www.bonanza.pl

zorina13

Kolejna rodzina awanturka w fanfiku.
Kim jest Lucy ,umknęło mi to ?
I czy Dan już wie ,że narzeczona smali cholewki do Adama ?

Camila

Joe już chyba naprawdę oszalał, ale cóż jego wybór.
Dobrze, że Trent się ogarnął i opowiedział co widział.

Gość

ADA

Mada

Aga

Ewelina

Mada

Mada

* * * * *

Josephine Nolan kokieteryjnym ruchem przechyliła głowę, przyglądając się Josephowi. Młody mężczyzna pod wpływem jej spojrzenia lekko się zaczerwienił. Od kwadransa usiłował podtrzymywać rozmowę, która co i rusz się rwała. Wszyscy siedzieli przy kominku, racząc się wyborną kawą. Kolację można było zaliczyć do udanych. Panowie przywdziali na tę okazję garnitury, od których odcinały się elegancko śnieżnobiałe koszule, uwieńczone obowiązkową krawatką. Lucy założyła najlepszą wrzosową sukienkę, którą Hoss kupił jej podczas ostatniej podróży do San Francisco. Zastawa lśniła, a obrus rozłożony na stole porażał bielą. Hop Sing stanął na wysokości zadania. Przygotowana przez niego duszona jagnięcina z rozmarynem rozpływała się w ustach, a ciasto cytrynowe pieściło podniebienia. Po kolacji wszyscy przeszli do salonu, w którym w obecnej chwili się znajdowali. Ben starał się nie okazywać niechęci niechcianemu gościowi. Nie pozwalało mu na to dobre wychowanie i obecność pozostałych członków rodziny. Nie bardzo jednak wiedział, o czym ma rozmawiać z wybranką najmłodszego syna. Zasób tematów wyczerpał podczas posiłku i teraz gorączkowo szukał w myślach czegoś interesującego. Hoss nigdy nie był wytrawnym mówcą, a Lucy wydawała się jakaś onieśmielona. Adam jak na złość poszedł na górę, sprawdzić, co z Billym. Chłopczyk przeziębił się na wczorajszym spacerze z ciocią. Obaj z Tobym biegali po łące do upadłego, zgrzali się i synek Adama zaczął gorączkować. Napojony wywarem z lipy z dodatkiem miodu szybko zapadł w sen, ale ojciec wolał dmuchać na zimne. Podszedł do łóżeczka śpiącego spokojnie dziecka. Ostrożnie położył dłoń na jego czole. Wydawało się, że gorączka spadła. Adam odetchnął z ulgą i usiadł na krześle. Przyglądał się Billy’emu ze ściśniętym sercem. Każda choroba dziecka przyprawiała go o silny niepokój. Za każdym razem bał się, że go straci. Kochał synka ponad wszystko – tak, jak jego matkę. Wciąż nie mógł się pogodzić ze śmiercią Coleen i ich córeczki. Choć od tragicznych wydarzeń minął już ponad rok, rana się nie zabliźniła. Krwawiła zwłaszcza w takich momentach jak ten… Billy zamruczał coś przez sen i przerwał jego niewesołe myśli. Przykrył go szczelnie kołderką i wyszedł z pokoju, w progu rzucając ostatnie, kontrolne spojrzenie. Musiał wrócić na dół. Choroba dziecka usprawiedliwiała jego chwilową nieobecność, ale wypadało się pożegnać z gościem. Tego wymagało dobre wychowanie, które wpoił im Ben. Trafił idealnie. Wdowa Nolan właśnie się podnosiła z sofy, dziękując za miło spędzony wieczór. Odprowadzili ją do powozu, którym Joe odwoził ją do domu. Gdy bryczka zniknęła im z oczu, weszli śpiesznie do środka.
- Nareszcie – westchnął z ulgą Ben. – Mamy to już za sobą.
- Nie przypadła ci do gustu wybranka beniaminka? – zapytał z sarkazmem Adam.
- Cóż, to bardzo piękna kobieta, ale jej lekkie prowadzenie się … - zamilkł skrępowany, gdyż w porę przypomniał sobie o Lucy.
Żona Hossa udawała, że poprawia coś przy rękawie sukienki. Po chwili powiedziała, że sprawdzi, czy dzieci się nie obudziły i weszła szybko na schody. Gdy zniknęła z pola widzenia, Ben wrócił do tematu.
- Trzeba jakoś wpłynąć na Joe – stwierdził.
- Na mnie nie patrz – zastrzegł Adam, zanim ojciec wystąpił z kolejną pedagogiczną propozycją.
- Chciałbym uchronić syna przed popełnieniem życiowego błędu – tłumaczył się Ben.
- Joe wydaje się zakochany – powiedział Hoss, bezradnie rozkładając ręce.
- Może mu przejdzie? – Ben jeszcze nie tracił nadziei.
- Jeśli będziemy zbytnio na niego naciskać, gotów ożenić się z wdową Nolan tylko po to, aby zrobić nam na złość – zauważył Adam. – Nie wiem jak wy, ale ja mam na dzisiaj dosyć. Idę spać.
- Ja też – poparł go Hoss.
- Ja jeszcze posiedzę – powiedział ojciec. – Przejrzę księgi.
Ben podszedł do biurka i zaczął bezmyślnie przekładać papiery. Adam obserwował go chwilę ze szczytu schodów. Domyślił się, że Pa chce zaczekać na Joe. Miał tylko nadzieję, że w nocy nie będą wszczynać kłótni.

* * * * *

Josephine właśnie zamknęła drzwi za najmłodszym synem Bena. Usiadła na kanapie, wygładzając miękki materiał spódnicy. Nie chciała jeszcze iść spać. Oddała się rozmyślaniom. Joe ją bawił. Lubiła jego młodzieńczy entuzjazm i niespożytą energię, ale w rzeczywistości spędzała z nim czas tylko dlatego, aby zbliżyć się do Adama. Wiedziała, co o niej mówią w mieście, dlatego założyła, że gdy zacznie spotykać się z Joe, Adam zapragnie z nią porozmawiać. Joe wciąż narzekał, że starszy brat wtrąca się w jego sprawy. Josephine liczyła, że złoży jej wizytę, zaniepokojony poczynaniami młodszego braciszka. Czekała na próżno. Adam nie zaszczycił jej swoją osobą. Wiele sobie obiecywała po kolacji w Ponderosie. Nałożyła najlepszą suknię i naszyjnik z brylantów. Sporo uwagi poświęciła swemu wyglądowi. Wiedziała, że prezentuje się wyjątkowo pięknie, ale Adam był nieczuły na jej wdzięki. Kamień, nie mężczyzna – pomyślała ze złością. – Bardziej był zainteresowany swym śpiącym synkiem niż atrakcyjną kobietą.
Josephine nie lubiła dzieci i nie miała zamiaru ich mieć. Uważała, że ciąża zepsuje jej idealną figurę. Nie czuła w sobie instynktu macierzyńskiego. Mały Billy był jedynym punktem, który jej w Adamie przeszkadzał. Myślała o nim jak o wdowcu, ale niekoniecznie z dzieckiem. Dziś przekonała się, że nie da się tego oddzielić i to zepsuło jej humor całkowicie. Ze złością chwyciła fajansowy flakonik i rzuciła nim o ścianę. Nigdy się jej nie podobał.

* * * * *

Następnego dnia lotem błyskawicy rozeszła się po mieście wiadomość, że Harry Glenister wyszedł na wolność. Nikt wprawdzie go nie widział, ale wszyscy tylko o tym mówili. Do biura szeryfa wpadł szalejący z oburzenia pan Jamison, który od drzwi wrzeszczał o bezprawiu i wyrównaniu rachunków.
- Proszę się uspokoić – stanowczym głosem zażądał Dan Stevenson.
- Zabójca mego syna wychodzi na wolność, a ja mam być spokojny?! – wrzasnął zacietrzewiony.
- Harry nie jest mordercą – Roy, który właśnie wszedł, stanął tuż za plecami Jamisona.
- Roy, dobrze, że jesteś - ucieszył się zbulwersowany mężczyzna. – Twój zastępca za dużo sobie pozwala! – dopiero po chwili dotarło do niego to, co powiedział szeryf. – Ty też jesteś przeciwko mnie?
- Pojawił się nowy świadek, który widział prawdziwego mordercę. I twierdzi, że nie jest nim Harry Glenister – poinformował go ze spokojem Roy.
- Kto taki? – zainteresował się Jamison.
- Charlie Trent – Dan wyręczył w odpowiedzi Roya.
- Ten pijaczyna? A co to za świadek? – w głosie Jamisona słychać było jawną pogardę.
- Od jakiegoś czasu jest rzeźwy – zauważył z jowialnym uśmiechem szeryf.
- Złożył już zeznania? – dopytywał się poszkodowany.
- Nie, ale złoży jeszcze dziś po południu. Teraz jest pora obiadu, więc zróbmy sobie przerwę i spotkajmy się tu za godzinę – zaproponował Dan.
Jamison wypadł z biura szeryfa jak kula armatnia. Coffee i Stevenson spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Roy uchylił drzwi prowadzące do celi i zerknął na Harry’ego Glenistera, który leżał na pryczy, nie mając o niczym pojęcia.
- Możemy zaczynać – powiedział konspiracyjnym tonem Dan. – Adam i Hoss z pewnością są już na miejscu.
- Mam nadzieję, że się uda – powiedział z zafrasowaną miną szeryf. – Jak ta sprawa się skończy, składam rezygnację… Już postanowiłem – dodał, widząc, że Stevenson chce coś powiedzieć.
- Rozumiem – Dan schylił z szacunkiem głowę.
– Zasługujesz na to stanowisko – Coffee klepnął go z uznaniem w ramię i odchrząknął. – Chodźmy już.
Dwaj stróże prawa skierowali się ku domowi Charliego Trenta. Wiedzieli, że wiadomość o nowym świadku rozniesie się równie szybko, jak poprzednia, którą rozpuścił w saloonie Hoss – niby przypadkiem. Zakładali, że prawdziwy morderca będzie chciał usunąć Trenta i zjawi się w jego domu. Staruszek miał być przynętą. Adam wpadł na pomysł złapania winowajcy na gorącym uczynku. Wspólnie z Royem, Danem i Hossem dopracowali szczegóły. Szeryf i jego zastępca mieli czekać na zewnątrz. Obaj bracia Cartwrightowie ukryli się w kuchni Charliego, czekając na zabójcę Michaela Jamisona. Zaczynali się już odrobinę nudzić, bo tkwili w tym małym, zagraconym pomieszczeniu od dwóch godzin. Adam myślał o synku, który czuł się już całkiem dobrze. Obiecał Billy'emu, że przywiezie mu z miasta rożek cukierków. Było oczywiste, że słowa dotrzyma. Hoss dzielnie wykańczał prowiant przygotowany zawczasu przez niezawodnego Hop Singa. Mimo zmęczenia starali się zachować czujność i tylko z rzadka wymieniali szeptem jakieś uwagi. Nagle Adam odwrócił się i spojrzał dziwnym wzrokiem na brata.
- O co chodzi? – niemal bezgłośnie zapytał Hoss.
- Już wiem, u kogo widziałem colta z rękojeścią z masy perłowej – powiedział zaskoczony. – Przypomniałem sobie.
- U kogo? – Hoss wytrzeszczył oczy z wyczekiwaniem.
W tym samym momencie usłyszeli skrzypnięcie drzwi i czyjeś ciche kroki. Ich uszu dobiegło szczęknięcie kurka, zwiastujące odbezpieczenie broni. Mężczyzna w brązowym kapeluszu i długim płaszczu celował do Charliego Trenta leżącego nieruchomo na łóżku. Adam i Hoss ostrożnie wyszli z kuchni. Napastnik strzelił w plecy świadka. Cartwrightowie skoczyli w kierunku mordercy, obalając go na ziemię. Adam wytrącił mu broń, a Hoss przygwoździł go do podłogi. Roy i Dan wpadli przez frontowe drzwi z rewolwerami gotowymi do strzału. Na ziemi leżał pan Jamison, z konsternacją patrząc na obecnych, których absolutnie nie spodziewał się w tym miejscu. Największym jednak zaskoczeniem było dla niego to, że tak naprawdę Charliego Trenta nie było w domu. Na łóżku spoczywała kukła w ubraniach i kapeluszu staruszka. Jamison wpadł w przemyślnie zastawione sidła.
- Jesteś aresztowany – poinformował go oficjalnym tonem Roy.

* * * * *

- Dlaczego Jamison zabił własnego syna? – Ben nie mógł uwierzyć w rewelacje przywiezione przez Adama i Hossa, którzy właśnie wrócili do Ponderosy.
- Michael groził mu, że wyjawi jego finansowe matactwa – wyjaśnił Adam. – Jamison okradał wpływowych wspólników z San Francisco.
- A syn nie chciał na to patrzeć – ojciec z powagą pokiwał głową.
- No …, niezupełnie – musiał przyznać Adam.
- To znaczy?
- Michaelowi zależało na pieniądzach, a nie na uczciwości. Miał karciane długi, które chciał spłacić sumą wytargowaną u ojca – powiedział zdegustowany Hoss.
- Okropna historia – stwierdził po chwili Ben. – Syn szantażuje ojca. Ojciec zabija własnego syna i rzuca oskarżenia na niewinnego człowieka.
- Najważniejsze, że Harry wyszedł na wolność – stwierdził z ulgą Adam. – Jamison groził, że zabije jego córkę, jeśli nie weźmie winy na siebie.
Ben z przerażeniem pokręcił głową.
- Nie mogę w to uwierzyć – wyznał w końcu. – Przecież rodzina Jamisonów mieszkała w Virginia City od lat. Kto mógł przypuszczać?
- Nikt – przyznał ze spokojem Adam. – Sprawiali wrażenie normalnych i uczciwych.
- Nie wiem, co się dzieje z ludźmi – Hoss wyraźnie posmutniał.
- Roy rezygnuje z funkcji szeryfa – przypomniał sobie nagle Adam i postanowił podzielić się tą wiadomością z ojcem.
- Trzeba pomyśleć o przyjęciu pożegnalnym – zauważył Ben.
- To całkiem niezły pomysł – przyznał Adam, patrząc na Hossa, który nareszcie się uśmiechnął.

* * * * *

ADA

Aga

zorina13

Zastanawiam ,co ta harpia uknuje.

Camila

Chytry plan złapania mordercy.
Wdowa zagięła parol na Adama i posunie się do wszystkiego by go zdobyć

Ewelina

Aga