www.bonanza.pl

Domi

Muszę przepisać dalej!!! Crying or Very sad

ADA

Domi, cieszę się, że wkleiłaś kolejny fragment. Super. Skomentuję w wolnej chwili, ale pewnie dopiero w święta. Smile

Domi

Okej!

Zaczekam

Jakby co, przepisałam dalej w trybie expresowym, więc proszę Wink

*****

Było już pochmurne popołudnie, gdy Joseph wlókł się zrezygnowanym krokiem ulicą Virginia City. Był lżejszy o dwa dolary, co oznaczało, że prawie zupełnie stracił pieniądze, które zabrał z domu poprzedniego dnia. Do tego, przeszkadzała mu plomba w górnej czwórce, którą łaskawy dentysta raczył założyć mu dzisiaj rano. W głowie Joe, przez cały czas rodziły się spekulacje, że to ciasto Honorine mogło doprowadzić do tej przykrej sytuacji. Do tego był wściekły na swój język, który uparcie wędrował w kierunku miejsca, gdzie do niedawna znajdowała się dziura. Podbudowała go tylko opinia wesołego stomatologa, iż ma bardzo zdrowe zęby. Podniósł oczy na niebo, które zasnuwały ciężkie szare chmury. Nie cierpiał takiej pogody. Gdy świeciło słońce, był niemal pewny, że dostrzega uśmiech Amandy, lub jej przepiękną postać na tle śnieżnobiałych obłoków. Że macha do niego z Nieba swą białą, delikatną dłonią i woła, że na niego tam czeka. Amanda z pewnością stała się Aniołem. Ta myśl i wydarzenia z całego dnia, przypomniały mu pewną sytuację, która miała miejsce, jakieś półtora roku wcześniej. Tamtego dnia, szli z Amandą ulicą Carson City. Zaczepił ich niejaki Craig Walther, miejscowy obibok i pijaczyna, którego ulubioną rozrywką było przesiadywanie w saloonie, gdzie pił na umór lub dokuczanie słabszym. Nazwał wówczas Amandę kobietą lekkich obyczajów i uciekinierką. Joseph, stając w obronie znieważonej ukochanej, stoczył z nim walkę na śmierć i życie. Zwyciężył, ale w ferworze walki Craig zranił go w powiekę tak, że nie widział na prawe oko jeszcze przez tydzień. Poza tym, stracił wtedy górną szóstkę, za co Adam był na niego wściekły, podkreślając bez ustanku, że Joseph ma tylko osiemnaście lat. Jego to nie obchodziło – obronił Amandę. Czuł się dojrzały, silny i pewny siebie. Niedługo później, poprosił ją o rękę. Joe zniżył wzrok. Tak, jak zwykle o tej porze dnia, ulice pełne były przechodniów. Z zaciekawieniem zwrócił oczy w kierunku sklepu, naprzeciw niego, gdyż właśnie stamtąd rozległ się chwile wcześniej, dziecięcy szczebiot. Głosik, fachowym okiem oceniał jakość zakupów. Joe uśmiechnął się łagodnie. Ku swemu przerażeniu, dostrzegł jednak, po upływie kilku sekund opuszczającego sklep ośmioletniego chłopca z delikatnymi, czarnymi kędziorkami. Chwilę później, sklep opuścił wysoki mężczyzna w czarnych spodniach i kapeluszu. Mężczyzna postawił kołnierz kanarkowej kurtki i rozejrzał się wokoło z rezygnacją. Sklepikarz podał mu skrzynkę, którą mężczyzna niedbale wstawił na stojący przez wejściem wóz. Joe zadrżał.
„Adam” pomyślał, po czym szybko wycofał się kilka metrów do tyłu i ukrył w zaułku. Zdawał sobie sprawę, że brat nie powinien na razie go widzieć. Nie dwa tygodnie po tak ostrej kłótni. Gdyby tylko, znajomi Cartwrightów nie gadali wciąż, że wspólna tragedia ich zbliży. Przez nią, oddalili się od siebie i mieli żal o wszystko.
- Pa? – zaszczebiotał chłopiec, wstawiając do wozu jedną z mniejszych skrzyń. – Myślisz, że Tommy Anders ma rację? Mógłbym już teraz zarządzać ranczem?
- Myślę, że tak – Adam uśmiechnął się blado. – Tommy to mądry chłopiec. A mój syn ma poczucie obowiązku.
- Twój syn jest już dorosły, Pa – uśmiechnął się chłopiec. – Musi dbać o dom.
- Szkoła jest ważniejsza, synu – westchnął Adam, wrzucając na wóz worek z mąką.
- Mama też tak mówiła – mruknął chłopiec, popychając głębiej do wozu małe worki z cukrem. – A mama wiedziała wszystko. Uczyła nawet innych.
Adam popatrzył z troską na smutek w oczach dziecka. W tej chwili zastanowił się nad siłą tych słów. Veronica ukończyła uniwersytet na wydziale nauk humanistycznych. Wykładała w bardzo prestiżowej szkole dla młodych dam a, nim ją poznał, spędziła pięć lat, jako guwernantka córki gubernatora Massachusetts. Ale, dla swego syna, byłaby wszechwiedząca, nawet, gdyby była zwyczajną, wiejską nauczycielką po szkole powszechnej.
- Johnny? – Adam powoli podszedł do syna, uniósł go i posadził na wozie. - Wracamy teraz do domu. A, jeśli uda ci się narąbać drewna, spróbujemy upiec placek. Co ty na to?
- Tak, Pa! – pisnął chłopiec.
- To próbujemy – Adam uśmiechnął się łagodnie, po czym pospiesznie wskoczył na siedzenie i popędził konie w kierunku wjazdu do miasta.
Gdy stukot kół ucichł niemal zupełnie, Joe wychylił się zza zaułka. Ocenił, że nikt nie jest zainteresowany ani nim, ani Adamem. Powoli ruszył przed siebie. W połowie drogi, zatrzymał się, by przyjrzeć swemu odbiciu w szybie wystawowej.
„Jest lepiej” pomyślał ponuro, stwierdzając, że opuchlizna zniknęła już prawie zupełnie. Wyglądał lepiej. Mimo to, poczuł ponownie falę łez, napierającą na jego gardło i oczy. Dziś wieczorem, będzie już musiał wrócić do Pa. Hop Sing powita go szklanką mleka a on wypije je grzecznie, jak mały chłopiec i położy się spać, bo nie będzie miał nic lepszego do roboty. Jego wzrok zbłądził na chwilę na szyld z napisem „Saloon”. Zacisnął zęby. Dziś wieczorem nie wróci do Pa. Wejdzie tutaj, zamówi butelkę whisky i upije się. Wypije tyle, ile potrzebne będzie, by zasnął pod stołem. Może uda mu się na chwilę zapomnieć. Wypuścił ciężko powietrze, po czym skontrolował obecność kabury przy swym lewym udzie i odpiął zabezpieczenie, by móc szybko wyciągnąć broń. Poprawił kurtkę i nasunął kapelusz głębiej na oczy. Po tych przygotowaniach, skierował swoje kroki na drugą stronę ulicy.

- Joseph Cartwright tak? – upewniła się Dorothy.
- Tak – zachichotała Nora. – Z TYCH Cartwrightów – dodała, spoglądając na przyjaciółkę spod półprzymkniętych powiek.
- Tych? – zdziwiła się Dorothy.
- Tak – odparła Nora beztrosko. – Mają forsy, jak lodu i prawo własności do połowy Nevady. Może tobie nie zależy na forsie, ale to dobra inwestycja. Wystarczy, że powiesz słowo a mały Cartwright skrzyknie braci i Pa, odremontują ci dom, naprawią płot, pompę, korbę w studni i narąbią drewna na pół roku. Umówmy się, że to spotkanie to będzie randka w ciemno – Nora zachichotała i przyłożyła do ust brzeg filiżanki. – Kiedyś będziesz mi wdzięczna.
- Mam nadzieję, Nora – westchnęła Dorothy. – Inaczej nie zgodziłabym się na to szaleństwo. Bo gdyby…
Urwała, gdy otworzyły się drzwi do domku. Pojawił się w nich roześmiany Matt, trzymając kapelusz w rączce.
- Ma… - zaczął, chwytając powietrze po biegu. – Pan Finneley przyjechał!
- Już? – Dorothy podniosła się z miejsca.
- Pan Finneley?! – jęknęła Nora. – Zaprosiłaś go?
- Wczoraj rano – odparła Dorothy spokojnie. – Mówiłam ci, że nie będziemy sami.
- Ale, nasz szef?! – Nora uniosła teatralnie oczy do nieba.
- No trudno – twarz Dorothy rozjaśnił lekki uśmiech, gdy ruszyła do drzwi.

Joe, wystarczy! – Danny chwycił butelkę, stojącą na stoliku i cisnął ja na podłogę. – Musimy porozmawiać – dodał, siadając naprzeciwko Josepha.
- Wiem, kiedy mi wystarczy – prychnął Joe, odsuwając od siebie pusty kieliszek. Był wściekły, że, choć wypił już prawie pół butelki, absolutnie nie czuł się pijany.
- Wygląda mi na to, że jednak nie wiesz – Danny ocenił wzrokowo zawartość płynu w leżącej na podłodze butelce.
- Wiem doskonale! – warknął Joe. – A ty... – urwał a z jego gardła wydobyło się potężne czknięcie. Zamrugał silnie kilka razy, gdyż kontury przedmiotów przed nim powoli zaczęły się rozdwajać. Nie był pijany. To były tylko nerwy. – Chyba masz rację – westchnął, spuszczając głowę.
- Wiedziałem, że tu będziesz, kiedy pan Cartwright powiedział mi, że nie wróciłeś wczoraj na noc. Myślał, że byliśmy razem. Martwi się o ciebie – Danny nachylił się, by spojrzeć Joe w oczy. Joseph uciekł spojrzeniem.
- Pa tego nie rozumie. Kiedy umarła matka Adama nie został sam. Miał syna. Amanda tak wiele razy mi powtarzała, że jest jedyną osobą, która może dać wnuka swojej zmarłej matce. A teraz… - Joe zasłonił twarz dłonią i wydobył z siebie odgłos szlochu. Danny przerażony ścisnął jego rękę.
- Posłuchaj, Joe… - zaczął, choć czuł, że za chwilę sam wybuchnie płaczem. – Ta osoba, którą chcę ci przedstawić… jest w podobnej sytuacji, jak ty. Przyjechała niedawno do Virginia City. Mieszka w tym starym domu na ziemi Bartha Hendersona. Nazywa się Dorothy Cohen. Ma małego syna, Matty’ego. Przypominasz mi go. Polubicie się.
- Kobieta? – Joe uniósł wzrok. Tak naprawdę, nie pamiętał zupełnie, by Danny mówił wcześniej cokolwiek na ten temat.
- Tak. Nora rozmawiała z nią wczoraj. Możesz na mnie liczyć – Danny uśmiechnął się pocieszająco. – Ręczę głową, że się zaprzyjaźnicie.
- Tylko kolejnych przyjaciół mi brakuje – prychnął Joe, ale jego usta wygięły się w delikatnym uśmiechu.
- Więc się zgadzasz? – upewnił się Danny.
- Zobaczymy. I tak nie robiłbym niczego ciekawego. Ostatnie pieniądze wydałem na whisky – westchnął, spoglądając na pusty kieliszek.
- Nie będziemy tego wspominać – Danny ostentacyjnie kopnął leżącą na podłodze butelkę, która potoczyła się pod stół. – Weź kapelusz. Idziemy.
- Jeśli chcesz… - westchnął Joe, posłusznie podnosząc swoje nakrycie głowy. Danny z rezygnacją podążył za nim.
Gdy obaj wyszli na zewnątrz, by odwiązać swoje konie, w jego głowie wykiełkowała myśl, którą jednak konsekwentnie odgonił. To, że Joseph zakocha się w Dorothy, było mało prawdopodobne.
- Może przynajmniej ona nie będzie mnie pocieszać – westchnął Joe, wsiadając na konia. Danny również to zrobił.
„Zobaczymy” pomyślał Danny, naciągając kapelusz na oczy.
Przyjaciele odjechali.

***

Dalszego ciągu nie przepiszę expresem, zważywszy, że tutaj dochodzi do pierwszego spotkania, który to fragment zamierzam trochę poprawić, zanim go wkleję, okej? Rolling Eyes

ADA

Domi, zgodnie z obietnicą znalazłam chwilkę czasu i oto mój komentarz Very Happy

Domi

ADA

Domi, bardzo mi miło, że mój komentarz podsunął Ci nowe pomysły. I oczywiście czekam na więcej wątków z Adasiem. Very Happy

Może być tarmoszony Wink

lucy