www.bonanza.pl

Mada

Aga, bardzo się cieszę, że rozwiniesz wątek pięści. Very Happy

Pewnie, że lubię zdenerwowanego Adama. A ktoś nie lubi? On się tak twarzowo denerwuje i męczy. Very Happy

Gość

Aga

Prawda?

Chyba jednak spróbuję zastosować Twoją metodę pisania kilku zdań dziennie....mam nadzieję, że się uda.

Ewelina

ADA

Aga

Kola

lucy

ADA wyżej napisała: "nie przypominam sobie, żeby Adam kiedykolwiek w złośliwy sposób dał Hossowi odczuć, że jest gorszy."
W "The Hayburner" Adam powiedział mu, że "jest mistrzem głupoty".

Adam, tarmoszony w jakikolwiek sposób, zawsze baaardzo mi się podoba 😉.
Retrospekcja - niby znamy rezultat, ale CO się naprawdę zdarzyło?

ADA

Masz rację Lucy, ale Adam był wtedy wściekły na Hossa i musiał jakoś odreagować. Ot, taki nic nie znaczący drobiazg Laughing

Gość

Gość

Aga

Aga

* * * *
w sumie na rozluźnienie trochę taki ckliwy kawałek
* * * *

Świt przywitał Cartwrightów szybko i zapowiadał wizję ciężkiej pracy. Nim Hoss otworzył oczy, zanim do jego nozdrzy dotarł zapach jajecznicy na bekonie, usłyszał brzęk talerzy pośpiesznie rozkładanych przez Hop Singa. Na jego twarzy pojawił się błogi uśmiech. Wiedział, że za chwilę czeka go uczta cielesna. Chiński kucharz nie zniósłby gdyby któryś z domowników opuściłby dom bez śniadania. Z pewnością przygotuje im również spore drugie śniadanie. I na pewno przypomni o obiedzie. Hoss odchylił kołdrę i wstał walcząc z białą, męską koszulą w zieloną kratę sięgającą do kostek. Ziewnął rozpościerając ramiona próbując przy okazji rozciągnąć mięśnie, wciągając również zapach świeżego pieczywa. Mały Joe sprawnie wyskoczył z łóżka żwawo i podszedłszy do lustra przeczesał dłonią włosy. Fryzura idealnie utrzymująca się cały dzień wyglądała teraz jak gniazdo dla ptaków. Włożył w poranną toaletę więcej wysiłku niż zwykle w dzień powszechni mamiąc się wizją jego końca, który zamierzał spędzić w towarzystwie świeżo poznanej damy. Musi uwijać się jak w ukropie by nie być posądzonym o lenistwo i mieć wolne popołudnie. Pogwizdując jakąś wesołą melodię opuścił pokój. Adam zacisnął powieki kiedy promienie słońca oświetliły mu twarz. Chciał zatrzymać resztki snu, w którym wraz ze światłem wpadającym do pokoju rozmazywała się twarz Amandy. Całkowicie wybudzony wstał i podszedł do komody, na której stała miska z zimną wodą i biały ręcznik złożony na czworo. Adam spojrzał w lustro i przejechał dłonią po twarzy. Uznawszy, że zarost jest ledwie widoczny i nie wymaga jeszcze golenia zanurzył dłonie w misce i nabrał świeżej wody. Chwila wahania i dłońmi rozprowadził jednym chluśnięciem wodę po twarzy. W tej chwili otrzeźwiał zupełnie. Ręcznikiem otarł resztki wody z twarzy, torsu karku i końcówek włosów. Krótkim spojrzeniem ocenił uczesanie i wyrównawszy dłonią niedoskonałości wyjął z szafy pełnej czarnych koszul jedną z nich i narzucił ją podchodząc do okna. Zastanawiał się nad tym co nieuniknione. Rozmowa. Z nią. Nie bardzo wiedział jak przebiegnie ich spotkanie, do którego niewątpliwie dojdzie. Zażądać wyjaśnień? Wyjaśniać? Nieważne Cokolwiek to znaczy. Czuł się dziwnie spokojny i nawet zadowolony. Jakby wstąpiła w niego wiara, nowe siły, nadzieja. Amanda jest tutaj i to jest najważniejsze. Ma szansę z nią porozmawiać. „Ale najpierw praca.” –Adam potrząsnął głową i ruszył na dół.
Ben siedział przy stole z filiżanką w dłoni. Czekał na synów oddając się jeszcze na chwilę własnym rozmyślaniom. W dużej mierze były poświęcone kilku sprawom naraz. Myślał swoim pierworodnym synu. O tym czy fakt iż Adam był mimowolnym świadkiem śmierci Nancy, będzie miało jakikolwiek wpływ na współpracę z pośrednikami. Czy pan Yeringhton jest lub będzie uprzedzony do nich wszystkich? Napięcie i nieporozumienia wynikające z braku oczyszczającej rozmowy nie sprzyjała robieniu interesów. Ben postanowił porozmawiać z panem Yeringhtonem na osobności. Miał powody przypuszczać, że Adam coś czuje do Amandy. Upewniła go o tym wieczorna rozmowa z synem. Ben zakładał, że ojciec Amandy nie jest głupcem i potrafi wyciągać wnioski z zachowania swojej córki. Z pewnością znał ją dobrze i jeśli jeszcze nie powiązał faktów, te wkrótce będą widoczne jak na dłoni. Ben zasugerował Adamowi, że zainteresowanie Amandą wynika w głównej mierze z braku innych kobiet na szlaku. Elizabeth Wadenheim nie liczył. Skoro córka Gregory’ego nie wpadła Adamowi w oko podczas ich pobytu w Ponderosie, raczej nie było możliwości by nastąpiło to w przyszłości. Adam zakochiwał się rzadko, ale od razu. Dziewczyna musiała wpaść mu w oko podczas pierwszego spotkania. A kiedy to już nastąpiło Adam wpadał jak śliwka w kompot. Potrafił w jednej chwili zmienić plany, porzucić wszystko i poświęcić się wybrance. „Tak było przypadku Reginy.” –Ben zmarszczył czoło próbując przypomnieć sobie dokładnie kiedy jego latorośl ruszyła za wybranką oczarowana jej urodą, przymiotami umysłu i siłą charakteru. „Albo córka Aarona Kaufmanna.” –Ben uśmiechnął się na wspomnienie nieobliczalnej ilości zakupów jakie Adam był skłonny robić by mieć pretekst do spotkań z dziewczyną. Teraz było podobnie. Więc kiedy Ben zasugerował zauroczenie wymuszone niejako sytuacją, Adam wyprowadził ojca z błędu mówiąc o zwróceniu uwagi na tę dziewczynę zanim dowiedział się, że będą podróżować razem. Benowi nie bardzo podobała się ta nieco skomplikowana sytuacja. Zależało mu na kontrakcie. Los zrządził, że wszystko mocno mogło się pogmatwać. A Adam powiedział tyle ile chciał i zakończył temat zaciskając szczęki tak iż drgnął mu mięsień twarzy. W taki charakterystyczny, nieprzejednany. A potem podszedł do kominka i oparł dłoń o gzyms kominka i wsadziwszy drugą do kieszeni zapatrzył się w ogień. Ben znał ten zacięty wyraz twarzy, tę pozę aż nadto. To oznaczało definitywny „Koniec rozmowy”. Tak więc Ben musiał zadowolić się skąpym wyznaniem syna. Wiedział, że w tych sprawach Adam potrafił być uparty i jeśli zawładnęły nim jakieś uczucia to czepiły się jego duszy i umysłu niczym przysłowiowy rzep psiego ogona.
-Witaj Pa.–Hoss sięgnął po półmisek z gorącą jajecznicą i nim usiadł zdążył nałożyć sporą porcję.
-Hm? –Ben spojrzał na syna zamyślonym wzrokiem.
-O czym myślisz Pa? –mały Joe sadowiąc się za stołem niemal z kanapką w buzi spojrzał na zmarszczone czoło ojca
-Zastanawiam się czy…-Ben otrząsnął się. –…mój najmłodszy syn o wszystkim pamiętał.
-Pa, to jasne jak słońce. Wszystko jest na miejscu. Piły, łańcuchy, siekiery, rozwieraki, gwoździe, młotki, sznury…
-Pa, chyba za późno na egzaminowanie Joe w przeddzień prac.- Adam roztrzepał pewnym ruchem serwetkę i położył na udzie. –Obóz drwali jest w pełni przygotowany. Możesz być tego pewien.
-Jestem synu, zwłaszcza kiedy ty to mówisz. –Ben uśmiechnął się. –Dzisiaj zaczyna się dla nas czas wytężonej pracy chłopcy. To tylko dwa miesiące w tym roku. Jeśli się sprawdzimy zapewnimy sobie przedłużenie kontraktu wiosną.
-Pa, bardziej już gotowi nie będziemy.
-Myślicie, że prace się już zaczęły. –Ben spojrzał na zegar znad talerza.
-Jeff McPhail jest doświadczonym drwalem. Jednym z najlepszych. Od kilkunastu lat nie robi nic innego. A do tego ma zdolności przywódcze. Ludzie go słuchają.
-Gdzie go znalazłeś?
-Tam gdzie ty na pewno nie szukałeś Joe. –Adam roześmiał się widząc zdumione spojrzenie brata. -A tak poważnie Jeff pracował w Meine na wschodzie kraju dla największych odbiorców drewna. Ale tam dobre drewno się powoli kończy, więc chętni masowo przybywają tym razem do nas, na zachód. Jeff to nieoszlifowany diament wśród drwali. Zna się na drzewie. Wie jakie wybierać. Tak więc jestem pewien, że nim dotrzemy na miejsce usłyszymy sygnał gwizdacza i trzask pierwszej spadającej sosny u naszych stóp.
-Mnie najbardziej raduje kuchnia.-Hoss przerwał aby przełknąć spory kęs szynki. –Jest w pełni wyposażona. Sam o to zadbałem. Jest przenośny piec, stoły, krzesła, zapasy produktów co najmniej na pół roku, zatrudniłem świetnego kucharza. Stek-palce lizać.
-Hoss my mamy doglądać prac, a nie stołować się w stołówce drwali. –Adam parsknął wycierając kącik ust chusteczką.
-Pa, może trzeba zatrudnić Hop Singa przy wyrębie, to znaczy przy kuchni. –poprawił się mały Joe.- Jeśli Hoss wyje wszystkie zapasy żywności, drwale jak nic się zbuntują.
-Hop Singa zostawmy w naszej kuchni. –Ben odsunął krzesło. –Do roboty chłopcy.
-Adam, omal nie zapomniałem. –Ben złapał syna za ramię. –Miałem uregulować rachunek u Steva, ostatnio brakuje mu płynności finansowej. Do tej pory nie przeszkadzało mu regulowanie płatności raz na miesiąc, ale…
-… okoliczni ranczerzy mieli ciężkie lato. –wszedł mu w słowo Adam. –Rozumiem Pa. Najpierw pojadę do miasta.-Adam wstał odkładając ściereczkę. -To się nawet dobrze składa. -mruknął juz do siebie.

* * * *

Jeremy Bradford stał przed lustrem i długo przyglądał się swoim baczkom. Paul Benson miejscowy fryzjer z dziesięcioletnim stażem zaintrygowany czekał na opinię klienta.
-Myślę, że prawy baczek jest o 1/8 in* za długi. Postaraj się albo nici z napiwku. –Jeremy rozsiadł się w fotelu i strzepnął niewidzialny pyłek z mankietu.
Paul był zaskoczony. Żaden klient nie czepiał się do tej pory takich drobiazgów. Ręka mu drżała kiedy zbliżał się do twarzy klienta. Ten nie ułatwiał mu sprawy, zwłaszcza kiedy obrócił nagle głowę w bok.
-Byłby pan tak uprzejmy nie ruszać się. –zaczął Paul.
-Nie teraz. –Jeremy machnął ręką i podszedł do okna przyglądając się jeźdźcowi który zatrzymał się tuż przed hotelem i zaczął szperać przy siodle. Od razu rozpoznał Adama Cartwrighta. Jeremy patrzył na niego ponurym spojrzeniem. Niepokoił go ten Cartwright. Nie wiedział dlaczego. Było w nim coś władczego, pewnego siebie. Nie brakowało mu ogłady, ujmujący, kulturalny, niby odprężony i pełen lekkiej rezerwy. Lecz w spojrzeniu Cartwrighta dostrzegł coś jeszcze. Czujność i przenikliwość. Skupienie i koncentracja. Miał z nim styczność przy podpisywaniu umowy w San Francisco. To był jeden z pięciu kontraktów samodzielnie przeprowadzonych przez Jeremy’ego. Pamiętał ekscytację jaka towarzyszyła jego pierwszym krokom w interesach ojca. Adama Cartwrighta zobaczył tuż przed spotkaniem. Rozmawiał z ojcem Amandy, który w pierwotnej wersji miał poprowadzić pertraktacje. Jeremy usłyszał strzępek rozmowy. Adam wyraził współczucie z powodu śmierci Nancy, a ten przerwał i powiedział, że nie chciałby aby wydarzenia z udziałem jego córek miały wpływ na rozmowy i powierzył całkowicie omówienie warunków umowy Jeremy’emu. Dodał jednak, że rozmowa między nimi jest nieunikniona.
„Oczywiście, panie Yeringhton” Adam uścisnął dłoń ojca Amandy i Jeremy’ego, który właśnie nadszedł. Adam dał się poznać jako twardy przeciwnik, ale rzetelny, pewny siebie i wiarygodny. Nie miał podstaw obawiać się go. O ile nie znał go zbyt dobrze i nie był pewny co o nim myśleć- tak do końca- wiedział jedno. Znał Amandę. I widział jej reakcję na widok tego mężczyzny. Cartwright nie zdradził się nawet jednym gestem, miną czy spojrzeniem zobaczywszy Amandę. Ale Amanda tak. Jeremy widział policzki dziewczyny mieniące się to bladością to zaróżowieniem. Już dawno nie była tak ożywiona. Wiedział jedno. Musi ją dzisiaj przycisnąć i uzyskać twierdzącą odpowiedź na pytanie zadane trzy miesiące temu.
-Panie Bradford? –Paul niezdecydowany stał z brzytwą w ręku.
-Później. –Jeremy odprowadzał spojrzeniem Carwrighta, który skierował swoje kroki do banku niedaleko hotelu. Jeremy wyszedł rzuciwszy z brzękiem monetę na stół i rozglądając się na boki szybkim krokiem przemierzył ulicę. W okamgnieniu podjął decyzję. Wszedł po schodach i zatrzymał się przed drzwiami pokoju Amandy. Zawahał się i w końcu energicznie zapukał.
-Mogę wejść na chwilę Amando?
-Przecież właśnie schodzimy na śniadanie. –Amanda zmarszczyła brwi.
-Wolałbym zamienić słowo bez obecności twojego ojca.
-No dobrze….wejdź. –Amanda szerzej otworzyła drzwi wpuszczając Jeremy’ego.
-Amando trzy miesiące temu zadałem ci pytanie. –zaczął bez wstępów zamykając drzwi. –Nie sądzisz, że zbyt długo trzymasz mnie w niepewności.
-Jeremy….-westchnęła Amanda. –Wiesz, że chwila nie jest odpowiednia.
-Nigdy nie jest. –spojrzał na nią zniecierpliwiony. –Wtedy byłaś zaskoczona, potem śmierć Nancy, a teraz?
-Dobrze. –Amanda nabrała powietrza i spojrzała intensywnie na mężczyznę. –Moja odpowiedź brzmi „Nie”
-Słucham? –Jeremy’ego zatkało. –Jak to „Nie”?
-Prosiłeś więc odpowiadam.-Amanda zmarszczyła brwi.
-Trzy miesiące temu nie byłaś pewna, a teraz bez skrupułów wbijasz mi nóż w serce?

-Jeremy bardzo cię lubię, zawsze lubiłam, ale żywię do ciebie wyłącznie sympatię.
-Trzy miesiące temu nie byłaś pewna.
-Teraz jestem.
-Zastanów się Amando. Poczekam jeśli potrzebujesz więcej czasu.
-Nie potrzebuję więcej czasu Jeremy.
-Wtedy nie byłaś pewna. –Jeremy podszedł do dziewczyny i spojrzał w twarz.
-Ale teraz jestem. Myślę, że wiedziałam od początku.
-Ale nasi ojcowie marzyli o tym ślubie.
-Więc niech się pobiorą.
-Amando kpisz sobie ze mnie?
-A co mam robić? Żądasz odpowiedzi, a kiedy ją otrzymujesz nie akceptujesz jej.
-To twoje ostatnie słowo?
-Innej odpowiedzi nie będzie.–Amanda spojrzała z poczuciem winy na mężczyznę.
-Co się zmieniło? –Jeremy chwycił dłoń dziewczyny. –Co?
-Zdałam sobie sprawę, że nie chcę tylko być Jeremy. Chcę przeżyć….coś.
-Mówisz bzdury Amando. Mogę zapewnić ci dostanie życie, spokojne pełne wygód…
-Nie o to chodzi Jeremy. –przerwała Amanda.
-A o co Amando? –Jeremy nieświadomie ściskał nadgarstek coraz bardziej.
-Jeremy to boli. –Amanda spojrzała ze zaskoczona na zbielałe palce zaciskające się wokół nadgarstka.
-To przez niego prawda?- Jeremy przyciągnął ją niebezpiecznie blisko. Oczy mężczyzny przyjęły niebezpieczną barwę.
-Puść. –przez zaciśnięte zęby syknęła próbując się uwolnić. Jeremy bezceremonialnie wpił się krótko i zachłannie w jej usta po czym oderwał równie szybko.
-Masz szczęście Amando, że jestem dżentelmenem. –wypuścił ją z ramion dość szorstko i wyszedł trzaskając drzwiami.

Amanda stała na środku pokoju i patrzyła na drzwi z mieszaniną gniewu i oszołomienia. Nieświadomie ściskała nadgarstek. Jeremy przestraszył ją. Nigdy nie widziała go zagniewanego, a już na pewno nie słyszała jego podniesionego głosu. A już to co zrobił nie mieściło jej się w głowie. Nie takiego Jeremy’ego znała. Stała tak minutę może dwie ignorując ciche pukanie. Usta paliły ją. Czuła niechęć i niesmak. Oddychała szybko próbując uspokoić oddech i zapanować nad zbierającym płaczem. W końcu kiedy z jej piersi wyrwało się szloch drzwi otworzyły się gwałtownie i Amanda mimowolnie odskoczyła z cichym krzykiem.
-Amando? –Adam rozejrzał się błyskawicznie po pokoju a jego dłoń bezwiednie zawędrowała na kaburę. Widząc tylko dziewczynę zamknął szybko drzwi i chwycił dziewczynę za ramiona. –Wszystko w porządku?
-Adam? –dziewczyna dokumentnie zaskoczona zamrugała szybko powiekami. –Myślałam…myślałam…-Amanda przygryzła wargę zażenowana zdarzeniem sprzed kilku minut.
-Kto ci to zrobił? –Adam nie spuszczał oczu z nadgarstka dziewczyny.
-Nikt. –próbowała schować rękę za plecy, ale Adam był szybszy. Schwycił go i zerknąwszy na niego spojrzał w oczy dziewczyny zaciskając szczęki. Amandzie przeszedł mimowolny dreszcz po plecach. Znała ten mimowolny skurcz mięśni policzka. Nadgarstek palił jak diabli, ale nie od ścisku Jeremy’ego. Tym razem ciepłe palce dłoni Adama rozpaliły jej zmysły. Mimo wszystko nie chciała aby dostrzegł jakie wrażenie na niej zrobił.
-Adamie nie warto. Już po wszystkim. –zacięty wyraz twarzy dziewczyny mówił wszystko.
-Amando…-Adam pokręcił głową głową i delikatnie się uśmiechnął. –Zjawiam się zawsze kiedy płaczesz. Może najwyższa pora byś pozwoliła sobie pomóc? – po czym przyciągnął ją delikatnie do siebie i przytulił. Adam westchnął kiedy poczuł, że Amanda się nie opiera i zwiększył uścisk. Oplótł ją ramionami jak tylko mógł. Zamknął oczy wdychając zapach jej włosów. Pachniały jaśminem, jak zawsze. Amanda objęła klatkę piersiową Adama tuląc się do niego całą sobą. Słyszała jego przyspieszone, ale mocne bicie serca. Czuła się bezpiecznie jak nigdy przed spotkaniem tego mężczyzny ani nigdy potem. Chciała tak stać bez końca.

* * * *
*1/8 in=3 mm

ADA

A ja takie trochę ckliwe opowiadania bardzo lubię. Very Happy

Jutro wkleję komentarz Very Happy