www.bonanza.pl

Gość

Fragment jest z dedykacją dla Neth P. Mam nadzieję, że się spodoba Smile

***************************************************************************

Ostatnie promienie słońca ozłacały strzelistą białą wieżę. Spływały łagodnie po jej murach, przygotowując ją na najbliższe godziny nocy.
Czerwona wieża otoczona bujnym lasem spowita była atmosferą tajemnicy i niepokoju. Resztki mury oplecione zostały gęstymi pnączami i zazdrośnie chroniły wejścia.

Między tymi dwiema wieżami rozpościerała się puszcza. Mrok powoli otaczał każde drzewo i opadał na każdą dróżkę.

W puszczy, przy jasno świecącej niebieskiej latarence spała, zwinięta w kłębek Neth P. Jej czerwony kapturek okrywał twarz i ramiona. Na jej ustach błąkał się radosny uśmiech, jakby spoczywała pod baldachimem złotych liści srebrnych drzew, w bezpiecznym Lothlorien. Muzyka elfów opowiadała jej opowieści, a zapach sosen zastąpiony został przez słodki a orzeźwiający zapach athelasu.

Spała spokojnie i słodko, nieświadoma czającej się w pobliżu grozy.

Światło małej latarenki, do tej pory jaśniejące łagodnie, ale mocno, zaczęło niespokojnie mrugać, jakby wyczuwało zbliżające się niebezpieczeństwo.

****

Adam Cartwright, nieszczególnie lubił tajemnice i zagadki. Wierząc w siłę umysłu starał się racjonalnie wytłumaczyć swoją małą przygodę. Mimo starań, nie znalazł żadnego powiązania z fazami księżyca, ustawieniem gwiazd czy prawami astronomii.

Poirytowany stwierdził, że nie tylko nie może znaleźć żadnego wytłumaczenia, to i żółta ścieżka tajemniczo zniknęła. Ziemia w Ponderosie miał znajomy, czerwonawy kolor, niezależnie od miejsca.

****

Mada, Ewelina, Aga i Zorina siedziały w leśnej chatce i wpatrywały się w zaczarowane lustro. Jakkolwiek zaczarowane, było dość mało użyteczne, wskazywało tylko jedno miejsce – rozwidlenie, na które musi trafić Adam. Siedziały cierpliwie, czekając, aż nadejdzie właściwy moment i Adam Cartwright wkroczy znowu na żółtą ścieżkę.

****
W kilka dni później czarnowłosy mężczyzna jechał niespiesznie, zatopiony w lekturze niewielkiego, oprawionego w płótno tomiku. Co jakiś czas podnosił głowę i niewidzącym wzrokiem spoglądał w dal.

Nie zauważył więc, że Sport zboczył nieco z trasy i wkroczył na żółtą, piaskową ścieżkę.

****
- No nie! – Wykrzyknęła Ewelina.
- Pojechał na wprost... Niech to... – Jęknęła Zorina.
- Aga, wygrałaś. – Lakonicznie zauważyła Mada, pogryzając pozostałości piernikowej chatki.
- W końcu musi pojechać na prawo. – Zauważyła Ewelina. – A tak mamy chyba więcej zabawy.
- Chyba... – Wyraziła swoje zwątpienie Zorina.
- Czemu to lustro nie pokazuje więcej? – Z żalem spytała Aga. Chciałam jeszcze popatrzeć jak Adam jedzie i czyta książkę... Majestatycznie... – Zauważyła po chwili, z szerokim uśmiechem.
- Za wiele to byś nie zobaczyła. Te zawirowania z czasem... Niedługo zacznie się robić ciemno. U Eweliny był wczesnym wieczorem, teraz, kiedy wjechał do lasu, czas znowu ruszył... – Przypomniała Mada.

****

Camila

Ciekawe, ale co dalej?

Aga

" Lakonicznie zauważyła Mada, pogryzając pozostałości piernikowej chatki."

nie wiedziałam, że taki z Ciebie łasuch...co na to Ewelina Shocked

wpierniczyłaś jej piernikową chatkę Shocked

Gość

Takie już było przeznaczenie piernikowej chatki...

zorina13

Znowu spotykamy Adama ,czy on nas spotyka i nie może się od nas uwolnić ?

Neth P

"Spała słodko nieświadoma czającej się w pobliżu grozy" Shocked

och... zamarłam. Może nadjedzie Adam i coś się wyjaśni... Rolling Eyes

Mada

W pogaduchach wspomniałaś, że pisałaś ten fragment trzy dni. Dobrze pamiętam? Moim zdaniem, jest znakomity - zwłaszcza początek taki nieziemsko bajkowy. Smile

Aga

nie skąd

ale...to cała chatka na Boga, i ...co na to Ewelina Shocked

Gość

Mada, nie pisałam tego fragmentu przez trzy dni Embarassed

Napisanie całości poprzedniego opowiadania zajęło mi tyle czasu Smile

Początek miał nieco przypominać atmosferą Władcę Pierścieni/Hobbita więc się trochę bardziej postarałam. Ciesze się, że się podoba Smile

Aga, chatkę jadłyście wszystkie, łącznie z Eweliną. I tylko jadalne części. Zakładam, że chatka, chociaż z piernika, jadalne co najwyżej 5% całości Wink

Mada

My tam byłyśmy cztery. Mniemam, że wszystkie miałyśmy równy udział w dziele zniszczenia. Confused

Gość

Bez wątpienia Smile

Wszystkie po równo Smile

Neth P

Nic dla mnie nie zostawiły, łasuchy wstrętne Evil or Very Mad

Neth P

Na marginesie Senszen - fragment bombowy, bardzo mi się podobał Laughing

Ewelina

Czyli zostałam bezdomną lokatorką byłej piernikowej chatki ... Very Happy

Dobre ... jakieś nowe miejsce sobie pewnie znajdę, byle z dobrym widokiem na Adasia Very Happy

Fajne opowiadanie, poetyczno - fantastyczne ... Co dalej?

Gość

Wprawdzie nie wierzę, żeby moja proza była aż tak sugestywna, uprzedzam jednak, że w poniższym fragmencie jest opis pająka. Rolling Eyes

Tradycyjnie, życzę miłego czytania Smile

„Całą trwożną mocą wzroku wpatrywałem się w głąb mroku,
Jakbym stanął nad otchłanią nie widzianą w ludzkich snach;
Ale ciemność trwała niema, świadcząc, że za drzwiami nie ma
Żywej duszy; tylko trzema sylabami poprzez gmach
Szept Lenora! niósł się z moich ust i echem poprzez gmach
Wracał, drżąc w okiennych szkłach.”

Adam wyszeptał cicho, starannie akcentując każde słowo. Nagle, obok jego głowy przeleciało nieznane stworzenie, budząc Adam z lekkiego transu.
Zdumiony rozejrzał się dookoła, widząc jedynie ciemny, gęsty las dębowy. Zaskoczony zatrzymał Sporta. Poczuł nieledwie, ze włosy stają mu dęba. Przecież w okolicy Ponderosy nie rosną żadne drzewa liściaste… Nawet pojedyncze, co tu mówić o puszczy! W mroku ledwo rozróżniał kształty, niewyraźnie widział lekko jarzącą się żółtą ścieżkę.
Adam lekko przegryzł policzek. Żółta ścieżka. Ten jego sen… Już myślał, że się nie powtórzy.
Nagle, w otaczającej ciszy Adam usłyszał krakanie kruka.

„I z łopotem skrzydeł, z czarnych piór furkotem
Wdarł się przez nie szumnym lotem kruk, ptak święty w dawnych dniach.(…)
Siadł, a mnie ogarnął strach”

Kruk przekrzywiał głowę, wpatrując się w szeroko otwarte, przerażone oczy Adama.

****

Camilla, w jasnobłękitnej, muślinowej sukience siedziała, trzymając w ręce zapakowane wrzeciono.

PRZED UŻYCIEM ZAPOZNAĆ SIĘ Z OPINIĄ PROFESJONALNEGO IZLUZJONISTY, LEKARZA I FARMACEUTY.
PRZED UŻYCIEM ZAPOZNAĆ SIĘ Z OPINIĄ OSOBY ROZSĄDNEJ.
PRODUKT NIEBEZPIECZNY, UŻYCIE SKUTKUJE SNEM STULETNIM.
DATA PRZYDATNOŚCI DO UŻYCIA, 31.01.1900. POD ŻADNYM POZOREM NIE UŻYWAĆ PO TERMINIE WAŻNOŚCI.
PRODUKT EKSPERYMENTALNY, NIE TESTOWANY NA NIKIM.
NIE WIEMY JAKIE MA SKUTKI UBOCZNE.

Życzymy miłego użytkowania naszych produktów.

Camilla siedziała z niewyraźna miną i popijała kawę. Jaka data jest tutaj obowiązująca? A jeżeli wrzeciono jest przeterminowane?

****

Adam Cartwright jechał powoli, na łęku jego siodła siedział milczący Kruk. Do Adam powoli dochodził całokształt sytuacji. Czoło miał pochmurne. Ostanie sny jakie miał… Może to zapowiedź choroby? Ciężkiego przeziębienia? Najlepiej by było, gdyby wrócił teraz szybko do domu, wypił zrobiony przez Hop-Singa rosół, i położył się do łóżka.

Przez gęstwinę drzew przebijał się delikatny promyk. Adam przyśpieszył wjechał na ciemną polankę.
Na mchu spała młoda dziewczyna, twarz miała ukryta pod czerwonym kapturkiem. Obok, przy jej lewej ręce stała mała niebieska latarenka, migocząca nieśmiało. Adam stał przez chwilę, nie wiedząc co ma zrobić.

****

Neth P obudził huk wystrzału z winchestera. Pierwsze co zobaczyła, to wpatrzone z w nią piwne oczy, ciemne włosy nad wysokim czołem. Oczarowana, wpatrywała się z uśmiechem w twarz mężczyzny.
- Dobrze się czujesz? – Zapytał, podając jej rękę.
- Tak… – Odpowiedziała niepewnie, starając się wstać, opierając się o podane jej ramię.
- Co się stało, dlaczego strzelałeś? – Nagle oprzytomniała.

Na twarzy Adama pojawił się wyraz konsternacji. Jak ma wytłumaczyć tej miłej, młodej dziewczynie, że zobaczył wielkiego ohydnego pająka skradającego się w jej kierunku? Że jego odnóża przebierały nieśpiesznie acz obrzydliwie, kiedy zbliżał się do niej, śpiącej. Ze jego blade oczy, wpatrywały się w nią pożądliwie. Przecież na pewno wpadnie w panikę jak o tym usłyszy…
- Zobaczyłem coś… – Zaczął ostrożnie, obserwując jej reakcję. – Nie jestem pewien, co to było…
- I strzeliłeś po omacku? – Neth P wykrzyknęła, rozglądając się uważnie dookoła. – A jeżeli zraniłeś jakiegoś jelonka? Albo króliczka? – Patrzyła teraz na Adama z oburzeniem wypisanym na twarzy.

Adam oniemiał. On ja uratował przed obrzydliwym pająkiem, a ona tu mu wypomina strzały? Do królika?
- Posłuchaj… To był olbrzymi - Przerwał w tym momencie, chcąc zaczerpnąć powietrza.

Neth P patrzyła wyczekująco, podnosząc wysoko brwi.
- Pająk. – Zakończył Adam, uważnie obserwując Neth P.
- To na pewno Ungolianta! Zbliżała się do światła, prawda? – Wykrzyknęła Neth P, podekscytowana, podnosząc na wysokość wzroku latarenkę.
- To nieistotne, zabieram cię ze sobą. Wsiadaj na konia. – Adam rozkazał jej słabym głosem. Miał przedziwne wrażenie, że go nie posłucha.

fragmenty wiersza "Kruk" E.A. Poe w przekładzie S. Barańczaka