www.bonanza.pl

ADA

Mada cieszę się, że choć częściowo weźmiesz pod uwagę mój upór Wink

Dziękuję.

Co do godziny wstawienia komentarza, to wcale nie taka późna ... a prawdę mówiąc jedyna w minionym tygodniu, kiedy mogłam spokojnie usiąść do laptopa i podelektować się opowiadaniami Koleżanek. Very Happy

Gość

Mada

Aga

Mada

* * * * *

1869 – cz. I.

Jennifer stała przy oknie, kreśląc na szybie esy-floresy. Na zewnątrz jednostajnie padał deszcz. Było ciemno, brzydko i ponuro. Wiosna tego roku długo kazała na siebie czekać. Panna Norton westchnęła z rezygnacją, ale pozostała na miejscu, ciaśniej otulając się ciepłym szalem. Czuła smutek, który precyzyjniej można byłoby określić mianem melancholii. Ale to nie krople spływające po szybie nastroiły ją pesymistycznie. Rozmyślała o swoim życiu i doszła do wniosku, że jest samotna i nikomu niepotrzebna. Jej dni wypełnione były pracą, obowiązkami, działalnością na rzecz innych. Do domu rodzinnego nie miała po co wracać. Nie chciała patrzeć na łzy matki, na wiecznie niezadowolonego ojca. Z pewnością miałby jej za złe, że do tej pory nie wyszła za mąż, nazwałby ją starą panną, dokuczał przy każdej sposobności. Nie zniosłaby takiego upokorzenia. Musiała tu zostać, tutaj przynajmniej była szanowana. Po chwili oderwała się od okna z zamiarem przygotowania czegoś ciepłego do picia. Filiżanka gorącej, mocnej, aromatycznej herbaty z pewnością poprawi jej samopoczucie. Sięgnęła do metalowej puszki i ze zdziwieniem stwierdziła, że jest pusta. Zmarszczyła brwi zaskoczona, ale po chwili pokręciła głową z przyganą. Zakupy zrobiła wczoraj, a po przyjściu do domu wciąż miała wrażenie, że o czymś zapomniała. Herbata! W tej chwili była niezbędna, wręcz pożądana. Nie namyślała się ani chwili. Włożyła płaszcz i wyszła na zewnątrz. Zanim zdążyła rozłożyć parasol, deszcz wspomagany wiatrem ochlapał jej twarz. Fuknęła zdenerwowana, ale nie zamierzała się poddać. Była jedyną osobą, która przemykała wyludnioną ulicą. Miasto wyglądało jak wymarłe. Ludzie siedzieli w domach, racząc się gorącą kawą lub herbatą, a nierzadko czymś znacznie mocniejszym. Z kominów ulatywał dym, grzano się przy kominkach, otulano kocami i pierzynami. Jennifer dotarła do sklepu pana Coasa bez przeszkód, wysmagana wiatrem i zziębnięta. Weszła do środka skulona, z ulgą zostawiając przy drzwiach mokry parasol. Zakładała, że będzie jedyną klientką, ale się pomyliła. Przy ladzie stał Albert Monroe, wyglądał na przemokniętego do suchej nitki. Uśmiechnął się lekko na jej widok i powitał słowami:
- Mamy szczęście do spotkań w czasie deszczu.
- Paskudna pogoda – stwierdziła, nie mając świadomości, że się uśmiecha.
- Pada od trzech dni – zauważył mało odkrywczo. – Wszędzie błoto.
- To prawda – przyznała, spoglądając na dół swej lekko ubłoconej sukienki. – Tęsknię za słońcem.
- Pańskie zapałki – właściciel sklepu wyszedł z zaplecza, niosąc przed sobą towar. – Ach, panna Norton! – zawołał ze zdziwieniem. – Nie sądziłem, że podczas takiej ulewy ktoś do mnie zajrzy, a tu proszę! Dwoje klientów.
- Da pani wiarę, że nie mam w domu ani jednej zapałki? – Albert do tej pory nie mógł uwierzyć w swoje roztargnienie. – A w takim dniu trudno się obejść bez ognia.
- Mnie zabrakło herbaty – przyznała się czym prędzej.
- Już służę – mężczyzna poderwał się z miejsca. – Ile zważyć?
- Pół funta.
Gdy sklepikarz się oddalił, Jennifer, bojąc się, że Albert zaraz wyjdzie, postanowiła go zatrzymać choć na chwilę.
- Burmistrz Montgomery zapowiedział, że gdy wreszcie się wypogodzi i ociepli, zorganizuje piknik dla mieszkańców.
- Wiem – kiwnął głową.
- Nie słyszę w pańskim głosie entuzjazmu – zaśmiała się zakłopotana.
- Jakoś nie bawią mnie takie rzeczy.
- Nie wybiera się pan? – starała się ukryć rozczarowanie.
- Raczej nie.
Zaczęła gorączkowo szukać w głowie pomysłu na dalszą rozmowę. Nie miała zamiaru go namawiać na ten piknik, to byłoby w złym guście i pan Monroe z pewnością uznałby ją za natrętną, narzucającą się osobę. Wolała zapaść się pod ziemię, niż zdradzić się z tym, że lubiła jego towarzystwo. Tymczasem właściciel sklepu postawił przed nią woreczek i czekał na należność. Jennifer podała zapłatę i z ociąganiem ruszyła ku wyjściu. Przy drzwiach Albert uprzedził jej ruch, sięgnął po parasol i jej podał. Podziękowała z uśmiechem. Ulewa znacznie zelżała. Deszcz zaledwie siąpił.
- Cieszę się, że pana spotkałam – powiedziała szybciej, niż pomyślała.
- Cała przyjemność po mojej stronie – Albert skłonił się uprzejmie.
- Do zobaczenia – powiedziała z nadzieją.
- Do widzenia – dotknął dłonią kapelusza i odszedł w przeciwną stronę.
Jennifer westchnęła, ale raźnym krokiem ruszyła w kierunku domu. Szybko pokonała drogę, zaparzyła herbatę i dopiero wtedy poszła się przebrać. Gdy wróciła do kuchni, usiadła przy stole i objęła dłońmi gorącą filiżankę. Nagle pewna myśl niemal ją poraziła. Powinna była zaprosić Alberta Monroe na herbatę! Dlaczego genialne pomysły zawsze przychodzą jej do głowy z opóźnieniem?! Chociaż … Kto wie? A jeśli by odmówił? Czułaby się wtedy fatalnie, okropnie! Nie, lepiej, że go nie poprosiła. Mógł odrzucić zaproszenie, wymawiając się czymkolwiek. Poza tym, gdyby ktokolwiek zobaczył, że Albert ją odwiedził, mogłyby powstać plotki, a te niejednej dobrze prowadzącej się pannie już zniszczyły życie. Choć … miło by było spędzić w towarzystwie tego mężczyzny trochę więcej czasu. Wyobraziła go sobie siedzącego przy stole w salonie, pijącego herbatę z białej filiżanki z błękitnym wzorkiem. Ta myśl sprawiła jej wiele przyjemności. Z głową wypełnioną marzeniami podniosła się od stołu, przeszła do pokoju i zatrzymała, marszcząc brwi. Na stoliku leżał list od Mariette, o którym prawie zapomniała. Przyjaciółka mieszkała w Crabtown w Montanie. Pisała o tym, że zaręczyła się z synem pastora. Przepraszała, że zrywa ich dziewczęcą umowę, ale ma nadzieję na szczęśliwy związek z uczciwym człowiekiem, który okazuje jej szacunek i sympatię. Jennifer nie czuła już żalu. Choć wcześniej nie zamierzała tego robić, teraz postanowiła odpisać Mariette i życzyć przyjaciółce wszystkiego dobrego na nowej drodze życia.

* * * * *

Joe Cartwright wracał z Reno. Był już niedaleko Virginia City, gdy zobaczył stojącą na drodze bryczkę. Podjechał bliżej i pomyślał, że ma wyjątkowe szczęście. Pojazd należał do Mary Hobson, a właściwie Mary Gleeson. Ponętna panna od miesiąca była mężatką. Ten stan rzeczy zbytnio go nie smucił, wszak sam miał żonę. Zatrzymał konia przy bryczce i się przywitał.
- Lejce mi się splątały – poskarżyła się Mary.
Joe zeskoczył z konia lekko i zwinnie. Zależało mu, aby się popisać przed piękną, młodą kobietą. Wyjął z jej dłoni wodze i zabrał się za ich rozplątywanie. Uśmiechał się przy tym wdzięcznie, zabawiając Mary rozmową.
- Nie boi się pani jeździć sama?
- A niby dlaczego miałabym się bać? – zdziwiła się, unosząc kształtne brwi.
- Zamiast mnie mógł tu nadjechać jakiś nieokrzesaniec, pijak lub bandyta – wyjaśnił.
- Chce mnie pan nastraszyć?
- Ależ skąd! Po prostu uważam, że tak piękne kobiety nie powinny podróżować same. Gdybym był pani mężem, wszędzie bym pani towarzyszył.
Policzki Mary lekko się zaróżowiły. Joe pomyślał, że tym razem przesadził. Jakież było jednak jego zdumienie, gdy usłyszał odpowiedź:
- Mąż ciągle zajęty, ma sporo spraw na głowie i nie jest … tak czarujący jak pan – spojrzała w jego oczy z wyzwaniem.
Joe poczuł, że robi mu się gorąco. Tylko głupiec nie skorzystałby z takiej okazji. Usta Mary Gleeson smakowały wybornie, a młoda mężatka wcale się nie broniła. Zarzuciła mu ręce na szyję, przywierając do niego całym ciałem. Zaszumiało mu w głowie z niespodziewanego szczęścia. Upajał się tą chwilą i swym niewątpliwym zwycięstwem. Daleki wystrzał przywrócił mu jasność myślenia. Dotarło do niego, że znajdują się na głównej drodze i każdy jadący lub wracający z Reno mógł ich zobaczyć. Mary chyba też ochłonęła, bo odsunęła się od niego, poprawiając włosy. Oboje poczuli się niezręcznie, szybko się pożegnali i każde z nich ruszyło w kierunku Virginia City, z tym, że Joe zmusił konia do galopu, a pani Gleeson została daleko z tyłu.
Joe dotarł do biura szeryfa, zdał relację Danowi z pobytu w Reno i przekazał mu urzędowe papiery. Chwilę porozmawiali, a następnie Cartwright postanowił odrobinę się wzmocnić i wstąpić na piwo do saloonu. Był w połowie drogi, gdy usłyszał:
- Tato! – JD biegł w jego kierunku.
- Synku – chwycił go w locie i uniósł. – Skąd się tu wziąłeś?
- Przyjechałem z mamą – powiedział rozradowany chłopiec.
I rzeczywiście, ku nim szła uśmiechnięta Nanette. Pocałował ją w policzek na powitanie. Nie spodziewał się rodziny w tym miejscu.
- Tato, wracamy do domu? – oczy JD błyszczały. – Obiecałeś, że jak przyjedziesz z Reno, to porzucamy podkowami do celu.
- Oczywiście – zapewnił, bez żalu rezygnując z wizyty w saloonie. – Ćwiczyłeś, jak mnie nie było?
- Z Tobym i Billym – przyznał chłopiec. – Wiesz, tato, Billy jest naprawdę w tym dobry. Toby mówi, że nie ma do tego cierpliwości.
Joe pokiwał głową. Pamiętał, że kiedyś Adam też go ogrywał, zadziwiając precyzją i opanowaniem. Skrzywił się duchu nie tyle na wspomnienie z dzieciństwa, ile na myśl o tym, co powiedziałby starszy brat, gdyby się dowiedział o jego spotkaniu z Mary Gleeson. Po chwili jednak odezwał się w nim duch buntu i przekory. To jego życie. Będzie robił to, co uważa za słuszne i Adamowi nic do tego!

* * * * *

Albert dopijał poobiednią kawę i kończył ciasto czekoladowe znajdujące się na eleganckim, porcelanowym talerzyku. Niedzielne obiady jadał u siostry, która wprowadziła taki zwyczaj i nie wyobrażała sobie, aby coś miało zakłócić ustalony porządek. Jego siostrzenica Betty pobierała nauki w dużym mieście i dopiero za kilka miesięcy miała wrócić do domu na wakacje. Byli więc tylko we dwoje, dlatego też mogli rozmawiać o wszystkim bez skrępowania. Siostra opowiedziała mu właśnie o tym, że nie dalej jak dwa dni temu otrzymała propozycję małżeństwa. Oświadczył się jej kasjer z banku – pan Tomkins, człowiek szanowany, niedawno owdowiały, w stosownym wieku. Wendy, bo tak miała na imię pani Monroe, poprosiła o kilka dni na zastanowienie.
- Chcesz go poślubić? – Albert spojrzał na nią z niedowierzaniem.
- To nie jest kwestia moich chęci, tylko rozsądnego patrzenia w przyszłość – wyjaśniła, dokładając sobie ciasta. – Betty wkrótce wyjdzie za mąż i zostanę sama. Nie jestem młodziutką panienką, która może przebierać w kandydatach. Poza tym w Virginia City trudno o dobrą partię. Mężczyźni w interesującym mnie wieku są zazwyczaj żonaci albo nie nadają się do jakiegokolwiek związku, chyba że z butelką whisky.
Albert mimo woli uśmiechnął się. Wendy miała rację, wielu mężczyzn nadużywało alkoholu i zbyt wiele czasu spędzało w saloonie na rozrywkach wszelakiego typu. Pan Tomkins może i nie był zamożny, ale przynajmniej uczciwy i pracowity.
- Kiedy dasz mu odpowiedź?
- Jutro – powiedziała z tajemniczym uśmiechem.
- Chcesz trzymać biedaka jeszcze tyle czasu w niepewności? – w jego głosie brzmiały współczujące tony. – Czy ty wiesz, ile kosztują mężczyznę oświadczyny? Męczenie się ze świadomością, że wybrana kobieta może odmówić?
- Nigdy tak o tym nie myślałam – przyznała lekko spłoszona.
- Jeśli jesteś pewna swojej decyzji, to powiedz mu jak najszybciej – doradził. – Na pewno będzie ci wdzięczny.
- Masz rację – pokiwała głową z ożywieniem i nagle w jej wzroku pojawiła się troska. – A co z tobą?
- Ze mną? – nie zrozumiał.
- Ty też powinieneś pomyśleć o swojej przyszłości – stwierdziła z mocą. – Od śmierci Victorii jesteś sam. Unikasz tematu małżeństwa jak ognia. Jak długo to jeszcze potrwa?
- Wiesz przecież …
- Nie! – nie dała mu dokończyć. – Słyszałam to już wiele razy. Victoria była miłością twego życia, tylko że ona umarła, a ty żyjesz jak pustelnik. Skazujesz się na samotność. Myślę, że ona by tego nie chciała.
- Przestań …
- Nie przestanę – Wendy postanowiła kuć żelazo, póki gorące. – Victoria była mądrą, kochającą dziewczyną i na pewno chciałaby, żebyś był szczęśliwy.
- Jak mogę być szczęśliwy po tym, co się stało? – zerwał się z krzesła i poluzował krawatkę. – Zawiodłem ją!
- Co ty pleciesz? Kiedy? W jaki sposób?
- Nie obroniłem jej – przyznał ze ściągniętą twarzą. – Była w moim towarzystwie, odpowiadałem za jej bezpieczeństwo.
- Przecież tamten człowiek to był złodziej, morderca, zastrzeliłby każdego, kto stanąłby mu na drodze. Ty i Victoria znaleźliście się po prostu w niewłaściwym miejscu. Nie ma w tym cienia twojej winy.
- Tak? To dlaczego ja żyję, a ona nie?
- Nie pamiętasz już, jak ciężki był twój stan? Przecież ci opowiadałam. Nie masz pojęcia, co wtedy przeżyłam. Doktor Martin kazał mi przygotować się na najgorsze, ale na szczęście ocalałeś.
- Kosztem Victorii.
- To już przesada! – Wendy zdenerwowała się na dobre. – Nie mogę słuchać tych bredni! Oskarżasz się o coś, co w ogóle nie miało miejsca. Dobrze wiesz, że doktor Martin najpierw ratował Victorię, a dopiero później zajął się tobą.
Albert stanął przy oknie, ale nie patrzył na to, co działo się na zewnątrz. Miał zamknięte oczy. Wciąż winił się za śmierć narzeczonej, której nie ochronił. Żył ze świadomością, że ją zawiódł. Od lat nie rozmawiał z jej ojcem, który chyba też go obwiniał. Takie przynajmniej odnosił wrażenie.
Wendy podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu.
- Musisz sam sobie wybaczyć – powiedziała ze smutkiem.
- To chyba najtrudniejsze - przyznał.
- Zbyt surowo się osądzasz – zauważyła. – Masz prawo do szczęścia, przyszłości i rodziny.
- Nie wiem – powątpiewająco pokręcił głową.
- Ale ja wiem – stwierdziła z mocą. – Musisz zrobić tylko pierwszy krok.
- Od czego mam zacząć?
- Od udziału w pikniku, który za cztery dni urządza burmistrz.
Albert uśmiechnął się lekko i Wendy odniosła wrażenie, że po latach udało jej się wreszcie pokonać najważniejszą przeszkodę – sforsować mur, którym jej brat odgrodził się do świata.

* * * * *

Ewelina

Bardzo interesujące ... później skomentuję obszerniej.

Gość

Bardzo ciekawy odcinek, choć muszę powiedzieć, że takiego zachowania po Joe... to się nie spodziewałam. Co innego mąż porzucony przez żonę i wystawiony do wiatru... A co innego mąż kochającej żony i ojciec pięciolatka Evil or Very Mad

Aga

Mada przeczytałam....i omdlewam

Chyba się rozbeczę z radości....uśmiech nie złazi mi z twarzy...chyba mi nawet ciarki przeszły po plecach

Ach, ach....

Ewelina

Czyżbyś liczyła na piknikowego Kupidyna? Wink

Aga

Ach Ewelina ja się rozmarzyłam....bardzo spodobałaby mi się taka para....zwłaszcza, że w sumie drugoplanowi, a....Mada bardzo dobrze wychodzą Ci drugoplanowi bohaterowie...tididi i kurczę masz ochotę czytać o nich bez końca.

Tylko czy Mada ich połączy?

Ewelina

Pierwszoplanowi również są interesujący ... nie narzekaj ... ale istotnie, ci drugoplanowi zaczynają w pewnym momencie dominować Very Happy

Aga

Ależ czy ja narzekam?

Ja co najwyżej marudzę....a to istotna różnica.

Mada

W obu odcinkach z roku 1869 rzeczywiście dominować będą bohaterzy drugoplanowi. Cieszę się, że Jennifer i Albert tak się spodobali.
Aga, czyżby Twój ulubieniec Dan poszedł w odstawkę? Shocked

Zmieniłaś front?
Senszen, zgadzam się, zachowanie Joe zasługuje na potępienie.
Ewelino, dziękuję. Smile