www.bonanza.pl

Mada

Tej brunetce z dyliżansu mocno zależało na zdobyciu Adama i pewnie jeszcze nie skończyła swych gierek. Ciekawe, co wymyśli. Ta druga pasażerka chyba nie była tak zawzięta na męską stałość. Rolling Eyes

Kate zrobiła wrażenie na Adamie. Chłop wyposzczony po pięciu latach, to i coś tam drgnęło. Wink

Aga

Mada co masz na myśli pisząc o drgnięciu czegoś? Laughing

To na pewno większa sprawa niż jakieś "coś-tam" Wink

Mada

Niektóre sprawy warto zostawić w sferze domysłów, aluzji, półsłówek...

Gość

... drgań wielokolorowej, bogatej materii wyobraźni...

Aga

Drgania wielorakie.....

i tym sposobem wróciliśmy do drgnięcia

Ewelina

Toż tutaj wszystko drga niczym kamerton u stroiciela fortepianów

ADA

Aga

Camila

Przez kilka następnych dni Adam był zajęty interesami pani Fix, która dała mu swoje pełnomocnictwa w tej kwestii. Nie miał przez to nawet chwili wytchnienia, ale nie przeszkadzało mu to absolutnie. Wręcz przeciwnie. Podobał mu się taki układ mimo, że domyślił się o jej drobnym podstępie. Mógł jeszcze dłużej tutaj zostać. Jakoś nie potrzebował na razie wracać do domu. Zauważył też, że coraz mniej myśli o tamtym dniu i tym, że nie zdążył jej uratować. Czuł, że chyba zaczyna się godzić z losem i rozumieć, iż tak musiało się wtedy stać. Przestawał się już o tamto obwiniać. Jedno było dla niego jednak niezmienne. To, że nigdy z nikim się już nie zwiąże, bo nie chce przechodzić przez podobną sytuację w przyszłości . Nawet tą krótką znajomość z Kate traktował jak zwykłe nic nie znaczące przypadkowe spotkanie dwojga ludzi. Pomógł jej i tyle. Nie będzie nic więcej po między nimi.
Tu też przynajmniej nie musiał wysłuchiwać tych wszystkich słów pociechy od przychodzących do nich znajomych ani nie widział spojrzeń pełnych współczucia. Nie dowiadywał się także od Bena, że on powinien bardziej zwracać na niego większą uwagę, bo Adam jeszcze gotów zrobić coś głupiego. Gdy pierwszy raz coś takiego usłyszał osłupiał. Co prawda kiedyś o tym pomyślał, ale nie mógłby czegoś takiego zrobić. Wszystkie te jego wspomnienia przyćmiewał obraz tej drobnej brązowowłosej dziewczyny. Coraz częściej wracał moment ich pierwszego spotkania. Nie wiedział o niej prawie nic, ale była mu bliska. Z każdą chwilą bardziej. Tą oczywistość próbował zabić w sobie. Nie chciał się przyznać do tego, co działo się w jego życiu, że ono się zmienia pod wpływem jednego spotkania z nią. Dlaczego ona się pojawiła? Po, co?- zastanowił się w myślach. Odpowiedź nie była tak jasna jakiej, by oczekiwał. A może po prostu jej nie widział, że taka jest. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu, aby poszedł teraz do niej. Zwlekał z tym zamiarem. Od czasu do czasu spoglądał na pozłacaną tarczę zegara stojącego przy ścianie po drugiej stronie jego pokoju. Wskazówki powoli przesuwały się. W końcu wskazały szóstą po południu. Adam zerwał się ze swojego miejsca. W pośpiechu chwycił leżący na niewielkiej komodzie kapelusz. Doskonale pamiętał okolicę, w której mieszkała. Dotarł tam zaskakująco szybko. Zawahał się kiedy znalazł się pod dwoma podobnymi do siebie domami. Ruszył do drzwi ostatniego na tej uliczce. Zastukał. Odpowiedziała mu cisza. Zszedł ze stopnia i zajrzał do okna koło ganku. Nie było nikogo. Wrócił z powrotem i zastukał ponownie. Z domku obok wyjrzała staruszka. Białe włosy upięte były wysoko na głowie. Jej okrągła twarz pokryta była już wieloma zmarszczkami. Długa brązowa suknia przypomniała na niej zbroję, w której zaraz się przewróci.
-Kate jeszcze nie ma, młody człowieku- bardzo donośnie się do niego zwróciła.
Powoli podpierając się na lasce wydreptała na alejkę. Szeroko się uśmiechnęła poznając Adama.
-Ach, to pan. Jak mogłam pana nie poznać? Pan przecież odprowadził naszą małą Kate.
-Miło mi, że pani pamięta w ogóle mnie. Nie wie pani kiedy wróci.
-A pewnie niedługo. Proszę zaczekać, bo poszła po pracy jeszcze na cmentarz.
Adam nie odpowiedział. Kobieta również nie ciągnęła dalej tego tematu. Zauważyła, że jej słowa przypomniały mu o czymś przykrym. Odwróciła się i podreptała do domu. Kątem oka dostrzegła zmierzającą nie spiesznym krokiem dziewczynę. Szła z opuszczoną głową. Skubała rękaw swojej nie najnowszej sukienki. Sąsiadka pomyślała, że znowu płakała. Zawsze tak było kiedy wracała z grobu babci i rodziców, choć ich ciał nigdy nie odnaleziono. Została sama jedna na tym świecie. Nie miała nikogo bliskiego oprócz niej i jej rodziny. Mimo tego, co przeszła dawała sobie jakoś radę.
Na ręku niosła wiklinowy koszyk. Dopiero dostrzegając Adama zaczęła w pośpiechu ocierać chusteczką załzawione oczy. Wstrzymała na moment oddech.
-Czemu zawdzięczam pańską wizytę panie…- zaczęła starając, by głos jej zbytnio nie zadrżał.
-Cartwright, Adam Cartwright. Przepraszam, że przy pierwszym naszym spotkaniu zapomniałem o tym. Wszyło, że nie mam manier panno Kate.
-Nie gniewam się na pana, panie Cartwright. Jestem Katherine Anabell Bosfort.
Podała mu swoją małą dłoń w połowie obandażowaną. Delikatnie musnął ją ustami. Dzisiaj dostrzegł, że jest jeszcze piękniejsza niż w dniu ich poznania. Nawet te czerwone oczy nie ujmowały jej uroku.
-Wystarczy Adam. Mogę ci też mówić po imieniu?
Skinęła głową. Zabrał od niej koszyk z drobnymi zakupami. Wszedł tuż za nią. Rozejrzał się po skromnym, ale schludnym wnętrzu. Dotarli do malutkiej kuchni. Kate krzątała się po niej nie zauważając tego, że Adam cały czas ją obserwuje. Stojąc do niego plecami zapytała ponownie dlaczego tu przyszedł. Odpowiedź na jej pytanie okazała się trudniejsza niż mu się wydawało. Sądził, że powiedzenie, iż się zastanawiał jak się czuje zaspokoi jej ciekawość. Domyśliła się, że ma jakiś inny powód, o którym nie chce jej powiedzieć. Nie zapytała o niego. Wydawało się zbytnim wścibstwem i drążyła dalej. Może kiedyś sam jej o tym powie. Chociaż za bardzo na to nie liczyła, bo niewiele mówił. Był jakiś taki tajemniczy, ale nie bała się go. Intrygował ją takim zachowaniem. Nie to jednak było dla niej najważniejsze lecz to, że się zainteresował się nią i jej problemem. Nie musiał wtedy jej pomagać ani teraz przychodzić. Mógł o niej zapomnieć i nie zauważać więcej na ulicy. On się pojawił.
Odeszli od pierwotnego tematu. Rozmawiali o jakiś błahych sprawach. Całkiem nieźle im się o tym konwersowało. Adam mimowolnie lekko się uśmiechnął. Wtedy stało się coś dla niej dziwnego. Bardzo spoważniał i wyszedł. Poszła za nim, ale zniknął gdzieś. Nie wiedziała, co o tym myśleć, ale zaczęła analizować. Ten czarny strój i ta jego tajemniczość. Jej rozmyślania doprowadziły ją do tego, że przez coś smutnego przeszedł. Wiedziała, że każdego może coś takiego spotkać. Rozumiała go dobrze. Jej też było ciężko kiedy straciła rodziców w katastrofie statku, a później babcię.

Mada

Mam nadzieję, że ta staruszka, sąsiadka Kate, nie narobi plotek. W końcu Adam jest obcym, młodym, przystojnym mężczyzną, który wchodzi do mieszkania samotnej panny. W tamtych czasach było to źle widziane. Reputacja dziewczyny w każdym razie byłaby zagrożona.

Camila

Starsza pani będzie w porządku

zorina13

Ładne to rodzące się uczucie ,między Adamem i Kate.
Takie subtelne i delikatne.

Ewelina

Ciekawe, czy coś się rozwinie pomiędzy nimi ... dziewczyna jest samotna, ciężko doświadczona przez życie ... czyli coś, co lubi Adam ... zobaczymy, co dalej?