www.bonanza.pl

Neth P

Napięcie rośnie. Czekam na dalszy, wstrząsający ciąg Smile

Mada

Mam nadzieję, że będzie wstrząsający. Exclamation

Aga

Mada ustawiliśmy wysoko poprzeczkę napięcia Exclamation

nie zawiedź nas Cool

Mada

Proszę mnie tu nie stresować. Evil or Very Mad

Gość

Spokojnie, idzie ci naprawdę świetnie Smile

Mada

Choć jedna wie, jak człowieka na duchu podtrzymać. Wink

Aga

żartuję (ale tylko trochę) Cool

ale fakt dobrze Ci idzie.... Very Happy

Mada

Chris lubił towarzystwo swojej siostry Victorii. Kochał wszystkie siostry, ale z Victorią czuł się szczególnie związany, zwłaszcza po śmierci matki, która zmarła przy porodzie Billy’ego. Zajęła się domem i tak wszystkim pokierowała, że nie było żadnych tarć między rodzeństwem. Była dobrą gospodynią i zawsze świeciła przykładem. Billy się do niej garnął bardziej niż do innych, może dlatego, że to ona poświęcała mu najwięcej czasu i uwagi.
Właśnie wjechali na ten odcinek drogi, który prowadził przez las. Chris powoził z wprawą i z prawdziwą przyjemnością. Victoria zdjęła okulary, których nie cierpiała i odetchnęła z ulgą, nie czując ciężaru na nosie.
- Jak sprawy z Alice Hoffman? – przyjrzała się bratu z uwagą. – Są jakieś postępy?
- Są – odparł lakonicznie.
- Powiesz coś więcej? – zachęciła go, przechylając się, żeby lepiej go widzieć.
- Nie… - pokręcił głową. – Adamowi może bym powiedział, ale tobie już niekoniecznie…
- Nie masz do mnie zaufania? – zdziwiła się.
- Ależ mam! – zaoponował. – Tylko, że o pewnych rzeczach można powiedzieć raczej mężczyźnie, nigdy … kobiecie, a … na pewno nie siostrze…
Victoria uśmiechnęła się pod nosem, bo zrozumiała aluzję. Nie miała zamiaru naciskać Chrisa, skoro nie chciał się z nią dzielić swoimi sukcesami w emablowaniu panny Hoffman. Miała go właśnie zapytać o Henry’ego, gdy zobaczyła tuż przy drodze nieznanego mężczyznę, który leżał, jęcząc i skręcając się z bólu.. Chris również go dostrzegł, zatrzymał konia, oddał lejce Victorii i podszedł do mężczyzny.
- Co się stało? – zapytał nieznajomego. – Możemy jakoś panu pomóc?
- My? – wykrztusił mężczyzna.
- Ja i moja siostra – wyjaśnił Chris.
Mężczyzna spojrzał mu w oczy, po czym przebiegle uśmiechnął, przewrócił na drugi bok, prezentując w wyciągniętej ręce broń.
- Ani drgnij – powiedział obwieś, celując w pierś Chrisa. – Inaczej ty i twoja siostra zginiecie.
Victoria zobaczyła, że zza bryczki niespodziewanie wyłonił się kolejny mężczyzna ze strzelbą. Był potężny niczym niedźwiedź, cuchnęło od niego potem i sfermentowanym alkoholem. Krzyknęła, chcąc ostrzec Chrisa, ale bandzior był szybszy i uderzył go kolbą w tył głowy. Brat Victorii osunął się bez przytomności na ziemię. Victoria instynktownie rzuciła się w kierunku Chrisa, ale zatrzymał ja ten niższy i szczuplejszy. Złapał ją za ramię tak brutalnie, aż zakręciły się jej łzy w oczach. Krzyknęła z bólu i ze strachu. Ten niedźwiedziowaty obszukiwał właśnie kieszenie Chrisa, zabrał mu broń i wszystkie pieniądze, jakie Johnson miał przy sobie. Następnie przerzucił nieprzytomnego mężczyznę przez ramię i wszedł między drzewa. Drugi, nie wypuszczając z rąk Victorii, popchnął ją w kierunku znikającego towarzysza. Uszli niezbyt daleko. Wystraszona dziewczyna zobaczyła, jak ten olbrzymi przywiązał jej brata do drzewa, a następnie uderzył go raz i drugi w twarz. Victoria krzyknęła. Chris zaczął odzyskiwać przytomność. Gdy zrozumiał, że nie może się ruszyć, oblał go zimny pot. Spojrzał na swoją siostrę, która znajdowała się w łapach tych degeneratów. Kowboje, jakby czytając w jego myślach, obaj spojrzeli na Victorię.
- Zabawimy się z twoją siostrą – zarechotał ten niższy. – A ty będziesz na to patrzył.
- Później zabijemy ciebie i ją – poinformował ten drugi, szczerząc popsute zęby. – Nie chcemy mieć świadków – po czym chwycił za włosy wyrywającą się Victorię i brutalnie pocałował, zionąc w jej usta fetorem. Dziewczyna omal nie zwymiotowała, nie mogąc złapać powietrza. Chris zaczął jak oszalały się szarpać, ale sznur trzymał mocno.
- Zostawcie ją, dranie! – krzyknął, naprężając mięśnie. – Zabiję was!
- Dobrze, dobrze… - powiedział ten wyższy, nawet się nie odwracając, następnie rozerwał sukienkę Victorii i brutalnie popchnął ją na ziemię.
………………………………….

Adam postanowił dogonić Victorię i Chrisa w drodze. Nie mogli ujechać znowu aż tak daleko. W końcu rozmowa z panią McCarren, a później Royem nie zajęły mu zbyt wiele czasu. Za zakrętem zobaczył ich powóz. Jednak zamiast ulgi odczuł szarpiący serce niepokój. Coś musiało się stać. Bryczka była pusta. Znowu wróciło straszne przeczucie… Zostawił swego konia na skraju drogi i schylił się, szukając śladów. Nagle usłyszał krzyk. Rzucił się w kierunku lasu, ale po chwili przystanął. Musiał być ostrożny. Zaczął się skradać, starając się tak stawiać kroki, aby nikt go nie usłyszał. Po upływie zaledwie kilku sekund zobaczył Chrisa przywiązanego do drzewa i szarpiącą się Victorię. Krew w nim zawrzała z wściekłości i żądzy zemsty. Jeden z bandytów pchnął jego narzeczoną na ziemię.
- Zostaw ją! – krzyknął Adam, nie poznając swego głosu.
Obaj mężczyźni jak na komendę sięgnęli po broń, ale Cartrwight był szybszy. Powietrze przeciął huk wystrzałów. Po chwili jeden po drugim ciężko zwalili się na ziemię. Victoria zerwała się i oparła o drzewo. Miała wrażenie, że za chwilę albo zemdleje, albo zwymiotuje. Adam szybkim ruchem przeciął więzy krępujące Chrisa i podbiegł do Victorii w chwili, gdy jego narzeczona wybrała pierwszą opcję i postanowiła zemdleć, znajdując oparcie w jego bezpiecznych ramionach.
……………………………………………….

Adam wziął na ręce zemdloną Victorię i postanowił jak najszybciej wynieść ją z tego lasu. Nie chciał, aby zobaczyła ciała tych parszywych łajdaków, gdy się ocknie. Wystarczająco długo patrzyła na ich obleśne gęby. Chris został, aby upewnić się, czy obaj nie żyją. Po chwili nie miał już żadnych wątpliwości i ruszył w kierunku drogi. Postanowił pojechać do miasta i sprowadzić szeryfa. Pożyczył konia Adama, zostawiając swoją siostrę pod opieką narzeczonego. Na razie żadne sensowne podziękowania nie mogły mu przejść przez ściśnięte gardło. Przed odjazdem był zdolny jedynie do ściśnięcia ręki Adama z taką siłą, że obu zatrzeszczały kości. Zrozumieli się bez słów. Chris odjechał, a Adam zajął się cuceniem Victorii.
Usiadł na kamieniu, wciąż trzymając ją w ramionach. Delikatnie pogładził jej policzek, zatrzymując opuszki palców na obrzmiałych i zaczerwienionych ustach. Poczuł, że znowu opanowuje go żądza krwi. Miał ochotę zabić tych drani jeszcze raz. Bezwiednie zacisnął dłoń na ramieniu Victorii, która po chwili otworzyła oczy. W pierwszym odruchu szarpnęła się, ale Adam przytrzymał jej ręce.
- Spokojnie – powiedział, koncentrując się na jej oczach. – To ja.
Czuł, jak dziewczyna drży na całym ciele, a jej paznokcie wbijają mu się w rękę. Po chwili jej uścisk zelżał, ale oddech przyspieszył. Victoria zachłysnęła się i zaczęła spazmatycznie płakać. Adam tulił ją do piersi, głaszcząc delikatnie i uspokajająco jej plecy.
- Jesteś bezpieczna – powiedział całując jej włosy. – Już nic ci nie grozi.
Adam nie mógł opędzić się od myśli, co by się stało, gdyby przyjechał kwadrans później. Myślał również o tym, co by było, gdyby nie poszedł dziś do biura szeryfa. Wracałby razem z Victorią i Chrisem, a ci degeneraci nie zaatakowaliby dwóch uzbrojonych mężczyzn. Nic by się nie wydarzyło… Czy to, co się stało, było karą za umizgi jego dawnej dziewczyny? A jeśli to była kara, to dlaczego spadła na jego narzeczoną, a nie na niego?
Victoria przez materiał koszuli słyszała, jak szybko bije mu serce, niemal tak szybko jak jej. Tulił ją tak długo, aż jej oddech się uspokoił, a serce odzyskało swój normalny rytm. Nie chciała myśleć o tym, co przeżyła. Wolała trzymać swój policzek na piersi mężczyzny, która miarowo się unosiła. Nie chciała otwierać oczu. Mogłaby zostać tak na zawsze, gdyby nie odgłos zbliżających się jeźdźców. To Chris, szeryf oraz jego zastępca zbliżali się do nich od strony miasta. Niechętnie opuściła ramiona Adama, który z ociąganiem postawił ją na ziemi. Musieli stawić czoła rzeczywistości. Jeszcze dziś rano żadne z nich nie przypuszczało, że coś może zagrozić ich miłości i wspólnej przyszłości. Adam spojrzał na Victorię. Miał nadzieję, że do dnia ślubu nie wydarzy się nic, co mogłoby zniszczyć ich związek. Patrząc w jej orzechowe oczy, poczuł, że tym razem – może niezasłużenie - ale czeka go szczęśliwe zakończenie.
………………………………….

zorina13

Dramtyczna scena ,ale Adam pojawił się we właściwym momencie.

Aga

"gdy jego narzeczona wybrała pierwszą opcję i postanowiła zemdleć, znajdując oparcie w jego bezpiecznych ramionach. "

Zabawna scena jak na dramat oczywiście.... Laughing

dobrze, że można wybrać opcję....chociaż czasami się chyba nie da.... Laughing

Bardzo dramatyczne i znowu "dozgonna wdzięczność" jednym słowem przyjaźń Adama i Chrisa przypieczętowana jak nic...i miłość Adasia i Victorii Rolling Eyes

Chyba, że jeszcze planujesz tarmoszenie? Shocked

bardzo sugestywny opis zionięcia pana z zepsutymi zębami-aż mi się chciało wybrać drugą opcję Confused

Ewelina

Dobre ... akcja się mocno rozwinęła, na szczęście z pozytywnym zakończeniem ... może tym razem Adasiowi się uda dotrzeć w całości do ołtarza ... bo u naszej koleżanki to ostatnio oberwał i musi się długo kurować ... Mam nadzieję, że jeszcze coś się wydarzy ... może z mniejszymi emocjami, ale ciekawego Very Happy

Aga

no co Ty Ewelina Smile

emocje, emocje, niech zawładną emocje Rolling Eyes

Tarmoś Mada, tarmoś Confused

Neth P

Dla odmiany Adaś nie ucierpiał, ale przerzuciłaś się na maltretowanie Chrisa. Confused

Dobrze, że skończyło się na dwóch uderzeniach. Rolling Eyes

Ciekawe, co by było, gdyby ci dwaj nie sięgnęli po broń. Listy gończe za Cartwrightem mordercą na pewno przekreśliłyby plany ślubu z córką Johnsona.

Mada

Aga

podkręciłaś to teraz utrzymuj temperaturę Laughing