www.bonanza.pl

Aga

Rozważaj pozytywnie, ale po drodze możesz tarmosić ile wlezie. Very Happy

Camila

Nie kuś mnie z tarmoszeniem, bo kto wie, co za pomysł mi zaświata w głowie i mogłoby być różnie z nimi. Rolling Eyes

Mada

Mam mieszane odczucia co do rozmowy Adama i Asi. Czekali dziewięć lat, aby porozmawiać o incydencie na pikniku? Shocked

Nie bardzo rozumiem ich postępowanie. Powinni dawno to sobie wyjaśnić, a nie oddalać się od siebie z powodu wydarzenia, które napędziło im strachu, ale w rezultacie nie zakończyło się tragedią. Zawinili oboje i jakoś nie widzę w nich ani dojrzałości, ani wzajemnej miłości. Sad

Czas pokaże, czy coś się da jeszcze uratować z tego związku.

Ewelina

Jeśli oni przez 9 lat nie odnaleźli siebie, to może zrezygnować z tarmoszenia i przydzielić mu atrakcyjną sekretarkę? ... Bo faktycznie, trudno dostrzec związek między nimi ... jacyś obcy dla siebie są ... tu chyba nawet Cyganka nie pomoże Sad

Właściwie to ich nic nie łączy ... poza potomstwem, które już sporawe jest i ma wlasne problemy na głowie ...

Camila

Kilka dni później Adam i Asia wrócili do domu z San Francisco. Przez te parę dni od przyjazdu udało im się kilka ważnych kwestii związku poruszyć. Oboje zdawali sobie sprawę, że nie o wszystkim jeszcze powiedzieli, a te pozostałe niedomówienia nadal bardzo ich dzieliły. Może te próby rozmów nic nie dadzą, ale chcieli ten jeden raz spróbować, bo nie przekonaliby się inaczej, co będzie dalej z nimi.
W tym czasie też na ranczu pojawiła się pewna młoda kobieta. Jasne pasma włosów swobodnie opadały na smukłe ramiona dziewczyny. Jedno z takich rozwianych na wietrze pasemek zahaczyło o usta. Od niechcenia zawinęła je na palec, a później odrzuciła do tyłu. Chwilę pogrzebała w dużej i pojemnej czarnej torebce, z której wyciągnęła lusterko. Z uwagą przyjrzała się swojemu makijażowi. Różową szminką jeszcze raz pokryła wargi. Teraz wyglądała tak jak chciała. Niewinnie i dziewczęco. Lusterko wrzuciła ponownie do torby. Zdążyła jeszcze poprawić krótką zieloną sukienkę. Podeszła do drzwi, ale nie zapukała od razu. Próbowała wsłuchać się w toczącą się rozmowę w domu. Nie mogła jednak wiele zrozumieć. Wyłapywała jakieś pojedyncze słowa, a też nie chciała ryzykować, żeby ktoś ją przyłapał na podsłuchiwaniu. Musiała pogodzić się ze swoją niewiedzą w tym względzie. Zresztą wiedziała, że pewnie niedługo zdobędzie tą wiedzę. Może będzie do czegoś w przyszłości potrzebna. Na razie musiała się skupić na tym po, co przyszła. Otworzyła jej Asia. Przybierając najsłodszy ton głosu zapytała czy zastała Adama. Miała szczęście, bo był. Udając pewną niepewność weszła do środka. Korzystając z tego, że nikt na nią nie patrzy obejrzała sobie wnętrze domu. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Coraz bardziej podobało jej się w tym miejscu i wiedziała, że zabawi tutaj na dłużej.
-Christine, a, co ty tutaj robisz?- nie ukrywał, że był dość zaskoczony niespodziewaną pierwszą wizytą.
-Och, panie prezesie jak dobrze, że pan już przyjechał- z kilkoma zająknięciami zaczęła szybko opowiadać. Ciągle też się przypatrywała Adamowi swymi błękitnymi oczami cicho wzdychając.
-Usiądź i mów troszeczkę wolniej, co się stało pod moją nieobecność.
-Dziękuję, ja tylko na chwilę. Postaram się tak mówić, ale był ten okropny pan Nielsen. Chciał się koniecznie z panem zobaczyć, a jak powiedziałam, że pana nie ma i zaproponowałam, żeby spotkał się z pana wspólnikiem to powiedział, że zastępstw nie uznaje i nie mówił tego tak spokojnie, ale zaczynał krzyczeć. Gdyby nie pan MacAlister to chyba, bym się popłakała. Ja przecież nic nie zrobiłam.
-To nie jest aż tak wielki powód do płaczu, ale rozumiem, że mogłaś się poczuć zaszczuta, wystraszyć się. Nikt niestety nie powiedział, że będzie zawsze miło i będzie łatwo rozmawiać z różnymi ludźmi.
-Ja wiem o tym i wcale się nie skarżę, że pojawiła się taka sytuacja. Muszę się przyzwyczaić. Po prostu pan MacAlister prosił, żebym przyjechała na ranczo i zapytała się kiedy pan wraca do naszego biura.
-Będę jutro i zadzwoń do naszego klienta, że jestem z powrotem. Umów nas na najbliższy termin.
Asia przez całą ich rozmowę nie odezwała się słowem. Wygodniej się usadowiła w masywnym brązowym skórzanym fotelu koło kominka. Trzymała na kolanach książkę i przerzucała w niej kartki.
-Nawet przez kilka dni nie można pobyć ze swoją żoną.- mruknął tuż po wyjściu Christine.
-A od kiedy tak ci na tym zależy, aby ze mną się nudzić? Nie wolisz pobyć ze swoją śliczną i uroczą asystentką, która patrzy na ciebie niczym na ósmy cud świata.
-Asiu, ty chyba jesteś zwyczajnie zazdrosna o mnie, że pojawił się ktoś kto się tak zachowuje.
-Ja i zazdrość.- prychnęła i lekko przekrzywiła głowę na lewa stronę- To jest takie płytkie uczucie.
-A to czemu nie patrzyłaś mi w oczy, kiedy mówiłaś o tak płytkim uczuciu?- zapytał z rozbawieniem.
Podniosła wzrok na Adama. Siedział na ławie przed nią. Podpierał twarz na lewej ręce. Na jego usta wypłynął uśmieszek podkreślający niedowierzanie na słowa żony. Asia nie wiedząc czemu zapomniała o tym, co miała powiedzieć. Czuła w sobie dziwnie narastające napięcie. Przymknęła też na moment oczy, ale nic się nie zmieniło. Wydawało jej się, że dłużej nie wytrzyma. Nie potrafiła wytłumaczyć, co się z nią dzieje. Starała się zwalczyć w sobie to uczucie. Niestety nie umiała tak postąpić. Może dla kogoś z boku wydawałoby się, że zachowuje się jak po raz pierwszy zakochana nastolatka, ale przy Adamie nie widziała innego sposobu zachowania. Teraz kiedy uczucie do niego ponownie zaczynało się rozpalać to działał na nią jeszcze mocniej. Patrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem. Już nie analizowała swoich wcześniejszych odczuć. One nie miały większego znaczenia dla niej. Najważniejsza była bliskość między nimi. Adam delikatnie dotknął jej policzka. Powoli przesunął dłoń w stronę szyi. W jego spojrzeniu dostrzegła coś czego nigdy wcześniej nie widziała. Może to tęsknota za straconym czasem pomieszana ze smutkiem z tego powodu. A może widziała też odrobinę żalu do niej do siebie samego i złość z domieszką hamowanego pożądania, krztyny szaleństwa. Albo to wszystko razem się łączyło ze sobą. I nikt prócz niej nie mógłby wiedzieć czym zakończy się taki wybuch tej mieszanki.
Jej usta tak zachęcająco i kusząco rozwarte tylko czekały na pocałunek. Adam nie miał zamiaru dłużej zwlekać. Ostrożnie swoimi ustami dotknął jej ust. Wyczuł, że Asia chciałaby czegoś więcej. Spełnił jej niemą prośbę pogłębiając pocałunek. Powoli zsunął dłoń po jej talii. Na moment zatrzymał dłoń na biodrze, ale zaraz ponowił wędrówkę. Nie posunął się dalej, by nie zepsuć tej magicznej chwili, która stała się ich skromnym udziałem. Ten pocałunek był jak powiew wkraczającej wiosny do ich życia.

zorina13

Piękna scena pocałunku.
Christinę od razu znienawidziłam ,czuję ,że to strasznie fałszywa osóbka ,która może sporo namieszać.
Udaję niewiniątko a ma diabła za skórą ..

Ewelina

Odnaleźli siebie ... ale czy na długo? daje się, że ich uczucie nieco się wypaliło. Przynajmniej ja takie wrażenie odniosłam ... mimo sceny pocałunku

ADA

Aga

Camila

Mada

Zadziwia mnie, że Adam wybrał TAKĄ dziewczynę na swoją asystentkę. Wydaje się być pustą lalką, która nie potrafi się wysłowić ani poradzić sobie z problemem. Na szczęście pomiędzy nim a Asią coś zaiskrzyło. Tylko, czy to uratuje ich związek? Rolling Eyes

Aga

Domyślam się, że asystentka ma chrapkę na Adasia. Mada może Adam wybrał ją w chwili słabości i kryzysu małżeńskiego? Kiedy jego krew spłynęła siłą grawitacji...TAM

Mada

Nawet jeśli przez jakiś czas nie był zainteresowany żoną, to sądzę, iż na swoją asystentkę wybrałby kobietę nie tylko ładną, ale i inteligentną. Christine spełnia tylko pierwszy warunek. Rolling Eyes

O ile Adam miał pociąg do różnych kobiet, to współpracować lubił z profesjonalistami.

Aga

Chyba masz rację. Cóż może została zatrudniona po znajomości? Tylko takie wyjaśnienie przychodzi mi głowy.