www.bonanza.pl

Aga

...a tutaj kurz wznosi się na pół metra... Rolling Eyes

Gość

wzięłam ściereczkę i nieco przetarłam Aga Smile

Ciężko szło...

**********

Ponderosa przywitała ich miłym migotaniem ciepłych świateł w oknach. Kiedy dojechali przed dom, dookoła panowała spokojna cisza, przerywana jedynie cykaniem świerszczy. Candy został z tyły by zaprowadzić konie do stajni i ruchem ręki wstrzymał Maurice’a przed udaniem się w kierunku baraków dla pracowników. Maurice milczał, czekając aż Candy przemówi.

- Chciałem ci powiedzieć w zasadzie jedną rzecz. – zaczął twardym głosem. – Ben Cartwright jest dobrym człowiekiem i zaufał już wielu osobom. Nie przerywaj mi teraz. – dodał.

Poprawił kapelusz i spojrzał mu prosto w oczy – w półmroku stajni nie było wiele widać; jedynie zarys czoła, ciemne oczodoły i ostrą linię żuchwy, błyszczącą rękojeść rewolweru.

- Jeżeli jeszcze raz zawiedziesz człowieka, który ci zaufał, który wbrew rozsądkowi dał ci kolejną szansę – to nie będziesz miał do czynienia z prawem, tylko będziesz miał do czynienia ze mną.

Maurice uśmiechnął się lekko kpiąco.

- Panie Canday, całym sobą przecież wielbię światło bijące od postaci pana Cartwrighta, od jego synów, od jego pięknych synowych – jakbym mógł zawieść oczekiwania postawione przez tak kryształowych ludzi?
- Uwierz mi, będziesz pilnowany na każdym kroku. – oschle odpowiedział mu Candy.
- Ależ oczywiście, któż by uwierzył w byłego skazańca. – westchnął ciężko Maurice. – Skazańca, który chciałby odmienić losy swej ponurej egzystencji, wkroczyć na inną drogę niż błotnista droga występku, nieoświetlona niczym innym jak tylko mętnym blaskiem księżycowej mgły. – zakończył patetycznie.

W ciemności nawet zauważył, że Canaday zaciska szczęki.

- Zostaw żarty na później. – poradził mu – Idziemy, nie mam zamiaru spędzić całej nocy na prawieniu ci kazań. Ani ja się do tego nie nadaję, ani ty tego nie wysłuchasz.

W milczeniu wyszli ze stajni. Szybko doszli do drzwi budynku, weszli, przerywając Oakowi i Peekowi w siłowaniu się na rękę.

- Candy! Kiedy wróciliście? – Krzyknął radośnie Jon, dyskretnie próbując zgarnąć ze stołu drobniaki i karty.

Candy udał, że tego nie widzi i lekko się uśmiechnął.

- Panowie, mam dla was nowe towarzystwo. – wypchnął przed siebie Maurice’a.

Zapadała cisza.

- Pan Schwartz został przyjęty na próbę. Postarajcie się, żeby poczuł się jak w domu. – Rzucił lekko, trzymając ciężką rękę na ramieniu mesmerysty.
- Lepiej już idźcie spać. – poradził. – Jutro pracujemy normalnie. Wszyscy. – dorzucił, patrząc wymownie na Maurice’a. – Dobranoc.

Wyszedł, zamykając za sobą cicho drzwi. Maurice rozejrzał się dookoła ze słodkim uśmiechem na ustach i usiadł na pierwszym lepszym, wolnym łóżku.

- Cóż to za słodycz dla serca i duszy znaleźć się znowu w miejscu wydzielającym tak miłe i złożone wibracje. – Powiedział rozmarzonym głosem.

*********

Candy stał przez chwile pod drzwiami nasłuchując, czy w środku nie słyszy nic niepokojącego. Początkowa głucha cisza ustąpiła cichemu pomrukowi rozmowy. Odetchnął z ulgą, zdjął kapelusz i machinalnie przeczesał włosy prawą dłonią. Skrzywił się lekko, nadgarstek jednak go bolał.

Zapatrzył się w księżyc – było już późno, czuł się zmęczony… Ale w domu była India. Pewnie już spała…Pewnie zostawiła dla niego zaparzoną kawę na stole - jak to zawsze robiła - i światło na ganku. Stał przez chwilę niezdecydowany. Przeciągnął się, czując sztywność ramion. Jeżeli weźmie swojego konia, w domu będzie może za trzy kwadranse, jeżeli weźmie...

- Candy!

Otworzył oczy i szeroko się uśmiechnął.

- Myślałem, że jesteś już w domu.
- Miałam dzisiaj więcej pracy. – wyjaśniła India, uśmiechając się promiennie. – Jak wycieczka? Interesująca?
- Chyba bym nie użył tego słowa. – zaśmiał się, podchodząc do niej i obejmując ją delikatnie w talii.
- Ciekawe dlaczego użył go więc Ben Cartwright? – spojrzała na niego z kapryśnym uśmiechem.
- Nie musimy się zgadzać Independence. – zauważył, całując ją lekko w szyję. – Wracamy do domu? – szepnął jej do ucha.
- Jest późno, ty jesteś zmęczony… Możemy zostać… - przytuliła się do niego. - Candy… - szepnęła cicho.
- Słucham cię?
- Nie lubię jak wyjeżdżasz.
- Ale ja lubię wracać. – wyjaśnił jej z uśmiechem.

***********

Następnego ranka obudził go znajomy zapach kawy i mleka.
Kiedy zszedł na dół po kwadransie, zapinając ostatnie guziki koszuli, przy stole siedziała tylko India i czytała małą, sfatygowaną książkę.

- Dzień dobry. – uśmiechnął się do niej na powitanie. – Gdzie wszyscy?
- Joe pojechał już zobaczyć się z Alice, pan Cartwright jeszcze śpi, Jaimie jeszcze nie wstał… Jest wcześnie. – zauważyła, odwzajemniając uśmiech.
- Musiałaś wstawać? – zainteresował się.
- Im wcześniej wstanę… wstaniemy… tym wcześniej zrobimy swoje i wrócimy do domu. – wyjaśniła mu żartobliwie.
- W takim razie… Jakoś się z tym pogodzę. – Jęknął.

Usiadł obok niej i lewą ręka odgarnął luźne pasmo włosów spadające na jej policzek.

- Co ci się stało w rękę? – zapytała.
- Czy chcesz w delikatny sposób spytać, dlaczego nie mam obrączki? – zaśmiał się.
- Skąd… chce w delikatny sposób się spytać, co ci się stało w rękę. – zatrzepotała rzęsami. – O obrączkę będę się kłóciła później. – kusząco zapowiedziała.
- Nie wyglądasz na złą. – zauważył. – Raczej zmartwioną.
- Usłyszałam już wszystko wczoraj. – westchnęła. – Candy, dlaczego… - zabrakło jej słów.

Candy skrzywił się lekko i otworzył usta.

- Dzień dobry Candy, Indio. – Po schodach schodził uśmiechnięty Ben Cartwright.
- Porozmawiamy później – szepnął dziewczynie do ucha Candy.

*******

Ewelina

Ciepły i ciekawy odcinek. Mesmerysta jak zwykle elokwentny. Pieknie mówi. Ciekawe, czy długo wytrwa na ciernistej drodze prawości Very Happy

Bo pewnie niedługo coś go skusi, ale może oprze się ... w zasadzie to nie jest zły człowiek, tylko zagubiony ...

Aga

Ewelina mówisz jak pastor Laughing

ADA

Senszen, jak zwykle bardzo dobry odcinek, który kojąco wpłynął na mą starganą tarmoszeniem Alison duszę. Będę mogła teraz spokojnie udać się na spoczynek, bowiem w uszach mych pobrzmiewać będą słowa naszego ulubionego mesmerysty:

Aga

Gość

Ewelina pisze natchniona jak pastor, ADA natchniona jak poetka Very Happy

Szło mi ciężko wymyślenie odpowiedniej fabuły - jak już powstał pomysł, reszta jakoś poszła...

Gość

Adam występuję, tylko w tej chwili jest z żoną w domu Smile

Podobnie Hoss.

ADA

Mada

Obrazek spokojny i miły, ale Candy wyczuwa kłopoty. Chce im zapobiec, stąd ta rozmowa z mesmerystą. Już on będzie miał na niego oko.
W przeciwieństwie do Agi - czekam na pojawienie się Adama. Smile

Gość

Mada, nie wiem czy wyczuwa kłopoty, może po prostu za nim nie przepada? Albo chce mu przypomnieć, że ma się zachowywać przyzwoicie?

ADA, nie chwal dnia przed zachodem słońca, to jest fanfiku przed końcem Smile

zorina13

A co się stało z obrączką Candego ?

Gość

Maurice miał z niej odczytywać fluidy i możliwe, że została w więzieniu Smile

Aga

o to India może być zła Confused

Gość

************

- Dzień dobry Panie Cartwright, nie spodziewałam się pana o tej porze. – India wstała. – Zaraz przyniosę panu nakrycie i powiem Hop-Singowi, że może już podać śniadanie.

Zabawiła w kuchni dłuższa chwilę. Kiedy wróciła, do stołu siadał właśnie Adam, który widocznie przyjechał przed chwilą. Widząc ją, płynnym ruchem ukłonił się, jednocześnie zdejmując kapelusz z głowy.

- Jak idzie praca na ranczu, Adamie? – zapytał Ben swojego najstarszego syna.
- Nie dzieje się nic nieprzewidywanego. W zasadzie, nie mamy nawet dużo pracy… Wczoraj przegnaliśmy stado na nowe pastwisko, Hoss i Joe powinni sobie dać radę ze znakowaniem cielaków.
- A jak konie? – zainteresował się Ben.
- Musimy jeszcze ujeździć cztery mustangi. Chyba zabierzemy się do tego jutro… - Adam zastanowił się przez chwile. – To chyba wszystko? – zdziwił się lekko. – Oprócz kilkudziesięciu drobnych rzeczy, które zawsze są do zrobienia. - zażartował.

Ben uśmiechnął się i napił kawy.

- Indio, chyba trzeba jeszcze uzupełnić księgi. – zauważył Adam.
- Nie, zrobiłam to wczoraj wieczorem. Dzisiaj będę tylko robiła spis drobnego sprzętu i narzędzi… Pewnie zajmie mi to z tydzień. – uśmiechnęła się.
- Potrzebujesz pomocy? – zapytał cicho Candy.

India pokręciła głową.

- Znakomicie. – odezwał się nagle Ben. – Jeżeli wszystko jest pod kontrolą… Candy, Adamie, chyba możemy pojechać i zobaczyć, jak trzeba pomóc naszej sąsiadce. Nie pozwolę, aby owce wtargnęły na moje najlepsze tereny.
- Rzeczywiście, ostatnio w stado wmieszało się parę sztuk owiec. – zauważył Adam, marszcząc lekko czoło.
- To nic poważnego, ale dziewczynie należy pomóc z naprawa ogrodzenia. – rzucił Ben. – Pojedziecie dzisiaj i zorientujecie się, ile pracy to będzie wymagać.
- Panie Cartwright. Co z naszym, – Candy zakaszlał lekko. – naszym starym znajomym? Jedzie z nami, czy wymyślić mu inne zajęcie?
- Pan Schwartz… No tak. – Ben zamyślił się.

Adam lekko się zakrztusił kawą.

- Ależ… Co on tu robi? – uśmiechał się z zaskoczeniem, wodząc oczami od ojca do Candy’ego. – Jak się udała wycieczka do więzienia? – zapytał, z lekkim sarkazmem w głosie.
- Była interesująca. – odpowiedział z dziwnym uśmiechem Ben.

India kaszlnęła wytwornie, Candy uśmiechnął się szeroko. Adam otworzył usta i zaraz je zamknął, nie mówiąc słowa.

- Candy, przyślij pana Schwartza do mnie, znajdę mu coś ciekawego.
- Jak pan sobie życzy, Panie Cartwright. – niewinnym tonem powiedział Candy, dopijając kawę.

Wstali od stołu. Ben przeszedł do swojego biurka, Candy i Adam powoli podeszli do drzwi.

- Co się stało? – mruknął Adam. – Historia musi być ciekawa…
- Opowiem ci w drodze. – uśmiechnął się Candy. – Nie uwierzysz... Zaczekaj na mnie na zewnątrz, dobrze?

Adam uśmiechnął się kątem ust i leniwym ruchem nałożył kapelusz.

Stał przed domem, opierając się luźno prawym łokciem o drewnianą balustradę schodów. Nie czekał długo.

- Możemy jechać? – zapytał z rozbawieniem.
- Możemy. – zaśmiał się w odpowiedzi Candy. – Masz ochotę na rozmowę z naszym znajomym?
- Dalej jest tak samo elokwentny?
- Witajcie panowie, których prawość lśni w jasnych promieniach słońca. – zza pleców Adam napłynęła odpowiedź na jego pytanie. – Co mogę uczynić, aby dowieść swych intencji równie kryształowych, co wasze charaktery?

***********

Agnes uważnie obserwowała dwóch mężczyzn, powoli objeżdżających razem z nią teren pastwisk. Obaj wysocy, silni… Canaday już wcześniej zwrócił jej uwagę tym szczerym uśmiechem ale Adam… Kiedy tylko się pojawił, od razu pomyślała, że ten mężczyzna emanuje powściągliwością, siłą, stanowczością… rozsądkiem…niestety, na jego dłoni błyszczała obrączka.

Canaday mógł sobie mówić, ale obrączki nie miał a wyglądał na porządnego człowieka. Chociaż, jak widać, miał skłonności do kłamstwa…

Agens westchnęła lekko – i aż się zdziwiła. Nigdy wcześniej nie wzdychała. Nie mdlała ani nie udawała słabej, niewinnej istoty. Nie miał ku temu ani czasu ani ochoty… a ostatnio, zaczęła wzdychać. Co będzie dalej?

Wzdrygnęła się lekko, wyprostowała w siodle i wysunęła lekko podbródek. Jest silna.

***********

Marie delikatnie rozczesywała delikatne, ciemne włosy swojej córeczki. Aintonette, ubrana już w białą koszulkę nocną, siedziała spokojnie na jej kolanach.

- Jest już późno malutka. – Marie przeciągnęła szczotka po jej jedwabistej grzywce. – Zaraz powinnaś się kłaść.

Aintonette wzniosła swoje ciemne, poważne, migdałowe oczu na matkę.

- Ale nie powiedziałam jeszcze tacie dobranoc?
- Wiem kochanie, ale tata wróci dzisiaj później. Powiesz mu dzień dobry. – z uśmiechem zauważyła Marie.
- Ale Tacie będzie smutno, jeżeli nie powiem mu dobranoc? – Aintonette patrzyła na matkę spokojnie, w jej dziecięcych oczach malował się lekki upór.
- Zrozumie. – Marie stłumiła śmiech.

Dziewczynka w tej chwili patrzyła na nią z przedziwną mieszanka uporu i niepewności. Migdałowe oczy w zielono-brunatnym odcieniu były jeszcze po dziecinnemu niewinne, ale już zaczynał malować się w nich mocny, nieustępliwy charakter.

Usłyszała lekkie trzaśnięcie drzwi. Po chwili do pokoju wszedł Adam, jak zwykle wykazując się niezwykłym wyczuciem czasu Very Happy

.

- Witam moje piękne panie. Miałem nadzieję, że jeszcze zdążę powiedzieć młodej damie dzień dobry.

Wziął córkę na ręce.

- Ale jest już ciemno. – zauważyła dziewczynka. – Mówi się dobranoc.
- Najpierw powiem „dzień dobry” – pocałował ją w jeden policzek. – Żeby powiedzieć potem „dobranoc” – pocałował ją w drugi policzek.

************