www.bonanza.pl

zorina13

Martę ktoś pokochał a w życiu jej siostry ,pojawił się tajemniczy ,przystojny anioł.
Śliczne te opisy.
I co dalej ?

ADA

Bardzo ciekawy fragment. Widać, że Marta ma dobre serduszko i jest równie dobrą siostrą.

Mada

Czyżby ten śliczny anioł to Joe? Confused

Ostatnio Domi i Bella tak określały swego ulubieńca...

Aga

Ciepły, fajny fragment i to wyznanie Adama ....tylko pomarzyć

Camila

Ewelina

Ciekawe, kto pomógł siostrze Marty i pogonił łobuza? Podejrzewam, że ta postać jeszcze się pojawi ... na razie między Martą a Adamem doskonale się wszystko układa. Oby tak pozostało ...

Camila

Marta ciągle nie mogła uwierzyć w to co powiedziała Magda. Nie rozumiała jak można tak ni stąd ni zowąd wrócić i zmuszać kogoś do bycia ze sobą. Do tego udawać skruchę, że popełnił błąd odchodząc. Przepraszać za to, że powiedział, że nie weźmie odpowiedzialności za ten przypadek, którym według niego był Szymek i za wszystkie przepłakane dni. Tylko gdyby ją naprawdę kochał nie postąpił by tak. Przykro jej się robiło kiedy sobie przypominała te słowa, bo przecież dziecko nie było niczemu winne to dlaczego je tak nazywać. Jednak po Arku niczego dobrego nie można było się spodziewać i te słowa bardzo do niego pasowały, i niezwykle łatwo przechodziły mu przez gardło. To był podły chamski typ, który dążył do zamierzonego celu nawet i po tych przysłowiowych trupach. Nic go nie obchodziło oprócz tego by jemu było dobrze. Takie było jego prawdziwe oblicze wytrawnego kłamcy. Zastanawiała się co on teraz planuje, bo to było najbardziej pewne. Domyślała się, że to tylko i wyłącznie będzie zemsta po awanturze, którą urządził mu ich ojciec za to co zrobił Magdzie. Nie wiedziała czego jeszcze ma się spodziewać po nim i co mała w tej sytuacji sama zrobić. Źle jej było z tym, że nie umie pomóc siostrze. Jedyną nadzieję widziała w Adamie. Myślała, że może on coś pomoże, bo jak nie on to chyba nikt. O tym nieznajomym z przed dwóch dni też nie myślała. Pojawił się znikąd i przepadł nie wiadomo gdzie. Z resztą nie był do niczego potrzebny i wyglądałoby na to, że chce ich ze sobą zeswatać. Obcych nie będzie w to wszystko mieszać i nie zamierza go szukać. Opowiedziała o wszystkim Adamowi nawet o tym mężczyźnie z rysami tak delikatnymi godnymi nie tylko zwykłego człowieka, a nawet następcy tronu. Ale pomimo takiego wyglądu było w nim dużo charakteru i odwagi by zrobić to co zrobił. Jego opis coś mu mówił, tylko nie bardzo wiedział co. Przyjrzał się stojącym na kominku zdjęciom. Niczego nie znalazł. To było tylko złudzenie, które wydało się możliwe, ale takie nie było. Zaskoczona jego dziwnym zachowaniem Marta pytała go o jego powód, ale odpowiedziała jej cisza. Spróbowała ponownie tym razem się udało.
-Wydawało mi się, że mogę go znać. Przez chwilę w to wierzyłem, ale tak nie jest. Ja też się mogę pomylić.
-Szkoda, że go nie znasz, a co ja mam zrobić z tym całym Arkiem.
-Zgłosiłyście to zajście na policji
-Zmusiłam Magdę, żebyśmy poszyły, ale nic nie dało. Wykręcił się i chodzi sobie wolny zamiast siedzieć w areszcie.
-Tak też bywa. W takim razie przeniesiecie się tutaj, na pewien czas.
-Może to dobry pomysł. Tylko ona się nie zgodzi na to.
-Musi, nie ma innego wyjścia.
-To jej to powiedz, bo mnie na pewno nie posłucha.
Ku ich zaskoczeniu siostra Marty nie sprzeciwiała się pomysłowi Adama. Co prawda bała się ich trochę, ale nie chciała mieć kolejnego spotkania z Arkiem.
Czekał na nie przed domem na ulicy. Powoli zaczynał się niecierpliwić. Miały wziąć tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Co chwilę spoglądał na zegarek. Ruszył w kierunku małego zielonego domku, w którym mieszkały.
-Na reszcie- zaczął z nutką ironii.
-No co chcesz- odburknęła mu Marta.- To nie moje przecież.
Zabrał z jej rąk wypchaną po brzegi torbę. Cicho westchnął dostrzegając w korytarzyku sporą ilość najprzeróżniejszych rzeczy mniej lub bardziej potrzebnych na te dni, przez które będą u nich. Wracał po ostatnią walizkę. W ogródku przy alejce prowadzącej na ganek siedział około ośmioletni chłopczyk. Był bardziej podobny do matki niż do ojca. Patrzył w okno kuchni opierając dłonie na kulach. Adam cicho zbliżył się do niego.
-Szymek, co ty tu tak sam siedzisz?
-Bo chcę cię o coś zapytać.
-Postaram się odpowiedzieć.
-Dlaczego musimy stąd wyjechać? – wpatrywał się w niego z dziecięcą ciekawością.
-Mama nic nie powiedziała- pokręcił przecząco głową- To pewnie chciała zrobić ci niespodziankę.
-Nie lubię niespodzianek. Chce zostać, powiesz, żebyśmy nie jechali.- stwierdził z naburmuszoną miną.
-Dobrze powiem, ale mamie byłoby przykro, że nie chcesz z nią jechać. Mnie z resztą też.
-Tak sobie mówisz. Nikt mnie nie lubi.- odwrócił się plecami do niego.
-Bardzo cię lubię i nie kłamię.
Spoglądał z pod oka na Adama. Nieśmiało się uśmiechnął.
-Też cię lubię.
Żadne z nich nie wiedziało, że ktoś ich obserwuje z ukrycia. Mężczyzna siedział na przystanku niedaleko miejsca zamieszkania Marty. Porządny z niego człowiek-dodał w myślach czekając aż pojadą.

zorina13

Ciekawe ,kim jest człowiek ,który ich obserwował.
Adam ma jak zwykle ,bardzo dobre podejście do dzieci.

Ewelina

No i kolejna zagadka ... kto obserwuje kobietę i dziecko ... i co będzie z Arkiem? Ukarzą go, czy nie?

Aga

Mnie się zdaje, że obserwatorem jest ...prywatny detektyw. Ładnie ukazałaś relacje Adama z SZymkiem. Widać, że miał podejście. Ogólnie cieplutki fragment mimo niepokojącego...nas ...obserwatora....bo jeszcze nie ich.

Camila

Obserwator i wobec nich ma uczciwe zamiary. Rolling Eyes

Aga

To odetchnęłam z ulgą. Very Happy

Camila

To dobrze, ale będzie inny dramacik Cool

Aga

No to czekamy na kartofla między oczy Rolling Eyes

Mada

Arek budzi negatywne emocje. Szkoda, że Szymek ma takiego ojca.