www.bonanza.pl

Gość

Kari Mea to pielęgniarka.

Ewelina

India jest ciężko ranna. Przez głupotę pani Blaze i Franka. Bardzo z siebie zadowolonych. Widzę teraz dwoje kandydatów do obtaczania w smole i pierzu ... Razz

Franka czeka jeszcze proces i więzienie. Ciekawe, kto przez ten czas zaopiekuje się jego rodziną. Niemądry facet ... tak się dać podpuścić jędzy ... uwierzyć, że India rzuca uroki i strzelać do niej ... Bardzo smutny odcnek, ale jest nadzieja, że kobieta wyzdrowieje. Tylko, czy będzie chciała pozostać w Wirginia City?
Kiedy ciąg dalszy?

Ewelina

Gość

może wystarczy rozmowa z Mauricem?

Mada

ADA

A miałam nadzieję, że Indii nic nie będzie, a tu proszę takie nieszczęście. Żal mi Candego, bo gdy odnalazł szczęście u boku Indii, to może ją stracić. Senszen, chyba nie chcesz odesłać Indii na chmurkę w charakterze przecudnej urody aniołka Confused

Panią Blaze i Franka powinna dotknąć sroga kara. Mam nadzieję, że tak będzie. Mógłby w tym pomóc, oprócz sądu oczywiście, nasz celebryta Maurice. Rolling Eyes

Hoss, jak prawdziwy przyjaciel niesie pomoc i jest przy Candym. To dobrze, bo gdyby Candy chciał zrobić coś szalonego to Hoss mu w tym przeszkodzi.
Czekam na ciąg dalszy. Mam nadzieję, że wkrótce Smile

p.s. Senszen, czy już mamy szykować pierze, czy jeszcze trochę poczekać Rolling Eyes

Gość

z pierzem chyba trzeba będzie jeszcze nieco poczekać Rolling Eyes

Aga

...i smołę Rolling Eyes

Senszen zaszalałaś dwa fragmenty....o matko Shocked

położę dzieci (czwórkę) i poczytam o co chodzi z tym topieniem i tarzaniem Rolling Eyes

na noc jak znalazł.

Aga

...dzieci niech się same kładą Laughing

a co....

Gość

imiona? coś tam mi się czasem obije o uszy, zapamiętam... trochę przypadkowo Smile

Twórcza mowa Maurica powinna się pojawić, przynajmniej takie są plany. Smile

Gość

Mała Agens siedziała spokojnie, bawiąc się kolorowymi ścinkami papieru i materiału. Pani Gordon, żona właściciela sklepu, pakowała zakupy dla Sheili Cartwright, zerkając co pewien czas na dziewczynkę.

- Ależ ona jest słodka! – rozczuliła się w pewnym momencie. – I taka spokojna, istny aniołek!

Sheila uśmiechnęła się jedynie, spoglądając na córeczkę.

- I taka śliczna, te złote włoski, niebieskie oczy… Jak aniołek! - ciągnęła dalej pani Gordon.
- Oczy ma po ojcu. – zauważyła ze śmiechem Sheila.
- Nie uważa pani, że jest nieco zbyt spokojna? – spytała z troska pani Blaze, do tej pory oglądająca koronki.
- Nie, nie uważam. – zimno odpowiedziała pani Cartwright. – To chyba już będzie wszystko. – uśmiechnęła się w kierunku pani Gordon.
- Moja Rose jest bardzo żywym, radosnym dzieckiem. Pełnym eskalacji. – poinformowała ją pani Blaze. – To nie jest normalne, żeby dziecko siedziało tak spokojnie, zajęte samym sobą. Kiedy Rose…
- Pani Blaze, słyszałam również, że Rose i teraz nie jest w stanie wysiedzieć spokojnie kwadransa, żeby nie strzelać oczyma do siedzących obok chłopców. – złośliwie zauważyła Sheila. Była mocno zarumieniona, oczy jej błyszczały.
- To na pewno panna… to znaczy pani Canday rozpowiada takie historie, szakalujące moje dziecko. – wybuchnęła kobieta. – To na pewno zazdrość, bo sama nie była w stanie sprostać wyzwaniom macierzyństwa. I chyba już nie da rady. – dodała, z dziwną miną. – Podobno, jest teraz kaleką, ma złamany sznur rdzeniowy – kręgosłup – i mąż ją porzucił, nie chcąc już dalej z nią być. – dodała szeptem.

Pani Gordon aż pisnęła z wrażenia i spojrzała na Sheilę.
Ta stała, blada i wściekła.

- Ty wredna, prostacka kobieto. – wydusiła. – Nie dość ci już plotek? Nie dość ci już tego, co zrobiłaś do tej pory? Kogo ty jeszcze chcesz skrzywdzić? Sprawia ci przyjemność patrzenie na cierpienie innych? Najpierw India, teraz Candy?

Pani Blaze spojrzała na nią z zaskoczeniem.

- Pani Cartwright, jestem niemile zaskoczona. – powiedziała, dumnie podnosząc podbródek. – Takie powinowactwa są zupełnie nie na miejscu.
- Powinowactwa? – zirytowała się Sheila. – Czy też może pomówienia? To jest prawda! Jesteś nawiedzona…
- Pani Cartwright… - wtrącił nieśmiało Maurice, stanąwszy w drzwiach sklepu.
- Proszę mi nie przerywać panie Schwartz. – zimno rzuciła.
- Nie mam zamiaru. – uprzejmie wyjaśnił. – Chciałem jedynie powiedzieć, że szkoda czasu na protoplazmatyczną istotę o języku spływającym żółcią i flegmą, której aura przypomina amalgamat, pierze i słomę.

Kobiety spojrzały na niego z zaskoczeniem.

- Ile płace pani Gordon? – Sheila spytała cicho.
- Dwa dolary, pięć centów.

Sheila zapłaciła w ciszy, wzięła córkę na ręce i wyszła.

- A zawsze domniemywałam, że jest ona uprzejmą, ekwiwalentną osobą. – westchnęła pani Blaze. – Jak to się można pomylić co do niektórych. – pokręciła głową. – Jak pan Canaday… niby uprzejmy, uśmiechnięty…
- Wydawało się, że Candy jest bardzo przywiązany do swojej żony? – nieśmiało zaprotestowała pani Gordon. – zawsze sobie myślałam, że… może to zabrzmi dziwnie, ale miałam wrażenie, że nauczył ją jak się śmiać…Wcześniej była zawsze taka poważna.

Pani Blaze tylko prychnęła.

- Mężczyźni… nie była na pewno pierwsza, nie jest też pewnie ostatnia. Ma pani wyjątkowo mały wybór szerokich taśm pasteryzowanych. – z niezadowoleniem stwierdziła.

***********

- Witaj Roy.
- Witam cię. – Roy podniósł głowę i spojrzał na Bena. – Gratuluję, podobno masz wnuka?

Ben uśmiechnął się krótko.

- Dziękuję. Chłopiec, zdrowy, ma śliczne brązowe oczy… Ale ja nie o tym.
- A szkoda, chętnie bym porozmawiał o czymś wesołym, dla odmiany. – mruknął Roy.
- Mogę zobaczyć się z Frankiem Lovemillem? – zapytał Ben.

Roy rzucił mu długie spojrzenie. Potem powoli wstał z krzesła, biorąc klucze do ciężkich drzwi, za którymi była cela.

- Spodziewałem się raczej, że to Candy będzie chciał z nim rozmawiać. Nie ukrywam, że wole, że to ty. – pokręcił głową. – Ciężko z nim się rozmawia, uprzedzam tylko.

Frank siedział na pryczy, z opuszczoną głową, luźno opuszczonymi rękoma. Spojrzał na wchodzących oczyma pełnymi łez.

- Ben, przepraszam… Nie chciałem tego… nie wiedziałem co robię. Pijany byłem.
- Dlaczego przepraszasz akurat mnie?

Frank podszedł do krat.

- Wiem co zrobiłem, pójdę do więzienia, wiem, rozumiem… ale moja córeczka? Co z nią?

Ben spojrzał najpierw na niego, potem na Roy’a.

- Coś ty narobił Frank? – spytał. – Przecież ty nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziłeś, tylko…
- Piłem. – jęknął. – I teraz też się upiłem. Nawet nie wiedziałem w co strzelam, ja nawet tego dobrze nie pamiętam. Wypiłem jedna whisky, może dwie… - jęknął jeszcze raz. – Przepraszam.
- Więcej nie powie. – cicho powiedział Roy.

Ben odwrócił się i wyszedł, czuł niesmak w ustach. Usłyszał jak Roy zamyka zamki.

************

- Candy, idź do domu, India teraz śpi. Ty tez powinieneś iść spać. – zaprotestował Martin.
- Ale ja lubię patrzeć jak ona śpi. – odpowiedział mu z wymuszonym uśmiechem. – Rzadko mam okazję, bo zwykle się wtedy budzi.

Lekarz spojrzał na niego i powstrzymał się od westchnienia.

- Idź do domu, wyśpij się, zjedz coś. Nie chce mieć już więcej pacjentów.
- Jest lepiej? – zapytał.
- Nie jest gorzej.
- Marna pociecha.
- Uwierz mi, to dobry znak. Idź już. – wygonił go z gabinetu.

Candy jednak się ruszył.

- Gorączka jej nie wzrasta, śpi, oddycha, serce jej bije. – Doktor Martin rozszerzył nieco swoją wypowiedź. A ty musisz trochę odpocząć. Idź.

Kiwnął w końcu głową i odwrócił się. Hoss położył mu rękę na ramieniu i wyszli.

Camila

Wredna, podła baba z pani Blaze przynajmniej na razie ktoś ją ustawił, chociaż przydała by jej się większa kara

zorina13

Małpa z tej starej ,jeszcze te aluzję ,że dziecko Hossa i Sheili jest upośledzone.

ADA

Gość

ADA, nie minęło dużo czasu. Spokojnie, trochę cierpliwości Smile

Doktor Martin nie chce wydawać zbyt optymistycznych komunikatów.