www.bonanza.pl

Aga

Matko Święta! Shocked

Poleciałaś po bandzie. Biedactwo nasze Crying or Very sad

Muszę to przetrawić... Sad

Ewelina

Adam bardzo cierpiał ... ale mam nadzieję, że dojdzie do siebie. Jest wśród ludzi, którzy go kochają.

zorina13

Smutny fragment ale najważniejsze ,że Adam otworzył się przed Asią.

Camila

Aga

Wciąż trawię

zafundowałaś Adamowi traumatyczne przeżycia. Serce się kraje

ADA

Camilo skazałaś Adama na prawdziwe tortury. W porównaniu z nimi moje nękanie Adama nie jest chyba takie straszne. Dużo czasu upłynie nim biedak się pozbiera. Dobrze, że ma wsparcie kochającej żony.

Aga

ADA Ty się już lepiej nie odzywaj

ADA

A to dlaczego?

Aga

Jeszcze pytasz? Siejesz ogrom i zniszczenie Ash macha rękoma :Chodźcie do mnie, zapraszam...." i jeszcze się uśmiecha jakby zapraszał na herbatkę

Camila chociaż zostawia przy życiu Rolling Eyes

ADA

Ale Camila przecież torturuje, a ja nie

Aga

Nie, Ty od razu wysyłasz na chmurkę Evil or Very Mad

Kola

Na straszne katusze skazujecie naszego Adama, droga ADO i Camilo.

Camila

Od dnia, kiedy Adam wyznał Asi to, co się wydarzyło czuła, że znowu pojawiła się ta sama przepaść między nimi. Niby interesował się tym, co robiła, co działo się wokół, ale bez zbytniego zapału. Był w tej ich relacji jakiś chłód. Starała się by go czymś nie urazić ani nie dotknąć. Może za bardzo się starała i dlatego był taki? Jednego była pewna, że do niczego go nie zmusi, bo to mogło przynieść tylko odwrotny skutek od tego, który miała w zamyśle. Musiała z kimś o tym porozmawiać i poradzić się, co mogłaby jeszcze zrobić. Chyba tak by się tego nie bała gdyby nie zbliżające się święta i to, że ktoś może nawet przypadkiem coś powiedzieć. Ale nikomu nie miała zamiaru się tłumaczyć, wyjaśniać tego, co się wydarzyło. Przynajmniej części tych rzeczy. To była ich prywatna sprawa. Adam w tym był dla niej najważniejszy. Tylko to się tak naprawdę liczyło.
Smutno się uśmiechnęła do tego, co było. Gdzieś jednak tliła się mała iskierka, że to wróci.
-Dlaczego nie śpisz?- z zamyślenia wyrwał ją głos ciotki.
-Zaraz pójdę.- uciekła wzrokiem w bok.
Myślała nad rozmową, ale coraz mniej chciała to zrobić. Sama się z tym jakoś upora. Nie widziała innej możliwości. Aurelia od razu skojarzyła, że Asia ma jakieś problemy. Szybko ją zatrzymała sadowiąc obok siebie na kanapie. Zaczęła wypytywać. Mówiła jakby sama do siebie.
-Dobrze nie mów, o co chodzi, ale mogę jakoś pomóc.
-Nie wiem. Sądziłam, że po naszej rozmowie z Adamem będzie inaczej. Zacznie być tak jak przed tym, że znowu mi zaufa, ale teraz jest jeszcze gorzej.
-Może zorganizuj romantyczną kolacyjkę we dwoje.
-Że też nie pomyślałam o tym.
-Nic, zdarza się i wybacz starej ciotce, że takie pomysły jej chodzą po głowie, ale może kupisz jakąś koszulkę i w niej wystąpisz.
-To jest na poważnie- lekko wytrzeszczyła oczy nie wierząc w to, co słyszała.
-Tak sobie gdybam. Zrobisz tak jak uważasz. Idę spać, bo będę rano nie przytomna i nic nie załatwię.
Po pierwszym szoku dotarł do niej sens wypowiadanych słów. To nie był najgorszy pomysł, chociaż wydawał jej się nieco dziwny, albo szalony. Wróciła do wszystkiego tego, co podpowiadała jej ciotka i zawsze na tym dobrze wychodziła. Umiała doradzić nawet wtedy gdy niewiele jej opowiadała. Czytała z niej jak z otwartej księgi. Tym razem chyba też powinna jej posłuchać. Wahała się jeszcze, ale dlaczego nie miałaby tego zrobić. Przecież go kocha i twierdziła, że dużo by zrobiła dla niego. Z resztą wiele już razy widział ją w takim stroju i nie ma czego się obawiać. Postanowiła, że zrealizuje go najszybciej jak to możliwe. Wszystko jak do tej pory sprzyjało jej. Joe i Hoss byli zajęci swoimi sprawami. Ben też wyjechał i miało go nie być przez kilka dni. W domu oprócz nich została tylko Aurelia, ale nie pokazywała się. Asia poszła do ich pokoju. Zajrzała przez uchylone drzwi. Adam siedział z ich córeczką na kolanach czytając bajkę. Wiedziała, że to potrwa chwilę. Dziewczynka zaczęła się wiercić i wygodniej sadowić. Zaraz też usnęła. Korzystając z nieuwagi męża weszła do środka. Siedziała na środku łóżka. Rozpuszczone włosy przerzuciła przez nie zakryte ramię. W dłoniach trzymała czerwoną różę. Tak czerwoną jak kolor jej satynowego szlafroczka zawiązanego na dużą kokardę jak prezent. Okręciła w palcach kwiat. Przyłożyła do nosa delektując się słodką wonią. Wchodząc do środka zawahał się. Stał oparty o ścianę.
-Dzieci już śpią.
-Tak. Zapomniałem o czymś.
-Nie, czemu. Nie podoba ci się- spojrzała przelotnie na niego z pod długich, gęstych rzęs.
Zagryzł wargę. Szukał w myślach odpowiedzi. Musiał przyznać, że jego żona wyglądała bardzo kusząco. Zapomniał już jaka jest piękna, a lekki półmrok dodawał jakiejś tajemnicy. Śledził każdy ruch. Powoli przesunęła różą po ustach, szyi coraz niżej, zahaczyła o krawędź materiału zsuwając go mocniej z ramienia. Nie mógł się już dłużej opierać temu widokowi. Zabrał od niej kwiat odrzucając na podłogę koło szafki nocnej. W jego oczach dostrzegła ten sam blask. Koniuszkiem języka dotknęła jego ust. Oddawali krótkie namiętne pocałunki. Byli na nowo razem.

zorina13

Bardzo ładna ,zmysłowa scena.
Mądra jest ta ciocia.

Ewelina

Ufff! Sprytnie poradziła sobie z kryzysem. Ciocia jest wyjątkowo bytrą i "życiową" osobą Very Happy