www.bonanza.pl

Gość

Rzeczywiście, całe stado nieszczęść Smile

czekam na ciąg dalszy Smile

ADA

Kuzynki sieją zniszczenie i pogrom, no może z wyjątkiem Senszen, jak zwykle romantycznej Very Happy

Zorina znokautowała Willa, a Domi prawie "utłukła" Małego Joe Very Happy

Strach się bać, co będzie dalej, ale czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy Very Happy

Mada

Will nawinął się w ostatniej chwili, aby otrzymać cios w głowę. Ciekawe, czy oprócz guza nie będzie miał innej niespodzianki na czole. Być może pszczoła wbiła mu żądło. Wink

ADA szaleje w tym opowiadaniu niczym Xena, wojownicza księżniczka. Laughing

Najbardziej podoba mi się fragment:

Aga

Ewelina

Przypuszczam, że szalejące tornado mniej by ich uszkodziło, niż nowe sąsiadki ... Czy Cartwrightowie wyjdą z tego cało? To znaczy mniej więcej cało? Bo na razie, to krucho z nimi Sad

Co dalej? A raczej, który z nich teraz oberwie i w co Wink

Aga

* * * *

Dziewczęta krytycznym okiem oceniły domek i obejście. Wujostwo byli starszymi ludźmi więc i ostatni remont pamiętał dawne czasy.
-Dziura. –Domi wzięła się pod boki patrząc kręcąc z niezadowoleniem głową.
-Mocno zapuszczone. –Zorina kopnęła palik ogrodzenia, który przechylił się niebezpiecznie pociągając drut kolczasty.
-To mało powiedziane, obskurne to najlepsze słowo. Trzeba dach naprawić, pomalować ściany, wymienić pale…-ADA wyliczała na głos niezbędne prace.
-Pięknie tu. –Senszen westchnęła rozmarzona.

Dziewczyny odwróciły się nie wierząc własnym uszom. Senszen rozkładała sztalugi i podziwiała krajobraz. Typowe, one o chlebie, Senszen o niebie.
.
-Musimy kogoś zatrudnić. Ja się nie nadaję do ciężkim prac.- Domi przewróciła oczami wyciągając szpadę.
-Na mnie nie patrzcie. –Senszen uniosła ręce w obronnym geście. –Umiem malować wyłącznie na płótnie.
-Zorina? –ADA niemal czuła się wystrychnięta na dudka widząc i ostatnią kuzynkę z przepraszającym wyrazem twarzy.
-Ok. –ADA spojrzała pojednawczo. –Na początek spróbujmy kogoś zatrudnić. Napiszemy kilka ogłoszeń i rozwiesimy w mieście.

* * * * *

Pod dwóch dniach braku najmniejszego odzewu dziewczęta ruszyły bryczką do miasta rozeznać co się dzieje.

ADA stała pod biurem szeryfa patrząc na tablicę obok drzwi zrezygnowana. Ogłoszenie wisiało, obok listu gończego.
-Panienko nikt się u was nie zatrudni. –szeryf Roy uśmiechnął się ciepło.
-A dlaczegóż to?
-Poszła fama, że macie konszachty z diabłem i nikt cały i zdrowy z rancza nie wróci.
-Co? –ADZIE opadła szczęka. –Że niby co? Jesteśmy jakieś czarownice? Ciemnogród! –ADA odwróciła się na pięcie niemal zderzając się z mężczyzną.
-Witam. –skinął głową. –Ponoć szukacie kogoś do pomocy?
-Hm….-ADA krytycznie spojrzała na wielki guz na czole mężczyzny i siniak pod okiem. –Jest pan pewien, że da radę?
-Lepszych nie znajdziecie.
-Co się panu stało?
-Pszczoła. –mężczyzna uśmiechnął się głaszcząc wąsik.
-Ugryzła?
-Nie.

ADA uniosła brwi w szczerym, niemym zdumieniu.

-Pewna dama książką ją zabiła.
-Nie boi się pan, że …no wie pan…konszachty z diabłem i takie tam…
-Nie boję się.
-Jutro punkt dziewiąta. –ADA wolała nie zwlekać.

Senszen wyszła zrezygnowana z saloonu. Barman próbował, ale nie znalazł chętnych „Sama panienka rozumie....ludzie się boją”. „To po prostu niemożliwe” –Senszen nie mogła uwierzyć w to co jej powiedział barman.
-Ponoć szukają panie kogoś do pomocy? –tuż przed Senszen jak spod ziemi wyrósł mężczyzna o przyjemnym niskim głosie.
-To prawda. –Senszen obrzuciła mężczyznę powierzchownym wzrokiem. –„Ładny, ale bez przesady”.
-Nie wygląda pan na sprawnego. –z powątpieniem spojrzała na rękę mężczyzny.

Mężczyzna tylko parsknął.
-Kiedy mam przyjść?
–Czyżby był pan chętny narazić swoje życie za kilka dolarów?
-Nie wierzę w przesądy. –mimowolnie złapał się za temblak.
-Jutro o dziewiątej. –Senszen uśmiechnęła się radośnie.

Domi zadarła głowę zastanawiając się kogo dobry Bóg obdarzył takim wzrostem. Mężczyzna spojrzał na nią błękitnymi oczami i uśmiechnął szeroko. Guz na czole dodawał męskości jego chłopięcej urodzie.

-Ja z ogłoszenia. –podał kartkę dziewczynie.
-Zgadza się pan? Tak po prostu? Słyszał pan zapewne co o nas mówią w …
-Nie słucham bzdur.
-Super o mamciu! W takim razie jutro punkt dziewiąta.

-Czy ja wiem? –Zorina dość krytycznie spoglądała na chuderlawego chłopaczka w zielonej kurteczce z bandażem na czole. –Jesteś pewien, że dasz radę? –Zorina zrobiła bliżej nieokreślony ruch w okolicy głowy.
-Och to drobnostka. –zaśmiał się szczerze. –Było warto. Kiedy mam zacząć?
-Jutro punkt dziewiąta.

* * * * *

Dziewczyny jadły śniadanie w wisielczych humorach. Po analizie okazało się, że za chwilę przed nimi pojawią się tu cztery pokrzywdzone przez los fajtłapy, którym z litości dziewczyny nie umiały odmówić.

-Cóż dziewczęta. –ADA zatarła ręce wstając kiedy usłyszała tętent na zewnątrz.- Sprężymy się i jakoś damy radę.

Dziewczyny wyszły przed dom i stanęły jak wryte.

-O cholera. –ADA zrobiła niewyraźną minę. To nie los pokrzywdził jednego z nich…tylko ja.
-Tak jakby masz rację. –Zorina zarumieniła się wskazując na Willa. –Tego ja uszkodziłam.
-Ja tamtego. –Senszen jęknęła zamykając oczy.
-Cóż skoro wszystkie się przyznały to i ja bez bicia przyznaję…-Domi uśmiechnęła się ukazując zęby.

Mężczyźni podeszli uśmiechając się każdy do swojej „sprawczyni” Adam skinął głową i powiedział z kpiną w głosie:

-Niemoty do usług drogie panie. –śmiech mężczyzn sprawił, że twarze dziewczyn czerwieniały w zastraszającym tempie, a one same chciały zapaść się pod ziemię.

* * * *

zorina13

Napisze z dumą ,że Will niczego się nie boi.

Gość

Uśmiałam się Smile

Aga

Ewelina

Teraz to nie wiadomo, kto tego pecha miał - czy panowie, bo jednak każdy w coś oberwał, czy kobiety, bo zorientowały się, że popełniły ... nietakt Very Happy

ADA

Aga, wszystko wskazuje na to, że dzięki kuzyneczkom zostałam kierowniczką robót remontowych. Jak to dziewczyny zręcznie wybrnęły z sytuacji i do tego "załatwiły" ekipę remontową. Very Happy

Cudnie. Mam nadzieję, że dzięki mojej skromnej osobie Adaś będzie znowu tarmoszony Very Happy

Fajnie by było Rolling Eyes

no, dobra ... tak tylko sobie marzę Rolling Eyes

Aga

moje króliki rozbiegają się... Mad

pewnie nie wcześniej niż w piątek....choć kiedy podaję termin rzadko wywiązuję się z niego Laughing

ADA

Ok. będę czekać Smile

Mada

Aga

na odprężenie...

* * * *

-Na którą chcecie obiad chłopcy? –ADA pierwsza odzyskała głos.
-Jestem dogłębnie wzruszony twoją troską, może być na piętnastą. –Adam chwycił się przesadnie za serce posyłając łobuzerskie spojrzenie.
-Co lubicie? –Zorina uśmiechnęła się do Willa.
-Mięso, mięso i jeszcze raz mięso. –Will z galanterią skłonił się niemal w pas.
-To będzie najlepszy obiad w waszym życiu. –Domi stuknęła obcasami kowbojek patrząc na uśmiechniętego małego Joe.
-A z czego chcecie surówkę? –Senszsen spojrzała na Candy’ego.
-Zjem wszystko poza porem. –uśmiechnął się ukazując śnieżnobiałe zęby.

ADA stanęła jak wryta w połowie drogi do domku. Senszen właśnie wyciągała pędzle, a przed nią na stoliku piętrzyły się misternie ułożone jabłka. Zorina mościła sobie legowisko na fotelu bujanym z książką pod pachą, a Domi ćwiczyła bliżej nieokreślony ruch na kukle ze słomy przywiązanej do palika.

-Senszen zamieniasz jabłka na kozik i kartofle. –ADA chwyciła za nadgarstek kuzynkę. –Zorina ubijesz kilka kurczaków….
-Ja? Oszalałaś ADA. –Zorinie książka wypadła z rąk. –Nigdy nikogo nie zabiłam!
-…a Ty Domi ….co potrafisz robić?
-Eeee…niewiele. –rozbrajająco roześmiała się najmłodsza kuzynka.
-Hm…więc weź szpadę i pomóż Zorinie. Ja idę obadać ogródek, o który miała dbać Domi.

Dziewczęta westchnęły ciężko i wzięły się do pracy mniej twórczej ich zdaniem. W rezultacie na obiad były ziemniaki obrane przez Senszen i ADĘ oraz jajecznica w ogromnej ilości. O ile ADA była w stanie wysłać na chmurkę wściekłego królika i to niemal zmuszona by uratować siebie i rannego mężczyznę od śmierci głodowej o tyle głupie kurczaki biegające z cielęcym wzrokiem po podwórku były dla niej zadaniem ponad siły. W związku z tym Zorina i Domi zdołały wynieść wszystkie jaja z kurnika w liczbie pięciu sztuk na głowę zapominając o soli.

-Dawno nie jadłem tak pysznego obiadu. –małemu Joe jedzenie rosło w buzi.
-Dawno nie jadłem tak osobliwego obiadu ….mruczał pod nosem Will uśmiechając się do Zoriny.
-Sałatka z pora jest przepyszna. –Candy ostentacyjnie poprosił o dokładkę patrząc w oczy Senszen.
-Nic nie mówię. –Adam z trudem panował nad ironicznym wyrazem twarzy.

Po obiedzie pożegnali się dosiadając płynnie konie w mniej lub bardziej zgrabny sposób, a na pewno indywidualnie uroczy, obiecując przyjazd następnego dnia po śniadaniu.

-Nie przyjadą. –Zorina machała do tumanu kurzu wzbijającego się za oddalającymi się jeźdźcami.
-A zapowiadało się tak pięknie. –westchnęła Domi.
-Cóż trzeba pozmywać. –Senszen z nosem na kwintę weszła do domu.
-Jeśli jutro wrócą, trzeba jechać po mięso do miasta. –zawyrokowała ADA.

Czas do kolacji upłynął leniwie w salonie na robieniu listy zakupów (ADA) i na czytaniu (Zorina), szermierce z kukłą w stodole (Domi), malowaniu krajobrazu przed domem (Senszen).

Senszen weszła do domu powoli blada jak ściana i stanęła w progu.

-Co jest Senszen? –Zorina spojrzała znad książki.
-Mamy gości. -ledwie wyszeptała.

ADA i Zorina uniosły powoli głowy i zamarły. Zza pleców Senszen wyrósł sporych rozmiarów oprych w więziennych ciuchach. Pchnął Senszen przed siebie.

-Kto jest w domu?
-Tylko my. –powoli powiedziała Zorina.
-Mężczyźni?
-Mieszkamy same. –ADA powoli wstała próbując sobie przypomnieć list gończy widziany dzień wcześniej, a zwłaszcza wysokość nagrody, która rozwiązałaby wiele ich problemów.
-Dokąd? –oprych spojrzał czujnie.
-Odgrzeję panu obiad. –ADA spojrzała na wystający pędzel w dłoni Senszen ukryty między fałdami sukni.
-Wygląda pan na głodnego. –Zorina uśmiechnęła się czarująco biorąc do ręki książkę.
-Tylko bez numerów. Mam waszą kuzynkę na muszce. Odgrzej więcej jest nas dwóch…Auć! –krzyknął i odwrócił się szukając źródła ciosu ze zdziwieniem dostrzegając bladą dziewczynę w kowbojskim stroju.

Senszen nie czekała. Solidnie dźgnęła oprycha w brzuch, Zorina przywaliła książką w łeb, a ADA kopniakiem rozłożyła go na plecy. Natura pomogła sama i poluzowana drewniana dachówka lecąca ruchem jednostajnie przyspieszonym wprost na czoło oprycha dokończyła dzieła.

-Mówił dwóch? –ADA spojrzała w stronę stajni. –Na liście gończym był jeden.
-Widziałam tego drugiego. –Senszen zamknęła oczy próbując sobie przypomnieć twarz.
-Zorina jedź po szeryfa.

Szeryf zjawił się błyskawicznie gratulując dziewczętom. Oprych po opatrzeniu przez miejscowego lekarza szedł do celi odprowadzany przez szeryfa i zatrwożone spojrzenia gapiów. Wieść lotem błyskawicy rozniosła się po okolicy. Blady strach padł na mieszkańców Wirginia City. Obstawiano zakłady jak szybko dziewczęta okaleczą drugiego bandytę bo to, że w końcu im się uda nie ulegało wątpliwości.

Senszen nie mogła dogadać się z szeryfem co do drugiego oprycha. Przejrzawszy dziesiątki listów gończych doszła doi wniosku, że sama namaluje twarz bandyty. Jednakże nijak jej nie wychodziło. Kilkanaście kartek przedstawiało twarz mężczyzny nijak podobnego do bandyty.

-O mamciu! –Domi wzięła jeden z arkuszy. –Toż to Candy.
-Tu też…-Zorina spojrzała na kolejny arkusz.
-Malujesz bandziora? –ADA zajrzała przez ramię kuzynki. –No tak…umiesz malować inne twarze?
-Muszę się odprężyć. –Senszen zarumieniła się. – Może następna twarz mi wyjdzie?
-Może. –z powątpiewaniem pokiwała głową Zorina. –Chodźmy spać, jutro też jest dzień.

* * * *