www.bonanza.pl

Aga

* * * *
Zamieszanie wywołane przez kuzynki i zastępcę szeryfa z przerośniętymi ambicjami przyciągnęło gapiów. Sprzedawca sklepu, bankier, telegrafista, przypadkowi gapie i zaciekawieni klienci saloonu wylęgli przed budynki. Trent machał kartką papieru przed zarumienioną Senszen, która z wiadomych przyczyn miała ochotę zapaść się pod ziemię.

-Więc to nie jest poszukiwany zbieg!? –krzyczał na pół ulicy.
-Nie. –Senszen z wbitym wzrokiem ziemię szepnęła.
-Jest panienka pewna? –Trent rozwinął kartkę i przyłożył na wysokości twarzy zakłopotanego Candy’ego doprowadzając Senszen do morderczych myśli z Trentem w roli głównej.
-Jestem. –Senszen zastanawiała się czy nie lepiej byłoby zemdleć. Wszak w przeciwieństwie do ADY była wyjątkowej subtelności więc mogła zaszaleć i pozwolić sobie na małą publiczną utratę przytomności.
-Niech pan da jej spokój! –ADA przepchnęła się przez tłumek podwijając przy okazji rękawy sukni.

Przełknęła uniesione brwi zbaranianego Adama z jego idealnie ironicznym uśmiechem, rejestrując przy okazji z bólem serca piękny kształt oczu wyglądających niczym migdały pierwszej jakości o podobnym odcieniu źrenic, które dzisiaj wyjątkowo mieniły się chłostane promieniami słońca. Skoro jej zwiewny wizerunek właśnie trafił szlag gorzej już być nie mogło. ADA stanęła przed mężczyznami i spojrzała na Trenta chwytając Senszen za łokieć.

-Szeryfie , możemy dokończyć tę rozmowę w biurze? –ADA mówiła przez zaciśnięte zęby.
-Właściwie już skończyłem. –Trent rozkuł Candy’ego z wahaniem patrząc na Senszen. –Na pewno…
-Z reguły mam pokojowe nastawienie do ludzi panie Trent... –ADA zacisnęła pięść.
-Trent zbieg panu ucieknie. –Adam z założonymi rękoma ruchem głowy wskazał na gramolącego się z ziemi powalonego przez ADĘ mężczyznę.

Trentowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Błyskawicznie doskoczył do więźnia i skuwszy go dumnie prowadził do celi. W tej chwili nadjechał Roy krzycząc coś o złodziejach bydła, nawołując o pomoc. Cartwrights i Candy błyskawicznie dosiedli koni i ruszyli w pościg z szeryfem.

* * * * *

Kilka dni od wydarzeń upłynęły dziewczynom w oczekiwaniu na planowanie wspólnego pikniku. Will przysłał lakoniczny liścik informujący o chęci spędzenia miłego niedzielnego popołudnia przed ich wyjazdem na spęd.

-Świetny pomysł. –Zorina wybierała suknię. –To będzie takie zwieńczenie naszej znajomości. Koniec lata tuż, tuż. –dokończyła już smutnym tonem.
-Tak. –Senszen wychyliła się zza sztalug. –To było, cudowne lato. Nie sądziłam, że remontowania domu wujostwa może być takie pouczające. –westchnęła zerkając po raz setny na twarz, która wyszła spod jej pędzla.
-I ekscytujące. –Domi ćwiczyła jeden z elementów fechtunku pokazanego przez małego Joe.
-Podziękujemy w ten sposób chłopcom za ich pomoc. Skoro nie chcieli pieniędzy, musimy przygotować takie potrawy, żeby zapamiętali nas do końca życia. –westchnęła ADA.
-O tak. –zgodziła się Domi machając szpadą. –Mam nadzieję, że przygotujecie wspaniałe dania.

Dziewczyny spojrzały na najmłodszą kuzynkę pobłażliwie. Znały jej zdolności kulinarne, a raczej ich brak. Dwoiły się i troiły piekąc ciasta i inne smakołyki tak by zaspokoić najbardziej wybredne podniebienia. Domi z wiadomych przyczyn została zwolniona z tych obowiązków.

* * * *

-Gdzie reszta? –Zorina odsunęła firankę w oknie widząc tylko małego Joe.

Domi otworzyła drzwi podekscytowana.

-Witaj Domi, dzień dobry paniom. –mały Joe skinął głową. –Gotowa?
-Chwileczkę.- Zorina spojrzała pytająco. –A Will? Adam? A Candy?
-Przyjadą później, ja zabieram tylko Domi. Służę ramieniem Domi.
-Dzięki. - Domi chwyciła Joe za ramię starając zachowywać się spokojnie.
-Mieliśmy spędzić piknik razem. –Senszen poprawiała kapelusik.
-Nie mogliśmy zgodzić się co do miejsca pikniku. Spędzimy go po swojemu.–mały Joe rzucił szybko i spojrzał na Domi. –Masz szpadę?
-Oczywiście! –Domi uśmiechnęła się szeroko. –O mamciu. –oboje zniknęli zostawiając zaskoczoną resztę.

Kilka minut później bryczką podjechał Will. Również sam.

-Cóż dziewczęta. –Zorina wzięła koszyk z prowiantem i książkę. –Will chyba też ma inną wizję pikniku. Do zobaczenia wieczorem. –wyszła nim Will zdążył się zatrzymać.
-Witaj moja piękna. –Will pomógł wsiąść dziewczynie i usiadł obok. –Gotowa?
-Jak nigdy. –Zorina obdarzyła Willa ciepłym uśmiechem.
-Myślisz, że Adam i Candy przyjadą osobno? –ADA stała na ganku patrząc za oddalająca się parą.
-Razem czy osobno jest mniej ważne, byle panowie przybyli. –Senszen zastanawiała się nad wyborem pędzli.

* * * *

-Mamciu, mam dość. Poddaję się–zdyszana Domi odrzuciła szpadę i usiadła na kocu.
-Zrobiłaś niesamowite postępy Domi. –Joe usiadł obok i wyciągnął pachnący placek z koszyka.
-Miałam fantastycznego nauczyciela. –Domi uśmiechnęła się promiennie. –Szkoda, że wracamy do domu. Będę tęsknić.
-Tylko tak mówisz. Zapomnisz o mnie jak tylko opuścisz Wirginia City. –mały Joe wstał nagle i stanął nad brzegiem jeziora.
-Ależ to nieprawda. –Domi dołączyła do mężczyzny. –Nigdy cię nie zapomnę. Nauczyłeś mnie tyle….jesteś najsłodszym i najzabawniejszym nauczycielem jakiego poznałam.
-Naprawdę? –Joe nieco się ożywił.
-Oczywiście, jesteś odważny, masz uroczą fryzurkę, idealne uszka i…-O mamciu, czy ja mogłabym cię okłamać Joe? –Domi podekscytowana poprawiła kurteczkę. –Jesteśmy jak bratnie dusze. Spójrz na mnie nawet jesteśmy ubrani podobnie.

Mały Joe zaczął śmiać do rozpuku. Wkrótce zaraził śmiechem Domi. Po chwili jednak spojrzał na dziewczynę jakoś inaczej.

-Nie chcę byś była moją bratnią duszą. –mały Joe wzruszył ramionami.

Zmierzył wzrokiem dziewczynę od stóp do głów. Jego wzrok spoważniał i spoczął na twarzy Domi. Ta zdała sobie sprawę, że atmosfera zagęściła się. Serce zaczęło jej szybciej bić.

-Nie? –Domi zamrugała oczami i nerwowo przełknęła ślinę sięgnąwszy po szpadę. –Już odpoczęłam…. ćwiczmy dalej.- Domi przyjęła pozycję do ataku skutecznie odwracając uwagę od rozmowy, na którą nie była przygotowana.
-Auć! –mały Joe puścił szpadę łapiąc się za wierzch dłoni. –Zabijesz mnie.
-O mamciu, przepraszam Joe. –Domi doskoczyła do Joe. –Pokaż.
-Jeśli nie chcesz zostać moją żoną wystarczy powiedzieć „nie”. –Joe spojrzał w oczy Domi. –Nie musisz mnie zabijać. –dodał wyciągając ze swojego repertuaru najbardziej zbolały wyraz twarzy.

Szpada wypadła Domi z ręki.

-Ja….. –zdołała wyszeptać nim Joe delikatnie musnął ustami jej policzek.
-Zgadzasz się Domi?. –Joe spojrzał niepewnie.
-O mamciu. –promienna twarz musiała wystarczyć małemu Joe za odpowiedź.

* * * *
Senszen od kilku minut w skupieniu coś malowała. Candy siedział na kocu obserwując z rozbawieniem poczynania dziewczyny. Senszen kilka razy spojrzała na niego zza sztalug sprawdzając czy aby towarzysz się nie nudzi. Candy wyglądał na zadowolonego i uśmiechał się tak promiennie iż Senszen serce omal nie wyskoczyło z piersi.

-Co masz zamiar malować Senszen? –Candy wstał z koca.
-Nie podchodź proszę. Artysta nie lubi by oglądano jego prace przed ukończeniem.
-Mam nadzieję, że to nie będzie kolejna twarz zbiega….nie bardzo ci wychodzą. –Candy patrzył z rozbawieniem na rumieniącą się Senszen.
-Malowanie twarzy jest bardzo trudne. –Senszen próbowała wybrnąć z sytuacji.- Musiałam na kimś poćwiczyć.
-Dlaczego akurat na mnie. –Candy poprawił kamizelkę i zrobił krok w stronę dziewczyny.
-Tylko was znałyśmy, wasze twarze….
-Dlaczego akurat ja? –Candy zerwał stokrotkę i oparł się ręką o sztalugi.
-Nie wiem, może dlatego, ze masz piękne niebieskie oczy, z których bije ciepło i dobro. –zgadywała na głos Senszen.
-Nie zawsze w tych oczach były pozytywne emocje. –Candy zmrużył oczy.-Kiedyś byłem…
-Cii…-Senszen przerwała dotykając palcem ust mężczyzny. –Nie obchodzi mnie „kiedyś”. Liczy się teraz.
-Ale musisz wiedzieć…-Candy przeczesał dłonią włosy zdradzając zdenerwowanie.
-Kiedyś mi o tym opowiesz. –Senszen patrzyła skupiona na paletę farb.
-Kiedy skończysz?
-Nie podglądaj. –Senszen spojrzała w roześmiane oczy mężczyzny udając groźną.
-Nie patrzę na twój rysunek. –Candy spoważniał.
-Tylko….-Senszen zabiło mocniej serce.

Candy podszedł i wsunął kwiatek we włosy dziewczyny nad uchem.

-Patrzę na moją przyszłą żonę. –mężczyzna uśmiechnął się czule. W jego oczach czaiła się niepewność, ale zniknęła gdy tylko zobaczył promienną twarz i wzruszenie w oczach dziewczyny. Podszedł bliżej i wsunął dłoń we włosy Senszen składając na jej miękkich ustach długi i namiętny pocałunek.

* * * *

Will pomógł wysiąść Zoirnie podając jej książkę. Sam wziął koszyk i zaproponował miejsce na piknik. Razem rozłożyli koc i usiedli na nim. Zorina od początku miała wrażenie, że ten piknik nie będzie zwyczajny. Will uśmiechał się sympatycznie, ale jego wzrok zatrzymywał się dłużej i bardziej badawczo na sylwetce dziewczyny.

-Wzięłaś dla obrony?
-Słucham Will? –Zorina podniosła głowę znad koszyka.
-To tą książką próbowałaś mnie zabić Zorino? –uśmiechnął się gładząc okładkę na wspomnienie ich pierwszego spotkania. –Gruba i ciężka.
-Nie ciebie. –dziewczyna zarumieniła się lekko. –Dobrze wiesz, że polowałam na natrętnego owada.
-Dobrze wiem, gdyż żądło tego owada wyciągałem sobie wieczorem przed lustrem.
-Przyznaję to nie było zbyt przyjemne dla ciebie. –dziewczyna spojrzała zakłopotana na czoło mężczyzny. –Mam nadzieję, że szybko o tym zapomnisz.
-Nie chcę zapominać. –Will spojrzał poważnie na dziewczynę. –To był najszczęśliwszy dzień mojego życia.
-Najszczęśliwszy? –Zorina zamarła z talerzykami w ręku. –Przecież ….omal cię nie zabiłam.
-Nie tak łatwo mnie zabić i zniechęcić.
-Do czego zniechęcić Will. –Zorina wstała udając, że poprawia niewidzialną zmarszczkę sukni na udzie.

Ta rozmowa tylko utwierdzała ją w przekonaniu, że za chwilę prawdopodobnie zdarzy się coś co może przyprawić ją o zawrót głowy. Serce biło jej szybciej od momentu gdy wiedziała, że jadą sami na piknik. Teraz waliło jej jak młotem. Stanęła nad jeziorem delektując się pięknem krajobrazu, a przynajmniej próbowała skupić się na czymś innym niż mężczyzna z wąsikiem za jej plecami. Słyszała, że podszedł i stoi obok. Próbowała uspokoić serce i odzyskać jasność myśli.

-Musiałabyś mnie zabić, żebym zrezygnował z Ciebie Zorino. –Will spojrzał intensywnie na dziewczynę.
-Nie chcę cię zabijać. –żachnęła się Zorina.
-To znaczy, że się zgadzasz?
-Na co?- słabym głosem spytała.
-Zostać moją żoną.

* * * *

ADA stała nad brzegiem Tahoe i chłonęła swoim jestestwem każdy biały o gładkich rysach kamień, częściowo zanurzony w wodach jeziora, każdy ślizg promieni słońca które uprawiały subtelny taniec z lekko falującą taflą mieniącą się wszystkimi odcieniami zieleni i błękitu. Była zdenerwowana chociaż wiele się nie spodziewała po spotkaniu. Życzliwe panie z kółka parafialnego zdążyły poinformować kuzynki o wszystkich damach tych pewnych i podejrzanych o randkowanie z Cartwrights. Delikatna, szczebiocząca Laura o blond włosach i trzepoczących rzęsach nie mogła opuścić myśli dziewczyny. ADA drgnęła słysząc kroki mężczyzny.

-Słyszałam wiele opisów o tym jeziorze, ale nie sądziłam, że jest tu tak pięknie. –westchnęła ADA.
-Zapiera dech w piersiach, prawda? –Adam stanął tuż za plecami dziewczyny.
-Zapiera…-zdołała wykrztusić ADA odwracając w stronę mężczyzny. –Mam ochotę zemdleć z wrażenia… Co robisz Adam? –zaskoczona ADA z trudem złapała oddech gdy Adam oplótł ją w pasie i przyciągnął patrząc intensywnie w oczy.
-Mdlej. –roześmiał się ukazując figlarne błyski w oczach. –Złapię cię.

ADZIE zaparło dech w piersiach. Krew zaczęła płynąć tak szybko iż czuła wypływające rumieńce na twarz. Udawanie omdlałej zatem nie wchodziło w grę. Po pół minucie delikatnie położyła dłonie na ramionach Adama odsuwając go póki miała jeszcze siłę.

-Nici z omdlenia, to nie dla mnie. –roześmiała się zakłopotana.
-Jesteś pewna siebie, silna, zdecydowana….-Adam wyliczał cechy dziewczyny, które były zaczątkiem końca znajomości poprzednich randek. ADA westchnęła zrezygnowana marszcząc brwi. „I to by było na tyle ADA.”
-Coś się stało? –Adam poprawił kosmyk włosów za ucho dziewczyny, które wymknęły się spod spinki tańcząc z wiatrem.
-Nic….czekam na „ale”….-wypaliła ADA krzywiąc się lekko.
-„Ale”?
-Nieważne. -ADA spojrzała na mężczyznę uśmiechając się smutno.
-„Ale…ja szukam damy, a nie wariatki ze strzelbą polującą na wilki”? „Ale…ja szukam kobiety mdlejącej na widok krwi, a nie znającej lewy sierpowy?” –zgadywał rozbawiony Adam ująwszy brodę ADY zmuszając by spojrzała mu w oczy.
-Mniej więcej….-ADA parsknęła machnąwszy dłonią.
-Przede mną nie musisz udawać zwiewnej i subtelnej damy. Jesteś delikatna i kobieca…-Adam delikatnie musnął ustami policzek ADY- ….a przy okazji masz jaja.
-Co? –ADZIE opadła szczęka.
-Właśnie zdałem sobie sprawę, że właśnie taka kobietę chcę za żonę. –Adam przyciągnął dziewczynę niezbyt delikatnie oplatając ją jedną ręką w pasie, drugą zanurzając we włosach.

Wahał się tylko chwilę szukając potwierdzenia w oczach dziewczyny. Nie namyślając się wiele zatopił usta w gwałtownych, pocałunkach, przyprawiających o zawrót głowy.

„Chyba zemdleję” –przemknęło ADZIE przez myśl. Zapominała powoli o białych kamieniach w jeziorze, skąpanych promieniach w lazurowych falach i… w ogóle o Tahoe.

* * * *
KONIEC
* * * *

zorina13

Wszystko piękne ,subtelne i romantyczne.

Gość

Fragment bardzo przyjemny, delikatny, romantyczny i z charakterem Smile

Panowie zdeterminowani, zdecydowani Smile

Aga, przy tym

Isabella3

Bardzo ciekawy fragment Wink

Miły i romantyczny Smile

Szczególnie podobał mi się fragment z Joe i słowa Domi:

Mada

Aga

Ewelina

Aga

Nie, nie mogę zaburzać założeń "Z cyklu o nas" Ma być lekko, i bez fajerwerków.... Very Happy

Ewelina

Ale "fajerwerki" już są ... zachwytu ... bo fanfik fajny Very Happy

Aga

Dzięki Ewelina Rolling Eyes

aczkolwiek mając na myśli "fajerwerki" myślałam o intensywności scen piknikowych... Rolling Eyes

Mada przy okazji nie byłam złośliwa....z tymi uszkami i takie tam... tak jakoś wyszło... Rolling Eyes

ADA

Aga, całość Twojego opowiadania bardzo, ale to bardzo mi się podobała. Lekkie, przyjemne i z humorem. Czytało mi się fantastycznie i mogę tylko wyrazić żal, że to koniec przygód kuzynek. Rolling Eyes

Aga

Wiesz ADA miałam znaleźć jakiś synonim tych "jaj" żeby było bardziej subtelnie i.... Laughing

...zapomniałam.... Evil or Very Mad

ADA

Wierzę, w Twoje szlachetne intencje Very Happy

No, cóż pozostaje mi pogodzić się z takim wizerunkiem. Zresztą trafnie określiła to Ewelina:
"eteryczna, zwiewna ADA subtelnym prawym sierpowym powaliła zbiega na ziemię".
Ach, pozostaje mi tylko wcielić to w życie. Laughing

Aga

Ależ Adam uważa, że jesteś delikatna i kobieca....tylko....z lewym sierpowym i z jajami... Wink