www.bonanza.pl

Mada · Wysłany: Nie 22:26, 15 Mar 2015 Temat postu:

Aga, jesteś chyba jedyną osobą, która usprawiedliwia i rozumie zachowanie Nanette. Bardzo ładnie bronisz tej bohaterki. Smile

Aga · Wysłany: Nie 22:31, 15 Mar 2015 Temat postu:

Mada masz dar do przedstawiania postaci, które budzą skrajne uczucia. Mam na myśli Dana i Nanette bo mały Joe zawsze budzi skrajne emocje ....wystarczy pomachać nim przed oczami Ewelinie i Bell Wink

Mada · Wysłany: Nie 22:36, 15 Mar 2015 Temat postu:

Aga, dziękuję.
Ewelina twierdzi, że lubi Joe. Rolling Eyes

Ewelina · Wysłany: Nie 22:38, 15 Mar 2015 Temat postu:

Oczywiście Wink

Nawet ostatnio uczyniłam z niego bohatera ... no, prawie bohatera . Very Happy

Aga · Wysłany: Nie 22:40, 15 Mar 2015 Temat postu:

Prawie.... Ewelina Ty zawsze małemu Joe łyżkę dziegciu do beczki miodu dasz, albo...dwie...a może łyżkę miodu do beczki dziegciu?

Ewelina · Wysłany: Pon 8:23, 16 Mar 2015 Temat postu:

Oj tam! Zaraz łyżka dziegciu ... jemu po prostu przytrafiają się rozmaite przygody ... ale zwykle z nich zwycięsko wychodzi Smile

Mniej więcej ...

Mada · Wysłany: Pon 17:13, 16 Mar 2015 Temat postu:

Zwycięsko to wychodzi Adam, Joe już niekoniecznie. Wink

Aga · Wysłany: Pon 19:31, 16 Mar 2015 Temat postu:

Święte słowa Mada...

Gość · Wysłany: Pon 20:50, 16 Mar 2015 Temat postu:

Mada · Wysłany: Pon 22:50, 16 Mar 2015 Temat postu:

Gość · Wysłany: Pon 22:59, 16 Mar 2015 Temat postu:

Mada · Wysłany: Czw 22:20, 19 Mar 2015 Temat postu:

* * * * *

Lucy postanowiła odwiedzić matkę. Po zrobieniu sprawunków skierowała swe kroki do gabinetu lekarskiego. Doktora Martina nie zastała, bo pojechał do pacjenta mieszkającego poza miastem. Jej matka sprawdzała się w roli pielęgniarki. Zawsze miała sporo energii, a teraz czuła się potrzebna. Wykonywana praca dawała jej satysfakcję, a rodzina sprawiała, że niczego więcej nie potrzebowała do szczęścia.
- Paul mi się oświadczył – powiedziała, stawiając przed Lucy filiżankę z herbatą.
- Który to już raz? – chciała wiedzieć córka.
- Trzeci.
- Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz się zgodzić – Lucy nieznacznie wzruszyła ramionami.
- Kochanie, rozmawiałyśmy już o tym – przypomniała matka.
- Rozmawiałyśmy – przyznała, upijając łyk gorącego płynu. – Uważam, że świetnie do siebie pasujecie.
- W moim wieku … - Agnes wyciągnęła koronny argument.
- Doktor Martin nie jest już młodzieniaszkiem – przerwała. – Wiekiem to akurat do siebie pasujecie.
- Chcesz mieć ojczyma? – matka przewróciła zabawnie oczyma.
- Mamo, błagam – roześmiała się. – Może nie zauważyłaś, ale jestem już dorosła i ojczymem mnie nie przestraszysz.
- Tak mówisz?
- Czyżby to oznaczało, że rozważasz propozycję doktora Martina? – ucieszyła się Lucy.
- Cóż … prawdę mówiąc, zaczynam się wahać – przyznała zakłopotana. – Paul jest taki miły. Pochlebia mi jego upór i cierpliwość.
- W takim razie nie ma się nad czym zastanawiać – podsumowała córka. – Powiedz mu, że się zgadzasz i nie trzymaj biedaka w niepewności.
- Hmmm … - Agnes uśmiechnęła się niepewnie. – Może masz rację …
Dalszą rozmowę przerwało im niespodziewane wtargnięcie Dana Stevensona do poczekalni, który załomotał w drzwi i bez zaproszenia wpadł do środka.
- Elizabeth – zdołał wykrztusić śmiertelnie blady.
- Coś się jej stało? – obie kobiety zerwały się z miejsc.
- Zaczęło się – powiedział przerażony.
- Szeryfie – Agnes westchnęła i pokręciła głową. – Po panu spodziewałam się większego opanowania, a tymczasem panikuje pan jak każdy mężczyzna w takiej sytuacji.
- Tak? – był wyraźnie zbity z tropu.
- Mama żartuje – czym prędzej pospieszyła z pomocą Lucy.
- Ręczę, że nie zemdleję i nie będę przeszkadzać – przyrzekł Dan.
- Akurat – Agnes posłała w jego kierunku pobłażliwy uśmiech, a następnie spojrzała na córkę. – Pomożesz mi?
- Oczywiście – zgodziła się Lucy.
Gdy dotarli na miejsce, kobiety zajęły się Elizabeth, a Dan został w salonie, pilnie nasłuchując każdego odgłosu. Usiłował zrozumieć coś z rozmowy, która toczyła się za zamkniętymi drzwiami, ale wyłapywał tylko pojedyncze słowa. Krążył niespokojnie po pomieszczeniu, co jakiś czas zatrzymując się i wstrzymując oddech. Po upływie kilku kwadransów usiadł. Z daleka wyglądało to, jakby siedział na rozżarzonych węglach. Zerwał się, gdy tylko drzwi się otworzyły. Pojawiła się w nich Lucy i szybko podeszła do komody po dodatkowe ręczniki. Dan patrzył, czekając na jakieś pocieszające słowa. Żona Hossa spojrzała na niego i się ulitowała.
- To jeszcze potrwa – uprzedziła. – Możesz iść do biura i wrócić za jakąś godzinę, nie wcześniej.
- Nie mógłbym się na niczym skupić – powiedział, kręcąc głową.
- Jak uważasz – uśmiechnęła się pokrzepiająco i zniknęła za drzwiami sypialni.
Dan krążył po salonie, walcząc z niepokojem i swą niecierpliwością. W końcu wyszedł na zewnątrz i usiadł na ganku. Jakiś czas przyglądał się ludziom przemierzającym ulicę, ale po chwili skoncentrował się na odgłosach dobiegających z domu. Drzwi zostawił uchylone tak, aby mieć widok na salon. Siedział w napięciu, kąsany przez napady lęku o Elizabeth i dziecko. Bezwiednie zaciskał pięści, patrząc na stopnie ganku. W pewnej chwili zobaczył czarne, zakurzone kowbojki.
- Czy ty w ogóle je czyścisz? – zainteresował się, podnosząc wzrok na przybysza.
- Od wielkiego dzwonu – odpowiedział Adam. – Posuń się.
- Masz zamiar tu ze mną siedzieć?
- Chyba muszę – stwierdził ze spokojem. – Wyglądasz nieszczególnie.
- Elizabeth …
- Wiem – przyjaciel klepnął go w ramię.
- Skąd?
- Pani Carson widziała, jak biegłeś do gabinetu doktora i wyciągnęła wnioski. Już zdążyła powiadomić o tym fakcie pół miasta.
- Ciebie też.
- Nie – zaprzeczył. – Ja wiem od pani Meling, która dowiedziała się od pani Monroe – uśmiechnął się z przekąsem.
- Dobijasz mnie – rzucił Dan. – Oszczędź mi dalszych szczegółów.
- Dobrze, możemy porozmawiać o budowie statków, handlu skórami lub kolekcjonowaniu skalpów.
- Czy możesz mi łaskawie wyjaśnić, czemu ma służyć ta idiotyczna propozycja? – spojrzał na niego ciężki wzrokiem.
- Usiłuję odciągnąć twoje myśli od sedna sprawy – przyznał. – Na razie chyba z marnym skutkiem.
- Zerowym.
- Cóż, nie jestem specjalistą od porodów.
Dan spojrzał na niego, zmarszczył brwi i szybko zaproponował.
- Lepiej opowiedz mi o Chicago. Zawsze chciałem zobaczyć to miasto.
Adam zaczął opowiadać, a Dan dzielił swą uwagę między opowieść przyjaciela, a nasłuchiwanie odgłosów, które dobiegały z domu. Wydawało mu się, że siedzą na tym ganku całą wieczność. Słońce zaczęło zachodzić, gdy w końcu dał się słyszeć nikły płacz dziecka. Dan zerwał się, rzucił się ku drzwiom, potknął się, złapał równowagę i wpadł do domu. Zatrzymał się przed Lucy, która wyszła z sypialni.
- Masz śliczną córeczkę – powiedziała z uśmiechem.
- A Elizabeth?
- Czuje się dobrze - uspokoiła go.
- Mogę je zobaczyć? – zapytał szybko.
- Czekają na ciebie – wolno otworzyła drzwi.
Wszedł i spojrzał na wymęczoną twarz Elizabeth, następnie na zawiniątko u jej boku. Dopiero potem zerknął na Agnes. Z wdzięcznością i ulgą. Kobieta wyminęła go z uśmiechem. Przysiadł na łóżku, z ciekawością przyglądając się córeczce.
- Nie jesteś zawiedziony? – zapytała z troską żona.
- Ani trochę – od razu wiedział, o co jej chodzi i postanowił jak najszybciej rozwiać jej obawy. – Zawsze marzyłem o tym, żeby to była dziewczynka.
- Mężczyźni wolą synów.
- Widocznie jestem nietypowy – przyznał z uśmiechem. – Moim przeznaczeniem jest życie wśród pięknych kobiet.
- Masz zamiar jakieś sprowadzić? – zażartowała.
- Co najmniej tuzin – odparł w tym samym tonie. – Już widzę – rozmarzył się - jak w przyszłości synowie Adama i Hossa rywalizują o względy naszej córki.
- Jak ją nazwiemy? – spojrzała na niego z wyczekiwaniem.
- Może Maria – zaproponował. – To imię w dosłownym tłumaczeniu znaczy „napawać radością”.
- Doskonały pomysł – przyznała olśniona i przyjrzała mu się uważnie. - Naprawdę się cieszysz? – zadała dziecinne pytanie, bo na pierwszy rzut oka było widać, że Dan jest zachwycony.
- Jak wariat – przyznał i pocałował ją jak człowiek obłędnie zakochany.

* * * * *

Kilka miesięcy później
Lucy przez ostatni tydzień codziennie przyjeżdżała do Kimberly, aby być przy niej, gdy zacznie się poród. Kim była jej wdzięczna. Nie mogła sobie wymarzyć lepszej przyjaciółki. Susan chodziła już bez niczyjej pomocy. Billy wiernie jej asystował i czuwał nad bezpieczeństwem siostrzyczki, którą ciekawiło dosłownie wszystko – każdy kamyk, kolorowy kwiatek czy ułamany patyk . W końcu oboje usiedli na kocu rozłożonym przed domem i bawili się jabłkami, które w tym roku tak obrodziły, że już nie wiadomo było, co z nimi robić. Kimberly i Lucy przyglądały się dzieciom, siedząc na ganku i popijając orzeźwiającą lemoniadę.
- Dobrze się czujesz? – zainteresowała się w pewnym momencie Lucy.
- Chyba tak – potwierdziła Kimberly, poprawiając się na krześle. – To czekanie mnie męczy. Żeby już wreszcie było po wszystkim – westchnęła podenerwowana.
- Adam też tak mówi – powiedziała przyjaciółka z uśmiechem pełnym wyrozumiałości.
- Adam… - Kimberly westchnęła i ściszyła głos. – Od tygodnia patrzy na mnie jak na laskę dynamitu ze skróconym lontem.
Lucy parsknęła śmiechem, Kimberly też zaczęła się śmiać, ale szybko przestała i zamarła, wsłuchując się w swój organizm. Poczuła skurcz i uderzenie gorąca. Spojrzała na Lucy.
- Doczekałam się – oznajmiła dziwnie zaskoczona, patrząc z niepokojem na Susan i Billy’ego.
- O nic się nie martw – uspokoiła ją Lucy. – Wszystkim się zajmę.
Pomogła wstać Kimberly, która przywołała Billy’ego.
- Synku, zabierz Susan do środka – poprosiła. – Weź ją do swojego pokoju.
- Dobrze, mamo – kiwnął głową. – Źle się czujesz?
- Nie – zaprzeczyła z uśmiechem. – Po prostu niedługo przyjdzie na świat twój braciszek lub kolejna siostrzyczka.
- A taty nie ma – zmartwił się chłopiec.
- Przyjedzie – uspokoiła go Kimberly. – Teraz zaopiekuj się Susan.
Byli już przy drzwiach, gdy do ich uszu dobiegł nikły odgłos. W oddali zamajaczyła bryczka. Lucy uśmiechnęła się i odetchnęła z ulgą niemal w tym samym czasie co Kimberly. Obie rozpoznały w gościu doktora Martina. Przybywał w idealnym momencie. Wszystko potoczyło się błyskawicznie. Kimberly została ulokowana w sypialni, dzieci w pokoju Billy’ego. Lekarz zajął się pacjentką, a Lucy krążyła między jednym pomieszczeniem i drugim. Kwadrans później przyjechał Hoss z Tobym. Po krótkiej rozmowie z Lucy zostawił syna z żoną, a sam pojechał po Adama, który razem z Joe przygotowywał stado do spędu. Wrócili obaj po dwóch godzinach. Adam wpadł jak pocisk do środka i zatrzymał się w salonie, w którym siedziała Lucy z dziećmi. Spojrzał na nią z pytaniem w oczach.
- Wciąż czekamy – powiedziała spokojnym tonem.
Czym prędzej pozbył się kurtki i kapelusza. Zdjął pas z bronią i powiesił go przy drzwiach. Spieszył się, chciał jak najszybciej znaleźć się na górze. Właśnie kierował się ku schodom, gdy na ich szczycie pojawił się doktor Martin.
- Gratuluję, Adamie. Po raz kolejny zostałeś ojcem.
- To już? – zdziwił się zaskoczony do granic możliwości. Nastawiał się na długie czekanie, niepokój, szarpaninę nerwów, a tymczasem przyjechał na gotowe.
- Masz syna – potwierdził lekarz. – Piękny i zdrowy chłopiec.
Hoss uściskał brata, gniotąc go w swym niedźwiedzim uścisku. Adam ucałował dzieci, podziękował Lucy i doktorowi, po czym uznał, że nawet będąc gospodarzem, może spokojnie zostawić całe towarzystwo na dole. Udał się na górę. Zastał uśmiechniętą Kimberly, która z zachwytem patrzyła na maleńkiego synka. Wydawał się jej najpiękniejszy na świecie. Adam podzielał jej opinię. Na jego twarzy malowało się bezgraniczne uwielbienie.
- Wiem, że to zabrzmi banalnie – zaczął z lekkim uśmiechem przyozdobionym dołeczkami. – Ale jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie – pocałował ją w rękę z prawdziwą wdzięcznością. – Dziękuję.
- Bardzo proszę – odpowiedziała zadowolona.
Oboje zapatrzyli się na najmłodszego Cartwrighta, który właśnie przejawiał zapotrzebowanie na sen i ziewał, układając swe usteczka w kształtne „O”.

* * * * *

zorina13 · Wysłany: Czw 22:30, 19 Mar 2015 Temat postu: Koniec i początek

Bardzo ciepły odcinek ,pełen rodzinnego szczęścia .

Camila · Wysłany: Czw 22:37, 19 Mar 2015 Temat postu:

Jak milutko.
Adam stara się jakoś pomóc przyjacielowi i dobrze, że go jakoś zajął.
Dwóch szczęśliwych tatusiów.