www.bonanza.pl

Gość

Bardzo wam dziękuje za długie i miłe komentarze, za czas, który poświeciłyście na napisanie ich... i oczywiście za to, ze tak miło przyjęłyście ten fragment opowiadania Smile

Aga

Gość

Aga

1. Nie narzekam na zmianę fragmentu
2. Nie namawiam na ukatrupienie Forgera.
3. W sumie skasowany fragment można spokojnie wykorzystać....ty wyciepać, tam dopisać i jak znalazł. Rolling Eyes

Gość

3.Pewnie tak ale już go wykasowałam wiec po ptakach Laughing

2. Plany wobec pana Forgera mam już sprecyzowane Cool

1. Bardzo się cieszę, tym bardziej, że jesteś chyba jedyną osobą, która go miała okazję przeczytać Laughing

Ewelina

Niekoniecznie ... ja również go czytałam, podobał mi się i nawet go skopiowałam na Worda, żeby skomentować ... to znaczy córka mi na laptopie skopiowała i potem przerzuciła ... niestety, dzisiaj po napisaniu komentarza, zauważyłam, że Senszen wycofała ten fragment, skomentowałam kolejny i ... skasowałam wszystko Sad

... Ale pamiętam ... zwłaszcza zgorszenie Genevieve Very Happy

gatkami wiszącymi na sznurku Wink

a właściwie bielizną pościelową ...

Gość

Scena w sumie była już zbyt groteskowa, nawet jak na to opowiadanie - przynajmniej w mojej ocenie. Przykro mi, że poświęciłaś czas na próżno Confused

Aga

Tak...zgorszenie bezcenne Laughing

ja przez chwilę myślałam, że nastąpi dłuższa rozmowa na temat pióra na szali .... Wink

Gość

nie spodziewałam się, że wplecenie motywu ze strusim piórem będzie aż tak wariackim pomysłem Laughing

Na przyszłość muszę wybierać jakieś prostsze tytuły Wink

Gość

Ponieważ namieszałam z imionami... krótkie sprostowanie.
Johannes Chaney - to jest mesmerysta
Maurice W. Schwartz - księgowy pana Browna przysłany by sprawdzić wiarygodność Genevive

***

Przez szare, nisko zawieszone chmury przebijały się zaciekle pojedyncze promienie słońca. W powietrzu wisiała wilgoć oblepiająca ciężkim woalem wszystko dookoła. W szarej, rozmokłej drodze wciąż błyszczały kałuże wypełnione brunatną wodą, rozjeżdżone przez dziesiątki końskich kopyt i ciężkie koła wozów. Na ulicy wrzało życie. Tłoczyli się robotnicy zjeżdżający na sezonowe prace. Biegły dzieci śpieszące na pierwsze lekcje. Kobiety, zmieszane nieco, przechodziły szybko ulicą, unosząc wysoko rąbki sukien by nie powalać materii błotem.

Pastorowa beznamiętnie wyglądała przez okno. Bezmyślnie przestawiała doniczki stojące na parapecie. Kobieta oglądała ulicę, jakby uważnie obserwowała wszystkich aktorów tego małomiasteczkowego spektaklu. W końcu wyprostowała się i podeszła do lustra. Z gładko zaczesanej fryzury wyciągnęła kilka kosmyków, które skręciły się i opadły w bezwładzie na czoło. Rozpięła dwa górne guziki kołnierzyka i przygładziła niemal niewidoczne fałdki na gorsie sukni. Odetchnęła lekko, tyle na ile pozwalał jej ciasno zaciśnięty gorset i uśmiechnęła się do siebie. Chociaż tyle zyskała na małżeństwie – możność ubierania się w zdecydowane kolory czy dobierania bardziej śmiałych kroi sukien.

Suknia w bordowo-czarne paski opinała skromnie jej biodra, drapowania z boku przytrzymywały małe, czarne, jedwabne kokardki. Delikatny haft zdobił mankiety. Rzadko się stroiła, żeby nie wzbudzać zazdrości parafianek. Ale od czasu do czasu… każda kobieta musi się poczuć kobietą.
Pastorowa z tajemniczym uśmiechem na twarzy założyła pasujący do całości mały kapelusz i opuściła na oczy czarną woalkę. Pastorowa westchnęła i wyszła z domu, cicho zamykając za sobą drzwi. Zamyślona, podniosłą rąbek sukni i zaczęła się przechadzać po ulicy. Kłaniała się uprzejmie mijanym kobietom, uśmiechała skromnie do mijanych mężczyzna. Powoli zbliżała się do celu.

Przed wejściem do sklepu Gordonów stał wóz należący do Cartwrightów. Już z okna widziała, ze kręci się wokół niego Griff King. Łatwo było poznać ową wysoką postać z nieodłączną, czerwoną chustką na szyi.

Pastorowa przeszła jeszcze kilka kroków i pochyliła się, udając, że zapina guzik przy rękawie. W uszach jej lekko pulsowało, na policzki wypływał jej gorący rumieniec. Jeżeli jest to wóz Cartwrightów i jest tutaj Griff King… to powinien być tutaj ktoś jeszcze.

Podniosła głowę powoli i poprawiła woalkę. Przegryzła wargi, mając nadzieję, ze rumieniec odpłynie z jej twarzy. Odetchnęła i zrobiła krok do przodu, wciąż wypatrując tego odpowiedniego. Wyciągnęła jednocześnie zza paska koronkową chustkę, którą zamierzała rzucić mu pod nogi.
Chustka spadła tuż przy zabłoconych czubkach czarnych butów. Dokładnie tam, gdzie miała spaść.

- Pan… wybaczy… - bezbarwnym tonem szepnęła i wzniosłą na niego płonące oczy.
- Ależ nic się nie stało – mruknął Ben. Mężczyzna pochylił się i niezdarnie podniósł chusteczkę. Przytrzymując dwoma palcami za rąbek podał ją Pastorowej z uprzejmym uśmiechem.
- Ależ dziękuję… jest pan bardzo… uprzejmy. – zimnymi placami złapała go za rękę i pochyliła się lekko w jego kierunku. Ben, zaskoczony, patrzył na nią bez słowa. – Radzę jednak… aby pan pamiętał, ze uprzejmość ma swoje granice.
- Nie bardzo rozumiem… - Ben zmarszczył brwi, wpatrując się w oczy zasłonięte czarną woalka.
- Uprzejmym być… wobec gości… to cnota. Ale należy pamiętać… by nie pobłażać im w każdym ruchu panie Cartwright. Pańska młoda podopieczna… pozwala sobie na zbyt wiele… zdecydowanie jej zachowanie… nie przystoi panience z dobrego domu.
- Nie jestem pewien o kim pani mówi.
- Panna Brown… zdecydowanie zbyt wylewnie… okazuje sympatię każdemu młodzieńcowi… w tym mieście kto miał nieszczęście… zachować się wobec niej uprzejmie. – dokończyła pastorowa puszczając rękę Bena i prostując się z wdziękiem
- Dziękuję… że raczył mnie pan… wysłuchać. – zakończyła głośniej i szeleszcząc materiałem sukni weszła do sklepu, cicho zamykając za sobą drzwi.

***

Maurice W. Schwartz rozprostował przed sobą kawałek papieru. Przesunął po nim ręką, by wygładzić go jeszcze bardziej. Spojrzał na swój kopiowy ołówek z którym się nie rozstawał już od ładnych kilku lat. Żeby cos nim napisać – musiał go zwilżyć. Ilekroć zbliżał go do swoich ust przypominało mu się zasłyszane kiedyś powiedzenie „mówić co mu ślina na język przyniesie”…

- choć w tym przypadku to bardziej pisać – mruknął cicho pod nosem. – Ale i tak nigdy ci to nie wychodziło, prawda? – obrócił w szczupłych palcach niebieski ołówek i odłożył go na blat.

Jak żywa stanęła mu scena przed kilkunastu lat, gdy tak samo zmartwiony siedział przy swoim biurku – i nie wiedział co ma napisać. Za oknem roztaczały się ciemności Londynu, oblepione paskudną, żółtawą mgłą.
Lampka stojąca przy jego lewej ręce świeciła nieśmiało, jakby wstydziła się wydobyć z mroku te kilka zdań, które z bólem zdołał napisać przez cały dzień. Zdań krótkich, sztywnych, pozbawionych polotu. Napisanych niebieskim ołówkiem kopiowym, którego smak pamiętał do dziś. Niebieskie litery, niezmywalne. Efekt jego pracy wybitnie świadczył o braku skupienia i woli do pracy. Cała jego energia skupiona była chyba na oczekiwaniu. Cała jego uwaga krążyła wokół zniszczonego biurka, stojącego ledwie kilka jardów dalej.

Stanowisko, przy którym za dnia pracował Johannes Chaney.

Wesoły człowiek, sympatyczny. Nie porażał urodą; niski ale energiczny, na drobnej, żywej twarzy błyszczały małe czarne oczy. Johannes dla każdego miał słowo. Nawet nie jedno. Potok słów układający się w przedziwne monologi bez widocznej puenty, pozornie nie mające większego sensu ale przesycone… jakby każde słowo przesycone zostało energią tego małego człowieka.
Johannes codziennie siadał przy swoim biurku i nieprzerwanie zapełniał kolejne kartki. Bez wysiłku układał figlarne i niezwykłe odpowiedzi na przychodzące skargi; odpowiedzi zawsze tak samo barwne, uprzejme i pozbawione konkretów. Chaney bawił się słowem jednocześnie zabawiając wszystkich w biurze opowieściami.

Czasem zabawiał wszystkich, czasem tylko jedną osobę.

Od tygodnia tą osobą był właśnie on, Maurice W. Schawrtz. Wyłącznie on. Jeden wdzięczny widz w teatrze jednego, wielkiego aktora.

Słuchał więc tych opowieści, w których przewijały się z beztroską bóstwa maści wszelakiej, gwiazdy, byty nierealne a żywe. Początkowo niechętny, stopniowo coraz bardziej tonął w tych opowieściach,nurzając się w esencji życia i beztroskiej radości, jaka promieniował Johannes. Czuł się tak, jakby nagle do tego cienkiego mleka, które pijał codziennie – do tej wodnistej, mętnej cieczy – ktoś dolewał słodkiego, odurzającego wina. Jakby jego życie nagle nabierało rumieńców. Radości.

Podziwiał tego drobnego człowieka coraz bardziej. Coraz bardziej wyczekiwał tych monologów, dziwnych opowieści. I nagle, brutalnie, wszystko się urwało. Johannes zniknął a wraz z nim - pieniądze.

Maurice W. Schawrtz podniósł głowę i zamrugał. Zatopiony w swoich wspomnieniach nie zauważył, że za oknem zapadał już zmierzch. Był znowu w Ponerosie, nie w brudnym, hałaśliwym Londynie. Od kilku lat prowadził już inne życie niż wtedy… po prostu prowadził życie, jakiekolwiek. Spokojne i uczciwe. Bezbarwne.

Ale znów obok niego pojawił się Johannes. Starszy o te kilkanaście lat, smutniejszy i słabszy. Ale znowu, energią zawartą w jednym swoim słowie sprawił, że on, Maurice W. Schwartz, pijący codziennie rano zbożową kawę z mlekiem… znów do ręki wziął puchar wypełniony słodkim winem.

Ewelina

Gość

ADA