www.bonanza.pl

Aga

Jak tak piszesz, że "musi" się pokazać Maurice to mi się jakoś słabo zrobiło. Surprised

Senszen ale nastrój mamy dobry? Nikogo nie posyłamy do piachu? Surprised

Gość

nastrój dobry Very Happy

Wszyscy zdrowi Very Happy

Aga

Zadałam jeszcze jedno pytanko Rolling Eyes

Gość

no, odpowiedziałam Very Happy

Na razie wszyscy są zdrowi Twisted Evil

Aga

Ale napisałaś "na razie" to znaczy, że Rolling Eyes

coś

się zadzieje? Rolling Eyes

Gość

Coś się zadzieje choć przyznam, że sama nie jestem jeszcze pewna co. Jestem jeszcze w trakcie wymyślania. Ja w zasadzie planuje z fragmentu na fragment więc moje plany są bardzo płynne

Gość

Tu był fragment. Wkleiłam go za szybko i po długim namyśle uznałam, ze jednak wymaga on poprawienia Smile

ADA

Senszen ale zmyłka. Właśnie usiadłam sobie z filiżanką kawy, żeby zajrzeć na forum ... a odcinek znikł

Gość

Przepraszam Embarassed

ale... postaram się go poprawić, żeby był bardziej zjadliwy dla czytelnika

ADA

Poczekam ... cierpliwie poczekam

Gość

Fragment uległ pewnej delikatnej zmianie... ale chyba wam się to spodoba Very Happy

Miłego czytania Smile

***

Doktor Harper siedział w swoim gabinecie i bawił się ołówkiem. Słońce powoli zachodziło, w pokoju panował półmrok. Na stole, za nim, leżały dziesiątki małych szkiełek i dwie otwarte książki.

Jak do tej pory, optymistycznie zaraportował, ze drzazgi nie są sosnowe – ale przyznawał, ze pewności w tym względzie nie ma. Próbował różnych testów, nieco przypadkowych. Traktował odłamki drewna pozyskane z tartaku różnymi kwasami i zasadami, w różnym stężeniu. Próbował opisać ich strukturę, kolor. Zapach.
To właśnie zapach nie dawał mu spokoju.
Jak do tej pory miał wrażenie, że drzazgi zachowują się inaczej niż wszystkie inne drewna. Czy w takim razie mógł powiedzieć, ze nie jest to drewno jesionowe, sosnowe czy jodłowe?

A może się mylił?

Westchnął raz jeszcze, zamknął oczy i zwinął się na leżance.
Znów pomyślał o swojej byłej narzeczonej. O tym, jak odurzony namiętnością całował jej dłonie, jej delikatne, pachnące nadgarstki. Jak kiedyś , rozbawiona, zostawiła mu swoją rękawiczkę.
Usiadł gwałtownie. Z bijącym sercem zszedł z leżanki i podszedł do szafki. W małym pudełku, leżała tam biała rękawiczka zdobiona czarnym haftem. Wziął ją do ręki i powąchał – kiedy zamknął oczy poczuł bijącą od rękawiczki woń. Woń cedrowego pudełka, w którym ją przechowywał.

Naughty pewnego dnia, kiedy już wracała do zdrowia pokazywała mu gitarę ojca. Jak tłumaczyła, gitary cedrowe posiadają zazwyczaj ciemniejsze brzmienie, mniej na nich słychać niedoskonałości dźwięku, jej właściwości brzmieniowe nie ulegają zmianie.
Miał gitarę w ręku. Pachniała intensywnie, bo Naughty i Pernell natarli ja olejkiem cedrowym.

Harper patrzył roziskrzonym wzrokiem to na rękawiczkę, to na pudełko. W końcu, rzucił pudełko na ziemię, rozbijając je. Rękawiczkę niedbale odrzucił do szuflady. Zebrał kilka długich drzazg z pudełka i odwrócił się do swojego stołu roboczego.

***

Na nieboskłonie rozciągały się różowe obłoki, perłowym blaskiem podkreślające blady błękit nieba. Mimo wczesnej pory powoli narastał upał, ale na razie czuć było jeszcze orzeźwiającą wilgoć deszczu padającego w nocy.
Adam Cartwright zsiadł lekko z konia i przeciągnął ręką po aksamitnej sierści zwierzęcia. Łzawe, orzechowe oczy patrzyły na niego spokojnie i ze zrozumieniem. Tak jakby jego wierzchowiec znał go… jak łysego konia.

Adam uśmiechnął się lekko, nieznacznie unosząc brwi. W oczach rozbłysły mu iskry. Mężczyzna poprawił kapelusz i schylił się, by zawiązać raz jeszcze cienki rzemyk podtrzymujący kaburę.

Wyprostował się, poprawił mankiety koszuli – i wszedł do budynku, w którym urzędował tymczasowo Charles Forger. W budynku panował spokój, większość drzwi była zamknięta. Adam z niesmakiem spojrzał na szare kłaczki kurzu tańczące radośnie po drewnianej, wytartej podłodze.

- Pan Adam Cartwright – usłyszał za sobą radosny, rześki głos. – Nie spodziewałem się pana w tych… skromnych i nieco zakurzonych progach – dokończył Forger spoglądając uważnie na podłogę pod stopami Adama.
- Witam… jak sądzę nie ma pan wielu petentów tutaj? – Adam kiwnął lekko głową.
- Nie jestem przekonany, czy gdyby więcej osób tutaj przychodziło to porządek by był większy – zaryzykował stwierdzenie Forger obserwując uważnie gościa.
- Może i nie… ale bałagan by był inny – zauważył spokojnie Adam, patrząc Forgerowi prosto w oczy.
- Nie śmiem polemizować z tym stwierdzeniem. Jak pańska córeczka? Mam nadzieję, ze…
- Jest zdrowa – przerwał mu Adam.

Forger zmieszał się lekko i zamilkł na moment.

- Czy mogę w takim razie, do tej rozmowy, którą ma pan zamiar ze mną przeprowadzić… zaproponować kawę? Zapraszam do mojego gabinetu – Forger uchylił drzwi za sobą i poprosił Adama do środka
- Kawy nie odmówię… choć mam nadzieję, ze jest przygotowywana w nieco lepszych warunkach – Adam usiadł ostrożnie na krześle.

Forger spojrzał na gościa i uśmiechnął się szeroko.

- Woda jest czysta, zapewniam… zresztą na temat pomp miejskich i czystości wody wie pan więcej niż ja… cukier jest kupiony wczoraj w sklepie Gordonów, podobnie jak kawa… prawdziwa, nie ta z żołędzi… Co jeszcze? – zastanowił się rozbawiony Forger, patrząc na siedzącego z bardzo niewinną miną Adama. – Ach tak… mam jeszcze śmietankę… myślę, że pani Quintal przypilnowała, by do tej pory nie wpadły do niej pająki… a pani Blaze raczej nie zatruła mi placka z jeżynami. Czy o czymś zapomniałem?

Adam, dalej z tajemniczym uśmiechem na twarzy, pokręcił głową.

- Panie Cartwright… - Forger skrzywił się – nie udawajmy…. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Czemu zawdzięczam pańska wizytę i to zainteresowanie czystością kubków… Są czyste, zapewniam… zresztą nie uwierzę, że jako ranczer, współwłaściciel największego rancza w Nevadzie zawsze pan pije z nieskazitelnie czystej porcelany.
- Nie musi pan w to wierzyć – uprzejmie przytaknął Adam.
- Chyba na spędach pijał pan z czegoś innego niż porcelana, prawda? – Forger zapytał niepewnie. Adam tylko uśmiechnął się tajemniczo.
- Więc… Dlaczego ma przyjemność rozmowy z panem, panie Cartwright? – Forger zadał pytanie raz jeszcze. Zmrużył oczy i wbił wzrok w czarną postać swobodnie siedzącą na obłażącym od farby krześle.
- Nie powodzi się panu najlepiej – skonstatował spokojnie Adam, rozglądając się po gabinecie. – Rzadko tutaj kto przychodzi… Żadnych klientów, ranczerów chcących sprzedać ziemię?
- Jeden z moich potencjalnych klientów siedzi na tym krześle. – Forger usiadł po drugiej stronie biurka i splótł przed sobą ręce.
- A pozostali? – Adam płynnym ruchem obrócił się i usiadł w takiej samej pozycji jak Forger.
- Pańscy bracia, jak do tej pory… nie zawitali tutaj. Nie mam za bardzo kogo podejmować kawą ale z brudnych naczyń pić nie lubię.

Adamowi drgnęły usta.

- Ledwie… trzech klientów? Kiepskie to podstawy dla przedsiębiorstwa, panie Forger.
- Jestem jedynie przedstawicielem, nie do mnie należy kwestionowanie decyzji.
- Czyżby? – Adam uniósł powątpiewająco brew. – A metody, jakimi pan próbuje nakłonić nas do wzięcia udziału w tym… interesie… również nie są od pana zależne?

Forger odchylił się i spojrzał spokojnie na Adama.

- Jakie metody?

Adam uśmiechnął się kpiąco.

- Chyba pan wie co robi, prawda?
- Ja wiem, Panie Cartwright… i proszę się rozejrzeć… spojrzeć na zdjęcia mojej rodziny na biurku…

Adam podniósł brwi zaskoczony. Na obdrapanym biurku stal jedynie kałamarz i suszka. Leżały dwa pióra i kilka luźnych kartek.

- Nie mam żony panie Cartwright. Nie mam dzieci. Nie ma braci czy sióstr. Jestem sam. – Forger wstał i postawił dzbanek z wodą na piecu. – I mam pieniądze. Dla mnie jednego… wystarczy, nie muszę się posuwać do czegoś… - przerwał na moment, szukając odpowiedniego słowa.
- Co pan wiesz o porwaniu mojej córki? – Adam wstał i oparł rękę o rękojeść kolta.
- Nic. – Forger stanął naprzeciw Adama i rozłożył ręce. – Gdybym coś wiedział… gdybym był winny… czy stałbym tutaj bez broni?
- A czajnik? – Adam spytał grobowo.

Forger prychnął i odstawił ledwo ciepły czajnik na blat biurka, bliżej Adama.

- Czajnika już nie mam. Broni przy sobie też nie mam. Nic nie wiem o porwaniu pańskiej córki.
- Dlaczego chcesz pan wykupić moja ziemię? – Adam spytał prosto z mostu.
Forger westchnął i wyciągnął klucz z kieszeni. Podszedł do biurka i wyciągnął z szuflady mapę. Rozłożył ja na blacie.
- Nie chodzi nawet o srebro… ale o żelazo. – wyjaśnił niechętnie. Podejrzewamy, że na terenie Ponderosy mogą być złoża tego surowca.

Adam pochylił się na mapą, jednocześnie stawiając czajnik na podłodze.

- Nie mieliście pewności, czy żelazo rzeczywiście jest… stąd te wybuchy. – powiedział powoli, omiatając wzrokiem mapę.
- Ja miałem jedynie odkupić ziemię, sprawdzaniem podejrzeń mieli się zająć inni ludzie… i dopiero wtedy, kiedy ziemia znajdzie się w rękach… innych niż wasze. – zakończył kulawo. – Żadnych wybuchów… nie...
- To może jednak ktoś inny… pośpieszył się z ekspertyzą? – niewinnie zapytał Adam, tłumiąc złość. – Narażając nas na straty… I narażając nasze zdrowie?

Forger milczał. Zbladł mocno, zacisnął usta, oczy mu płonęły.

- Proszę mi powiedzieć… - przemówił spokojnym jednak głosem. – Gdzie były te wybuchy. I jakie straty państwo ponieśliście.
- I co pan zrobi z tą wiedzą? – Adam uśmiechał się kpiąco, opierając się łokciami o stół.

Forger uśmiechnął się szeroko, lekko upiornie. Był już spokojny, choć pozornie.

- Ja wiem kto mi wydawał rozkazy i wiem, jakie to rozkazy były.

Adam wyprostował się i spojrzał zdziwiony.

- Jestem wojskowym, panie Cartwright. – Forger wyprostował się dumnie. – Byłym co prawda… ale wojskowym. I nie lubię być pionkiem w nieznanej mi, nieudolnej grze.

Mada

Gość

Mada, bardzo dziękuje za komentarz i miłe słowa Smile