www.bonanza.pl

Mada

* * * * *

Pół roku później
Robert wracał z polowania w doskonałym humorze. Od kilku miesięcy wszystko układało się w jego życiu i małżeństwie tak, jak powinno. A tak niewiele brakowało, żeby zwątpił w to, że oboje z żoną mogą być szczęśliwi. Powrócił myślami do swego wyjazdu sprzed siedmiu miesięcy. Był pewien, że Marisol poślubiła go bardziej z rozsądku niż z miłości. Zakładał jednak, że z czasem uczucie wykiełkuje i rozkwitnie. Dni mijały, przeobrażając się w tygodnie, a on wciąż czuł, że stoi na straconej pozycji. Miał wrażenie, że żona go jedynie toleruje, jest z nim z konieczności i przyzwyczajenia. Świadomość, że nie potrafi jej uszczęśliwić, podkopała jego wiarę we własne możliwości. Wyjechał wtedy rozżalony, przybity i zniechęcony. Potrzebował czasu, żeby przemyśleć na spokojnie możliwości uratowania swego małżeństwa. Pierwszego dnia pobytu poza domem bardziej się nad sobą użalał, niż szukał rozwiązań. Później doszedł do wniosku, że musi doprowadzić do szczerej rozmowy, podczas której każde z nich powie o swoich oczekiwaniach wobec drugiej osoby. Wiedział, że to dosyć ryzykowny pomysł, a na dodatek nie bardzo miał pojęcie, jak skłonić do zwierzeń Marisol, która na co dzień była zamknięta w sobie i w przeciwieństwie do innych kobiet nie mówiła zbyt wiele. Do głowy przychodziły mu coraz nowe rozwiązania. Porządna kłótnia, rozstanie, rozwód. Miotał się, nie mając ochoty wracać do domu bez remedium na ich problemy. Kochał żonę i pragnął jej szczęścia. W końcu doszedł do wniosku, że jedynym rozwiązaniem tej sytuacji będzie opuszczenie rancza. Wyjedzie wraz z Marisol do jakiegoś dużego miasta. Zaczną tam nowe życie. Nie bardzo odpowiadała mu perspektywa opuszczenia ziemi, na której mieszkał od wielu lat, ale nie chciał stracić kobiety, która zawładnęła jego sercem. Jednak po bezsennej nocy zaczął się wahać. Pomysł wyjazdu coraz mniej mu się podobał. I wtedy pojawił się Adam. Znalazł go w tej dziczy siedzącego przy ognisku. Dał mu nadzieję, której już nie miał, a której uczepił się niczym tonący brzytwy. Wrócił, aby usłyszeć najpiękniejsze słowa miłości. Marisol wyznała, co do niego czuje jeszcze w Ponderosie, nie zważając na obecność Adama i Alison. Od tamtej pory nie miała już oporów przed wyrażaniem swych uczuć. Po szczerej rozmowie doszli do wniosku, że zostaną na ranczu, ale każdego roku będą też podróżować, zwiedzać świat. W swej beztroskiej wizji nie wzięli jednak pod uwagę skutków szalonej nocy tuż po powrocie Granta. Owe skutki miały się pojawić za dwa miesiące w postaci potomka, który zapowiadał się na osóbkę energiczną i dawał temu wyraz jeszcze przed porodem. Przyszli rodzice postanowili przełożyć swe plany o kilka lat.
Marisol dobrze znosiła ciążę. Gdy Robert wszedł do domu, myła właśnie naczynia. Pocałowała go zadowolona, że już wrócił, znacząc jego szarą koszulę odciskami swych mokrych rąk. Śmiała się, że niedługo mąż będzie miał trudności z objęciem jej, nie mówić o noszeniu na rękach. Aby udowodnić, że nie ma racji, uniósł ją i okręcił.
- Wątpisz w moją tężyznę fizyczną? – zapytał z udaną pretensją.
- Wątpię w moją samokontrolę – przyznała. – Ostatnio jem bez opamiętania.
- W takim razie kupię nową taczkę i będę cię nią wszędzie woził – obiecał.
- Jesteś okropny – stwierdziła, szeroko się uśmiechając. – Kpisz sobie z kobiety przy nadziei.
- Kocham cię, kobieto – powiedział uroczyście. – Z taczką czy bez – dodał po chwili, puszczając oko.
Przytuliła się do niego szczęśliwa, że ma tak wspaniałego męża. Nagle jej uwagę przykuła scenka rodzajowa za oknem.
- Widziałeś? – zapytała, odrywając się od niego i ostrożnie uchylając firankę.
Grant stanął za jej plecami, podążając wzrokiem za dziwaczną parą. Przy płocie siedział Chester z uniesionym do góry pyskiem. Towarzyszył mu czarny kot, który również czegoś wypatrywał.
- To Borys? – chciała się upewnić Marisol.
- Tak – potwierdził Robert. – Ciekawe, na co oni patrzą.
W tej chwili z drzewa sfrunął ogromny ptak, załopotał skrzydłami i odleciał. Kot i pies podnieśli się i truchcikiem pobiegli za nim. Marisol i Grant wyszli przed dom, przystanęli przy płocie. Zwierzęta były już daleko. Podążały obok siebie w całkowitej zgodzie. Wyglądały na zaprzyjaźnione.
- Niesamowita para – stwierdziła po pewnym czasie Marisol.
- Chyba dobrze się czują w swoim towarzystwie – skwitował zdziwiony Robert. – A przecież Chester nie lubi kotów.
- Widocznie ten jest … wyjątkowy – powiedziała, uśmiechając się tajemniczo.
Grant odwzajemnił uśmiech i przytulił żonę do swego boku. Był szczęśliwy. Po prostu.

* * * * *

Adam i Alison od pół roku świetnie spisywali się w roli rodziców. Synek Jonathan i córeczka Susannah rośli jak na drożdżach, absorbując wszystkich członków rodziny. Najbardziej przejęty swą rolą był Ben. Nie mógł zawieść jako dziadek, więc ubóstwiał swe wnuki i poświęcał im mnóstwo swego cennego czasu. Bawił się z nimi, nosił na rękach, wciąż coś do nich mówił. Adam, odrobinę zirytowany tym, że czasem musi konkurować z własnym ojcem o prawo do zajmowania się dziećmi, zaczął coś przebąkiwać o budowie nowego domu dla swojej rodziny. Ben, gdy to usłyszał, spojrzał na niego takim wzrokiem, że syn nie miał serca rozmawiać z nim o tym pomyśle przez najbliższy miesiąc. Postanowił się jeszcze wstrzymać, ale projekt od dawna spoczywał w jego biurku. Hoss również przepadał za maluchami. Zawsze, gdy trzymał któreś z nich na kolanach, jego błękitne oczy jaśniały szczęściem. Nawet wtedy, gdy musiał zmieniać spodnie, bo nagle bratanek czy bratanica oznaczyli je mokrą plamą. Joe trochę narzekał na to, że w nocy budzi go płacz dzieci, ale w rzeczywistości on także przepadał za małymi szkrabami. Nie rwał się tylko do trzymania ich na rękach, bo wciąż się obawiał się, że coś któremuś uszkodzi. Alison śmiała się z jego obaw, ale Joe nie dał się przekonać.
Teraz również siedział odrobinę z boku i obserwował, jak Hoss podrzuca małego Jona. Chłopiec śmiał się takim głosem, że wszyscy obok bawili się nie gorzej od niego. Adam schodził właśnie z góry, zapinając koszulę. Musiał się przebrać po tym, jak mała Suzy upaćkała mu ubranie kaszką. Alison podała mu córeczkę, która wyciągnęła do niego rączki z ufnością. Zadowolona usadowiła się w objęciach taty, ciągnąc za kołnierzyk jego nowej, pachnącej świeżością koszuli. Alison poszła do kuchni, przygotować coś do picia. Dochodziły do niej odgłosy zabawy. Uśmiechając się, cichutko nuciła jakąś piosenkę, gdy nagle usłyszała krzyk i podniesione głosy. Rzuciła się do drzwi i wbiegła do salonu. Jej synek Jon był siny i wyraźnie się dusił. Śmiertelnie blady Adam usiłował pomóc dziecku. Joe stał jak sparaliżowany, a Hoss miał łzy w oczach. Alison skoczyła, potrąciła Josepha, bezceremonialnie odepchnęła ręce Adama i chwyciła małego Jonathana za nóżki, podnosząc go i odwracając go do góry nogami. Joe krzyknął wystraszony. Hoss jęknął, a Adam głęboko wciągnął powietrze. Alison widziała kiedyś podobną sytuację w szpitalu. Zapamiętała, że doktor Letterman pomógł duszącemu się maluchowi energicznie nim potrząsając. Zrobiła to samo. Coś z cichym brzękiem upadło na ziemię. Dziecko zaczęło płakać. Alison odetchnęła z ulgą, chwytając synka w ramiona. Adam niczym automat schylił się i podniósł z podłogi biały, okrągły przedmiot.
- Guzik – stwierdził martwym głosem.
Hoss przesunął dłonią po swojej koszuli. Jednego brakowało. Górnego, do którego dziecko miało najlepszy dostęp i który urwało podczas zabawy, a następnie włożyło sobie do buzi.
- O mało go nie zabiłeś przez swoją głupotę! – rzucił Adam przez zaciśnięte zęby.
- Ja … nie widziałem – usprawiedliwiał się zmartwiony Hoss.
- Właśnie, nie widziałeś! – potwierdził wciąż zdenerwowany. – Dziecko to nie zabawka!
- Adamie … - blada Alison spojrzała na niego wymownie i trzymając w ramionach płaczącego synka, zaczęła pokonywać schody. Adam z Suzy ruszył za nią. Gdy znaleźli się w sypialni, dziewczynka zawtórowała swemu bratu. Trochę trwało, zanim rodzice uspokoili dzieci i utulili je do snu. Nie obeszło się bez ciepłego mleka, ulubionych zabawek i kojącego głosu mamy. Kiedy sytuacja została opanowana, Adam i Alison cichutko opuścili pokój, zostawiając otwarte drzwi. Zeszli na dół, nie zastając tam ani Hossa, ani Josepha.
- Nie powinieneś tak mówić do brata - powiedziała Alison, siadając na sofie.
- Jonathan o mało się nie udusił – przypomniał jej zimno Adam, sadowiąc się u jej boku.
- Dzieci wkładają do ust różne rzeczy – stwierdziła spokojnie. – Równie dobrze to mógł być guzik twojej koszuli.
Alison miała rację i Adam doskonale o tym wiedział. Zarówno Jon jak i Suzy wciąż szarpali jego koszule, aż nazbyt często interesując się guzikami, które na szczęście okazały się dobrze przyszyte. Jego żona dbała o mężowską garderobę i tylko jej zawdzięczał, że do tej pory uniknął sytuacji, która stała się udziałem Hossa. Niemniej jednak był zły na brata, że nie okazał się czujny, nie zauważył, co Jon bierze do buzi i niemal doprowadził do tragedii.
- Hoss jest wspaniałym wujkiem – stwierdziła po chwili Alison. – Dzieci go uwielbiają.
- Wiem – przyznał z westchnieniem Adam.
- Porozmawiaj z nim – poprosiła żona, kładąc dłoń na jego kolanie. – Hoss na pewno bardzo przeżywa to, co od ciebie usłyszał.
Adam pokiwał nieznacznie głową, ale wcale nie kwapił się do wyjścia.
- Jak się domyśliłaś? – nie sprecyzował, o co mu chodzi, ale Alison doskonale wiedziała, o co pyta.
- Moje pielęgniarskie doświadczenie wciąż się przydaje – stwierdziła z ulgą. – Dziecko jednej z pacjentek zaczęło się dusić. Doktor Latterman mu pomógł. Widziałam to na własne oczy.
Adam szybko ją objął i przytulił.
- Jak to dobrze, że wiedziałaś, co robić – wyszeptał w jej włosy. – Nie chcę nawet myśleć …
- Nie myśl – powiedziała krótko, zamykając oczy i wdychając jego zapach. – Zapomnijmy o tym.
- Mmm – wymruczał, gładząc jej plecy. – Postaram się, ale najpierw…
- … porozmawiasz z Hossem – dokończyła.
- Tak – potwierdził. – Muszę go poszukać.
Znalazł go w stajni. Hoss czyścił swego konia. Zobaczywszy Adama, zamarł ze zgrzebłem w ręku. Jego mina mówiła wiele. Był przybity wyrzutami sumienia.
- Przepraszam – powiedział, spuszczając głowę. – Jestem durniem, naraziłem życie Jona. Już nie dotknę twoich dzieci. Będę się trzymał od nich z daleka.
- To ja chciałbym cię przeprosić – wyznał Adam, stając naprzeciwko brata. – Byłem zdenerwowany. To był wypadek, po prostu. Musisz tylko bardziej uważać.
- To znaczy, że …? – na twarzy Hossa pojawił się nieśmiały uśmiech.
- Dzieci za tobą przepadają.
- Czyli mogę się z nimi bawić? – upewnił się.
- Oczywiście, tylko zachowaj czujność – przestrzegł Adam.
Uszczęśliwiony Hoss rzucił się na brata, gniotąc go w niedźwiedzim uścisku wdzięczności. Adam nareszcie się uśmiechnął.
Późnym wieczorem Alison pochyliła się nad łóżeczkiem śpiących dzieci. Suzy trochę marudziła, ale w końcu i ona zamknęła swe piwne oczka i zapadła w sen. Z rozczuleniem pogładziła główki swych pociech, a następnie poprawiła mięciutkie kołderki. Adam cicho stanął u jej boku, obejmując ją ramieniem.
- Owoc naszej miłości – powiedziała z uśmiechem.
- Wielkiej i szalonej – przyznał, zamykając ją w objęciach.
- Jak myślisz, kim będą nasze dzieci w przyszłości? – zapytała, poprawiając ułożenie swych rąk na jego szyi.
- Kim tylko zechcą – stwierdził zauroczony blaskiem jej niesamowitych oczu. – Przed nimi całe życie.
Pocałował ją, czując rozkoszne ciepło jej kuszącego ciała. Kiedyś marzył, aby budzić się każdego dnia u jej boku. Marzenia stały się rzeczywistością. Nie chciał już niczego więcej. Miał wszystko.

* * * * *

zorina13

Piękne ,pełne ciepła i miłości ,rodzinne ,choć była dramatyczna sytuacja z guzikiem.

Gość

Fragment bardzo optymistyczny, przepełniony szczęściem obu par Smile

Mada

ADA

Fragment bardzo ciepły, rodzinny, choć z elementem dramatycznym. Bardzo fajnie wyszedł Ci ten wytargowany odcinek. Cieszy mnie szczęście Roberta i Marisol. Przez moment myślałam, że im się nie uda i przyznam się, że Marisol nie bardzo mi się podobała.

Ewelina

Miły rodzinny, ciepły fragment, choć nie pozbawiony dramatyzmu. Gdyby nie refleks Alison mogłoby dojść do tragedii i wtedy wyrzuty sumienia zagryzłyby Hossa Sad

Cóż, takie są dzieci. Najpierw biorą znalezisko do łapki, zerkają a potem ... do buzi ... Zwierzaczki też fajne. Zadomowiły się u Grantów. Martwi mnie ten wielki ptak .. czyżby zwiastował jakieś kłopoty?
Wiadomo, że Ben jako dziadek osiągnie pełnię szczęścia. Dlaczego nie uwzględniły tego te tu ... ci scenarzyści serialu Rolling Eyes

?
Szkoda, że historia niedługo się kończy ... jak zapowiada autorka ... a może nie? Jeszcze coś dołoży? Very Happy

Mada

Aga

Postaram się wytrzymać do rana.... Confused

ADA

Gość

Mnie tez to smuci Sad

ADA zakończyła swoje opowiadanie, Ewelina dawno juz nic nie wstawiała... I co na to Aga? zmuszona będzie na nudzenie się w tramwaju lub też na dokładne przypatrywanie się współtowarzyszom... Cała nadzieja w opowiadaniach Zoriny i Camilli.

Aga

A w nosie poczytam "Metro" Wink

Pierwsze zdanie nastrajalo mnie w kierunku obciachania nogi...ale nie Wink

ADA

Gość

Mówisz, masz ADA. Smile

Kola

Mada