www.bonanza.pl

Gość

Aga

Gość

**********************

Stanęła przed lustrem i zaczęła zaplatać włosy w warkocz. Niechętnie spojrzała w swoje odbicie. Była niewyspana i co za tym idzie, blada. Miała nawet cienie pod oczyma. Ale ostatnio jakoś nie mogła znaleźć czasu, żeby się wyspać. Poprawiła kołnierzyk swojej lawendowej koszuli, sprawdziła, czy wszystkie guzki ma równo zapięte… Z pewnym rozczarowaniem pomyślała, że chyba niewiele zdziała tego poranka i podeszła do swojego stolika. Z szufladki wyciągnęła buteleczkę olejku waniliowego i roztarła kroplę między nadgarstkami. Schowała buteleczkę i z trzaskiem zamknęła szufladkę.

Spojrzała raz jeszcze w lustro, poprawiła jeden kosmyk, który wymknął się z luźnego upięcia i poszła do kuchni.
Właśnie wyjmowała filiżanki z górnej szafki, kiedy poczuła, jak ktoś obejmuję ją w talii.

- Dzień dobry.

Odwróciła się do niego i na widok Jego promiennego uśmiechu od razu poczuła jak się rumieni.

************************

Kiedy się obudziła, Margaret już w pokoju nie było. Niechętnie wstała spod ciepłej kołdry. Energia wstąpiła w nią dopiero, gdy przypomniała sobie o wspaniałym mężczyźnie, który na nią czeka. Ale, żeby zrobić na nim wrażenie – musiała się odpowiednio przygotować… Zmęczona podróżą mogła nie wzbudzić w nim całego zachwytu.

Energicznie otworzyła swój kuferek podróżny i wyjęła utensylia niezbędne do porannych ablucji. Spojrzała niepewnie na wodę w dzbanku – miękka ona czy twarda? Deszczówka czy studzienna? Na wszelki wypadek wyjęła małą buteleczkę amoniaku, do zmiękczenia wody.

Westchnęła ciężko i usiadła z rozmachem przed lustrem. Przyjrzała się dokładnie swojej cerze, nieco jakby poszarzałej po podróży.
Wzięła mydło wenecjańskie i delikatnie obmyła twarz i szyję, wycierając się swoim najdelikatniejszym ręcznikiem, który też, na szczęście, przywiozła ze sobą. Potem przygotowała świeże mleko panieńskie, mieszając tynkturę benzoesową i wodę różaną. Przemyła tym delikatnie twarz. Na sam koniec natarła policzki i dłonie olejkiem migdałowym.

Obejrzała dokładnie efekt. Wyglądała świeżo, policzki miała rumiane… Nie potrzebowała poprawiać kolorytu. Zamknęła swój kuferek z przyborami i zaczęła przerzucać stroje w poszukiwaniu tego najodpowiedniejszego.
W końcu znalazła. Z tryumfem wyciągnęła suknię białą, w popielate kropki. Była prosta, ozdobiona ledwie kilkoma rzędami falban i kokardą przy dekolcie. Obcisły gors idealnie podkreślał jej wąską talię… A mały dekolt uwydatniał pulchną i gładką szyję. Tiurniura była może zbyt mała, ale rano…trochę nie wypadało mieć większą.

Zacisnęła ciasno gorset, założyła suknię i zajęła się fryzurą. Najchętniej by podkreśliła nieco ich naturalny skręt, ale niestety, w pokoju nie widziała rozpalonego kominka, by nagrzać żelazko do ułożenia włosów. Upięła więc włosy w luźny kok, niedostatki fryzury pokrywając dużym kwiatem z białego jedwabiu.

Wstała powoli i obejrzała się dokładnie w zbyt małym lustrze.
Wyglądała dokładnie tak, jak chciała – dziewczęco, ale jednocześnie kobieco. Cerę miała jasną, policzki różane, ust nie musiała poprawiać nawet karminową pomadą. Suknia była prosta a falbany dodawały jej tylko elegancji. Podniosła wysoko głowę i postanowiła zejść na śniadanie.

Była już w drzwiach, kiedy wpadł jej do głowy świetny pomysł. Dopadła w pośpiechu do toaletki, porwała kawałek papieru i szybko zapisała na nim kilka słów. Potem, z cichym westchnieniem, schowała go pod stanikiem sukni. Wstała i z radosnym uśmiechem raz jeszcze wyszła z pokoju.

Będąc już na schodach zauważyła, że do stołu właśnie siada pani Cartwright. Miała na sobie prześliczną suknię z jedwabnej popeliny w kolorze fiołkowym, z szarym wykończeniem. Włosy, jak zwykle, miała starannie ułożone, stroju uzupełniał medalion na czarnej aksamitce.
Zawsze zazdrościła Margaret, że ma taką elegancką matkę. Zawsze nienagannie ubraną, uprzejmą i opanowaną.

Spłynęła po schodach, starając się, żeby jej wejście do jadalni było idealne. Żeby to zauważył… zakochał się w niej ponowie, jak tylko ją zobaczy.

******************

Usiadła ostrożnie przy stole. Nigdzie nie widziała Margaret, po chwili dołączyła do niej na szczęście młodziutka Genevive. Uśmiechnęła się do niej życzliwie.

Dziewczyna zawsze wyglądała jak młoda dama. Staranie i odpowiednio ubrana, uczesana. Doskonale wychowana, pełna jeszcze młodzieńczego zapału. Znała się na modzie… Teraz też wyglądała uroczo, w jasnej, młodzieńczej sukni i z białą różą we włosach.

- Zaraz podam paniom coś na śniadanie. – wesoło rzuciła ta kobieta, India. Siedziała teraz przy stole, na kolanach trzymała swojego malucha. Uczesana bez pomysłu, w luźny warkocz, ubrana w koszulę… I spodnie. Laura spojrzała na nią niechętnie. To było aż… nieprzyzwoite. Ale tutaj… na dzikim zachodzie, na ranczo… Można było się tego spodziewać.
- Witam Lauro, witam panienkę. – Ben oderwał się od papierów, nad którymi dyskutował z tym zarządcom, Candy’m. – Mam nadzieję, że wypoczęłyście po podróży?

Canaday nie powiedział nic, obrócił się tylko w ich stronę i posłał im uśmiech. Potem, kiedy odprowadził wzrokiem swoją żonę jego uśmiech zrobił się nawet szerszy.

- Dziękuję, spałam dobrze. – odpowiedziała uprzejmie. – Choć muszę powiedzieć, że… Odzwyczaiłam się już od odgłosów… Wsi.

Ben Cartwright wyglądał na nieco zaskoczonego.

- Kiedy wstali Margaret i Will? – zapytała, nie zwracając uwagi na wyraz jego twarzy.
- Dosyć wcześnie, wybrali się na przejażdżkę konną. – wtrąciła India, stawiając na stole dzbanek i półmisek z biszkoptami. – Mam nadzieję, że biszkopty posmakują… W zasadzie śniadanie jedliśmy już dosyć dawno…
- Dziękuję, biszkopty będą w sam raz. – przerwała jej, rozwijając serwetkę.
- Będziecie panie piły kawę? Czy może zaparzyć herbatę? – zapytała niepewnie.
- Kawa wystarczy. – ucięła.

India wzięła z półmiska jeden biszkopt, usiadła przy stole i podała go dziecku, głaszcząc je jednocześnie po włosach. Maluch wziął do ręki szklankę i napił się mleka. Potem odstawiło szklankę i spojrzało na matkę, jakby oczekiwało pochwały.
Może i tak było, bo kobieta uśmiechnęła się, nachyliła i szepnęła dziecku coś do ucha. Ono się zaśmiało, zwracając na siebie uwagę pozostałych.
Trzasnęły drzwi i do salonu wszedł młody chłopak o kręconych brązowych włosach. Ten, który wyjechał na stację. Podszedł do stołu, bez żadnych oporów, bez żadnego szacunku.

Patrzyła na to wszystko z niedowierzaniem. Wiele się zmieniło w Ponderosie od kiedy była tutaj ostatni raz. Od kiedy mieszkał tutaj Adam. Nie lubiła zmian, bo one nigdy nie przynosiły nic dobrego. Bała się zmian, były takie nieprzewidywalne i nieznane.
Chłopak rzucił krótkie „dzień dobry” i pochylił się nad Canaday’em. Szepnął mu coś.

- W porządku, zaraz się tym zajmę. – Candy dopił kawę i wstał. – Chyba już wszystko ustalone? Porozmawiam jeszcze z Adamem…
- W porządku, jak uważasz. – przytaknął Ben i dolał sobie kawy.

Griff pochylił się nad stołem i poczęstował ciastkiem.

- Griff! – syknęła India. – Myj chociaż ręce zanim siądziesz do stołu!
- Nie usiadłem przecież. – zaprotestował. – Dlaczego mnie wychowujesz?
- Bo lubię. – uśmiechnęła się.
- Dużo się zmieniło od kiedy wyjechałam. – Laura powiedziała powoli.
Wszyscy na nią spojrzeli.

- Kiedyś w Ponderosie nie było zarządcy… A Hop-Sing nigdy nie siadał do stołu.

India zaczerwieniła się gwałtownie. Zapadła cisza.

- Zgadzam się Lauro, wiele się zmieniło. – przyznał Ben, uciszając ruchem ręki Candy’ego. – Ale dzięki tym zmianom przy stole w Ponderosie zasiadają dwie piękne damy. Zawsze twierdziłaś, że w Ponderosie brak jest kobiecej ręki.

India zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Candy dalej wyglądał na wzburzonego.

- Sprawdzę, czy Yumi nie potrzebuje pomocy. – wykrztusiła z siebie India, pomagając córce zsiąść z krzesła.

************************

Candy wyszedł na ganek i naciągnął kapelusz na oczy. Griff wyszedł za nim, uparcie milcząc. Zamknął za sobą cicho drzwi.

- Są straszne. – skwitował. – Zauważyłeś, że ta starsza nigdy nikomu nie patrzy w oczy?
- Nie przypatrywałem się, ale może i tak. To co, Jon już wytrzeźwiał, czy trzeba mu w tym pomóc? – Candy rześko powrócił do rzeczywistości.
- Trzeba sprawdzić, na razie chrapał. Zaczekasz na mnie chwilę?
- Pewnie. Jak będziesz brał ciastka to uważaj, żebyś nie dostał po rękach.
- Mydłem… - mruknął pod nosem.

Obszedł dom i zapukał w okno kuchni. India rozmawiała z Yumi, ale usłyszała pukanie i podeszła. Otworzyła skrzydło i wyjrzała.

- Coś się stało?
- W zasadzie nie… - wziął głęboki oddech. – rzadko przepraszam, nie mam wprawy i…
- Za co?
- Przepraszam, że tak na Ciebie wczoraj warczałem.

Spojrzała na niego, wychyliła się nieco i dała mu pstryczka w nos.

- Muszę Cię w końcu lepiej wychować.

Ewelina

zorina13

Laurze jak zawsze brakuje taktu.
Cudowne opisy.

Camila

Laura jak zwykle drętwa. Wszystko jej przeszkadza. Zrobiła się z niej wiele paniusia.
Ona chyba już obmyśla jakiś plan

Aga

Gość

Ewelina

ADA

Ewelina

Hop Sing nie siadał do stołu, bo miał robotę w kuchni. Przygotowywał posiłki, podawał, zmywał ... do tego gotował również dla pracownków rancza i chyba sprzątał ... Podejrzewam, że żaden z Cartwrightów nie wzbraniałby się przed spozyciem posiłku przy jednym stole z Hop Singiem ... niestety ... technicznie to było niemożliwe. W końcu ich dom, to nie pałac Księcia Pana Very Happy

Ja sobie jeszcze przypominam dawnego zarządcę Cartwrightów, tego z którego synem przyjaźnił się Adam. Syn zszedł na złą drogę a zarządca był już stary i stracił wzrok ... To zdaje się odcinek The Fugitive.
Candy był i zarządcą i domownikiem. Miał więc inne prawa. Tamci zarządcy byli tylko pracownikami i posiłki jedli z kowbojami. Choć zdaje się mieszkali osobno. Nie w ich baraku.

Mada

Gość

Przecież nie mówię, że Adam czy Ben zabroniliby Hop-Singowi usiąść z nimi przy stole. Tylko z boku to mogło inaczej wyglądać.
Istotne jest to, że Candy był i zarządcą i domownikiem. Żaden poprzedni pracownik nie był na takim stopniu zażyłości z rodziną... Takie relacje mogą być trochę zaskakujące dla kogoś z zewnątrz.

Mada Peggy pojawi się w opowiadaniu, ale kluczowej roli tam odgrywać nie będzie.

Ewelina

Jak dla mnie jest OK, to Laura marudzi Very Happy

Gość

ADA, Mada bardzo dziękuję za wnikliwe i miłe komentarze Very Happy

Kolejny fragment może jeszcze uda się napisać dzisiaj. Ale raczej na noc Smile

Mada

Zapowiada się twórcza niedziela. Smile