www.bonanza.pl

ADA

Miło, że pojawił się kolejny odcinek Twojego opowiadania. Bardzo wiernie odtworzyłaś wszystkie postaci, a szczególnie Adama.

Aga

Gość

zainteresowałaś mnie Very Happy

Jeszcze bardziej Very Happy

A kogo widzisz przy tym wyrębie, żeby się przygotować na ewentualne scenariusze?

Aga

Widzę....widzę....wypadek...na razie tyle widzę Rolling Eyes

Gość

no co ty... a myślałam, że stokrotki będą zbierać Very Happy

Rozkręcasz się dramatycznie...

Aga

Stokrotki ??? Senszen ja i stokrotki? Laughing

ubawiłaś mnie.

Aga

* * * *

-Cześć starszy bracie. –solidne klepnięcie Hossa w plecy Adama postawiło go niemal na baczność. –Przyjechałeś w samą porę.
-W samą porę na co? –Adam zmarszczył brwi.
-Pa, pokaż mu telegram. –Hoss spojrzał na Bena.
-To wspaniale Pa. –na zmęczonej twarzy Adama pojawił się lekki uśmiech, kiedy Ben wyciągnął telegram i podał synowi.–Gratuluję.
-I list. –dodał Joe. -Przyjadą do nas.

Ben z ociąganiem wyciągnął złożoną kartkę papieru. Studiował twarz syna próbując coś z niej wyczytać, gdy ten przebiegał wzrokiem litery. Tylko jego bystre oczy dostrzegły to co umknęło synom. Adam zatrzymał wzrok na jednym fragmencie, po czym zerknął na ojca i zacisnął szczęki.

-Wezmę kąpiel Pa, jestem skonany. –minął ojca oddając mu list i zniknął w domu.

* * * *

Adam oparł tył głowy o brzeg cynkowej wanny, odetchnął z błogością przyglądając się wzburzonej powierzchni wody, której sam był przyczyną. Ciepła woda sięgała mu niemal do szyi dając jego ciału przyjemne doznania. Tego mu brakowało najbardziej podczas miesięcznego spędu. Normalnej kąpieli z mydłem i ciepłą wodą. Bez pośpiechu. Bez zadowalania się tylko zamoczoną bandaną w przydrożnym strumieniu, która pozwalała na przetarcie szyi i twarzy z kurzu i piasku. Bez myślenia o błyskawicznej kąpieli w zimnej wodzie w rzece i o krowach, których trzeba pilnować niemal bezustannie. Bez czujnego oglądania się za siebie czy aby zbłąkane zwierzę nie zamierza skorzystać ze strumienia w tym samym czasie gdy on schładzał zbolałe mięśnie. Bez nerwowego spoglądania na kaburę z rewolwerem, na wszelki wypadek pojawienia się nieproszonego gościa chcącego sięgnąć po cudzą własność. Zamknął oczy próbując się zrelaksować. Jednak list wytrącił go z równowagi na tyle, że przed oczami pojawiły się obrazy, które miał nadzieję zatrzeć podczas spędu. Wstał gwałtownie, wytarł się pobieżnie ręcznikiem i szybko wciągnął czyste czarne dżinsy i skarpety, które naszykował mu Hop Sing. Włożył kowbojki i chwycił niedbale koszulę, z której założenia ostatecznie zrezygnował. Chciał się położyć, ale jego nozdrza wciągnęły cudowny aromat pieczeni dochodzący z kuchni, przywołując natychmiastowy skurcz żołądka. W związku z tym narzucił naprędce koszulę i nie zapinając jej usiadł z ojcem i braćmi przy stole. Zdawkowo odpowiadał na pytania dotyczące spędu. Ile krów padło, czy mieli problemy po drodze? A jakie? A czy zapłacił już pracownikom? Adam starał się nie okazywać irytacji, odpowiadał zdawkowo tłumacząc się zmęczeniem. Bracia dali mu w końcu spokój i mógł w milczeniu dokończyć posiłek. Joe i Hoss przekrzykiwali się entuzjastycznie nie zwracając już uwagi na brata, który w końcu wykręcając się chęcią zasłużonego odpoczynku opuścił rodzinę i udał się do pokoju. Omiótł w progu przytulne miejsce i ciężko usiadł na krawędzi łóżka. Wsparty łokciem o kolano podparł czoło dłonią i przymknął oczy na próżno odganiając natrętne obrazy.

„Amanda Yeringthon.” –westchnął i zamarł gapiąc się w podłogę, z dłonią zanurzoną częściowo w wilgotnych wciąż, aksamitnych, mieniących się pojedynczymi refleksami muskanymi przez promienie słoneczne wpadające przez szybę, kruczoczarnych włosach.

Dwudziestodwuletnia szatynka, która powoli, po kawałku, kradła mu serce w górach. Jej szmaragdowe oczy nabierały szczególnej barwy i blasku gdy siedziała przy ognisku. Zwykle obok siostry Nancy, ale zawsze naprzeciwko Adama. Kiedy podnosiła wzrok znad oplecionego dłońmi, gorącego blaszanego kubka, stylizowanego na sporych rozmiarów filiżankę pokrytym błękitnymi astrami tonął. Adam tonął w zielonych oczach, w których tańczyły płomienie ogniska odbijające się w jej źrenicach. Patrzył na nią wtedy badawczo, próbując nie zdradzać emocji, mimo, iż po krzyżu przebiegał mu dreszcz, a w żołądku czuł ścisk. Jednak kiedy sprzeczała się z siostrą Nancy jej oczy przyjmowały kolor bladozielony, niemal groszkowy, jakby utarczki z nią męczyły ją i wysysały z niej życie. Widać było, że z Martinem Miles’em, mężem jej siostry Nancy, nie łączą jej zbyt dobre relacje. Raczej chłodne i pełne niedomówień. Ich oczy zdradzały wzajemną niechęć i uprzedzenia. Wtedy miał ochotę zamknąć ją w ramionach i trzymać w nich do skończenia świata. Wtedy, ale już nie teraz. Westchnąwszy pełen rozczarowania przeczesał dłonią wciąż wilgotne hebanowe włosy i zrzuciwszy kowbojki położył się na plecach z rękoma pod głową. Niemal natychmiast zasnął. Sny jawiły mu się jako mieszanina wydarzeń i scen, które wprawiły jego oddech w nierówny rytm.

-Możesz już opuścić ten konar Amando. –Adam delikatnie położył dłoń na dłoni Amandy trzymającej wciąż kawałek gałęzi. –Amando? –Adam spojrzał z rozbawieniem na dziewczynę. –Chyba mi nim nie przyłożysz?
-Oczywiście, że nie. –Amanda odetchnęła mocno i pozwoliła Adamowi na wyciągnięcie z jej dłoni kawałka gałęzi.
-Już dobrze Amando, byłyście naprawdę dzielne. –Adam uśmiechnął się gładząc wierzchem dłoni jej policzek.
-Nawet nie wiesz….nawet nie wiesz…
-Wiem, wiem. Chodź tu.–Adam westchnął i przyciągnął dziewczynę zamykając ją w ramionach.

Gładził jej włosy wdychając zapach jej ciała. Amanda oplotła rękoma jego klatkę piersiową tak mocno, że z trudem oddychał. Chociaż może powód był inny? Adam przełknął z trudem ślinę i próbował uspokoić oddech. Policzek Amandy przytulony do jego serca działał na niego pobudzająco. Amanda powoli podniosła głowę i spojrzała marszcząc brwi w bursztynowe oczy Adama. Czyżby słyszała nierówny rytm bicia jego serca? Jej usta zadrżały i rozchyliły się lekko. Adam zawahał się chwilę po czym pocałował ją delikatnie. Raz i drugi. Amanda wsunęła dłoń w jego miękkie hebanowe włosy i przymknęła oczy wtapiając się w jego wargi.
-Wszystko w porządku? –dobiegł ich zaniepokojony głos Gregorego na tyle szybko, że zdążyli odskoczyć od siebie nim ten pojawił się nad strumieniem.

-Wszystko w porządku? –Ben potrząsał ramieniem syna.
-Tak…Pa. –Adam zamrugał oczami i przejechał dłonią po twarzy. –W porządku. –dodał mniej pewnie.

* * * *

Amanda patrzyła przez okno dyliżansu zmierzającego nieubłaganie do Wirginia City. Nie mogła skupić się ani na pięknych widokach za małym okienkiem dyliżansu, a tym bardziej na książce leżącej na jej kolanach. Zerknęła na ojca i Jeremy’ego, potencjalnego narzeczonego Amandy, zagłębionych w niezobowiązującej rozmowie z pasażerami. Westchnęła i otworzyła książkę na przypadkowej stronie próbując skupić bezskutecznie wzrok na literach. Przynajmniej nikt jej nie zagadywał i mogła w spokoju zagłębić się w myślach. Niewesołych, niespokojnych, dramatycznych. Przewróciła parę stron w poszukiwaniu listu od Elizabeth Wadenheim. Uśmiechnęła się delikatnie patrząc na perfekcyjne pismo autorki listu, kopertę w delikatny wzór i piękny, nieskazitelny charakter pisma . Delikatna i dystyngowana. Panienka z wyższych sfer, która nigdy nie myła naczyń w strumieniu i nie spała pod gołym niebem. No może niezupełnie pod gołym. Pod namiastką namiotu, w którym spały kobiety. Amanda z rozbawieniem patrzyła na rzeczy zabrane przez Elizabeth i jej matkę. Puszkami można było obdzielić oddział wojska a nie kilka osób. Zresztą panowie byli zgodni że chcieli polować i zapewnić świeże pożywienie sobie i swoim kobietom. Pamięta pierwszy wieczór, kiedy Elizabeth i jej matka rozłożyły się z całym arsenałem balsamów, kremów, szczotek, lustereczek i wszelkich bibelotów niezbędnych ich zdaniem w podróży. Myślała, że nie znajdą wspólnego języka. „Elizabeth” –westchnęła otwierając po raz kolejny list, który znała niemal na pamięć. Elizabeth pytała o zdrowie, samopoczucie po śmierci Nancy. Oferowała odwiedziny, lub zaproszenie Amandy do siebie. A przede wszystkim pytała czy od tamtego czasu napisała do Adama i wyjaśniła nieporozumienia, które rzutowały na ich relacje.

„Jakie relacje Beth?” –Amanda pokręciła lekko głową. –„Nic już nie ma. Skończyło się zanim zaczęło na dobre.” –Amanda odetchnęła i dotknęła delikatnie palcami ust.

Paliły jak rozżarzone węgle na wspomnienie pocałunku z Adamem. Coś zapiekło ją pod powieką. To nie był dobry moment na przywoływanie tego rodzaju wspomnień. Szybko zamrugała i zamknęła oczy przywołując coś zabawnego. Pierwsza kąpiel w strumieniu.

”-Pierwszy raz myjesz się w strumieniu Elizabeth? –Amanda spojrzała z rozbawieniem na niezadowoloną minę dziewczyny.
-Pierwszy. –westchnęła córka Wadenheimów i zanurzyła delikatnie najpierw jedną, potem drugą stopę w strumyku unosząc suknię by jej nie zmoczyć.
-Musisz ściągnąć tę suknię Elizabeth, w ten sposób będziesz kąpać się do jutra. –Amanda, która zakończyła poranną toaletę zapinała zieloną bluzkę, która ładnie komponowała się z czekoladową spódnicą.
-Mam się tutaj rozebrać? –Elisabeth spojrzała z niedowierzaniem na towarzyszkę. –A mężczyźni? Oszalałaś?
-Przecież polują. –Amanda wzruszyła ramionami i zajęła się rozczesywaniem gęstych włosów sięgających jej do łopatek. –A poza tym wiedzą co robimy tym bardziej nam nie przeszkodzą.
-Nie wszyscy polują. –zwróciła uwagę Elizabeth. –Adam i Simon rozpalają ognisko.
-A twoja matka ich pilnuje. Czego się boisz? –Amanda właśnie uwiązała tasiemką włosy w koński ogon i usiadła na sporych rozmiarów kamieniu spoglądając z lekkim rozbawieniem na rozglądającą się na wszystkie strony Elizabeth.
-Tam ktoś jest. –Elizabeth wskazała palcem na pobliskie krzaki osłaniając jednocześnie dekolt chociaż wciąż miała sukienkę na sobie.-A nie mówiłam? –spojrzała zła na towarzyszkę.
-Nie ktoś….-Amanda powoli wstała i sięgnęła po grubą gałąź. -….tylko coś.

Obie spoglądały z napięciem na poruszające się krzaki.

-Co teraz? –szepnęła Elizabeth.
-Nie mam pojęcia. –Amanda starała się uspokoić oddech.
-Jeśli to niedźwiedź…
-Krzaki są za małe, najwyżej wilk. –szepnęła Amanda zaciskając obie dłonie na konarze trzymanym nad ramieniem.
-Nie czuję się ani trochę uspokojona. –ciałem Elizabeth targnął dreszcz.

Wciąż stała w lodowatej wodzie a strach spotęgował uczucie zimna.

-Wycofujemy się powoli. –Amanda zrobiła krok do tyłu.
-Nie dam rady. –ledwie wydobyła głos Elizabeth patrząc jak zahipnotyzowana na krzaki.
-Jeden mały krok do tyłu.

Elizabeth tylko pokręciła przecząco głową.

-Pójdę po pomoc.-cedziła powoli słowa Amanda.
-Nie zostawiaj mnie. –szybko odszepnęła Elizabeth ściskając poły sukienki jakby to miało uratować jej życie.
-Zostanę. –Amanda stanęła obok sparaliżowanej strachem dziewczyny.
Rozważała ich niewesołą sytuację. Nikt nie wie, że za chwilę staną w oko w oko ze zwierzęciem i jego uzębieniem. Nikt im nie pomoże, a konar raczej niezbyt dobra broń.

Amanda nie zdążyła odwrócić się słysząc szmer za plecami gdyż przed nią natychmiast pojawili się Adam z rewolwerem w dłoni i Simon ze strzelbą gotową do strzału.

-Nic wam nie jest? –półgłosem zapytał Adam nie odwracając się do dziewcząt lustrując wzrokiem pobliskie krzaki.

-Zabezpieczaj mnie. –Simon zerknął kątem oka na Adama i w napięciu, brodząc w strumieniu powoli dotarł do krzaków. W końcu opuścił strzelbę i przykucnął. Wstał i z uśmiechem na ustach machnął dłonią zrelaksowany. –To tylko szop pracz.

Elizabeth odwróciła się i rzuciła wprost w ramiona matki w chwili gdy Adam schował broń do kabury i dotarł do niego rozbawiony Simon.

-Tak się bałam, tak bardzo się bałam. –próbowała panować nad szlochem Elizabeth. –Ale skąd wiedzieliście?
-Przyszłam po was i z daleka zobaczyłam, że coś jest nie tak. Natychmiast pobiegłam po Adama i Simona.- Kathleen uśmiechnęła się ciepło do córki gładząc jej policzek.-Jesteś zimna jak lód. –Kathleen z niepokojem rozcierała dłońmi ramiona córki. –Musimy cię zagrzać.

Elizabeth włożyła mokasyny, ale zachwiała się i natychmiast, nim Kathleen zdążyła krzyknąć Simon zamknął ją w swoich ramionach.

-Wezmę ją proszę pani to emocje. –Simon chwycił dziewczynę, która zamknęła oczy kładąc głowę na jego piersi. -Proszę za mną. Ognisko czeka.
-Możesz już opuścić ten konar Amando. –Adam delikatnie położył dłoń na dłoni Amandy trzymającej wciąż kawałek gałęzi.

-Amando to ostatni postój przed Wirginia City. –głos ojca przywrócił dziewczynę do rzeczywistości.

Amanda zamrugała kilkakrotnie powiekami. Przez chwilę nie wiedziała gdzie jest. Rozczarowana spojrzała na współpasażerów i wysiadła z dyliżansu. Wspomnienia uleciały na chwilę jak bańka mydlana.

* * * *

Gość

ADA

Aga

Senszen nijak jelonek mi tam nie pasował...nie chciałam, żeby został upolowany Wink

ADA taki romantyczny kawałek miał być jak miód na serce ...nie smucic ... Powoli wszystko wyjaśni sie w kawałkach...bardzo powoli Confused

Gość

żartuje tylko z tym jelonkiem Smile

szop pracz był jak najbardziej na miejscu Smile

Mada

zorina13

Szczerze mówiąc nie pamiętam ,kim jest Amanda.