www.bonanza.pl

Gość

ADA, bardzo dziękuję za przemiły komentarz, cieszę się, że odcinek dobrze się czytało Smile

lucy

Jakoś ominęłam Twoje opowiadania, Senszen, dopiero teraz je odszukałam. Za to dziś od rana trochę się obijam, raz - jest bardzo gorąco, ale dwa - najważniejsze: przeczytałam wspomniane fanfiki właściwie jednym tchem! Kapitalne, wspaniałe, jak marzenie!
Niestety, teraz muszę wrócić do rzeczywistości i ostro wziąć się do pracy!
Dzięki za piękne chwile!

Gość

Lucy, wspomniane opowiadanka były krótkie, łatwo je było przeoczyć Smile

Bardzo dziękuje za tak miłe słowa, aż się zarumieniłam Embarassed

Aga

Aga

Gość

Bardzo dziękuję, Aga Very Happy

Wprawdzie koniec miał być zupełnie inny... ale króliczek fanfikowy zapragnął jednak pokicać sobie żółtą dróżką Wink

Komentarz był szczegółowy, przemiły i bardzo zabawny Very Happy

Dziękuję

Gość

Aga, ja wstawiam swoją część naszego nowego zakładu. Jedna strona A4, czcionka 11.

ADA przysiadła na twardej ławeczce przed zejściem do metra i zaczęła przeszukiwać swoją torebkę. Zdążyła już wyrzucić na kolana grzebień, breloczek do kluczy oraz same klucze jak i kilka paragonów. Każdy papierek oglądała dokładnie, jakby czegoś szukała. W końcu wyciągnęła kieszonkowy kalendarz i zaczęła powoli przewracać jego kartki.
- ADA, właściwie… Jak potrzebujesz biletu, to mogę ci użyczyć – usłyszała nad sobą znajomy głos a przed nosem pojawił się kolorowy kartonik.
- Postanowiłam być przewidująca i kupiłam więcej… - wytłumaczyła się Aga.
- Jeżdżę na karcie miejskiej… - ADA powróciła zaaferowana do szperania w torebce i nagle znieruchomiała. – Co ty tutaj robisz tak właściwie?
- Nie mam pojęcia – Aga rozejrzała się ciekawie. – Jak zawsze wysiadałam z tramwaju i wysiadłam w innym miejscu, niż powinnam.
- Wsiadłaś w innym mieście niż wysiadłaś… i nie wzbudziło to w Tobie niepokoju? – zdziwiła się Mada, przysiadając na ławce obok ADY. – Ja jestem lekko… To nie ma sensu.
- To… zaczynamy się zbierać – zauważyła nieśmiało ADA.
- Jakoś… mniej dziwne jest, kiedy nagle pojawiamy się w Virginia City. – zauważyła Ewelina, która w zakłopotaniu wachlowała się książką w miękkiej okładce.
- A jakby nie patrzeć… właśnie się spotykamy „w realu” – Mada rozejrzała się po zakłopotanych twarzach koleżanek.
- Warszawa… czemu akurat Warszawa? – Zorina rzuciła pytanie w przestrzeń. Camilla, która stała obok niewyraźnie wzruszyła ramionami.
- A co jest złego w Warszawie? – obruszyła się ADA. – To piękne, historyczne miasto… bardzo ciekawe… Nigdzie indziej nie zobaczysz studentów Akademii Sztuk, rysujących w plenerze… chodzących ze sztalugami…
- Tam jest Bell i Domi – zauważyła Mada, wskazując głową kierunek. Dziewczyny, rozbawione, rozmawiały z wysokim chłopakiem trzymającym pod pacha dużą czarną tekturowa teczkę. Szybko jednak pożegnały się i dołączyły do grupki.
- … i w żadnym innym mieście, na stacjach metra nie śpiewają „Early one morning” – tryumfalnie zakończyła ADA
- A śpiewają? – chórem zakrzyknęły wszystkie.
- Śpiewają, właśnie teraz! Zapraszam do nowego rozdziału opowiadania! – ADA wstała i gestem zaprosiła wszystkie forumowiczki na schody prowadzące na stację. W ciszy słychać było ciche tony, w których od razu rozpoznały znajome nuty.
Ale kiedy zeszły na peron, nie było już tam nikogo – tylko niska, ciemnowłosa dziewczyna wpatrująca się nieco smętnie w odjeżdżającą kolejkę.
- No i pojechała. – odezwała się dziewczyna.
- Co? Kto pojechał? Gdzie Adaś?
- Gdzie nasze słoneczko? – wtrąciły się rozczarowane Domi i Bell.
- Tam – senszen wykonała dziwny gest ręką. – Moja wena już pojechała. – smutno zakończyła.
- Jak to… co? – zdziwiła się Aga.
- No… wena, pojechała sobie.
- Metrem? – słabo spytała ADA i zamrugała gęsto rzęsami.
- Widać tak było jej wygodnie. – senszen wzruszyła ramionami. – Ale to oznacza… że już chyba nie skończę tych dwóch opowiadań.
- No… wena czasem się wybiera na spacery… ale wraca. – Aga zauważyła niepewnie.
- Same widzicie. – senszen rozejrzała się dookoła. – To był jej ostatni pomysł, na pożegnanie.
- Dość kiepski. – mruknęła Mada.
- Szkoda. Miło się pisało te opowiadania. – senszen westchnęła. - Teraz... to już chyba koniec.

Aga

Senszen jak ochłonę złożę oficjalny protest przeciwko zamiarowi niedokończenia fanficów. Fragment bardzo mi się podobał. Very Happy

Ewelina

Obszerniej skomentuję później. Na razie to wyglądam przez szybę na interesujący widok za oknem i słucham komunikatu nadawanego przez dworcowe megafony "Uwaga, uwaga, komunikat specjalny: informujemy, że za 20 minut, na peronie pierwszym z pociągu wysiądzie powracająca wena Senszen. prosimy o wzmożoną uwagę i stosowne powitanie" Very Happy

Mada

Gość

Piękny obraz Mada Very Happy

Surrealizm zawsze mi się podobał Very Happy

Aga

ADA

Senszen, jeżeli tak mają wyglądać zakłady to proszę o jeszcze Very Happy

Gość