www.bonanza.pl

Mada

* * * * *

Kilka dni później
Gdy tylko Ben wrócił z Reno, postanowił urządzić w Ponderosie potańcówkę. Wizyta u starego znajomego uświadomiła mu, że ma udane życie i oddanych przyjaciół, wspaniałych synów, a ponadto dopisuje mu zdrowie. Powodów do radości mu nie brakowało, zwłaszcza, że za kilka miesięcy miał zostać dziadkiem. Rozpierała go energia i chęć działania. Zaproszono gości, poodsuwano meble, Hop Sing jak zawsze stanął na wysokości zadania. Ben, przystrojony w popielaty garnitur, witał przyjaciół i znajomych przekraczających próg domu. Jego boku nie odstępował Joe, któremu towarzyszyło mocne postanowienie poprawy. Założył, że dzisiejszego wieczoru nie będzie emablował żadnej panny. Miał zamiar zachowywać się godnie i poważnie. Nie chciał, aby Adam robił mu przytyki. Hoss z kolei zadekował się w kącie, z którego miał doskonały widok na stół z łakociami. Alison nie czuła się najlepiej, nie zamierzała też tańczyć. Razem z Adamem z uwagą obserwowali Marisol i Roberta, którzy po trzecim wspólnym tańcu dyskretnie wymknęli się do ogrodu. Alison spojrzała na Adama z uśmiechem.
- Chyba są na dobrej drodze – stwierdziła, czekając, że mąż potwierdzi jej diagnozę.
- Spotykają się od dwóch miesięcy – zauważył, w znaczący sposób unosząc brew. – Nadszedł czas deklaracji i ważnych decyzji.
- Chcesz powiedzieć, że Robert dziś oświadczy się Marisol? – zapytała konspiracyjnym tonem, sprawdzając, czy nikt nie podsłuchuje ich rozmowy.
- Nosił się z tym zamiarem od dawna, tylko wciąż brakowało mu stosownej okazji – wyznał Adam. – Pa, wydając przyjęcie, stworzył właściwą oprawę.
- Bardzo romantycznie – przyznała, uśmiechając się marzycielsko, dopóki nie napotkała chmury na czole swego męża.
- Tego brakuje ci w naszym małżeństwie, prawda? – szukał potwierdzenia w jej oczach, ale znalazł tylko zaskoczenie. – Nie jestem romantycznym donżuanem.
- Jeśli bycie romantycznym oznacza śpiewanie serenad pod oknem wybranki, klękanie przed nią z bukietem kwiatów, wodzenie błędnym i marzycielskim wzrokiem za bogdanką, to rzeczywiście odbiegasz od tego schematu.
- Wiedziałem – przyznał, lekko zaciskając zęby.
- Jeszcze nie skończyłam – przywołała go do porządku tonem pełnym godności. – Jesteś wobec mnie czuły i opiekuńczy. Czytasz poezję w tak magiczny sposób, że najlepsi aktorzy mogliby ci pozazdrościć głosu. Czuję się kochana i podziwiana. Czy mogłabym chcieć czegoś więcej? – zapytała, obdarzając go znaczącym spojrzeniem. – Twój romantyzm jest jedyny w swoim rodzaju.
Adam pocałował Alison, zanim miała okazję dodać coś jeszcze i nie był to bynajmniej zdawkowy całus. Gdy usłyszał chrząknięcie tuż nad sobą, oderwał się niechętnie od żony i spojrzał na intruza.
- Ludzie na was patrzą – powiedział odkrywczo Joe.
- Niech patrzą – stwierdził bezczelnie Adam. – Może się czegoś nauczą.
- Czy ty przypadkiem nie jesteś zarozumiały? – zapytał nadąsany brat.
- Jestem i to wcale nie przypadkiem. Tak już mam – podsumował. – Zmykaj Joe i nie przeszkadzaj.
Joseph wzruszył ramionami i wystudiowanym krokiem podszedł do stołu. Adam podążył za nim wzrokiem, ale po chwili jego uwagę przyciągnęli Robert i Marisol, którzy wrócili właśnie z przechadzki po ogrodzie. Kierowali się wyraźnie w ich stronę. Nietęga mina Granta od razu postawiła Adama w stan wzmożonej czujności.
- Chcieliśmy się pożegnać – powiedział Robert, spoglądając najpierw na Alison, a później na przyjaciela.
- Tak szybko? – zdziwiła się pani Cartwright.
- Jutro muszę wcześnie wstać – nieudolnie usprawiedliwiała się Marisol.
- Możemy zamienić słówko? – Alison zatopiła w niej swoje szmaragdowe oczy.
- W takim razie zabieram na chwilę Roberta – poinformował szybko Adam i pociągnął przyjaciela do wazy z ponczem. Nie uronił ani kropli, napełniając dwie szklaneczki. Jedną podał Grantowi.
- Z twojej miny wnioskuję, że nie poszło najlepiej – Adam usiłował zachęcić go do rozmowy.
- Marisol powiedziała, że przyjechała do Virginia City na rok, nie dłużej – wyjaśnił, po czym łyknął ponczu. – Nie ma zamiaru z nikim się wiązać.
- Poprosiłeś ją o rękę? – Adam chciał się upewnić.
- Tak – Grant kiwnął głową. – Odrzuciła propozycję małżeństwa. Nie chce tu zostać. Mówi, że nie lubi tego miejsca.
- Niedobrze – Adam wyglądał na zmartwionego niepowodzeniem przyjaciela. – Chyba się nie poddasz?
- Chwilowo brakuje mi pomysłu, jak ją tu zatrzymać – przyznał zrezygnowany. – Poza tym nie mam zamiaru się narzucać. Skoro mnie nie chce, nie będę zabiegał o jej względy.
- Spokojnie – Adam starał się złagodzić jakoś jego rozczarowanie. – Unoszenie się honorem w takiej sytuacji zazwyczaj nie pomaga.
- Tak? – rzucił przeciągle. – To co mi radzisz?
- Nie podejmuj żadnych pochopnych decyzji – zaproponował. – Zachowuj się tak jak dotychczas. Adoruj ją. Niech zobaczy, co starci, wyjeżdżając z Virginia City. Masz jeszcze dużo czasu, aby przekonać ją do zmiany decyzji.
- Sam nie wiem ….
- Coś wymyślimy – obiecał, rzucając okiem w kierunku Alison.
Jego żona tymczasem chciała wziąć na spytki nienaturalnie bladą Marisol. Koleżanka jednak ją uprzedziła, mówiąc:
- Robert mi się oświadczył.
- Wspaniale! – Alison ucieszyła się jak małe dziecko.
- Nie bardzo … - Marisol spojrzała na nią z miną męczennicy.
- Przecież go kochasz …
- Miłość wszystko komplikuje – wyznała niechętnie. – Mam inne plany.
- Chcesz powiedzieć, że odmówiłaś Robertowi? – zdziwienie Alison było przeogromne. – To wspaniały mężczyzna. Takich nie spotyka się zbyt często.
- Nie musisz go przede mną zachwalać – rzuciła sucho. – Jest idealny, … ale ja nie mam zamiaru tu zostać na stałe. Nie jestem tobą – dorzuciła szybko, widząc, że Alison chce coś powiedzieć. – Mam zamiar wrócić do Baltimore. A co do małżeństwa … to nie wiem, czy w ogóle wyjdę za mąż.
- Chyba żartujesz – Alison po raz kolejny spojrzała na nią zaskoczona.
- Po prostu nie chcę, żeby mąż mnie ograniczał – wyznała skonsternowanej przyjaciółce. – Panowie wracają – poinformowała, widząc, że Adam i Robert zbliżają się w ich stronę. – Porozmawiamy innym razem.
Marisol i Robert pożegnali się, po drodze dziękując Benowi za zaproszenie. Adam i Alison odprowadzili ich wzrokiem. Gdy zniknęli za drzwiami, oboje spojrzeli na siebie.
- Porażka – powiedziała Alison.
- Katastrofa – poparł ją Adam.
Oboje jak na komendę wzruszyli ramionami i zagłębili się w swoich myślach, szukając pomysłu na rozwikłanie poplątanych losów przyjaciół.

* * * * *

Robert wziął sobie do serca uwagi Adama i postanowił traktować Marisol tak, jakby nic się nie stało. Kilka dni po potańcówce w Ponderosie zaprosił ją na wspólną przejażdżkę. Chciał jej pokazać kilka malowniczych miejsc i tym samym obudzić sympatię do tego regionu, który jakoś do tej pory nie wzbudził jej entuzjazmu. Pomysł był niezły, ale pogoda pomieszała im szyki. Nim dojechali nad jezioro, rozpadał się ulewny deszcz. Robert po uważnej obserwacji nieba stwierdził, że nadciąga burza. Postanowili zawrócić. Z ulgą powitali dom na ranczu Granta. Oboje przemokli i zmarzli. Marisol marzyła tylko o tym, aby zrzucić mokre ubranie i napić się gorącej czekolady. Weszli do domu, ociekając wodą. Powitał ich rozradowany Chester. Cieszył się tak, jakby nie widział ich co najmniej tydzień.
- Powinniśmy się przebrać – zauważył Robert, jakby czytając jej w myślach. – Ale najpierw rozpalę w kominku.
Podał jej ręcznik i zabrał się za podpalanie równo ułożonych polan. Buchnął ogień, zrobiło się ciepło i przytulnie. Marisol wytarła twarz i osuszała ręcznikiem mokre włosy, które atramentowymi falami spływały jej po plecach. Robert podszedł do komody i wyciągnął koc. Pies towarzyszył mu na każdym kroku, wesoło wymachując ogonem.
- Zaraz czegoś poszukam – obiecał, przyglądając się jej figurze oblepionej mokrą sukienką. – Niestety, będziesz musiała zadowolić się moją garderobą, dopóki twoje ubrania nie wyschną. Tam możesz się przebrać – wskazał boczny pokój, jednocześnie podając jej koc. – Ja pójdę na górę.
Marisol zamknęła za sobą drzwi i z ulgą zrzuciła mokrą sukienkę. Nie miała odwagi, aby pozbyć się wilgotnej bielizny. Być może Robert odebrałby to jako prowokację lub zachętę z jej strony. Widziała, jak na nią patrzył. To wspomnienie sprawiło, że zrobiło jej się gorąco, choć jeszcze przed chwilą drżała z zimna. Okręciła się szczelnie kocem i ostrożnie uchyliła drzwi. Na dole nie było nikogo. Nawet Chestera, który z pewnością pognał na górę za swym panem. Na paluszkach podeszła do kominka, chłonąc bijące z niego ciepło. Patrząc w ogień, przywołała wspomnienie mokrego Roberta. Był taki przystojny i pociągający, zwłaszcza, gdy przeczesywał dłonią mokre włosy. Zajęta swymi myślami nie usłyszała ruchu przed domem. Nagle drzwi się otworzyły i do domu weszły trzy przemoczone osoby. Pierwszą z nich była pani Marton. Tuż za nią wkroczył jej mąż, a na końcu pastor strzepujący wodę ze swego czarnego ubrania. Wszyscy troje głośno rozmawiali i wymieniali uwagi na temat okropnej pogody. Wszyscy też jak na komendę zamilkli, widząc Marisol przy kominku. W tej samej chwili na schodach pojawił się Robert Grant, przytrzymujący Chestera, który rwał się powitać gości. Mężczyzna zdążył się częściowo przebrać. Miał na sobie suche spodnie, ale był bez koszuli. Tego dla pani Morton – największej plotkary w mieście – było aż nadto.
- Coś takiego! – wykrzyknęła oburzona. – Co za skandal! Jak wam nie wstyd! Co za rozpusta!
- Po prostu Sodoma i Gomora – poparł ją mąż teatralnym szeptem.
Oboje spojrzeli na pastora, czekając na gromy z jego strony. Duchowny jednak taktownie milczał i wydawał się być skrępowany zaistniałą sytuacją.
- Nie zostanę ani chwili pod tym dachem! – wyskandowała oburzona.
- Ależ, skarbeńku, na zewnątrz leje i grzmi – próbował oponować pan Morton.
- Wolę, aby mnie piorun strzelił, niż bym miała patrzeć na tych rozpustników – powiedziała, dumnie unosząc głowę.
Robert Grant odzyskał panowanie nad sobą. Kazał Chesterowi zostać na miejscu, a sam szybko zbiegł po schodach.
- Pani Morton, proszę nie wyciągać zbyt pochopnych wniosków – powiedział pojednawczym tonem. – Nie robimy nic złego. Tak jak państwo, przemokliśmy i postanowiliśmy się przebrać. To chyba nic zdrożnego? – zapytał, przywołując na swej twarzy lekki uśmiech.
- Młody człowieku, bezwstydnie świecisz swą nagością przed cnotliwą damą – zauważyła, czerwieniąc się po czubki uszu i odwracając jednocześnie wzrok od jego torsu. – Miej przyzwoitość i się przyodziej, na litość Boską!
- Właśnie to robiłem – Robert starał się nie okazywać irytacji – ale usłyszałem głosy państwa dochodzące z dołu – wyjaśnił. – Proszę zostać i wysuszyć się przy kominku.
Pani Morton przyjrzała się Marisol. Koc, którym okręciła się dziewczyna, rozchylił się na dole i dzięki temu matrona zauważyła rąbek pantalonów obszytych gustowną koronką. Widać było, że bielizna noszona przez młodą kobietę została kupiona w dobrym sklepie. Pani Morton, palona zazdrością, zacisnęła usta, okazując jawnie swe niezadowolenie.
- Wolę jechać do Cartwrightów, którzy z pewnością nie powitają nas półnadzy – zdecydowała podniesionym tonem. – Za mną.
Pan Morton posłusznie udał się za żoną. Pastor chciał coś powiedzieć, ale w końcu machnął ręką i wychodząc, wymruczał słowa pożegnania. Marisol czerwona jak burak spojrzała rozszerzonymi oczami na Granta. Jej dobra reputacja była bezpowrotnie stracona.

* * * * *

zorina13

Teraz będzie musiała wyjść za niego ,jeśli do końca nie chce stracić reputacji.
W ogóle nie rozumiem ,jak mogła mu odmówić ,przecież jest wspaniały.

Camila

To się wszystko poplątało.
Pani Morton narobi im chyba sporo problemów

Gość

ADA

Jak zwykle świetny fragment Very Happy

Ewelina

Podejrzewam, że jest jakaś przyczyna decyzji Marisol, coś z czego nie zwierzyła się nawet przyjaciółce, coś traumatycznego z przeszłości ... Może jeszcze zmieni decyzję, sporo się może wydarzyć nawet w tak niewielkiej miejscowości jak Wirginia City.
Jeśli dla pani Morton mokry facet w spodniach to Sodoma i Gomora, do tego jeszcze widoczny spod koca rąbek koronek u pantalonów Marisol ... to nie wiem ... a raczej domyślam się jak wyglądają "upojne" noce państwa Mortonów. Biedny pan Morton. Jedynie pastor zachował zimną krew i zachował się jak przystało na ... pastora i mężczyznę. W każdym razie uwag nie robił.