www.bonanza.pl

zorina13

Ostatnio ,znowu ma włosy ,co się tak ciskasz ?

Aga

jesteś okrutna.... Confused

myślałam, że wykropkujesz Rolling Eyes

to prawie jak, jak...no miejże serce Zorina Surprised

zorina13

Ja ,okrutna dla mojego Adama ?

Aga

wykropkuj!!! mam Cię błagać na kolanach ? Mad

Mada

Aga

ale bez złości Smile

...bo jednak co jak co, ale Adaś uważał, że wie co robi i że robi to najlepiej Surprised

mógł irytować...ale i tak wzdycham do niego Rolling Eyes

Mada

Nie jesteś w tym osamotniona. Tych westchnień na naszym forum zebrałby się cały chór. Wink

Kola

U mnie w głowie twoje opowiadanie wygląda całkiem niespodziewanie. Wygląda ono w ten sposób, że Julia jest w jego czasach i tak samo jak on przemieszcza się w czasie, tylko jeszcze po prostu się nie spotkali.

Ale pomijając moje fantazje Mado koncepcja twojego opowiadania mnie oczarowała. Very Happy

Aga

miałam jeszcze jedną koncepcję dzisiaj. A mianowicie Julia żeby dostać się do czasów Adasia musi sobie dac w łeb. Ale do konca zycia leżeć na podłodze nie będzie. Więc skoro jest lekarzem to może wprowadzi się w śpiączkę farmakologiczną? To jakaś teoria co Ty na to Mada? Rolling Eyes

blisko jestem Laughing

Ewelina

Wystarczy, jeśli się poślizgnie porządnie na chodniku, albo wpadnie do wykopu ... ktoś wspominał o wykopie przed domem ...

Mada

Śpiączka farmakologiczna? Shocked

Straszny pomysł!
Jutro wrzucę kolejny fragment, który zaspokoi Twoją ciekawość. Wink

Aga

bo mnie zastanawia jak to jest? Adaś leży na ranczo a cieleśnie też z Julią? czy zatem Julia całkiem z Adasiem na ranczo skoczy, czy połowicznie i częściowo w "wykopie" skończy Rolling Eyes

Mada

Aga

z jednej strony cieszę się, z drugiej oznacza to, że finał nastąpi Confused

zjeść cukierka czy nie zjeść o to jest pytanie Sad

Mada

- To się nie uda – Julia z powątpiewaniem pokręciła głową.
Stała z założonymi rękoma i od kilku minut słuchała Adama, który wyjaśniał jej, jaki ma plan. Oczy mu błyszczały, a twarz promieniała. Był przekonany, że ma rację i święcie w nią wierzył.
- Skąd pewność, że się nie mylisz? – dociekała.
- Za pierwszym razem wróciłem do domu z kapslem, bo miałem go w ręku. Za drugim – były pieniądze i bilety do kina, które schowałem w kieszeni spodni. Mówię ci – przekonywał ją – jeśli będę cię trzymał na rękach w chwili, gdy mam się cofnąć w czasie, na pewno oboje wylądujemy w Ponderosie.
- Są dwa słabe punkty – zaczęła.
- Jakie? – Adam spojrzał na nią wyczekująco, gotowy do odpierania wszelkich zarzutów.
- Po pierwsze masz stłuczony bark – przypomniała mu. – Ból uniemożliwi ci trzymanie mnie na rękach przez … No właśnie …, nawet nie wiemy, jak długo to potrwa.
- Już tak mnie nie boli. Ten żel czyni cuda – wyrzucił z siebie, zanim jeszcze skończyła mówić. – A w ostateczności mogę trzymać cię w ramionach, gdy będziesz siedzieć na moich kolanach – uśmiechnął się łobuzersko, po czym pochylił się do przodu. Czekał na jej drugi argument. Popatrzyła na niego z namysłem, jednocześnie dochodząc do wniosku, że strasznie trudno go zniechęcić.
– A co będzie, jeśli się mylisz? – powiedziała cichym głosem. - Czas twoich nieobecności się wydłuża. Za pierwszym razem nie było cię dwa miesiące, za drugim – pół roku. Jeżeli znikniesz i tym razem, możesz pojawić się za rok albo nawet wcale.
Adam patrzył na jej zmartwioną twarz i zastanawiał się, co mógłby jeszcze powiedzieć, aby ją przekonać. Był pewien swego i w ogóle nie dopuszczał myśli, że jego plan mógłby nie wypalić.
- Jest ryzyko – zaczął, przesuwając ręką po twarzy – ale mam przeczucie, że wszystko skończy się dobrze – zapewnił ją stanowczym głosem, głośniej akcentując ostatni wyraz.
- Mówił ci ktoś, że jesteś uparty? – Julia z rezygnacją pokręciła głową.
- Wszyscy mi to mówią – wyznał, lekko się uśmiechając, ale po chwili patrzył na nią z powagą i napięciem, czekając na jej decyzję.
- Dobrze – powiedziała po upływie minuty, która wydała mu się wiecznością. – Nie odwlekajmy tego, co nieuniknione.
Popatrzyła krytycznie na swoją nocną koszulkę i satynowy szlafroczek.
- Muszę założyć coś na siebie, co bardziej przypomina staroświeckie ubranie – stwierdziła i udała się do sypialni w poszukiwaniu wieczorowej sukni. Miała kilka, ale tylko jedną - długą, prawie do kostek, w kolorze burgunda. W chwili, gdy nakładała czarne szpilki, spojrzała na zdjęcie swojej rodziny i coś ją ścisnęło w dołku. Stanęła w oknie i zapatrzyła w ciemność. Poczuła taki smutek, że jej oczy momentalnie zwilgotniały. Usłyszała kroki Adama, ale się nie odwróciła. Po chwili przytulił się do jej pleców, jednocześnie zamykając ją w swoich objęciach. Oparł brodę na jej prawym ramieniu i przysunął twarz do jej policzka.
- Wahasz się – bardziej stwierdził, niż zapytał.
- Już nigdy nie zobaczę swojej rodziny – powiedziała tak cicho, że ledwie ją usłyszał.
Tym razem nie znalazł kontrargumentu. Julia miała poświęcić wszystko, zrezygnować z życia, jakie do tej pory wiodła. Nie czuł się z tym najlepiej, taki egoizm nie leżał w jego naturze. Z drugiej strony, nie wyobrażał sobie, że miałby ją tu zostawić i nigdy więcej do niej nie wrócić.
- Wiem, że jest ci ciężko – powiedział, muskając jej szyję – ale to jedyny sposób, abyśmy już na zawsze byli razem.
- Pewnie masz rację … – stwierdziła z bladym uśmiechem.
Próbowała wyplatać się z jego ramion, ale nie miał zamiaru jej puścić.
– Muszę zostawić list. Daj mi chwilę - poprosiła.
Napisała, że znalazła mężczyznę swego życia, wyjeżdża z nim na drugi koniec świata i nigdy tu nie wróci. Starała się nie myśleć za bardzo o tym, na co się właściwie decyduje, bo wiedziała, że jeśli zacznie wszystko analizować, rozklei się zupełnie. Zdecydowanym ruchem zakleiła kopertę i położyła ją na stole w kuchni. Na suknię założyła płaszczyk, był przecież koniec lutego. Do jednej kieszeni wsunęła zawiniątko z biżuterią, do drugiej tomik wierszy Wisławy Szymborskiej „Widok z ziarnkiem piasku” oraz zdjęcie swojej rodziny. Kieszenie kurtki Adama wypchała lekarstwami – wszystkimi, które znalazła w domu. Wręczyła mu również kalkulator, którym tak się zachwycał, będąc tu za pierwszym razem. Poszła do łazienki i wróciła, niosąc kuferek z kosmetykami. Adam przypatrywał się jej w milczeniu, ale widać było, że jest podekscytowany. Wyciągnął ręce w jej stronę, gotowy do przyjęcia słodkiego ciężaru.
- A… a… - przystopowała go wyciągniętą ręką. – Lepiej siadaj na kanapie i oszczędzaj bark.
Usiadła mu na kolanach, objęła za szyję i cicho zanuciła do ucha:
„(…) a ty całuj mnie - to taka piękna gra
całuj mnie - ja ci to wszystko dam.”
Zaskoczyła go, ale nie dał się dwa razy prosić. Zaczął delikatnie i romantycznie, ale po chwili oboje zatracili się w gorączce swych uczuć i pragnień. Szum w uszach powoli przeszedł w szum drzew. Po jakimś czasie usłyszeli kraczące wrony, na twarzach poczuli wiatr. Otworzyli oczy. Adam spojrzał na Julię i promiennie uśmiechnął. Zrozumiała, że się udało.