www.bonanza.pl

Gość

************

Dziewczyny siedziały spokojnie, obserwując rozpościerająca się dookoła nich białą przestrzeń. Co pewien czas biel nabierała kolorów, nabierała kształtów – i po chwili znów rozpływała się w opalizujących błyskach.

- Zaczynam się już nieco niecierpliwić. – westchnęła Aga. – Kiedy coś się zacznie dziać?
- Nie narzekaj. – spokojnie zwróciła jej uwagę Mada. – Nie wiesz, co jeszcze może się nam pokazać.
- Coś gorszego niż Adam w małżeństwie z Laurą? – Ewelina wzdrygnęła się. – Adam bez… - tu zamilkła szukając słów.
- Ale równie dobrze może to być coś miłego. – wesoło stwierdziła ADA. – Adam, na przykład.
- Swoją drogą… co to właściwie jest? – zastanowiła się Ewelina. – Przecież… jeżeli to była scena z twojego opowiadania Aga… Nigdy nie pisałaś o krwiożerczych jeleniach.
- Nie pisałam. – potwierdziła Aga. – Żadna z nas też nigdy nie ożeniła Adama z no… wiadomo kim…
- A widziałyśmy obie rzeczy… To jak zbieranina najdziwniejszych pomysłów. – zastanawiała się głośno Mada.
- Tylko czemu akurat tych najdziwniejszych? – westchnęła Aga. – Pomyślcie, jakie były wasze najdziwniejsze pomysły na opowiadania, których nigdy nie zrealizowałyście?

Zapadło milczenie.

Biel pod ich stopami żółkła powoli, w powietrzu zawirowały drobiny kurzu, pyłu i piasku. Wstały i rozejrzały się. Znowu były na głównej ulicy w Virginia City.

Adam stał w rozchełstanej koszuli i ładował na wysoki wóz zakupione towary. Pomagał mu Hoss i Joe.

Spojrzały na nich uważnie, analizując każdy szczegół.

Adam był bez kapelusza, lekko rozczochrane włosy opadały mu na ciemne, zdecydowane brwi. Migdałowego kształtu oczy błyszczały na śniadej twarzy. Koszula była rozpięta po trzeci guzik, kołnierz lekko powiewał przy każdym ruchu.

- To chyba inna scena… - westchnęła z rozmarzeniem Mada.
- Na pewno… - w zamyśleniu zawtórowała jej Aga.
- To jest nieprzyzwoite. – doleciał do nich pełen oburzenia, damski głos.

Obróciły się jak na komendę.

Za nimi stała dość tęga, ale zgrabna i całkiem niebrzydka kobieta. Głos miły w barwie, ale nieprzyjemny w tonacji. Suknia morelowa z turkusowymi dodatkami była na pewno wykonana z drogiego materiału, wyglądała jednak dosyć tandetnie.

- Pani Blaze, nie rozumiem, co panią tak oburza? – Adam odezwał się uprzejmie i powściągliwie.

Obróciły się w stronę Adama, który stał w pozie niedbałej przy wozie.

- Jak można się tak naturyzować? – załamała ręce kobieta. – Nic dziwnego, że brat pański wodzi na poszukanie wszystkie dziewczęta w mieście!

Adam spojrzał na wzburzonego Joe, potem na panią Blaze.

- Pani wybaczy, ale nie mamy czasu na tego rodzaju rozmowy. – wyprostował się i wrzucił na wóz kolejna paczkę. Beczułka stojąca na szczycie przesunęła się lekko i znieruchomiała nad krawędzią.
Pani Blaze, oburzona, minęła zasłuchane obserwatorki i stanęła obok Adama.

- Jak pan śmie mnie poniewierać? – zakrzyknęła wzburzona. – Jestem damą i należy mi się szacunek!

Adam zaprzestał na chwilę pracy i spojrzał na nią przeciągle.

- Ach! – wyrwało się Madzie.
- Proszę mi odpowiedzieć! – zażądała kobieta.

Na ten dźwięk koń zarżał i wierzgnął. Wóz przesunął się o kilka centymetrów, beczułka przewróciła się i na panią Blaze spłynęła struga ciemnej, zapewne lepkiej substancji.

- Co to jest? – wyjąkała kobieta.
- Smoła. – wyjaśnił uprzejmie Adam. – Zaraz pomożemy się pani wytrzeć, spokojnie.

Podał jej coś, co wyglądało na puchową poduszkę.

- To nie może być smoła. – zaprotestowała Ewelina. – Nie ta lepkość… Może to melasa? Ale też jest zbyt rzadkie…

- Nie narzekaj Ewelina. – Aga zaśmiała się.

Pani Blaze po chwili ukazała się cała w piórach.

- Co się dzieje? – jęknęła wśród ogólnego śmiechu. – Co to ma być, smoła? Pierze? Wy nie jesteście dżentelmenami! – z furia krzyknęła.
- Pani wybaczy. – Adam zaczął się kajać. – Najwyraźniej w poduszce była dziura i wyleciało nieco pierza… Niezwykły zbieg okoliczności – dodał, subtelnie rozbawiony.
- I miał pod ręką poduszkę z pierzem? – Ewelina patrzyła zaskoczona. – Przecież to nie ma najmniejszego sensu!
- Może i nie ma… - chichotała ADA.
- Najmniejszego… - wtórowała jej Mada.
- Zaraz panią odprowadzimy do domu. – uprzejmie zaproponował Adam, uśmiechając się uroczo.
- On ma dołeczki. – westchnęła Mada
- Nie zbliżaj się do mnie ty… ty… - pani Blaze cofnęła się gwałtownie przed podaną jej ręką. – Pożałujecie tego, obiecuje wam! – cofała się coraz szybciej, w końcu, odwróciła się i pobiegła.

Joe i Hoss śmiali się w najlepsze. Adam majestatycznym ruchem poprawił kołnierzyk koszuli.

- Jak sobie pani życzy! – krzyknął za uciekającą kobietą.
- Och nie…Oni znikają, – westchnęła rozczarowana ADA.

Kolory zaczęły się rozmywać, zlewać w jedno – i po chwili, otoczyła ich jednobarwna przestrzeń.

Ewelina

Jaka szkoda, ze gigantyczny kurczak, jakim się stała pani Blaze tak szybko zniknął Sad

Ach! Ta subtelność Adama, wdzięk z jakim podał jej poduszkę do wytarcia i zdziwienie, ze piórka wylatywały Very Happy

Romantyczne ... jak we śnie ... miło tak powałęsać się po lesie, po Nevadzie, Ponderosie ... a tu proza życia ... jeszcze prasowanie mnie dzisiaj czeka ... ale przed oczami będę miała ... na pewno nie żelazko ... no, powiedzmy częściowo żelazko przesłonięte oliwkowo - migdałową wizją Very Happy

Aga

Powtórzę po raz...czwarty, piąty? Ależ płodna sobota Laughing

Gość

ADA

Senszen wprawiłaś mnie w doskonały nastrój tuż przed snem Very Happy

zorina13

Widzę ,że pani Blazę to już kultowa postać w fanfikach.

Gość

O tak, pani Blaze jest już kultowa... zwłaszcza u mnie Rolling Eyes

Mada, przepraszam, ale trudno było u ciebie w opowiadaniu wymyślić ponadprogramową scenę ( stąd jest taka a nie inna). Uznaj to za komplement Smile

Może to i dziwne, ale to powinien być już fragment przedostatni:)

************

- Dlaczego to tak szybko znika? – pożaliła się ADA.
- Jeszcze przerwane takie przyjemne obserwacje. – dodała oburzona Aga.
- Nie uważacie, że teraz jest jakoś niespokojnie? – spytała ostrożnie Mada.

Spojrzały na nią pytająco.

- Rozejrzyjcie się. Strasznie się dookoła nas kotłuje. – wyjaśniła spokojnie.

Rzeczywiście, dookoła nich wybuchały ze zdwojoną siłą kolory, mieniąc się, plącząc i mieszając.

- Co może być teraz? – Ewelina rozglądała się niespokojnie.

Tuż obok niej, jak wielki kwiat, rozwinęła się wielka sekwoja. Sekwoja szybko skurczyła się i przeobraziła w dorodną paprotkę, pokrytą srebrzystym nalotem.

I znów stanęły na głównej ulicy w Virginia City. Wszystko się uspokoiło. Wiatr delikatnie powiewał, słońce radośnie przygrzewało. W powietrzu słychać było delikatne brzęczenie.

- Gorąco nawet się zrobiło. – zauważyła Ewelina.
- Rzeczywiście… napiłabym się czegoś… - dodała Aga, wachlując się zgrabnym wachlarzem, znalezionym w kieszeni spódnicy.

W tej chwili drzwi prowadzące do saloonu otworzyły się i wyleciała z nich z impetem butelka. Mada złapała ją w ostatniej chwili.

- Imponujące, Mada. – zauważyła ADA.
- Nie jestem pijany! Sprzedajesz tutaj zimna herbatę!
- To chyba głos małego Joe. – osłupiała Aga.
- Myślicie, że to faktycznie herbata? – zainteresowała się Ewelina.
- Panienko, jeżeli barman pozwala wyrzucić butelkę z baru, to jej zawartość jest nic nie warta.

Obejrzały się. Słowa te wypowiedział wysoki mężczyzna, w szaroniebieskiej koszuli. Wyglądała na zmęczonego i nieco przykurzonego – uśmiechał się jednak bardzo serdecznie. W ręku trzymał strzelbę, nie widać jednak było nigdzie jego konia.

- Herbata, Cartwright? Chcesz wiedzieć, co tam jest? – usłyszały krzyk barmana.
- Jak mówiłem… - mężczyzna delikatnie wyjął butelkę z rąk Mady.

Spojrzał na nie uważnie, odchyliwszy najpierw kapelusz. Uśmiechnął się radośnie i spojrzał znowu na Madę. W jego oczach widać było żywe zainteresowanie.

- Idź do domu a nie opowiadasz mi tutaj o swoich perypetiach miłosnych! – barman dalej beształ Joe. – Lawinia, Lawinia… Lawinia… i tak w kółko! Od tygodnia!
- Chyba jednak zostanę w tym mieście. Podoba mi się tutaj. – stwierdził szczerze mężczyzna.
- Miło nam… - nieśmiało wtrąciła ADA.
- Mnie również. –mężczyzna uchylił kapelusza. – Przyjaciele mówią na mnie Candy.

Milczały, wpatrując się w niego ze zdziwieniem.

- Chyba jednak pomogę chłopakowi. – uśmiechnął się do nich serdecznie i skierował kroki w stronę małego Joe, który usiadł bezradnie na schodkach i śpiewał „o słodka Lawinio”.

- To jest dziwne. – stwierdziła Aga.
- I wcale nie jest zabawne. – rozczarowała się Mada.

Candy ruszył, przeszedł kilka kroków ale podbiegł do niego spory pies i zaczął się z nim radośnie witać.

- Chester! – zawołał mężczyzna o brązowych włosach.
- Są podobni. – zauważyła zaciekawiona Ewelina.
- Kto? Candy i Grant? – zdziwiła się Mada.
- To jest Robert Grant? – upewniła się ADA.
- Nie, Candy i Chester. – wyjaśniła rozbawiona Ewelina. - Candy mi się trochę kojarzy właśnie z jakimś psem…

Spojrzały uważnie, ale wtedy obraz zaczął się rozmywać, blednąć i znikać.

- Co… to… było… - wykrztusiła Aga.
- To było jakieś dziwne… I on nas widział! – zwróciła uwagę ADA.
- I chyba podrywał Madę. Mada, co ty na to? – zainteresowała się Aga.
- Jestem niepocieszona… Czemu Adam nas nie widział? - Mada zrobiła minę. – Zresztą Candy na pewno mnie nie podrywał. To niemożliwe.
- No nie wiem. – Ewelina uśmiechnęła się. – Ale jak na razie, uspokoiło się.

Dookoła nich rozciągała się jednobarwny, jednolity, lekko tylko opalizujący krajobraz.

zorina13

No ładnie ,Candy podrywa Madę a ja dalej się nie mogę rzucić w żadnym fanfiku na Willa.

ADA

No i mamy kolejną odsłonę Very Happy

Mada

Aga

ADA

Ewelina

Piękne poetyczne opowiadanie. Ostatnio jednak "zatrąca" o horror. Jak widać nie tylko mnie przeraża wizja wylądowania na łysym, lub przyodzianym w różowego pajacyka spoconym zanadrzu ... zamiast na tym właściwym i ponętnym ... Toż to jak wyrok ... za niewinność Sad

Te przerażające wizje przyćmiły mi nawet piękno zmieniającego się niczym w kalejdoskopie widoku ... choć Candy'ego lubię, czemu nie ... choć nie jest to moje najulubieńsze ...

Gość

Same to wymyśliłyście Shocked

u mnie słówka nawet nie było o lądowaniu na jakimkolwiek zanadrzu! Słówka!

Ewelina

Słówka nie było ... zgadza się, ale skoro dzieją się rzeczy których w fanfikach unikałyśmy, są nieco zmienione relacje pomiędzy forumowiczkami a bohaterami serialu, to i wpadłyśmy w panikę, że i zanadrza mogą się przytrafić ... nie te