www.bonanza.pl

Gość

TRZY LATA PÓŹNIEJ

- Wyobraźcie sobie, że cały świat złożony jest z delikatnej pajęczyny wzajemnych oddziaływań, zanurzeni jesteśmy w plazmie fluidów, magnetycznych drobin. Wszystkie nasze poczynania są w rzeczywistości jedynie odbiciem, refleksem naszego odczuwania olbrzymiej energii emitujący z wnętrza ziemi. Jądro ziemi, to wielkie źródło magnetyzmu – a magnetyzm działa na nas wszystkich. Bo wszyscy mamy w sobie drobiny metalów…

Starszy mężczyzna, pochylony już nieco, z posiwiałymi włosami pochylił się w kierunku dwóch dziewczynek, słuchających go z wielką uwagą. Uśmiechnął się do ich jasnych, szeroko otwartych, zdumionych twarzy. Czarne, sprytne oczy Maurice’a złagodniały.

Pięcioletnia Agnes wlepiała w niego swe błękitne niczym wiosenne niebo oczęta, uśmiechając się z pełną ufnością. Aintonette, w brunatnych, powaznych oczach miała kpiące chochliki, jakby już teraz wiedziała, komu może wierzyć. Zerkała co pewien czas w kierunku trzyletniego Clay’a, synka Joe, niezdrowo zainteresowanego poręczą krzesła.

Marie i Alice siedziały spokojnie, zajęte pikowaniem kołdry. Co pewien czas zerkały w kierunku swoich drobiazgów, by za chwilę spokojnie pochylić się nad materiałem.

************

Młoda dziewczyna o długich, kręconych włosach nieśmiało wyglądała przez okno dyliżansu. Virginia City. Małe miasteczko, w którym na pewno będzie miała czas na nudę. Zebrała do rak kilka paczek i usiłowała wysiąść. Stopnie dyliżansu pokonała względnie łatwo. Poprawiła swój bagaż i wykonała kilka śmiałych kroków, potykając się o wystającą deskę.

Zatoczyła się, wpadła na coś względnie twardego, wypuściła wszystko co miała w rękach, obróciła się jak fryga – i wtedy zobaczyła, co tez najlepszego zrobiła.

- Przepraszam! – jęknęła, chowając twarz w dłoniach. – Najmocniej przepraszam.

Mężczyzna, którego potraciła wpadł do koryta pełnego wody. Minę miał więcej niż zaskoczoną, potrząsał głową i wyglądała na nieco zdezorientowanego.

- Nie wiem jak mam przepraszać, zaraz panu pomogę – mówiła lekko chaotycznie, starając się pozbierać porzucone paczki.

Mężczyzna w tym czasie odgarnął mokre włosy z twarzy, podźwignął się ciężko i w końcu wyszedł z topieli.

- Naprawdę, nie wiem, jak to się stało. – paplała dalej. – Potknęłam się chyba o deskę, straciłam równowagę, jestem tu nowa, jeszcze nikogo nie znam. – zerknęła na niego, niepewna, czy zaraz nie zostanie zrównana z ziemią i doprowadzona do pionu.

Ale mężczyzna nie wyglądał na szczególnie zdenerwowanego – nawet się uśmiechał. Wyciągnął kapelusz, otrzepał go z nadmiaru wody i wytarł twarz suchym skrawkiem rękawa czerwonej koszuli.

- Musisz bardziej uważać – zauważył. Pochylił się i podniósł jej niebieska parasolkę. Miał miły uśmiech.
- Jak mówiłam, nie znam tu nikogo, jestem nowa nauczycielką, nie wiem nawet jak dotrzeć do mojego domku – a podobno gdzieś jest, nie wiem nawet do kogo się zwrócić, żeby poznać jakieś miejscowe ploteczki. – mówiła szybko, zerkając co pewien czas na zmokłego kowboja.
- Bardzo chętnie jakoś bym zrekompensowała to niefortunne spotkanie. – wyprostowała się w końcu i spojrzała na jego twarz. I momentalnie zrobiło się jej bardzo głupio. Zaczęła szarpać wolną ręką swoje miodowe loki.

Już się nie uśmiechał, miał w minę raczej poważną, nieco chmurną. Niebieskie oczy mu trochę pociemniały. Jakby zrobiła mu przykrość.
Zaczerwieniła się, była przekonana, że czerwone ma nawet czoło. Podał jej parasolkę i w nieco wymuszony sposób uśmiechnął się.

- Proszę udać się do sklepu państwa Gordonów, na pewno chętnie pani pomogą. I radzę, trzymaj się dziewczyno z dala od miejscowych plotek i jak najdalej od niektórych osób. Jak pani Blaze.

Ostatnie słowa wypowiedział z niechęcią, która w dziwny sposób do niego nie pasowała.

- Dziękuję. – wyjąkała. – Mam na imię Annie, Annie Gordon…

Kowboj uchylił wilgotnego kapelusza.

- Canaday. Mam nadzieję, że następnym razem, kiedy się spotkamy, nie będę już ociekał wodą.

Dziewczyna stała jeszcze chwilę, oddychając głęboko, zebrała wszystkie swoje bagaże i udałą się w kierunku wskazanym przez pana Canaday’a. Którego chyba właśnie obraziła.

Weszła do sklepu, miła, krągła kobieta o różowych policzkach odwróciła się do niej z uśmiechem.

- W czym mogę służyć? Panienka jest chyba nowa w mieście?
- Nazywam się Annie Gordon, mam być nową nauczycielką…

Kobieta radośnie klasnęła w ręce.

- Czekaliśmy na ciebie, chodź biedactwo, na pewno jesteś zmęczona po podróży. Mam nadzieję, że minęła ci w miarę miło?
- Tak, podróż minęła mi bez problemów. – Annie zarumieniła się mocno. – Ale chyba już zraziłam do siebie pierwsza osobę…

Pani Gordon spojrzała na nią pytająco.

- Wysiadając z dorożki potknęłam się i wpadłam na jednego dżentelmena… I wtrąciłam go przypadkiem do koryta… A potem chyba go obraziłam, choć przyznam, że nie wiem co gorszego mogłam zrobić… - wyrzuciła z siebie to szybko.
- Zależy na kogo wpadłaś… Bo nie uwierzę, że obraził się, kiedy się do niego uśmiechnęłaś. – zaśmiała się.
- Przedstawił się jako pan Canaday. Jak źle jest? – zapytała, splatając dłonie.

Pani Gordon roześmiała się szczerze.

- Candy jest bardzo sympatyczny, nie masz czego obawiać.
- A kim jest pani Blaze, że mnie przed nią ostrzegał? I to z taką dziwną miną?

Pani Gordon lekko się zmieszała.

- A więc o to chodzi… To dłuższa historia. Powiedzmy, że nie przepadają za sobą… - zakaszlała ze zdenerwowaniem. – Obwinia panią Blaze o poważny wypadek swojej żony…Zresztą pracowała przez pewien czas jako nauczycielka.

Annie patrzyła lekko zszokowana.

- Co jej się stało? Żyje?
- Spokojnie, dziewczyno. Żyje, ma się dobrze. – Pani Gordon poklepała ją po policzku. – Tylko długo jeszcze po tym chorowała… Teraz wszystko jest już w porządku, ale Candy miał kilka nerwowych tygodni. A pani Blaze lepiej w drogę nie wchodzić… - pokiwała głową.
- Chyba wiele się muszę dowiedzieć o mieszkańcach? – zauważyła Annie.
- Umyj się po podróży, zjesz z nami podwieczorek, opowiem ci co ciekawsze opowieści. – zaproponowała życzliwie Jane Gordon.

**********

Candy jechał powoli, wygrzewając się w promieniach lipcowego słońca. Ubranie zdążyło już na nim wyschnąć. Wciągnął z błogością zapach sosnowego lasu, rozgrzanej żywicy, rozpalonej trawy. Wilgotny powiew znad jeziora Washoe przynosił zapach słodkiej wody i lekki zapach mułu.

Okna były otwarte, powiewały w nich białe firanki. Rozsiodłał konia, zarzucił na ramię pas skórzany i wszedł do domu.

India była w kuchni, ubrana w jasną sukienkę. Śmiała się jak młoda dziewczyna. Zmywała właśnie naczynia, co pewien czas obracając się i dmuchając pianą w kierunku małej July, zaabsorbowanej kolorowymi kulkami fruwającymi w powietrzu, wysoko nad nią.
Słońce wpadało przez wysokie okno, powiewy wiatru wydymały zielonkawą zasłonkę i rozwiewając luźno spleciony bladozłoty warkocz.

KONIEC

zorina13

Ciepłe ,rodzinne zakończenie.

Camila

A spotkanie nauczycielki z Candym niezłe
Jaka milutka końcówka.

Aga

Gość

myślałam, że będziesz miała co poczytać w tramwaju Smile

Koniec miał być inny, ale wstrzymałam się z dalszym tarmoszeniem Rolling Eyes

Pominęłam tez scenę łuskania groszku, która za mną chodziła przez pół opowiadania Very Happy

Oraz kilka innych... Ale jak napisałaś, wszystko się musi skończyć Smile

Aga

O łuskaniu groszku w Twoim wykonaniu mogę poczytać....nie myślałaś żeby załozyć cykl tematyczny np....Wykonywanie prozaicznych czynności w niezwykły sposób... Rolling Eyes

i tam będziesz kunsztownie opisywać przyziemne czynności w niebanalnym stylu.... Very Happy

Gość

a wiesz, że myślałam Smile

Stąd jest w tym opowiadaniu opis składania prześcieradła. Ale bardziej mi to chodziło po głowie jako pomysł na zadanie miesięczne Smile

Aga

Co tam jedno zadanie i poleci....taki cykl będzie trwał i trwał i ..... Very Happy

Mada

Senszen, zaskoczyłaś mnie. Na początku tym przeskokiem w czasie, na końcu słowem – KONIEC. Shocked

ADA

Senszen, taki mi żal, że to już koniec Twojego pięknego, urokliwego i zaczarowanego opowiadania. O zwykłych rzeczach napisałaś tak jakby były magią, jakby powstały z księżycowego pyłu. Czytanie Twojego opowiadania to była prawdziwa przyjemność. Very Happy

Wszystko tak pięknie się kończy. Mesmerysta chyba sporządniał, szczęście rodzinne kwitnie. Zainteresował mnie synek Małego Joe "niezdrowo zainteresowany poręczą krzesła" - to pewnie po tatusiu.

Bardzo miła scena z Candym w korytku i nową nauczycielką Very Happy

, choć gdy przeczytałam początek tej sceny to trochę zaniepokoiłam się o Indię

No i na koniec najlepsze - India i Candy mają córeczkę, a już myślałam, że nie dasz im dzieciaczka.

"Słońce wpadało przez wysokie okno, powiewy wiatru wydymały zielonkawą zasłonkę i rozwiewając luźno spleciony bladozłoty warkocz. "

Spodobało mi się to ostatnie zdanie opowiadania. Takie zwykłe, a zarazem niezwykłe Very Happy

Z niecierpliwością czekam na Twoje kolejne zaczarowane opowiadanie Very Happy

Gość

dyliżans... Embarassed

Już poprawiam Smile

Bardzo dziękuję za wszystkie, tak miłe komentarze Smile

Cieszę się, że opowiadanie się wam spodobało, mimo dodatkowego wydłużenia - bo trochę się obawiałam, że to nie będzie dobry pomysł Rolling Eyes

Mada

Dorożka nawet pasuje do tego zaczarowanego opowiadania. Wszak Gałczyński już o tym pisał. Smile

Ewelina

Opowiadanie fajne, niezależnie od pojazdu jakim się panna Gordon poruszała Very Happy

Dzieci wyjątkowo podobne do tatusiów. Jesli będą rozwijały się pod wpływem mesmerysty i od wczesnych lat sluchały jego kwiecistej mowy, to przewiduję, że będą wymowniejsze niż tatusiowie Very Happy

To może byc bardzo interesujące. Martwi mnie, ze pani Blaze nadal straszy w Wirginia City ... Ludzie zwykle po takim pokazowym obtaczaniu wyjeżdżali z miasta ... Mam nadzieję, ze ją to spotkało ... nie wspominasz o karze jaką poniosła ... ale zakładam, że nie odmówiono sobie tej przyjemności. Ona chyba niejednemu zaszła za skórę.
Szkoda, że napisałaś "koniec" Ciekawa jestem jak się mieszkało i pracowało pannie Gordon. Zapowiadała się na interesującą postać a tutaj ... parę wersów i "po ptokach" jak mawia nasza koleżanka Very Happy

No i podziwiam Candy'ego ... nieznajoma dziewczyna wpycha go do koryta z wodą ... a on prezentuje pełen Wersal Very Happy

Prawdziwy dżentelmen Very Happy