www.bonanza.pl

Aga

To skandal! (w kwestii ciężkiego tygodnia)

Mada

Udało mi się napisać kolejny odcinek. Smile

* * * * *

1867 – cz. III.

Panna Norton skończyła pisać na tablicy temat wypracowania i delikatnie otrzepała dłonie z kredowego pyłu. Rozejrzała się po klasie z uwagą, chcąc wyłapać wyraz twarzy poszczególnych uczniów. Niektórzy uśmiechali się tajemniczo, inni wzdychali niczym galernicy, a w oczach jeszcze innych wyczytała - jeśli nie panikę, to przynajmniej zaskoczenie. Po chwili wszystkie głowy pochyliły się nad kartkami. Billy zamyślił się, spojrzał na tablicę i jeszcze raz przeczytał temat. „Za co kochamy swoich rodziców?” Po chwili zaczął pisać:

Mój tata to wyjątkowy człowiek. Skończył studia w Bostonie na wydziale inżynierii i architektury.
Jest wykształcony, oczytany, bezkompromisowy i uczciwy. Nie ma dziedziny, w której nie miałby
czegoś mądrego do powiedzenia. Często w swoim życiu podejmuje trudne decyzje, które nieraz
przysparzają mu wrogów. Cieszy się szacunkiem mieszkańców Virginia City i miłością rodziny.
Mama jest wyrozumiała, opiekuńcza, piękna, elegancka i ma dobre serce. Cudnie gra na harfie,
piecze pyszne biszkopty i sporo czyta. Potrafi rozmawiać z dziećmi o ich problemach.
Ta pobieżna charakterystyka moich rodziców nie odpowiada jednak na zasadnicze pytanie. Za co
ich kocham? Często się mówi, że kocha się za coś lub pomimo czegoś. Przyznam, że nie podoba
mi się żadne z tych określeń. Mój tata nie spoczął, póki mnie nie odnalazł, gdy zostałem porwany.
Czy dlatego go kocham? A może dlatego, że kiedyś podarował mi zdjęcie mojej pierwszej mamy
i opowiedział, jak bardzo się oboje cieszyli, gdy się urodziłem? Czy przestałbym go kochać,
gdyby tego nie zrobił? Czy nasza więź nie byłaby tak silna? Pamiętam, jak bardzo mama cieszyła się
z mojego powrotu. Pamiętam też naszą rozmowę, gdy mi wyjaśniła, jak ważne miejsce zajmuję
w jej sercu. Czy kocham ją z tego powodu? A może dlatego, że po prostu jest obecna w moim życiu?
Kocham moich rodziców. Po prostu. A moja miłość płynie z głębi serca.

Roy Ferguson pisał i kreślił. Zżymał się w duchu i złorzeczył nauczycielce, że wymyśliła tak głupi temat i to akurat wtedy, gdy był zły na swojego ojca. Kilka dni temu dostał od niego lanie za dokuczanie temu małemu Cartwrightowi. A wszystko przez tę głupią Susan. Ośmieszyła go przed kolegami. Trzeba będzie coś wymyślić, aby ją pognębić. Może wrzucić jej żabę za kołnierz? Odwrócił się do dziewczynki, która siedziała tuż za nim i pokazał jej język. Wzruszyła ramionami i popukała się w czoło, po czym wróciła do pisania. Tym jeszcze bardziej go zdenerwowała. Widać było, że Susan nie ma problemów z zadanym tematem. Już chciał jej zabrać wypracowanie, gdy zobaczył, że przypatruje mu się Billy Cartwright siedzący w sąsiednim rzędzie. Patrzył na niego tymi swoimi świdrującymi oczyma tak, jakby chciał przewiercić człowieka na wylot. Roy poczuł się jakoś nieswojo i czym prędzej się odwrócił. Pomyślał, że jak dorośnie, to postara się uprzykrzyć tej wrednej Cartwrightównie życie. Uśmiechnął się do swoich myśli i wziął się za pisanie.
Susan poprawiła się na krzesełku, wyłapała uśmiech Billy’ego, który chyba skończył już pisać i pochyliła się nad kartką. Miała dopiero siedem lat, więc wiedziała, że starszy brat na pewno napisał więcej i lepiej od niej. Ta świadomość jednak nie psuła jej humoru. Była dumna z takiego starszego brata jak Billy, w końcu wszystkie koleżanki jej zazdrościły. Skarżyły się, że ich starsi bracia ciągają je za włosy, dokuczają i lekceważą. Billy był inny. Susan doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Spojrzała na rząd literek.

Kocham moich rodziców najbardziej na świecie. Są wspaniali, sprawiedliwi i wyjątkowi. Zawsze
mogę na nich liczyć. Uczą mnie, jak powinnam postępować, co jest dobre, a co złe. Poświęcają
czas mnie i mojemu rodzeństwu. Wiem, że bardzo mnie kochają i …

Susan uśmiechnęła się. Chciała napisać, że rodzice często się całują, ale pomyślała, że nie będzie zdradzać ich sekretów. Poza tym to akurat nie było tematem jej wypracowania. A szkoda, bo uważała, że całujący się rodzice bardzo ładnie wyglądają. Dobrze, że nie przyłapali jej na podglądaniu. Tacie by się nie spodobało, gdyby się dowiedział o tym fakcie. Nie, … nie będzie pisać o pocałunkach …

* * *

Kimberly przewróciła kartkę powieści Harriet Beecher Stowe „Little Foxes” i zerknęła na śpiącego Adama. Zapatrzyła się na męża z delikatnym uśmiechem na twarzy. Tamtej strasznej nocy doktor Martin przeraził ją wizją operacji. Na szczęście do niej nie doszło, bo kaszel i duszności Adama nie były spowodowane odmą opłucną, ale silnym przeziębieniem, którego nabawił się, leżąc na mokrej ziemi pod tym obrzydłym drzewem. Skończyło się na strachu. Teraz było już znacznie lepiej, choć pacjent wciąż odczuwał ból przy oddychaniu. Kaszel minął, a lekarstwa działały na Adama usypiająco, więc przesypiał w spokoju sporą część dnia i nocy. Podczas pozostałych godzin trochę marudził, narzekał na nudę i przymusowe leżenie w łóżku. Pomysł nadrobienia zaległości w czytaniu książek przypadł mu do gustu i w zasięgu ręki trzymał kilka ostatnich wydań. Dzieci odwiedzały go na zmianę i opowiadały o wszystkim, co się działo. Susan z wypiekami na twarzy czytywała mu „Alicję w Krainie Czarów” i Adam, patrząc na nią, odzyskiwał dobry humor. Córeczka bywała zadziorna, ale to właśnie mu się najbardziej w niej podobało. Wiedział, że poradzi sobie życiu. Dziewczyna mieszkająca na Dzikim Zachodzie musiała być twarda. A jeśli na dodatek była piękna i inteligentna, miała przewagę nad innymi. Adam zdawał sobie sprawę, że prawdziwe kłopoty zaczną się za jakieś dziewięć, dziesięć lat. Na razie nie spędzało mu to snu z powiek.
Kimberly wróciła do czytania książki. Miała zamiar przewrócić kolejną kartkę, gdy usłyszała westchnienie. Adam przyglądał się jej z jakąś dziwną zachłannością.
- Pocałuj mnie – wyraził życzenie, wyciągając w jej kierunku prawą rękę.
- Jak twoje żebra? – spojrzała na niego badawczo, nie ruszając się z fotela.
- O ile mi wiadomo, są na swoim miejscu – zauważył z kpiną w głosie. – I nie rozpadną się w pył, jeśli mnie pocałujesz.
- No, nie wiem – z ociąganiem wstała i wygładziła spódnicę. – Jeszcze ci to zaszkodzi – zastanawiała się na głos.
Adam spojrzał na nią z niedowierzaniem i po chwili uśmiechnął się z przekąsem.
- Żartujesz sobie ze mnie – stwierdził z przyganą. – Z chorego człowieka?
- Ten chory człowiek całkiem szybko dochodzi do zdrowia – zauważyła. – I robi się coraz bardziej … wymagający.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że jak będę już całkowicie sprawny, to te złośliwości nie ujdą ci na sucho? – uśmiechnął się rozradowany.
- A jakże – odwzajemniła uśmiech. – Na to właśnie liczę.
- Czuję się jak stuletni dziadek – poskarżył się, przybierając smutną minę.
- Wygrałeś, mój ty staruszku – Kim pokręciła głową i z westchnieniem usiadła na łóżku. Pochyliła się nad Adamem, który objął jej plecy zdrową ręką. Pocałowała go delikatnie raz i drugi, starając się nie dotknąć zabandażowanego torsu. Chciała się odsunąć, ale Adam jej na to nie pozwolił. Pocałunek się przedłużał i nabierał mocy. Resztki świadomości przesłały jej sygnał, że mąż przyciągnął ją zbyt blisko i w końcu stało się. Adam syknął i zamarł. Kimberly wysunęła się z jego objęć i spojrzała na niego z mieszaniną lęku i wyrzutu.
- Tak to się właśnie kończy – zawyrokowała. – Upierasz się, a później cierpisz.
- A czy ja się skarżę? – zapytał z miną niewiniątka.
- Czasem jesteś nieznośny.
- Wiem – uśmiechnął się, jakby był z tego dumny.
- Zejdę na dół i przyniosę ci drugie śniadanie – powiedziała, kierując się w stronę drzwi.
- A jak zjem ładnie, to dostanę nagrodę?
- Na pewno nie taką, o jakiej myślisz – Kim spojrzała na niego znacząco i wyszła.
Adam uśmiechnął się do siebie. Wiedział, że coś wymyśli, aby ją przekonać do swego pomysłu. Przecież prędzej czy później zawsze mu ulegała …

* * *

Jennifer Norton już od godziny sprawdzała wypracowania, które jej uczniowie pisali na lekcji. Poziom prac był różny. Zważywszy, że pisały je dzieci w różnym wieku, nie mogła oczekiwać cudów. Większość wydawała się jej schematyczna i mało odkrywcza. Ilość błędów też przyprawiała o zawrót głowy. Siedziała coraz bardziej znużona. Odłożyła wypracowanie Roya Fergusona niemal z niesmakiem. Dawno nie czytała takich bredni. Spojrzała na kolejną pracę. Równe, staranne pismo. Przeczytała, niczego nie poprawiając. Zamyśliła się. Billy Cartwright zaskoczył ją swą szczerością. Od kilku lat mieszkała w Virginia City i słyszała o tym i owym. Ktoś jej opowiadał o tej historii z porwaniem, teraz już nawet nie pamiętała, kto to był. Ponoć uprowadziła go własna babka, oszalała z bólu po stracie córki. Tyle wiedziała. Nie dopytywała się o szczegóły, bo uważała, że nie są jej do niczego potrzebne. Życie osobiste rodziców jej uczniów było ich prywatną sprawą i o ile nie wpływało na uczęszczanie dzieci do szkoły, w ogóle się tym nie interesowała. Jeszcze raz spojrzała na pierwszy akapit w pracy Billy’ego, w którym opisywał swego ojca. Z tego, co słyszała i zdążyła zaobserwować, mogła wyciągnąć tylko jeden wniosek - taki, że Adam Cartwright jest porządnym człowiekiem, kochającym ojcem i mężem. Spojrzała w okno i zamyśliła się. Czy to możliwe, aby zdarzali się też tacy mężczyźni? Tacy, którzy nie zmieniają się po ślubie? Wstała od stołu i podeszła do komódki, na której stało zdjęcie jej rodziców. Zostało wykonane w dniu ich ślubu. Byli na nim uśmiechnięci i szczęśliwi. Ona, Jennifer, odkąd sięgnęła pamięcią, zawsze widziała płaczącą matkę, notorycznie upokarzaną przez ojca, który o wszystko miał pretensje i był wiecznie niezadowolony. Nieraz posuwał się do rękoczynów. A przecież mama opowiadała, że przed ślubem był wesołym i miłym człowiekiem. Ponoć zmienił się, gdy na świat przyszło dziecko, czyli ona. Jennifer westchnęła i odstawiła zdjęcie. Na pensji poznała czarnowłosą Mariette, która trzymała się na uboczu. Zaprzyjaźniły się po kilku miesiącach. Czarnulka w zaufaniu wyznała jej straszną tajemnicę. Ojciec podczas kłótni uderzył matkę, która spadła ze schodów i się zabiła. Zabronił jej mówić o tym komukolwiek. Straszył, że jej też się pozbędzie, jeśli go wyda. Mariette opowiadała, że jej matka wyszła za mąż z wielkiej miłości. Nie mogła pojąć, dlaczego to uczucie tak szybko się wypaliło. Dziewczęta doszły do wniosku, że małżeństwo wszystko psuje i że mężczyźni zmieniają się, gdy już zdobędą upragnioną kobietę. Przyrzekły sobie, że nigdy nie wyjdą za mąż. Dzięki temu unikną cierpienia i rozczarowania. Jennifer nie ufała mężczyznom, traktowała ich oschle i rzeczowo. Mimo to znalazło się kilku desperatów, którzy postanowili starać się o jej rękę. Odprawiła ich z kwitkiem, stanowczo i bez ceregieli. Nie zamierzała popełniać błędu swej matki. Usiadła przy stole i spojrzała na wypracowanie Billy’ego. Westchnęła. Musiała jednak przyznać, że ten chłopiec miał wspaniałych, kochających rodziców.

* * *

Adam odłożył „Lasy Maine” Henry’ego Davida Thoreau na kołdrę. Bolały go żebra. Położył rękę na klatce i delikatnie przesunął dłonią po bandażach. Skrzywił się nieznacznie. I tak miał dużo szczęścia, ale długi okres rekonwalescencji wcale mu się nie uśmiechał. Świadomość, że przez jakiś czas będzie bezużyteczny, sprawiała, że niemal zgrzytał zębami ze złości. Lubił czuć się potrzebny i niezastąpiony. Teraz był odcięty od świata. Najbardziej nie podobało mu się polecenie doktora Martina, który kazał mu ograniczyć przyjmowanie gości. Zalecał spokój i wypoczynek. Adam nie zamierzał go słuchać w tej kwestii i jeszcze dziś miał zamiar przekonać żonę, aby posłała po Dana. Zastanawiał się, jakich argumentów użyć. Nagle drzwi się uchyliły i pojawiła się w nich tajemniczo uśmiechnięta Kimberly.
- Masz gościa – powiedziała i otworzyła szerzej drzwi.
- Żyjesz – zauważył Dan Stevenson, wchodząc do środka.
- Chyba nie jesteś zaskoczony tym faktem – rzucił z przekąsem Adam.
- Zrobię kawę – zaproponowała Kimberly i wyszła, zostawiając ich samych.
- Nie wyglądasz najlepiej – stwierdził Dan, odruchowo pocierając szczękę i siadając na wolnym krześle.
- Tak, pocieszaj mnie, przyjacielu – poprosił z kpiną w głosie, akcentując ostatni wyraz.
- Użalać się nad tobą nie będę – powiedział z lekkim uśmiechem. – Nie przyszedłem tu w charakterze płaczki.
Zapadła cisza. Każdy z nich chciał coś powiedzieć, ale wciąż się wahał.
- Cieszę się, że jesteś – Adam zdobył się na szczerość.
- A ja się cieszę, że … no wiesz … i tak … w ogóle – delikatnie wzruszył ramionami. – Dobrze, że dochodzisz do siebie.
- Nie mogłem pozwolić, żeby drzewo mnie załatwiło – Adam uśmiechnął się kącikiem ust.
- Fakt – pokiwał głową ze zrozumieniem. – A wiesz, że Simon Krent wpadł do studni? Chciał zobaczyć swoje odbicie w wodzie. Ledwo go wyciągnęliśmy.
- Zawsze mówiłem, że temu chłopakowi brakuje rozumu – stwierdził Adam. – Każdym czynem zdaje się to potwierdzać.
Dan spojrzał na Adama i pobębnił palcami o kolano. Wyraźnie chciał mu powiedzieć o czymś jeszcze.
- O co chodzi? – zapytał przyjaciel, zanim Dan zdecydował się otworzyć usta. – Coś cię gnębi?
- Wręcz przeciwnie – uśmiechnął się i w jednej chwili podjął decyzję. – Zostanę po raz drugi ojcem.
- Ha! – Adam ucieszył się i zareagował, jakby chciał się podnieść, ale ból przypomniał mu, że nie może wykonywać gwałtownych ruchów. – Gratuluję! Naprawdę się cieszę! Jak Elizabeth? Dobrze się czuje?
- Znakomicie – powiedział głosem, w którym pobrzmiewała nieskrywana radość i męska duma. – Wprost promienieje.
- Mała Maria już wie?
- Tak, powiedzieliśmy jej.
- Jak zareagowała?
- Cieszy się, że będzie miała brata lub siostrzyczkę – Dan przeczesał dłonią włosy i spojrzał na przyjaciela z zakłopotaniem. – Tak między nami … to chciałbym, żeby to był syn. Rozumiesz?
- Każdy mężczyzna cię zrozumie – powiedział z przekonaniem w głosie.
- Kawa – Kimberly pojawiła się w pokoju z tacą, na której znalazły się też ciasteczka.
- Świetnie, wzniesiemy nią toast – zaproponował podekscytowany Adam.
- Toast? – Kim przeniosła spojrzenie z jednego na drugiego, odstawiając na stolik tacę. – Coś mnie ominęło?
Gdy usłyszała nowinę, rzuciła się bratu na szyję i pocałowała go w oba policzki. Po chwili filiżanki z kawą spełniły funkcję kieliszków z szampanem. Wszak powód do świętowania był nie byle jaki. Smile

* * * * *

zorina13

Mam nadzieję ,że znajdzie się ktoś odpowiedni dla nauczycielki ,bo zaczęłam ją lubić.

Camila

Adam powoli dochodzi do zdrowia i wszystko ponownie dobrze się układa.
U Dana również się szczęści. Fajnie, że znowu zostanie ojcem.

Mada

Zorino, tak naprawdę, to nie wiem. Panna Norton nie chce wychodzić za mąż. Rolling Eyes

Camilo, Dan sporo czekał na drugie dziecko. Na razie się cieszy. Smile

Ewelina

Przeczytałam. Skomentuję później ...
Panna Norton może jeszcze zmienić zdanie. Jest rozsądną kobieta i może mieć szczęście ... kto wie ... jeśli spotka porządnego, miłego faceta ... bezinteresownego (mam na myśli dybanie na jej posag) Wink

Mada

Aga

Mada

Ewelina

ADA

Mada przeczytałam jednym tchem. Adaś nam zdrowieje i zdaje się, że ma apetyt na czekoladki Wink

Jutro, a właściwie to już dzisiaj skomentuję obszerniej Smile

Mada

ADA

Mada

Aga