www.bonanza.pl

Ewelina · Wysłany: Wto 22:18, 18 Mar 2014 Temat postu:

Końcówka mnie dobiła ... to "myslę, że Adam już do nas nie wróci"
To zabrzmialo jak mowa pogrzebowa Sad

Drugi fanfik taki smutny ... wpędzicie mnie chyba w depresję i nerwicę ...

Aga · Wysłany: Wto 22:20, 18 Mar 2014 Temat postu:

ja już mam nerwicę od kilku dni Laughing

i kilku opowiadań...co ciekawe od własnych nigdy mi skórka gęsia nie wychodzi... Ewelina skrobnij coś na wesoło to się wyluzujemy....

Ewelina · Wysłany: Wto 22:25, 18 Mar 2014 Temat postu:

Po tych fanfikach? Brahmsa kiedyś wydawca ochrzaniał, że takie ponure rzeczy pisze, kiepsko się sprzedają i musi koniecznie skomponować coś wesołego ... Brahms nie miał nastroju, ale skoro musiał? To napisał: "Wesoło i radośnie wstępuję do grobu". Mało znany utwór, ale ... czasem grają Very Happy

W kolejnym fanfiku Adaś dostaje po łbie, tłuką go jak ... no nie będę przytaczała wydarzeń politycznych, ale dostaje ... ledwo się chłop wylizuje z tych uszkodzeń ... gdzie mnie się cieszyć? Naszykowałam sobie dwie chusteczki i biorę się do czytania kolejnych fanfików ... Sad

Gość · Wysłany: Wto 22:27, 18 Mar 2014 Temat postu:

Aga · Wysłany: Wto 22:27, 18 Mar 2014 Temat postu:

Mada · Wysłany: Wto 22:47, 18 Mar 2014 Temat postu:

Aga · Wysłany: Wto 22:50, 18 Mar 2014 Temat postu:

no patrz wpadam we własną pułapkę... oj tam wytknęli... raptem coś tam chlapnęli ledwie Rolling Eyes

Coś Willowi zrobisz? Shocked

Mada · Wysłany: Wto 23:25, 18 Mar 2014 Temat postu:

Aga · Wysłany: Śro 8:00, 19 Mar 2014 Temat postu:

Życie czy szemrani koledzy w półświatku Shocked

Wiesz my Willa lubimy i pasuje nam do Bonanzy ... Confused

zorina13 · Wysłany: Śro 9:21, 19 Mar 2014 Temat postu: Gloria

To teraz Will będzie tarmoszony ?

Niki · Wysłany: Śro 10:28, 19 Mar 2014 Temat postu:

Ja po prostu kocham czytać Wasze fanfiki dziewczyny! Mówię to do każdej z Was. To jak idealnie pokazujecie charaktery naszych panów, jak wplatacie to narastające napięcie, w ogóle jak splatacie to w całość to jest świetne! Przy każdym opowiadaniu tak się wczuwam, że mam wrażenie jakbym się przenosiła do tamtych czasów i obserwowała to wszystko metr od centrum tych wydarzeń! Jesteście niesamowite! Very Happy

Ewelina · Wysłany: Śro 13:35, 19 Mar 2014 Temat postu:

Już zaczynam współczuć Willowi ... biedaczek, nawet pewnie nie wie co go czeka ... No i co z dalszą akcją? Napięcie rośnie ...

Mada · Wysłany: Śro 16:32, 19 Mar 2014 Temat postu:

W kwestii Willa, to niestety, ale poszłyście błędną ścieżką.
Mam nadzieję, że nie wyczerpałam jeszcze pokładów Waszej cierpliwości. Rolling Eyes

zorina13 · Wysłany: Śro 16:38, 19 Mar 2014 Temat postu: Gloria

Mada ,skoro nie będziesz znęcać się nad Willem to chyba pojawi się koło niego kobieta ,skoro nie bedę już taka zadowolona.

Mada · Wysłany: Śro 19:47, 19 Mar 2014 Temat postu:

* * * * *

Tydzień później
Do Ponderosy zbliżało się dwóch jeźdźców. Nie rozmawiali ze sobą, zatopieni w niewesołych myślach. Widząc dom, zwolnili zauważalnie, jakby chcąc opóźnić chwilę powrotu. Z ociąganiem zsiedli z koni, nie patrzyli jeden na drugiego. Ben wybiegł na zewnątrz, ale Hoss minął go bez słowa i wszedł do domu. Spojrzał na Willa, ale ten również unikał jego wzroku.
- Hoss! – zawołał Ben, ale syn nawet się nie obejrzał, wchodził po schodach ze spuszczoną głową i po chwili zamknął się w swoim pokoju.
- Will… - Ben chwycił mężczyznę za ramię. – Mów!
- Adam nie żyje – usłyszał.
- Jezu… - jęknęła Olivia. – To nie może być prawda.
Joe wpatrywał się w kuzyna szeroko otwartymi oczyma. Ben stał jak skamieniały, nie mogąc wykrztusić ani słowa. Will usiadł ciężko na sofie i podparł głowę rękoma.
- Znaleźliśmy wspólników tego zbira ze szramą na twarzy. Najpierw przycisnęliśmy rudego. Nie był odporny na ból… Wszystko wyśpiewał… Ktoś im zlecił zabicie Adama. Dopadli go nad rzeką, tam, gdzie znaleźliście guzik. Ciało wrzucili do wody, konia zabrali ze sobą – rzeczowo raportował Will. – Rozmawialiśmy też z drugim – blondynem. Potwierdził słowa rudego.
- Zabiliście ich? – zapytał śmiertelnie blady Joe.
- Nie, obaj siedzą w celi i czekają na proces – powiedział mężczyzna, podnosząc wzrok na Bena.
- Dobrze zrobiliście – odezwał się w końcu Ben.
- Nie znaleźliśmy tylko herszta bandy – skrzywił się Will. – Mówią na niego „Rzeźnik”. Ponoć wyjechał z miasta, a tylko on wie, kto stał za zleceniem na Adama.
- Nie mogę w to uwierzyć – jęknął Ben, chowając twarz w dłoniach.
- Rudy miał przy sobie to – powiedział Will i położył na stoliku srebrny Colt z inicjałami A.C.
- Prezent od Glorii na trzecią rocznicę ślubu – Olivia zakryła usta dłonią. – Boże, … trzeba będzie jej powiedzieć…
- Ja pojadę – Ben wstał jak automat, wziął błyszczący rewolwer i wyszedł, nie zawracając sobie głowy kapeluszem.
Will patrzył w ogień. Olivia przytuliła się do Joe i zaczęła płakać. Joseph usiłował walczyć ze łzami, ale w końcu się poddał. Odsunął delikatnie żonę i potykając się, zaczął wchodzić na górę. Chciał być sam. Chociaż przez chwilę.

* * * * *

Ben zsiadł z konia i spojrzał w okna domu Adama i Glorii. Poczuł się jak żebrak, który nie ma nadziei na poprawę losu. Ból rozsadzał mu klatkę. Najpierw Elizabeth, a teraz Adam. Co zrobił źle? Kogo skrzywdził, że los doświadczał go tak srogo? Odbierał mu tych, których kochał ponad życie… Musi istnieć jakieś logiczne wytłumaczenie. Musi!
Glorię zastał w salonie, bawiła się z Andrew drewnianymi klockami, które zrobił Adam, dlatego nie zauważyła go, dopóki nie wszedł do środka. Wstała z koca rozłożonego na podłodze i postąpiła ku niemu kilka kroków. Zatrzymał się i położył na stoliku srebrny rewolwer. Patrzyła długo, wstrzymując oddech, zanim znowu spojrzała na Bena.
- Adam nie ży… - zaczął
- Nie – zaprotestowała spokojnie Gloria.
- To prawda.
- Nie – Gloria nie dawała za wygraną.
- Hoss i Will znaleźli ludzi, którzy go za…
- Nie – powtórzyła z naciskiem Gloria. – Wiem, że coś mu się stało, ale on żyje.
- Glorio, musisz się z tym pogodzić! - Ben nieświadomie podniósł głos i chwycił ją za ramiona. – On nie żyje! – krzyknął i potrząsnął nią, chcąc, aby wreszcie prawda do niej dotarła.
Andrew wystraszył się i zaczął płakać. Ręce Bena opadły.
- Mój syn nie żyje – powtórzył cicho i stracił przytomność.

* * * * *

Dwa miesiące później
Will miał wpaść do Cartwrightów tylko z krótką wizytą, a w rezultacie został na dłużej. Usprawiedliwiał się sam przed sobą procesem, poszukiwaniami „Rzeźnika”, które na razie nie przyniosły żadnego rezultatu, chęcią pomocy Benowi, który długo chorował i wciąż nie mógł dojść do siebie, a tak naprawdę powodem jego opieszałości była Gloria. Gdy ją po raz pierwszy zobaczył, poczuł się, jakby ktoś uderzył go obuchem. Był oszołomiony i zauroczony. Nie panował nad swymi pragnieniami. Chciał, aby było inaczej, tłumaczył sobie, że to żona jego kuzyna, że tę rodzinę spotkała tragedia, a on myśli tylko o sobie. Próbował trzymać się od niej z daleka. Kilkakrotnie siodłał konia, chciał wyjechać i … nie potrafił. Była jak magnes. Przyciągała i w ogóle nie zdawała sobie sprawy z jego uczuć. Will był codziennym gościem, pomagał jej w prowadzeniu rancza, nadzorował najważniejsze prace, zarządzał robotnikami. Wiedział, że Gloria jest mu wdzięczna, ale nic poza tym. Okazywała mu sympatię, lubiła jego towarzystwo, ale nigdy nie dała mu sygnału, że między nimi mogłoby być coś więcej, niż tylko uścisk ręki. Nadal czekała na Adama. Ona jedna twardo sprzeciwiała się zaakceptowaniu faktów. Opowiedział jej o tym, co wydarzyło się w San Francisco, streścił rozmowę z rudym i blondynem. Gloria wysłuchała go w miarę spokojnie, po czym stwierdziła, że ciała Adama nie znaleziono, więc nie ma dowodów, że jej mąż nie żyje. Podziwiał jej upór, imponowała mu wiernością i niezłomnością.
Któregoś wieczoru Will przyjechał o zachodzie słońca. Gloria stała oparta o ogrodzenie, wpatrzona w ognistą tarczę. Blask ostatnich promieni padał na jej postać, oświetlając ją niczym jakąś leśną boginię. Wydała mu się piękniejsza niż kiedykolwiek przedtem. Postanowił zaryzykować. Podszedł do niej i niespodziewanie objął.
- Co robisz, Will? – zapytała zdziwiona, odpychając jego ręce.
- Naprawdę nie wiesz, co do ciebie czuję? – odpowiedział pytaniem.
- Nie mówisz poważnie – zmarszczyła brwi totalnie zaskoczona. – Przecież wiesz, że kocham Adama. To się nigdy nie zmieni.
- Wiem – kiwnął głową na znak, że rozumie. – Zawsze będziesz go kochać. Rozumiem to, ale powinnaś pomyśleć też o sobie i dziecku. Nie możesz być sama. Andrew powinien mieć ojca.
- Andrew ma ojca – powiedziała stanowczym głosem.
- Wiesz, co miałem na myśli – usprawiedliwiał się Will. – Nie możesz go wychowywać sama.
- Adam wróci – powtórzyła zdanie, które słyszał już ze sto razy.
- Glorio, minęły dwa miesiące. Gdyby Adam żył, dawno by już wrócił – tłumaczył jej odrobinę zniecierpliwionym głosem. – Kochał ciebie i synka. Nie zwlekałby z powrotem, nawet gdyby był ranny. Dałby jakiś znak życia. Pogódź się z tym wreszcie – rzucił niemal błagalnie.
- Nie, Will, nigdy się z tym nie pogodzę – powiedziała, patrząc mu w oczy. – I nie mogę dać ci tego, czego pragniesz – dorzuciła, zanim weszła do domu.
Nie zostawiła mu cienia nadziei. Uśmiechnął się sam do siebie. Właściwie, to chyba się tego spodziewał. Wiedział, że nie ma szans z Adamem Cartwrightem. Adam, choć martwy, miał nad nim przewagę.

* * * * *