oglądała wyłożone materiały. Ostrożnie wzięła do ręki rąbek kremowej bawełny drukowanej w drobne brązowe kwiatki. Wydawał się być mocny i stosunkowo miękki. Podobnie zresztą jak drugie płótno, brązowe w drobne, kremowe prążki. India westchnęła lekko i oparła rękę na biodrze.

- Indio, zdecydowałaś się już może? – zagadnęła ją rozbawiona panie Gordon.
- Jakoś do mnie nie przemawiają... – India ponownie rozłożyła płótno i spojrzała na nie z powątpiewaniem.
- A myślałaś może o czymś bardziej kolorowym? - Jane Gordon spojrzała raz jeszcze na wyłożone materiały. – Nie wiem czy wiedziałaś, ale pastorowa ostatnio miała na sobie cudowną suknię… w kolorze wina, z czarnymi ozdobami…I jeszcze tak odważnie skrojona. Niemal jej nie poznałam. Zwykle chodzi w bardziej… neutralnych kolorach
- Jakoś kolor wina do mnie nie przemawia… - nieuważnie odpowiedziała India. – Nie jestem w stanie się jakoś skupić… - pożaliła się.
- A może szmaragdowa zieleń? – zaproponowała pani Gordon. – Tak ładnie wyglądasz w zielonym… A może kobaltowy? W tym kolorze każdej kobiecie jest do twarzy… Annie ostatnio kupiła przepiękny, ciemnoniebieski woal na nową suknię… - urwała na moment i uważnie spojrzała na Indie. - Chyba nie denerwujesz się tak bardzo tym przesłuchaniem w biurze szeryfa? Chyba nic się nie stało? Albo nie stanie…

India zamrugała, lekko zbita z tropu.

- Och, moja droga, przecież w tym mieście nic się nie ukryje – zaśmiała się kobieta. – Podobno szeryf nie jest w stanie wydobyć z podejrzanego żadnych zeznań... To naprawdę chodzi o kilka zbitych doniczek? Przecież szeryf nie złapał nawet tego, który porwał córeczkę Adama a tyle energii poświęca na takie… przepraszam cię, ale… drobiazgi.
- Och, to nie chodzi tylko o doniczki – zaprotestowała India, lekko zaczerwieniona. – Zresztą szeryf chce tylko, żebym powiedziała, czy poznaję tego mężczyznę. Myślę, że ma jakiś dalszy plan.
- Ale dalej nie przybliża to szeryfa do złapania porywacza, prawda? Nie czuje się bezpiecznie… a jeżeli to się powtórzy, jeżeli ktoś będzie chciał porwać kogoś jeszcze? Szery Coffee zwykle wiedział co robi…
- Szeryf Bitter wie co robi – spokojnie zaprotestowała India.
- Jesteś tego pewna? – Jane Gordon spojrzała na Indię z powątpiewaniem. – Nowy szeryf jak na razie… Jesteś pewna, ze chcesz brać w tym udział? To może być…

Dzwonek u drzwi przerwał jej w pół słowa. Do sklepu wszedł wysoki mężczyzna, z kapeluszem głęboko nasuniętym na czoło. Pogwizdywał wesoło, ręce włożył do kieszeni.

- Adam mu ufa – z niewinną miną India sięgnęła po ostateczny argument, zamykający większość dyskusji. – Zresztą…
- Chyba, ze tak… - mruknęła pod nosem Jane. – Skoro ufa mu Adam Cartwright…W czym mogę panu służyć? – odwróciła się do nieznajomego, który z zainteresowaniem oglądał wystawione na półkach puszki z brzoskwiniami.
- Czy dostanę może dyble bednarskie? –spytał nieznajomy, mocno ochrypłym głosem.
- Niestety nie… - Jane spojrzała na niego zdumiona. – Nie prowadzimy takiego asortymentu… ale może u pana…
- Nie jesteście panie zadowolone z nowego szeryfa? – zaśmiał się nieznajomy, przerywając Jane. – Jak na razie chyba nie robi on zbytnich postępów…

Jane i India wymieniły zaskoczone spojrzenia, pani Gordon wyprostowała się dumnie i założyła ręce.

- Jesteśmy zadowolone z szeryfa. – spokojnie obwieściła.
- Ach… - nieznajomy zaśmiał się krótko. – Pani też jest zadowolona z wyboru? Chce… pani brać w tym udział?
- Nie jestem pewna o co panu chodzi, ale nie mam ochoty brać udziału w tej dyskusji. – India cicho odpowiedziała. Dziękuje Jane, ale chyba już pójdę… Adam na mnie czeka, chyba niedługo zacznie się irytować, że tak długo wybieram jakiś materiał…
- Och… nie przesadzaj, żaden rozsądny mężczyzna nie powinien gniewać się na kobietę, która jedynie chce dobrze wyglądać. W końcu… nie stroimy się dla siebie. – zażartowała Jane.

India uśmiechnęła się do niej.

- Do zobaczenia w takim razie… do widzenia panu… - India wzięła do ręki koszyk z zakupami i spokojnie ruszyła do wyjścia.

Przed sklepem zatrzymała się na chwile, by poprawić ułożenie paczek w koszyku; morele spadły na samo dno i obawiała się, że za bardzo się poobijają.

Opuściła głowę i nieśpiesznie przesuwała zawartość koszyka, co pewien czas spokojnie odgarniając kosmyki luźno spadające jej na czoło. Słońce świeciło mocno, w powietrzu wirowały wesoło drobiny kurzu, piasku i ledwo uchwytne pyłki roślin. Na ulicy było niemal pusto, cicho. Pojedyncze osoby leniwie przechadzały się główną ulicą, ledwie słychać było stukot obcasów czy ciche pogwizdywanie. Adam jeszcze nie było, pewnie wciąż rozmawiał z doktorem Harperem. Dzisiaj po południu miał on zdać szeryfowi szczegółowe sprawozdanie dotyczące rozbitej gitary… potwierdzone przez zeznania mesmerysty. Candy, Joe i Charles Forger sprawdzali pewnie jeszcze, gdzie dokładnie na terenie rancza znajdują tajemnicze leje.

Szeryf Bitter sprawiał wrażenie, że każdy nowy dowód, choćby najbardziej przypadkowy, przybliża go do rozwiązania sprawy. Często naradzał się z Adamem i oboje mieli nadzieję dzisiaj ostatecznie wyjaśnić sprawę porwania i kilku innych, tajemniczych zdarzeń z ostatnich tygodni. A ona miała jedynie potwierdzić, czy poznaje mężczyznę, który porozbijał jej doniczki. Była skłonna zaufać szeryfowi, choć nie bardzo wiedziała czy i jak to wszystko się ze sobą wiąże… ale nie była zachwycona swoim udziałem w całej sprawie. Choć powtarzała sobie, ze to drobiazg – była zdenerwowana.

- Czyli… - niespodziewanie usłyszała za sobą ochrypły głos. – postanowiła pani się bezpośrednio zaangażować w sprawę prowadzoną przez szeryfa?
- Myślę, ze nie powinien pan być tym zainteresowany – chłodno odpowiedziała India i zrobiła krok do przodu. Na ramieniu natychmiast poczuła ciężką rękę mężczyzny.
- Ale jestem zainteresowany. Kobiety nie powinny się angażować w politykę. To jest zdecydowanie… nieeleganckie.
- Co według pana jest nieeleganckie? – poirytowała się India i wyrwała mu się zdecydowanie.
- Jak się w poważne interesy wplątuje dzieci i kobiety – ze smutkiem wyznał mężczyzna. – Wtedy to wszystko się robi takie… nieeleganckie. – powtórzył i raptownie ją do siebie przytulił. Zimna lufa rewolweru boleśnie wbiła się jej w bok.
- Bardzo mi przykro pani Cartwirght – szepnął on jeszcze - Moje kondolencje.

I strzelił.

India szarpnęła się przez sen i cicho krzyknęła.
Candy obudził się gwałtownie i spazmatycznie zaczerpnął powietrza. Przycisnął rękę do piersi i zacisnął zęby. Zaczął odliczać od dwudziestu, żeby uspokoić oddech. Łóżko lekko zaskrzypiało i poczuł jak otaczają go szczupłe ramiona Indii.

- Candy, co się dzieje? - szepnęła mu do ucha zaniepokojonym, drżącym głosem. Chłodną dłoń położyła mu na czole, potem delikatnie położyła mu dłonie na uszach i mimo szarości poranka próbowała spojrzeć mu w oczy. Trąciła go czule nosem i spróbowała się uśmiechnąć. Wyglądała na przerażoną.
-Miałam paskudny... naprawdę paskudny sen... - stwierdziła. - Ale twój był chyba jeszcze gorszy...

Oparł się mocno o wezgłowie łózka i zapatrzył na swoja żonę. Nie był w stanie sobie przypomnieć co mu się śniło, ale na pewno napawało go to przerażeniem.
Ale patrzył teraz w jej błyszczące, szare oczy, ślad od poduszki na prawym policzku i powoli się uspokajał.

- Nie chce, żebyś się mieszała w sprawę Forgera - odetchnął głębiej.
- Candy... nic mi nie będzie. - odpowiedziała spokojnie, jednostajnym ruchem gładząc go po włosach. - Maurice'a też się obawiałeś... teraz się nawet przyjaźnimy... - ciągnęła dalej, wpatrując się mu intensywnie w oczy. Kto wie, z Forgerem może też się zaprzyjaźnimy...
- To niczego nie dowodzi - wytknął jej zniecierpliwiony.
- Nie martw się na zapas. Wszystko jest w porządku. To tylko sny... w nocy wszystko wygląda gorzej...

Zniecierpliwiony zacisnął szczęki raz jeszcze i opadł na poduszkę. Serce dalej mu waliło a płuca wydawały się być obolałe od braku oddechu. India siedziała obok niego, wyprostowana, przeczesując mu włosy palcami.

- Candy, wszystko jest w porządku, nie martw się - szepnęła błagalnie. - Co ja mogę zrobić, żeby cię uspokoić?

Spojrzał na nią i bez słowa, zachłannie, przyciągnął do siebie.

***

- W porządku Joe, jeszcze raz… - Ben podniósł głowę i spojrzał zmęczonym wzrokiem na najmłodszego syna.

Adam wstał z trudem i podszedł do kominka, sięgnął po pogrzebacz i rozgrzebał żar. Czerwonawy blask zalał stół, cynobrową łuną kładąc się na twarzach wszystkich dokoła. Adam usiadł na kamiennym obramowaniu i zwiesił głowę.

- Sprawdzaliśmy gdzie są te leje, zaznaczaliśmy na mapie… Szło nam to dosyć szybko. Znaleźliśmy już dziewięć… o siedmiu już wiedzieliśmy wcześniej, dwa były nowe. Candy stwierdził, ze prawdopodobnie z tego tygodnia… Forger wydawał się być coraz bardziej zdenerwowany… i zmartwiony. – Joe przerwał i odetchnął płytko.

Ben kiwnął głową, czekając na ciąg dalszy opowieści.

- Wracaliśmy już, przejeżdżaliśmy obok jeziora Washoe, kiedy Forger kazał nam stanąć… Zsiadł z konia, podobnie jak Candy zaczęli wypatrywać…Przyznaję… ja nic nie słyszałem – Joe skrzywił się z niechęcią. Chwilę później znalazłem się na ziemi… Wszystko… - Joe westchnął.

- Ktoś na was czekał? – Adam bardziej stwierdził niż zapytał.
- Na to wygląda – Ben przetarł dłońmi poszarzałą ze zmęczenia twarz. – Pytanie tylko, czy Forger miał się tam zatrzymać… i wystawić kogoś, z kim jechał… czy rzeczywiście coś usłyszał i po prostu był zaniepokojony.
- On nam już tego nie powie. – mruknął Adam. – Ale… nie wydaje mi się, żeby Forger coś ukrywał – powiedział powoli, ostrożnie dobierając słowa. – Miałem wrażenie, że po prostu zlecono mu dane zadanie… i chciał je wykonać... – Adam skrzywił się, szukając odpowiedniego sformułowania. – uczciwie.
- Może i tak – wtrącił szeryf, milczący do tej pory. - Jednak nie ulega wątpliwościom, że Forger dużo wiedział. Miał składać szczegółowe zeznania dzisiaj… I tajemniczym zbiegiem okoliczności… dzisiaj też zginął?

Zapanowało ciężkie milczenie.

- Nie podawałem do wiadomości publicznej szczegółów… - ciągnął ostrożnie szeryf – zauważyłem jednak, że w mieście ludzie… dużo mówią o przebiegu wydarzeń.
- W takim mieście jak Virgina City ludzie często plotkują – spokojnie zauważył Ben. – A plotka… często mówi prawdę.
- Ale najczęściej ma też i swoje źródło. – Szeryf powiódł wzrokiem po zgromadzonych. – Ważne jest więc ustalenie ile może wiedzieć nasz przeciwnik. Kogo może jeszcze zechcieć…uciszyć. – zakończył niezręcznie.
- Chyba najbezpieczniej będzie przyjąć, ze wie wszystko. – pozornie spokojnie odpowiedział mu Adam. – A wszyscy ci, których my mógł chcieć… jak to pan ujął „uciszyć”, obecnie znajdują się pod tym dachem. Czy mam rację? – spojrzał na milczącego szeryfa.
- Z wyjątkiem Jane Gordon, ale… mój zastępca już tam jest.
- Alcee Gordon nie pozwoli nikomu skrzywdzić swojej żony – z przekonaniem stwierdził Joe.
- Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie – niespodziewanie odezwał się Candy. Wstał z czerwonego fotela, w którym siedział do tej pory i poszedł do sofy. Półmrok podkreślał nieprzyjemnie podłużne bruzdy na jego twarzy, oczy osadzał w ciemnych nieckach. – Co w takim razie robimy teraz?

Aga

Gość

wena i tak się uspokoiła nieco Rolling Eyes

Świruje tylko trochę Rolling Eyes

Ale zakończenie będzie względnie szczęśliwe... tak myślę...

Dziękuję za komentarz Very Happy

Cieszę sie, ze fragment się spodobał

Mada

Aga

A ja się zastanawiam komu się śnił sen o śmierci Indii.... może Candy'emu? Co prawda założyłam, że Indii ale nie jest to jednoznaczne...według mnie oczywiście. Very Happy

Gość

W zasadzie to Indii, nie ma pojęcia co się śniło Candy'emu. Zazwyczaj jednak występujemy w swoich własnych snach.
Nie jest to wszystko jednoznaczne... ale pocieszam się jedynie, ze to sen. W snach wiele można wybaczyć Rolling Eyes

Mada

Candy raczej nie śniłby o materiałach i kolorach. On zdaje się w którymś odcinku błędnie określał barwy sukienek i India się z niego odrobinę naśmiewała w tej kwestii. Smile

lucy

Raz, że takie określanie kolorów raczej przekracza możliwości przeciętnego mężczyzny (moje zresztą też Wink

). Poza tym, mam wrażenie, że to się śni w pierwszej osobie?
Ale czytając rano ten fragment, mało nie udusiłam się z wrażenia! No, na jawie też się dzieje!

Gość

Ech... nazwy kolorów... Wszyscy maja z tym problem. Nie tylko mężczyźni. Brzmi to wszystko magicznie, ale rozróżnić błękit pruski i błękit paryski to prawie niemożliwe... A już takie kolory jak purpurowy i pąsowy to ja ostatnio musiałam sprawdzać w słowniku.

Aga

W sumie racja...facet i kolory... Laughing

Gość

Nastroje w moim opowiadaniu to się zmieniają jak w kalejdoskopie Very Happy

Lucy, Mada, dziękuje za komentarze Smile

Dzisiejszy fragment jest dużo spokojniejszy i niewiele się wyjaśnia Laughing

***

Dzwonek zabrzęczał melodyjnie i drzwi otworzyły się – do sklepu weszła pani Blaze. Ubrana starannie w jedwabną, pomarańczową suknię z kontrastowo dobrana ciemnoniebieską szarfa wydawała się być dziwnie nie na miejscu. Kobieta rozejrzała się z niepokojem po sklepie i zrobiła krok do przodu.

- Panie Gordon – ukłoniłą się krótko Alcee Gordonowi, który siedział za ladą, wyprostowany i czujny. Obok, oparta o półki stała strzelba.
- Pani Blaze, dawno pani już nie zaglądała do naszego sklepu – powitała ją radośnie Jane Gordon. – W czym mogę dzisiaj pani pomóc?
- Potrzebuje proszku do pieczenia… dwa funty cukru… I to chyba będzie wszystko – sztywno odpowiedziała pani Blaze i wbiła wzrok w koronkowe rękawiczki.
- A może zaproponuje morele? Znakomite na placek wesoło rzuciła Jane, sięgając po puszkę z proszkiem. – Mój drogi, czy możesz zabrać to… narzędzie – powiedziała wskazując na strzelbę. – Chciałam sięgnąć po ten proszek.
Alcee Gordon bez słowa wziął strzelbę i podsunął żonie niską drabinkę.
- Dziękuje ci, mój drogi – ucieszyła się ona i sprawnie zdjęła z półki potrzebny produkt. – Cukier brązowy czy biały, pani Blaze?
- Co takiego? – panie Blaze oderwała wzrok od broni w rękach pana Gordona.
- Cukier. Biały czy brązowy? – powtórzyła cierpliwie Jane Gordon.
- Biały, biały… Widzę, ze maż pani bardzo poważnie potraktował ostatnie wydarzenia…
- Widzisz mój drogi, mówiłam. Straszysz mi klientki. – Jane Gordon uśmiechnęła się do męża i pocałowała go w policzek.
- Mam nadzieje, ze nie tylko klientki – mruknął on i objął ją na krótko. – Zresztą na brak klientów ostatnio nie mamy co narzekać.
- To prawda… - zaśmiała się Jane i zaczęła odważać cukier. – Może być nieco więcej niż dwa funty?
- Tak… tak… Widziałam, że rzeczywiście, ostatnimi czasy mieliście państwo więcej klientów – uprzejmie zauważyła pani Blaze a oczy jej zabłysły. – Podejrzewam, ze wszyscy chcieli się dowiedzieć… co się stało…To takie niedelikatne. – zauważyła z potępieniem.

Jane Gordon przegryzła lekko wargi i wbiła wzrok w papierową torebkę, do której wsypała cukier.

- Nie stało się nic takiego nadzwyczajnego… - po chwili powiedziała, siląc się na powagę. – Po prostu kolejny… nachalny klient.

Alcee Gordon prychnął pogardliwie.

- O ile dobrze słyszałam… w sklepie była wówczas tez i panna Cole… to znaczy pani Canaday… nie wiem dlaczego, ale wciąż nie mogę się przyzwyczaić – zaśmiała się nieco sztucznie pani Blaze.
- Och tak, India też wtedy była w sklepie – obojętnym tonem potwierdziła Jane. – Cukier i proszek do pieczenia… To będzie wszystko?
- Może jeszcze poproszę funt kawy… Wokół tej kobiety gromadzą się nieszczęścia – obwieściła ponurym tonem pani Blaze.
- Och, nie przesadzajmy. Przecież nie wyczarowała tego mężczyzny… a wystraszyła się w takim samym stopniu co ja. Czyli jeszcze funt kawy… To będzie dolar i trzydzieści pięć centów.

Panie Blaze wyciągnęła ozdobną, różowo – pomarańczową portmonetkę i z namysłem zaczęła w niej szukać odpowiedniej kwoty.

- A właściwie… co się wtedy wydarzyło? – rzuciła niewinne pytanie.
Jane Gordon stłumiła uśmiech. Przez ostatnie dwa tygodnie słyszała to pytanie wielokrotnie… i była pewna, ze pani Balze zna już odpowiedź na to pytanie.
- Dzień zaczął się spokojnie… oglądałam właśnie z Indią materiały – Chciała sobie sprawić nową sukienkę a akurat mamy bogaty wybór ślicznych lekkich kretoników – kiedy wszedł ten mężczyzna. Napastliwie dosyć zaczął się nas dopytywać o naszą opinię o nowym szeryfie, potem zaczął się zachowywać coraz bardziej gwałtownie i zbił piękną wazę, która stała przy oknie. I wtedy wszedł mój mąż – Jane obdarzyła Alcee płomiennym spojrzeniem – i przegonił go. Czyli jak widać, nic się nie stało.
- Miała pani dużo szczęścia – zauważyła pani Blaze. – i zamknęła zdecydowanym ruchem portmonetkę. – A jakie to materiały oglądała pani Canaday? – zainteresowała się nagle.
- Jak mówiłam mamy w sprzedaży śliczne, kolorowe kretoniki – Jane obróciła się ku półce, na której staranie ułożone zostały kolorowe płótna.
- Chętnie obejrzę… Co prawda preferuję materiały lepszego gatunku…Nie można wyglądać dobrze w sukni z taniego materiału. Na pewno nie w wieku moim czy pani Candady – ale taki kretonik byłby idealny na fartuszek dla mojej Rosie. Ona jest tak młodziutka, ze wygląda ślicznie we wszystkim.
- Oczywiście – krótko podsumowała Jane i wymieniła z mężem znaczące spojrzenia. – Już pokazuję.

***

- A czemu Tata takich nie ma? – zainteresowała się Cookie przeglądając szufladę.
- Czego nie ma kochanie? – India oderwała się składania pościeli i podeszła do córki.
- Tego? – Cookie pokazała jednym gestem zawartość szuflady - batystowe, haftowane chusteczki, leżące obok koronkowych rękawiczek i jedwabnych wstążek. – ładnie by w nich wyglądał – stwierdziła z przekonaniem.
- W czym konkretnie by ładnie wyglądał Cookie? – India stłumiła śmiech, usiadła na stołeczku i wzięła Cookie na kolana.
- W tych chusteczkach. Mógłby je sobie zawiązać na szyi. I są nawet podpisane – zauważyła Cookie i sięgnęła po szczotkę z drewna różanego. Powąchała ją zainteresowana. – ładnie pachnie. Jak ciasteczko. – zauważyła.

India przez chwilę milczała, patrząc zaskoczona na dziewczynkę.

- Kochanie, skąd wiesz, ze są podpisane?

Cookie wzniosłą na nią swoje radosne oczy i uśmiechnęła się radośnie.

- Bo tu jest „C”. A ty mówisz na tatę Candy… i jest jeszcze „T”, jak tata… Tylko nie wiem dlaczego tu jest jeszcze trzecia literka.
- Oj Cookie… - India zaśmiała się i radośnie pocałowała dziewczynkę. – To są moje chusteczki. Ale już prawie umiesz czytać!

Cookie pisnęła zadowolona i przytuliła się do matki.

- Gdybyś takie metody stosowała jako nauczycielka, to osiągnęłabyś na pewno sukces – usłyszała za sobą rozbawiony głos Candy’ego.
- Spektakularny, na pewno – pozwoliła sobie na sarkazm.
- Nie doceniasz swojego uroku, moja droga. Jak zwykle zresztą – mrugnął do niej rozbawiony. Cookie wodziła zainteresowanym wzrokiem do jednego rodzica do drugiego. – Jestem pewien, że gdybyś w ten sposób nagradzała powiedzmy… odrobioną pracę domową, to…
- To co? – India spojrzała na niego z uśmiechem w oczach. – Ale wiesz, ze gdybym odnosiła aż takie sukcesy jako nauczycielka, to pewnie bym nie chciała rezygnować z pracy – niewinnie zakończyła.

Candy przewrócił oczyma i uśmiechnął się szerzej.

- Coś bym wymyślił.
- Nie wątpię… - zakpiła India i zrobiła odpowiednią do sytuacji pozornie poważną minę. Cookie spojrzała na nią, oparła się i przybrała podobny wyraz twarzy.

Candy prychnął śmiechem.

- Czuje się pokonany.
- To źle? – zaniepokoiła się Cookie.
- Skądże.. – Candy zaśmiał się i pocałował ją w głowę. – A teraz mi powiedz, co wiesz na temat mojej niebieskiej banadany.
- Ja? – Cookie zaczerwieniała się i spojrzała bezradnie na Indię.
- Tak, ty. Coś mi się wydaje, ze wiesz, gdzie może teraz być.
- Króliczek ją ma – Cookie nieśmiało przyznała.
- A może mi o ją pożyczyć? – Candy poprosił łagodnie.
- Chyba tak – Cookie uśmiechnęła się na powrót i ześlizgnęła z kolan matki. – Zaraz ja przyniosę.

India odprowadziła Cookie wzrokiem i z wyrzutem spojrzała na Candy’ego.

- Pozwoliłam jej ją wziąć. Zresztą nigdy mi się… - przerwała w pół słowa. – Co się dzieje?
- Właśnie nic. Od ponad dwóch tygodni jest spokój… – Candy potarł dłonią szczękę. – pomyślałem, ze w końcu byśmy mogli się przeprowadzić do naszego nowego domu. Co ty na to?

India poderwała się ze stołka i rozpromieniona, rzuciła się mu na szyję.

- Wiedziałem, ze nie będziesz miała nic przeciwko temu, żeby tam mieszkać – zauważył Candy z lekką kpiną w głosie.

India fuknęła na niego z przyganą.

- Nie lubię takich niespodzianek, dobrze o ty wiesz. Ja cię tak nigdy nie zaskakuję.
- No nie wiem - Candy roześmiał się beztrosko. – Jesteś odpowiedzialna za kilka moich najprzyjemniejszych niespodzianek.
- Nie wiem o czym mówisz – India zaczerwieniała się lekko.

Candy rozpromienił się w uśmiechu.

- Doskonale wiesz. Chodź, pokaże wam w końcu jak wygląda nasz dom.