www.bonanza.pl

Gość

Nie chciałabym się porywać na Władcę Pierścieni. Czuję, że to trochę przekracza moje umiejętności Razz

Gość

Mała rekompensata dla Mady Smile

****

Adam siedział uwięziony w komnacie już kilka godzin. Bezskutecznie próbował wyważyć zatrzaśnięte drzwi, otworzyć zamek za pomocą znalezionej w pokoju spinki do włosów, rozszczelnić futrynę.
Okno było raczej za małe, żeby mógł przejść; zresztą wysokość uniemożliwiała skoki. W pokoju nie było nic, co by mogło służyć za linę.

Adam siedział nieruchomo, wpatrując się w okno. Niebo juz znacznie pojaśniało, noc minęła.

Przetarł dłonią piekące oczy.

Wszystko było na opak. Nie potrafił znaleźć żadnego sensownego rozwiązania.

****

Widać tak miało być, to nie rycerz miał uratować królewnę... Nie tym razem. – Pomyślała zdumiona Mada, stojąc w otwartych drzwiach do komnaty.
Nie spodziewała się takiego widoku.

Adam wpatrywał się w nią szeroko otwartymi, pociemniałymi oczyma. Był nieogolony, w przykurzonej koszuli.

- Klucz był na dole, wisiał na kołku. – Wyjaśniła, przerywając milczenie.

Adam milczał jeszcze przez dłuższą chwilę.

- Gdybym wiedział, że zawsze będziecie mnie ratować, chyba częściej bym wpadał w kłopoty. – Odezwał się spokojnie, uśmiechając się do Mady.
- Przepraszam, powinienem się lepiej przygotować. – Dodał, przepraszająco i wymownie wskazując na swoje ubranie i dwudniowy zarost.

Wstał i powoli podszedł do Mady, w dalszym ciągu stojącej na progu otwartych drzwi. Spojrzał głęboko w jej zielone oczy.

-Dziękuję.

****

zorina13

To Mada uratowała Adama ?

Aga

Podoba mi się Adaś kombinator i pracuś Rolling Eyes

"- Klucz był na dole, wisiał na kołku. – Wyjaśniła, przerywając milczenie. "

Wyobraziłam sobie jak Adaś stoi jak słup soli i patrzy w Madę jak sroka w gnat. Laughing

A Mada oszczędna w gestach i słowach stoi z tym kluczem w ręku patrząc ironicznie na Adasia z niedowierzaniem, że łoś nie zobaczył tak oczywistej oczywistości jak klucza na kołku. Laughing

no bo przeciez "on wisiał na kołku." Laughing

Ewelina

Klucz wisiał, ale na dole, a Adaś siedział w zamkniętym pokoju ... to jak miał go zdjąć z tego kołka? Głupio jest wchodzić gdzieś i przed wejściem na schody zdejmować wszystkie klucze wiszące gdziekolwiek ... Kulturalny wszak był ... choć jak to zauważyłaś pracowity i kombinujący, kiedy trzeba było ...

Gość

****

Trzeba zmienić plany, trzeba zmienić plany ... Ewelina myślała gorączkowo, wertując dokładnie księgę zatytułowaną „Atrybuty Magii w Baśniach”.

Zatrute jabłko, zatruty grzebień, ciasny gorset – świetny żart, naprawdę – zatrute wrzeciono...Matka Chrzestna... Wróżka... Nic się nie nadaje, nawet instrukcje są tylko po francusku i łacinie.
Ewelina ze złością zatrzasnęła księgę.
Chociaż chwileczkę, to się może nadawać...

Ewelina ostrożnie otworzyła książkę na spisie treści. Jest! Strona sto dziewięćdziesiąta druga.

****

Adam dalej wędrował po lesie. Słońce było już wysoko, a On najwyraźniej zbliżał się do celu. W powietrzu czuł zapach wanilii i cynamonu.

Lasek stał się bardziej uporządkowany, przypominał teraz niewielki park.
Adam zobaczył piernikowy domek.

Domek, którego okna zdobione były witrażami z kolorowego karmelu. Firanki powiewały złotymi nitkami cukru. Ściany miały kolor świeżo upieczonego piernika.
Klamka do drzwi była barwionym na zielono makaronikiem, czarna ziemia na grządkach okazała się być pokruszonym ciastem czekoladowym.

Adam wszedł ostrożnie. Na stole rozstawiona była porcelana jakiej w Wirginia City nikt nie widział. Dwie filiżanki, dwa talerzyki.

I Ewelina, z uroczym uśmiechem zapraszająca na herbatę.

Ach mój miły Augustynie, wszystko minie, minie, minie!

Na stoliczku stała pozytywka.

- Jakie jest moje zadanie? – Spytał Adam, z błyskiem w oku. – Raczej nie jesteście kobietami, które trzeba ratować z opresji. – Dodał, z uśmiechem na ustach.
- Nie. – Potwierdziła Ewelina. – Nie musisz mnie ratować. Ale musisz się dowiedzieć, co jest w pozytywce. – Uzupełniła, z niewinnym uśmiechem na ustach, nalewając napar do filiżanek.

Ach mój miły Augustynie, wszystko minie, minie, minie!

- Pewnie nie dasz mi jej, od tak. – Ciągnął Adam, podnosząc do ust filiżankę.
- Nie. Nie mogę tak zrobić.
Adam spojrzał na Ewelinę, na jej ustach błąkał się uśmiech.

Ach mój miły Augustynie, wszystko minie, minie, minie!

****

- Adam, Adam! – Mały Joe zeskoczył w dół kotlinki, gdzie leżał jego brat.
- Obudź się!
Hoss szybko sprawdził, czy Adam nie jest ranny. Oprócz dużego guza na głowie, wydawał się być cały.

Adam niechętnie otwierał oczy. Padało. Zobaczył nad sobą zatroskane twarze małego Joe i Hossa.
- Gdzie jestem? - Wykrztusił, lekko ochrypłym głosem.

Po chwili Adam wstawał, podtrzymywany przez dwie pary braterskich ramion.

****

Zgodnie z zaleceniami doktora Martina, Adam leżał w łóżku już prawie tydzień. Obok niego, na stoliku nocnym leżała rozstawiona szachownica. Pod ręką miał też kilka ciekawych lektur.

Najczęściej jednak leżał wpatrując się w sufit.
Nurtowało go pytanie – co by było, gdyby poszedł wtedy w prawo? Albo prosto? Jak by się to skończyło?

To nie mógł być zwykły sen; czuł przecież smak tego jabłka, zapach świeżo zaparzonej kawy...

KONIEC

Jest to część pierwsza z trzech Smile

Mam więc nadzieję, że nikt nie będzie czuł się rozczarowany.
Miłego czytania Smile