www.bonanza.pl

Gość

Biedak miał tylko dwie kurtki? Mada, myślałam, że swojego ulubieńca jednak cieplej i staranniej ubierzesz Smile

Lidka

Mada

ADA

Fajny, świetnie napisany fragment. Very Happy

Lidka

Aga

Widać Mela ma większy wpływ na braci niż myśleli....wyhodowali " potwora" to niech go teraz słuchają Very Happy

Mada

* * * * *

Zniszczenie bandy Stillwella wywołało entuzjazm wśród mieszkańców Virginia City. Wieczorem burmistrz wydał bal, na który zostali zaproszeni wszyscy uczestnicy akcji oraz co znaczniejsi obywatele miasta. Clem Foster, niestety, nie mógł w nim uczestniczyć. Lekarz określił jego stan jako ciężki, ale na szczęście nie beznadziejny. Melissa pojawiła się w towarzystwie czterech braci. Ubrana była w suknię balową w liliowym kolorze, której spódnica miała trzy rzędy podpiętych falban, udekorowanych maleńkimi kokardkami. Były rewolwerowiec Jeff nie mógł oderwać od niej wzroku. Zresztą nie tylko on. Wszyscy zgromadzeni patrzyli na nią z prawdziwą przyjemnością, zachwytem lub zazdrością. Adam przyglądał się jej z daleka z zachmurzonym czołem. Jeśli poprosi ją do tańca, plotkom nie będzie końca. W ciągu kwadransa znajdzie się z tuzin samarytan, którzy opowiedzą dziewczynie tragiczne losy jego małżeństwa. Z drugiej strony nie przyszedł tu po to, żeby patrzeć, jak inni się bawią. Nalał sobie ponczu i stanął przy oknie, obserwując, jak Melissa tańczy z Jeffem. Nawet nie zauważył, że David przystanął obok niego.
- Będziesz tak stał i się przyglądał czy w końcu z nią zatańczysz? – zapytał, unosząc brew.
- Nie wiem, czy się dopcham – zauważył kąśliwie Adam.
- Ona cię lubi – wyjawił niespodziewanie David.
- Powiedziała coś? – Adam zamarł ze szklaneczką przy ustach.
- Nie, ale znam ją – uspokoił go mężczyzna. – Poza tym uśmiecha się, ilekroć ktoś o tobie wspomina.
Adam spojrzał na Davida, odstawił szklankę i zaczął się przedzierać w kierunku Melissy. Dotarł do niej w chwili, gdy muzyka umilkła. Dziewczyna ofiarowała mu kolejny taniec, mimo iż w tym samym czasie dwóch innych mężczyzn poprosiło ją o to samo. Wirowali na parkiecie wśród innych tańczących par. Adam tak prowadził, że w pewnym momencie znaleźli się tuż przy drzwiach prowadzących do ogrodu. Wyszli na zewnątrz i przystanęli pod drzewem.
- Rozmawiałeś z moim bratem – stwierdziła dziewczyna. – Domyślam się, że o mnie.
- Owszem – przyznał, nie spuszczając z niej oczu.
- Co ci powiedział? – zapytała, wstrzymując oddech.
- Uważa, że mnie lubisz – wyznał Adam ciekawy jej reakcji.
- Lubię – przyznała. – Ale nie obawiaj się … – dodała szybko, widząc, że mężczyzna chce coś powiedzieć - … nie zakocham się w tobie – obiecała z całą prostotą.
- Słucham? – Adam uznał, że się przesłyszał.
- Nie bierz tego do siebie – poprosiła dziewczyna. – To taki mój … defekt.
- Kobiety mówiły mi różne rzeczy … – przyznał po chwili ze śmiechem – … ale żadna nie powiedziała tak otwarcie, że nie mam u niej szans.
- Chyba się nie obraziłeś? – zmartwiła się.
- Nie – zaprzeczył Adam, a uśmiech rozjaśnił jego oblicze. Dawno tak dobrze się nie czuł. Lubił wyzwania, a Melissa była nim niewątpliwie. Co prawda inaczej sobie wyobrażał to wyjście do ogrodu, ale to, co usłyszał, nieźle go zdopingowało do działania. Pewnie zacząłby już teraz jej udowadniać, że może się w nim zakochać, gdyby jak spod ziemi nie pojawił się przy nich Gregory.
- Co się tu dzieje? – zapytał, mierząc Adama wzrokiem.
- Rozmawiamy – wyjaśnił Cartwright, nawet nie siląc się na grzeczność.
- Sami? W ogrodzie? – dochodził niezadowolony.
- Czy ty zawsze musisz robić zamieszanie? – zdenerwowała się Melissa. - Choć przez jedną godzinę mógłbyś się powstrzymać od głupich komentarzy.
- Jestem twoim bratem – usprawiedliwiał się, patrząc z niechęcią na Adama.
- A zachowujesz się jak cerber – stwierdziła z zarzutem.
- Tu jesteście – usłyszeli za sobą głos Jasona. – Coś się stało?
- Gregory usiłuje sprowokować Adama – poskarżyła się Melissa.
- Nikogo nie prowokuję – zaprzeczył stanowczo. – Ale ten typ mnie drażni – wskazał na Adama, który z nonszalancją założył ręce i oparł się plecami o drzewo.
- A co cię tak we mnie irytuje? – zapytał z kpiącym uśmiechem.
- Wszystko! – wypalił Gregory. – Obserwowałem cię. Wywabiłeś moją siostrę do ogrodu jak jakiś wytrawny podrywacz.
- Słuuucham? – Adam przeciągnął sylaby, a w jego głosie zadźwięczała niebezpieczna nuta.
Oderwał się od drzewa i postąpił krok ku Gregory’emu. Jason przytrzymał Adama za łokieć i pokręcił ostrzegawczo głową.
- Każdy, kto podczas balu wychodzi z partnerką do ogrodu, ma tylko jeden cel i wiadome intencje.
Zanim Gregory skończył, pięść Adama wylądowała na jego szczęce. Brat Melissy upadł w chwili, gdy wśród drzew pojawił się David. Jason chwycił Adama, który rwał się do powtórki, zaś David, który na razie nic nie rozumiał, przytrzymał za ramiona Gregory’ego.
- Zawsze musisz narobić mi wstydu! – krzyknęła z pretensją Melissa, zebrała fałdy sukni i szybko weszła do sali balowej. Odszukała Erica, który właśnie rozmawiał z Tonym i poprosiła, aby odprowadził ją do domu. Gotowała się ze złości. Straciła ochotę do dalszej zabawy. Jej brat miał ją chyba za jakąś pustą lalkę o naiwności dziecka, którą można uwieść kilkoma pięknymi słówkami. Zastanawiała się, jak jutro spojrzy Adamowi w oczy. On z pewnością nie miał zamiaru jej emablować. I dobrze. Przecież wraca do San Francisco tak szybko, jak to będzie możliwe.

* * * * *

Eric wyjechał o świcie. Musiał wrócić na czas do Nevada State Prison, jeśli nie chciał stracić pracy, która zresztą lubił. Jako strażnik więzienny nie mógł narzekać na nudę i to mu bardzo odpowiadało. Przed odjazdem wyściskał siostrę za wszystkie czasy. Nie wiedział, kiedy się znowu zobaczą. Kochał ją bardziej niż braci, choć wstydził się jej to powiedzieć. Siła była jego atutem, nie umiał pięknie się wysławiać. Razem z nim miał wyjechać Jason, którego wzywały do Reno obowiązki szeryfa. Zniknął jednak przed końcem balu i do tej pory nie wrócił. Pojawił się jakiś czas później. Gdy całował Melissę na pożegnanie, siostra wyczuła subtelny zapach kobiecych perfum. Domyśliła się, dlaczego się spóźnił i pogroziła mu palcem. Jason puścił do niej oko, wsiadł na konia i zmusił go do galopu. Gregory miał wyjechać dzisiejszym dyliżansem. Wyglądał jak chmura gradowa, siedział na bujanym fotelu i co jakiś czas zerkał na Melissę, która kręciła się po domu, nie zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem. Sprzątała po śniadaniu, znosząc talerze i sztućce do kuchni. Podwinęła rękawy domowej sukienki, zabierając się do zmywania. Gregory wszedł do środka i oparł o ścianę.
- Odezwiesz się w końcu do mnie? – zapytał zgnębiony.
- Widzisz przecież, że zajmuję się tym, do czego jestem stworzona – odcięła się, nawiązując do jednej z jego wypowiedzi na temat powinności kobiet.
- No dobrze …, czasem bywam trudny … – przyznał niechętnie.
- Gregory … - Melissa popatrzyła na niego ciężkim wzrokiem - … Ty zazwyczaj… A zresztą … – machnęła ręką i wróciła do zmywania.
- Powiedz to – zachęcił ją, podchodząc bliżej i wyjmując z jej ręki umyty kubek.
- Czasem się zastanawiam, czy, twoim zdaniem, oprócz smacznej kawy robię dobrze coś jeszcze – powiedziała zrezygnowanym tonem.
Gregory otworzył usta ze zdziwienia, ale zaraz się opamiętał i je zamknął. Przejechał ręką po twarzy, po której przemknęło bezbrzeżne zdumienie.
- Naprawdę jestem taki okropny? – zapytał, ale już po sekundzie zdecydował: - Nie odpowiadaj. Widzisz, jeśli zachowuję się jak … cerber – przypomniał jej słowa - … to dlatego, że się o ciebie boję. Chcę cię po prostu chronić, ale czasem robię to może w niezbyt finezyjny sposób. I nie tylko kawa dobrze ci wychodzi – dodał po chwili. – Uważam, że jesteś najlepszą siostrą na świecie.
Melissa patrzyła na niego w osłupieniu. Po raz pierwszy usłyszała od niego takie miłe słowa. Nigdy nie spodziewała się, że Gregory potraktuje ją poważnie. Jak mogła się na niego złościć po takim wyznaniu?
- Zaskoczyłeś mnie – przyznała zakłopotana. – Nie wiem, co powiedzieć.
- Powiedz, że się na mnie nie gniewasz – podsunął.
- Nie gniewam.
- A co do Adama Cartwrighta … - Gregory zawiesił głos. – W mieście krążą różne plotki. Jego żona zginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Wiedziałaś o tym?
- Nie – pokręciła głową. – Nie miałam pojęcia, że był żonaty.
- Uważaj, proszę – przestrzegł ją. – Tak naprawdę nie wiemy, co to za człowiek.
- Nie obawiaj się – uspokoiła go Melissa. – Lubię go, ale nic poza tym.
- To dobrze – uśmiechnął się Gregory.
W drzwiach kuchni minął się z Davidem, który przyglądał się Melissie z poważnym wyrazem twarzy. Wyczuła jego uważne spojrzenie i odwróciła się, wycierając ściereczką ręce. Patrzył na nią inaczej niż zwykle, na tyle dziwnie, że poczuła się nieswojo.
- Chcesz mi coś powiedzieć? – zapytała.
- Nie – zaprzeczył i po prostu odszedł.
Wydawał się zmartwiony. Zaczęła się zastanawiać, czym go zasmuciła. Co takiego zrobiła lub powiedziała? Chyba nie był zazdrosny o Gregory’ego? Poza tym rozmawiali tylko o Adamie. Czy o to chodziło? David go polubił, bardziej niż pozostali bracia. Zresztą trudno było go nie lubić. Melissa uśmiechnęła się, jak zawsze zresztą, gdy myślała o Adamie.

* * * * *

zorina13

Mówić to sobię ona może ,ale nic jej z tego nie przyjdzię.

Gość

Bardzo miłe relacje są między rodzeństwem. Widać, że się dobrze znają, troszczą o siebie, kochają... A jak trzeba, to w ogień skoczą Smile

Czekam na ciąg dalszy Smile

ADA

Lidka

Emablować? O kurczę, pierwsze słyszę, to forum mnie jeszcze wiele nauczy Wink

Camila

Czuję kłopoty w dalszych relacjach między nimi.
Melisa prędzej czy później zrozumie, że się zakochała w Adamie

Ewelina

Bracia na szczęście już wyjeżdżają, więc dziewczyna będzie mogła spokojnie zastanowić się nad swoimi uczuciami ... bez "doradców" ...

Aga

Mada