www.bonanza.pl

Camila

Bardzo ciekawe opowiadanie i do tego wesołe. Czekam co się dalej wydarzy Smile

Mada

Gość

ależ będzie proste, słowo Very Happy

Aga

dobre, uśmiałam się Laughing

ładnie mnie ujęłaś ...zawsze coś pomieszam Laughing

nie w ten dział, nie tą drogą, nie tam... Laughing

dobrze, że Adaś wie i zrozumiał, czekam na dalszy ciąg z niecierpliwością Very Happy

Gość

Aga, ale to nie ty namieszałaś! To Adam zabłądził Smile

Neth P

Proste jak winda Very Happy

co takiego szykujesz dla Mady? Mamy się bać? Smile

Aga

Tak tylko moje tłumaczenia były tak potłuczone Laughing

...

Gość

Neth P

Tylko z niego spadał Confused

Aga

Mada

Koleżanki tak dobrze mi życzą. Confused

Jak to dobrze mieć na forum oddanych przyjaciół. Laughing

Aga

dobrze Ci życzymy ...naprawdę Laughing

Neth P

Życzymy dobrze - wygodnej windy, lub przynajmniej miękkiego lądowania Smile

Gość

Rozwiązanie problemu - jak wyjść bezpiecznie z wieży Smile

****

Zorina przez pewien czas niespokojnie chodziła po komnacie i starała się zebrać myśli, jak najlepszy strateg. W końcu, zdecydowanym ruchem owinęła się peleryną i ponownie wymknęła się z wieży.
Zeskoczyła delikatnie z muru, szybko się odwróciła – i niespodziewanie wpadła w ramiona wysokiego mężczyzny, tak jak i Ona ubranego na czarno.
Jego wąsy dotykały Jej skroni, Jego ręce mocno trzymały Jej ramiona.
- Will... – Szepnęła.

****

Mada już wieczorem przeszukała dokładnie niewielki pokoik w którym była uwięziona. Przecież musiało istnieć jakieś wyjście; to okienko było zdecydowanie za małe, żeby pomieścić człowieka.
W najciemniejszym rogu była drewniana klapa, zamknięta na ciężka kłódkę.
Kłódka była niewątpliwie bardzo porządna i nie było mowy o jej urwaniu. Ale deski do których była przyczepiona nie wydawały się być zbyt mocne – wystarczy silne kopnięcie...albo przynajmniej coś ciężkiego.
Mada, z pewnym wysiłkiem podniosła glinianą doniczkę stojącą na parapecie.

W dół prowadziły dosyć strome i niezbyt pewne schody... Z szeroką i bardzo mocną poręczą.
Wyjście z wieży było bardzo proste.

****

Adam bardzo ostrożnie szedł przez las, starając się wypatrywać wszelkich możliwych znaków. Musi przecież znaleźć wyjście.

W końcu zobaczył blade światło księżyca, oświetlające ruiny zamku, z wysoką wieżą.

Adam zmarszczył brwi. Prawdopodobnie, jest w dziwnym świecie, złożonym ze strzępów bajek i baśni. Niedawno przysłuchiwał się, jak Hazel i Hoss czytali Tim-Tam baśnie...

Adam zamknął oczy i starał sobie przypomnieć – która to może być baśń. Czego może się spodziewać po wejściu. I kto tam czeka.

Wziął głęboki oddech i machinalnie sięgnął ręką po winchestera. Mruknął cicho pod nosem. Był bezbronny.
Musi więc poradzić sobie w inny sposób.

Adam ostrożnie przeszedł przez opleciony bluszczem mur i cicho zeskoczył na druga stronę. Jak na razie, nie widział nic. Kierowany instynktem, skierował swoje kroki w stronę schodów wiodących na wieżę.

Komnata była pusta.

Adam zbladł. Nie wiedział kto tu był, ale On najwyraźniej znów trafił nie w swój czas.
Ostrożnie sprawdził, w pokoju nie było śladów walki, łóżko było pościelone. Przez okno rozciągał się wspaniały widok na ciemną puszczę.

Nagły podmuch wiatru zatrzasnął drzwi.
Adam był uwięziony.