www.bonanza.pl

Ewelina

Znw wredna intrygantka ... ale wiele nie namieszała ... chociaż nie powiedziala ostatniego slowa. Różnie może być. Chyba niejedna kłótnia ich czeka. W każdym razie będzie ciekawie.

ADA

Aga

Hm, hm...

Camila

Ubrania walały się porozrzucane po całym pomieszczeniu. Teresa leżała opierając głowę na dłoniach patrząc na jaśniejący dzień. Na ciele czuła powolnie przesuwającą się dłoń Adama, by wreszcie spleść je ze sobą. Dziewczyna odwracając do niego twarz mocniej się wyprostowała się przytulając się do niego. Spojrzała na niego lekko figlarnie. Opuszkami palców przesunęła po jego ustach zatapiając je w końcu w jego pofalowanych włosach. Adam całował jasną skórę młodej kobiety pachnącą jeszcze różanymi perfumami. Byli sobą tak bardzo zajęci, że nie zauważyli kiedy zaczęli się zsuwać z łóżka.
Adam tuląc ją swoich ramionach jak na zawołanie roześmiał się, a wraz z nim Teresa. Potarła zachodzące łzami z rozbawienia oczy
-Będziemy chyba musieli kupić większe łóżko.
Stwierdziła przykładając policzek do jego zanadrza. Nie zdążyli dokończyć rozmowy kiedy do drzwi ktoś zapukał. Spojrzeli na siebie zaskoczeni. Teresa gramoląc się z pod zwiniętej kołdry zbiegła na dół pośpiesznie opatulając się szlafrokiem. W wejściu stał Joe.
-Sta…, stało się coś Joe- niepewnie zaczęła kierując wzrok na jego buty.
-Szukam Adama, bo Pa chciał z nim mówić.
-Nie ma go tu.
-Jednak gdyby się pojawił, przekażesz- puścił oczko i odjechał.
Stała obleczona purpurą opierając się o drzwi. Nie usłyszała jak tuż za nią pojawił się Adam przyciągając ją delikatnie do siebie. Opierając brodę na ramieniu spoglądał na nią. Z mocą zapewnił ją, że Joe nikomu nie powie, iż się domyślił, a on o to zadba. Odrywając się od Teresy powoli ściągnął z poręczy schodów koszulę i ruszył do okna z tyłu domu. Żegnali się dosyć długo tak jakby wcale nie chcieli się dzisiaj rozstać. Poprawiła zmiętą koszulę. Adam w końcu pojechał do domu.
Kolejne dwa dni minęły obojgu bardzo pracowicie. Mężczyzna spotykał ją czasem w przelocie, ale zawsze znajdował czas by być z nią jak najdłużej. Następne ich spotkanie nie było już tak przyjemne. Adam dojeżdżając do domku zauważył uchylone drzwi i żałośnie zawodzącego psa. Trzymając w ręce rewolwer wszedł do środka. Zlustrował całe wnętrze przed pokoju, ale nie było nikogo. Z pod komody wybiegł z podniesioną łapką Szczęściarz łasząc się i skomląc do Adama. Był całkowicie pewien, że coś się stało. Podążając dalej w przeszukiwaniu budynku znalazł na ziemi w kuchni nieprzytomną dziewczynę. Długo dochodziła do siebie nie bardzo kojarząc co się wokół dzieje. Kiedy się obudziła wszystko w oczach jej wirowało, a głowę rozsadzał ból tak samo jak i prawą rękę. Siedziała blada przyciskając do siebie przedramię od czasu do czasu kręcąc nerwowo głową. Odsłaniając opadające włosy próbował wypytać co się wydarzyło. Teresa zaczęła szlochać chowając twarz. Nawet głos Adama nie spowodował by przestała. Krztusząc się jeszcze łzami
-Adam, będziesz zły.
-Miśku najpierw powiedz mi dlaczego, a potem się dowiesz.
-Był tu ojciec Anabeth.
-Czego chciał?
-Dawał mi pieniądze, żebym stąd wyjechała. Twierdził, że ciebie opętałam i nie chcesz się już spotykać z jego córką, a przez to nie masz zamiaru z nią się żenić, choć już wszystko było ustalone.
-Co było dalej- powstrzymując się od podniesienia głosu.
-Powiedziałam, że ma sobie pójść, ale zaczął krzyczeć i wyzywać od tych najgorszych. Przecież ja mu nic nie zrobiłam to za co. A potem zobaczył pierścionek i uderzył tak mocno, że mnie zamroczyło.
-Spokojnie, już on mnie popamięta za to co ci zrobił. Zabieram cię na ranczo, sama nie zostaniesz.
Adam miał już jechać do Morgana, ale na drodze stanęli mu Ben i Hoss. Pa kategorycznie mu zabronił gdziekolwiek jechać i co dziwniejsze Adam go posłuchał, chociaż ten nie wspomniał o tym, że słyszał tamtą rozmowę z Anabeth. Cartwrightowie wracali wściekli po rozmowie, a raczej monologu Morgana wypierającego się napadu na Teresę i kierowaniu przez niego oskarżeń na nią. Ben patrząc na zakochanych pomyślał czy nie lepiej dla nich by wyjechali, ale to byłaby ucieczka. Wiedział, że musi to ukrócić tylko nie wiedział, że zdarzy się coś jeszcze gorszego niż ta złamana ręka jego przyszłej synowej.

zorina13

Już wiadomo po kim Anabeth ,oddzieczyła podły charakterek.
Damski bokser.

ADA

Romantycznie i figlarnie się zaczęło, ale potem zrobiło się niebezpiecznie. Ojciec Anabeth okazał się podłym człowiekiem. Ciekawe co też takiego spotka bohaterów Twojego opowiadania Rolling Eyes

Camila

W tej chwili to raczej nieszczęścia Rolling Eyes

ADA

Czyli, czeka ich tarmoszenie Confused

, ale mam nadzieję, że w końcu wyjdą na prostą.

Camila

Wyjdą to pewne

Ewelina

trudny moment ... pobita dziewczyna ... czyli ... tarmoszenie jednak Sad

Camila

Od rozmowy z Morganem upłynęło już trochę czasu. A ataki Morganów na Teresę również chwilowo ustały dzięki czemu przestała tak bardzo się martwić i denerwować tym wszystkim, choć to teraz Adama ogarniało jakieś uczucie niepokoju, że to tylko cisza przed burzą, jednak za każdym razem widząc ją ono znikało.
Teresa po rozmowie z Adamem zdecydowała, że wróci do siebie nie dlatego, że czuła się u nich niekomfortowo, ale dlatego, iż chce być samodzielna, a tutaj raczej nie miała ku temu okazji. Adam nie był szczęśliwy z tego powodu, ale się wreszcie zgodził pod warunkiem, że zawsze ktoś będzie do niej zaglądać, bo miał za kilka dni pojechać w interesach do San Francisco i zakupić obrączki na ich ślub. Pobyt w mieście planował na jakieś dwa może trzy tygodnie, ale ku jego uciesze załatwił wszystko dużo szybciej. Tak tylko jeszcze telegram i wracam- pomyślał okręcając w ręce małe pudełko ze złotymi krążkami.
Natomiast w mieście pojawił się bardzo elegancki około trzydziestoletni wysoki blondyn o szarych oczach. Mężczyzna nie wzbudzał ogólnej sympatii, a raczej jej brak. Nie zraziło to jednak najwytrwalszych bywalców saloonu, których bardzo chętnie zaczął o to i owo wypytywać. Po zakończeniu tej jednostronnej konwersacji z wielkim zainteresowaniem oglądał dachy budynków w pobliżu stacji dyliżansów. Jego zajęcie przerwała Anabeth, która pomimo tego, że wiedziała nim złamała go, by sprawdzić czy na pewno dobrze zapamiętał co ma zrobić. Blondyn lekko zdenerwowany tym zdarzeniem stwierdził, że jak chce to może mu towarzyszyć. Siedzieli na dachu czekając na przyjazd dyliżansu.
Dzwon na wierzy wybił dwunastą, a jego dalej nie było. Anabeth zniecierpliwiona tym nużącym czekaniem chciała już wstać, ale usłyszała tętent końskich kopyt. Mocno się wychylając obserwowała chodzących w dole ludzi wypatrując wśród nich tylko dwójkę zakochanych, której nienawidziła tak bardzo, że gdy ktoś o nich wspominał czerwieniała ze złości. Wiercąc się z ekscytacji szturchnęła towarzyszącego jej mężczyznę pokazując mu wysiadającego Adama i biegnącą w jego kierunku Teresę. Nie słuchając dalszego szczebiotu strzelił.
Na huk wystrzału wszyscy znieruchomiali rozglądając się po zakamarkach, lecz nikomu nie przyszło spojrzeć w górę. Każdy każdego przekrzykiwał pytając skąd on był, nikt nie uzyskał odpowiedzi. Nikt też nie interesował się tym czy kogoś trafił. Sytuacja wracała do normy. Gwaru przemierzającego ulicznego tłumu młoda kobieta w błękitnej jak niebo sukience. Była jak we śnie. Nie czuła niczego nawet szarpnięcia trafiającej kuli i rozrywającego bólu. Stała po między mijającymi ją ludźmi, którzy niczego nie zauważali. Ruszyła, ale z każdym krokiem traciła siły. Przed jej oczami pojawiło się wzburzone czarniejące morze zlewające się z takim samym niebem, na którego horyzoncie majaczyła w oddali surowa męska twarz ukochanego. W końcu pojawiła się ciemność. Dziewczyna osunęła się na ziemię.
Dopiero teraz ktoś zauważył kłócących się na dachu.
-Miałeś trafić jego- wydzierała się Anabeth pokazując na Adama pospiesznie zbliżającego się do leżącej na ulicy Teresy.
Nie zdążyli uciec. Blondyn okazał się poszukiwanym od dawna poszukiwanym listem gończym bandytą i razem z Anabeth trafił do aresztu.
Adam nadal klęcząc trzymał w ramionach wątłe ciało dziewczyny. Chowając twarz czuł jak po niej spływały łzy. Ktoś go zaczął szarpać. Nad nim stał Hoss. Coś mówił, ale jego słowa nie docierały do niego. Nie wiedział jakim sposobem dotarli do gabinetu doktora. Czas dłużył się coraz bardziej. Adam nie mógł znaleźć sobie miejsca. Czekanie doprowadzało go do szału. Błędnie kręcił się po małym korytarzyku błagalnie spoglądając w drzwi gabinetu. Za którymś razem skrzypnęły. Pojawił się Martin wycierając wilgotne dłonie. Unikając wzroku Adama zaczął
-Zrobiłem co mogłem.
Adam dalej nie słuchał zniknął w pokoju gdzie leżała Teresa. Doktor nie zdążył mu powiedzieć okrutnej prawdy, a teraz kiedy był przy niej Adam nie potrafił mu odebrać tej nadziei.
-Co z nią? – dotarło do niego trudne pytanie Bena.
-Ben, zrobiłem coś, co nie powinno się zdarzyć. Pozwoliłem wierzyć Adamowi, że z Teresą będzie wszystko dobrze, ale ona chyba nie przeżyje.
-To kłamstwo- wrzasnął Adam przypadkowo słysząc wyznanie doktora.
Wracając do jej pokoju. Ujął coraz chłodniejszą dłoń patrzył na zbladłą twarz dziewczyny.

zorina13

Biedna Tereska.

Ewelina

Bardzo smutno się zrobiło ... czyżby kolejna dziewczyna odchodziła od Cartwrighta? Mam nadzieję, że jednak przeżyje ...

Camila

Wszystko się ułoży chyba Wink

ADA

Szkoda mi Teresy i Adama. Przed nimi jedna wielka niewiadoma. Cóż, pozostaje nam czekać Confused