www.bonanza.pl

Gość

ciesze się, że wam się podobało Smile

ADA

nadgarstek to chyba jeszcze da się wytrzymać Smile

Na początku myślałam, że będę wierniej się trzymała odcinka - to by musiał zostać wychłostany. Próbowałam wymyślić rozmowę na ten temat... Nie dałam rady Smile

Zorino

chyba niewyraźnie napisałam. Joe żartował, że Candy ma zadatki na pastora i talent do nawracania niewiernych Smile

Ewelino

w następnej scenie będzie więcej mesmerysty Smile

Tylko musiałam ich wyprowadzić z tego więzienia Smile

Ewelina

Dużo, dużo mesmerysty proszę, to bardzo barwna i zlożona postać ... rożświetla swoimi fluidami nie tylko Ponderosę, ale i nasze szacowne forum ... Very Happy

Mada

Gość

Ewelina, ale mesmerysta jest przyprawą - nie można przesadzić, bo całość stanie się niezjadliwa Smile

dziękuję Mada Smile

Ewelina

Mesmerysta jest przyprawą, ale jakże ... smakowitą Very Happy

Aga

Gość

dziękuję

To chyba jednak będę musiała się zdecydować na dłuższą wersję opowiadania ;D

Aga

Senszen, ja nawet nie jestem zainteresowana Adamem Shocked

....tylko Mauricem Laughing

Gość

w szoku jestem Shocked

Aga

Ja też

ADA

Aga

No same przyznajcie, że w tym konkretnym fanficu nikt nie dopytuje się zbytnio co u Adama i Marie Laughing

tylko Maurice, Maurice Rolling Eyes

więcej Mesmerysty.... Rolling Eyes

Gość

jakby to ująć? Miłego czytania Smile

**********

Podróż okraszona ciepłym głosem Maurice’a upływała spokojnie i raczej wesoło. Candy w pewnym momencie wyprzedził resztę, żeby sprawdzić drogę i przypadkiem – znalazł. Przyjemny, krystalicznie czysty strumyczek, wydający przyjemnie pluskające odgłosy. Dzień był ciepły, jeszcze nie upalny, ale wody nie mieli zbyt dużo.
Zsiadł swobodnie z konia i wziął manierkę. Pochylił się nad strumieniem i zanurzył bukłak w wodzie, kiedy na tafli wody zamajaczył mu cień. Powoli wyprostował się, podnosząc ręce nad głowę.

Przed nim stała dziewczyna, celując do niego ze strzelby.

- Kim jesteś i dlaczego kradniesz moją wodę?
- Przejeżdżamy tylko, spokojnie dziewczyno; odłóż broń to nikomu nic się nie stanie…

Dziewczyna zmierzyła go długim spojrzeniem.

- Praworęczny? Jeszcze jedno słowo, a przestrzelę ci dłoń.

Candy uśmiechnął się rozbrajająco.

- Nie warto marnować kuli, mam teraz złamany nadgarstek. Odłóż broń dziewczyno.

Za sobą słyszał już tętent koni. Dziewczyna zawahała się, ale na widok kolejnych jeźdźców opuściła lufę.

- Czy możemy się poczęstować twoją wodą? – zapytał uprzejmie Candy.
- A proszę. I tak byście to zrobili. – westchnęła z boleścią dziewczyna i zdjęła kapelusz, żeby wytrzeć spocone czoło.
- Witam panią. Mam nadzieję, że nie wkroczyliśmy na teren prywatny… – zaczął uprzejmie Ben.
- Wkroczyliście. – z przekąsem stwierdziła dziewczyna. – Panna gwoli ścisłości, a jak rozumiem, płoty nie są przeszkodą dla takich kowbojów jak panowie.
- Panienko, nie wiem o jakich płotach mówisz, ale jeżeli nie życzysz sobie gości, to powinnaś lepiej oznakować swoją posiadłość… - uśmiechnął się Joe.

Dziewczyna spojrzała zmęczonym wzrokiem na przejezdnych, poprawiła mimowolnym ruchem rude loki i ziewnęła.

- Panowie wybaczą, ale jestem zmęczona… A często ktoś tutaj przejeżdża, kradnie owce… - w jej głosie brzmiało zniechęcenie. – zbliża się wieczór a ja mam jeszcze noc czuwania przed sobą.
- Możemy pomóc panno…? – zainteresował się Ben.
- Mam na imię Agnes, stosownie do swojego zajęcia. – uśmiechnęła się blado. – Nie potrzebuje pomocy, ale jeżeli panowie by chcieli zostać tu na noc, to chyba jednak nie będę oponować. A pan może wstać…

Candy uśmiechnął się jeszcze szerzej i powoli wstał.

************

W dwie godziny później, dziewczyna siedział przy wesoło płonącym ognisku i z zainteresowaniem wpatrywała się w otaczających ją mężczyzn.

- Cartwright? Znam to nazwisko… Panowie połowy Nevady? – uśmiechnęła się, ukazując urocze dołeczki w krągłych policzkach. Kiedy się uśmiechała – była piękna. Rude loki spływały swobodnie po ramionach, podkreślając wyraziste rysy, długa szyję i krągłe ramiona. Czekoladowe oczy spoglądały żywo, na policzkach kwitł rumieniec.

- Czemu od razu połowy? – zaśmiał się Joe.
- A kim jest ten cudak? – spytała, wskazując na milczącego do tej pory Maurice’a.
- To jest… - zaczął Ben.
- Byłem mesmerystą drogie dziecko. – Maurice pochylił się i mimo lekkiego oporu, ucałował jej dłoń.
- Nie bardzo rozumiem. – spojrzała na niego z rozbawieniem. – To jakieś wyznanie? Jak kwakrzy?
- Dziecko moje piękne, to coś więcej. – głębokim głosem rozpoczął.

Joe wymienił rozbawione spojrzenia z Candym i szybko upił łyk kawy.

- Miałem wiele czasu na przemyślenia i wzbogaciłem moja filozofię życiową. Mesmeryzm był jedynie środkiem, teraz odkryłem w sobie cel… Cały nasz świat istnieję dzięki równowadze poszczególnych żywiołów. We wnętrzu ziemi, żywioły te kotłują się, tworząc rozżarzone jądro, będące źródłem siły magnetycznej. Magnetyzm ten nie tylko sprawia, ze planeta nasza krąży we wszechświecie, że księżyc świeci nad nami a gwiazdy swoistym blaskiem oświetlają twoją ognistość. Magnetyzm ten sprawia, że wszystko co widzimy istnieje w idealnej harmonii. Ktoś taki jak ja – dodał z dumą – jest w stanie rozpoznawać źródła takich sił, odpowiednio je kierunkować i kształtować. Dzięki temu, percepcja moja jest poszerzona ponad wszelkie wyobrażenie i jestem w stanie dostrzegać drugą naturę człowieka, jego tabula rasa, nie zniszczone przez społeczne konwenanse i ….
- Kręci mi się w głowie. – jęknęła Agnes.
- Wszyscy emanujemy charakterystycznymi fluidami – ty emanujesz czystą żywiołowością…
- Czy pan mnie nie obraża? – zdenerwowała się lekko.
- … a na przykład jego żona emanuje wyjątkowo drażniącymi fluidami… - Mesmerysta wskazał na Candy’ego.
- Wykazujesz niezdrowe zainteresowanie moją żoną. – cierpko zauważył.
- To ty masz żonę? – z żalem zapytała Agnes. – A ty? – zapytała Joe.
- Jak najbardziej, żonaty. – Joe parsknął śmiechem.

Agnes westchnęła lekko i mruknęła coś pod nosem.

- Opowiesz coś więcej? Zabawny jesteś nawet… - zapytała Maurice’a
- Zrozumienie idei magnetyzmu pozwala na lepsze poznanie natury ludzkiej, ominięcie elementu pożądania i usunięcie zbędnych emocji. – mesmerysta nie dał się prosić. – Dobranie ludzi odpowiednio, względem intensywności ich wewnętrznych żywiołów, manifestujących się właśnie emanacja odpowiednich fluidów…

***********

- Do zobaczenia kowboje. – Agnes z tęsknota w głosie żegnała swoich nocnych gości. – Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Obiecaliście, że mi trochę pomożecie. – przypomniała im z uśmiechem.
- Pamiętamy, na pewno jeszcze się spotkamy. – zapewnił ją Ben. Joe i Candy skłonili się lekko, dotykając rond kapeluszy.
- Do wieczora powinniście dojechać do jeziora Tahoe, miłej podróży. – pożegnała ich wesołym uśmiechem i z rumieńcem na twarzy.

Długo jeszcze odprowadzała wzrokiem sylwetki czterech jeźdźców.

Camila

Mesmerysta jak zwykle boski.
A czy Agnes się jeszcze pojawi?

Mada