www.bonanza.pl

Aga

* * * *

Victor Ross i bracia Martin i Simon Miles w milczeniu siedzieli przy ognisku. Jedli fasolę z puszki patrząc tępo w trzaskające płomienie ogniska, zatopieni we własnych myślach. Jeden rzut oka na nich i ich zmęczone konie, wystarczył by nie mieć cienia wątpliwości. Od wielu dni jeśli nie tygodni są w drodze. Wszyscy w podobnym wieku, razem od kilku lat utrzymywali się z grabieży, oszustw, napadów z całkiem niezłym skutkiem. Równie łatwo wydawali pieniądze na panienki, alkohol, karty i życie na walizkach. Nigdy nie zagrzali długo miejsca w jednym miasteczku. Gdy tylko atmosfera podejrzeń zagęszczała się wokół nich ulatniali się w porę w poszukiwaniu następnego lokum. Victor Ross wysoki około dwudziestosześcioletni sierota dołączył do braci pięć lat wcześniej. Byli jego jedyną rodziną. Simon miał dwadzieścia trzy lata i razem z dwudziestosiedmioletnim Martinem od sześciu lat przemierzał popękaną słońcem ziemię, lub dzielił wspólną derkę z bratem, przemarznięty do szpiku kości, znosząc życie inne niż to, o którym marzył. Simon Miles zawsze chciał być ranczerem. Tymczasem to jego brat Martin ożenił się lata temu z Nancy Yeringhton i zamiast płodzić potomstwo i hodować bydło budując swoją własną przystań, tułał się w poszukiwaniu lepszego życia. Obaj mieli kasztanowe włosy i piwne oczy i poza podobnym wyglądem różniło ich wszystko, wiek, charakter, oczekiwania od życia. Starszy Martin niespokojny duch, nerwowy i gwałtowny w działaniu był przeciwieństwem spokojnego, marzącego o kawałku swojego świata trochę melancholijnego Simona.

-Idę spać. –Victor wstał i przepłukał usta wodą i położył na derce. –Obudźcie mnie kiedy będzie moja kolej. –nasunął kapelusz na twarz przytulając się do strzelby. Po chwili słychać było miarowy oddech i ciche pochrapywanie.
-Podobało mi się w Texasie zwłaszcza, że w Austin... Mary miała takie piękne oczy. –jęknął Simon dorzucając polano do ognia. –Nigdy już nie spotkam takiej kobiety. –uśmiechnął się do siebie.
-Mnie też podobała się Mary, ale takich jak ona znajdziesz w każdym saloonie, jeszcze niejedna cię omota….-zaśmiał się Martin.-…a stryczek podobał mi zdecydowanie mniej.
-Nic nam nie groziło. Mogliśmy tam jeszcze „popracować”. –Simon wstał rozcierając zmarznięte dłonie.
-Pazerność to pierwszy krok na szubienicę. Nie wiesz kiedy się wycofać to cię kiedyś zgubi braciszku.
-Nie pazerność, raczej …chęć odłożenia w końcu jakiś pieniędzy. –zamyślił się Simon. –Ty jesteś opętany żądzą pieniądza ja tylko chcę wreszcie osiąść gdzieś na stałe. A ten szeryf…
-Ten szeryf zaczął zadawać niewygodne pytania, wpadłby na nasz trop w ciągu kilku tygodni. Trzeba wiedzieć kiedy zmienić miejsce pracy. –przerwał Martin. –Wszędzie szukają tropicieli i przewodników.
-Nie marzy ci się czasami zacząć od nowa? Tak naprawdę od nowa? –Simon wziął bukłak z wodą i zmoczył bandanę i przecierając twarz i szyję spojrzał w gwiazdy rozmarzonym wzrokiem. –Zostawić przeszłość, zatrudnić się w jakimś spokojnym miejscu i odkładać na swój własny kawałek raju?
-A co z przeszłością naiwny braciszku? Ona zawsze cię dopadnie, wcześniej czy później. Nie marnuj tyle wody, lepiej żyć w brudzie niż umrzeć czystym. –zarechotał Martin patrząc na młodszego brata, który uprawiał wieczorną toaletę.
-Chciałbym kiedyś się ustabilizować, czy to źle? Mieć kawałek czegoś swojego, tylko swojego. –westchnął Simon.
-Co cię tak na sentymenty wzięło? Lepiej kładź się, za dwie godziny zmiana.
-Jesteśmy w Utah, dokąd dalej? Nevada czy Wyoming? -Simon nakrył się derką po szyję i podparty na łokciu spojrzał wyczekująco na brata.
-To proste. –Martin wyciągnął srebrną monetę, podrzucił do góry i złapał.
-Jeśli to orzeł jedziemy do Wyoming.
-I? –Simon uniósł brwi z zaciekawieniem. –Co zdecydował los?
-A więc Nevada. –Martin schował półdolarówkę i pociągnął łyk wody. Otarł usta brudnym rękawem i skrzywił się dziwnie. –To się nawet dobrze składa, zrobię niespodziankę żonie.

"Hm….los zdecydował." -mruknął, a może pomyślał Martin Miles zatapiając się w przeszłości.

* * * *

-Nancy za trzy tygodnie wracam do domu. –Amanda Yeringhton spojrzała wyczekująco na siostrę. –Proszę jedź ze mną. Sprzedaj ranczo, to pozwoli ci przeżyć długi czas, zresztą o pieniądze nie musisz się martwić, ojciec…
-Nie wspominaj mi ojca. –dwudziestopięcioletnia Nancy Miles, filigranowa blondynka spojrzała z ogniem w oczach na swoją młodszą siostrę. –Nie wrócę już do domu Amando. Zbyt długo żyłam na własny rachunek. Nie jestem tak potulna jak ty.
-I co z tego masz Nancy? –trzy lata młodsza szatynka o zielonych oczach zrobiła bliżej nieokreślony ruch ręką. –Upadające ranczo…rozpadający się dom....wyglądasz…
-Nie musisz mi mówić jak wyglądam. –Nancy spojrzała w lustro na zmęczoną twarz. –Nie wrócę. Nigdy nie miałam głowy do książek, nie potrafiłam dogadać się z ojcem, zwłaszcza po śmierci matki…a ty zawsze byłaś jego oczkiem w głowie. –spojrzała smutno na siostrę, która od miesiąca próbowała ją przekonać do wspólnego wyjazdu z Carson City do San Francisco.
-Mówisz bzdury, ojciec zawsze traktował nas jednakowo, a ja…tęsknię za tobą Nancy. –Amanda podeszła do siostry kładąc jej dłoń na ramieniu.
-Nic nie rozumiesz Amando nic, moja mała naiwna siostrzyczka. Dusiłam się w domu, tato tylko żądał i wymagał, a Martin Miles był…

„Był jak świeży powiew w upalny dzień, jak deszcz na pustyni, jak powietrze, którego jej brakowało w domu pełnym zasad, konwenansów, nakazów i zakazów” –zamyśliła się Nancy.

Może dlatego uciekła z domu? Teraz już sama nie wiedziała dlaczego wtedy Martin, młody buntownik o nieokiełznanej naturze zaimponował równie niespokojnej panience z tak zwanego dobrego domu? Dlaczego pewnego dnia po prostu spakowała się, wzięła ślub i zostawiając lakoniczną informację spaliła za sobą wszystkie mosty? A Martin? Opętał ją sobą. Miał swój urok, jakąś dzikość w oczach, potrafił okiełznać jej niespokojną naturę, fascynował ją, czarował, zachwycał. Aż któregoś dnia, po pół roku, oznajmił iż nudzi go stabilizacja i zwinął się z bratem zostawiając ją samą. Przepłakała wiele tygodni, ale do domu nie wróciła.

-Nawet nie wiesz czy jesteś wciąż mężatką czy…-Amanda przerwała przygryzając wargę.
-No dokończ siostrzyczko, dokończ! –Nancy odwróciła się gwałtownie spoglądając gniewnie. –Czy jestem mężatką czy wdową? Czy mój mąż leży gdzieś z kulą w plecach albo wisi od dawna na szubienicy?
-Mąż? A cóż to za mąż? Przecież nie masz od niego wieści od lat. –Amanda podniosła głos.-Zbałamucił cię, zaciągnął do burmistrza i ile był z tobą? Pół roku? Siedem miesięcy? Buntował cię przeciwko nam, traktował cię jak ostatnią…-Amanda nie skończyła. Złapała się za policzek z niedowierzaniem.
-Nie chciałam…-Nancy zmieszana spojrzała na młodszą siostrę.

Amanda wybiegła przed dom z trudem panując nad łzami. Odkąd przyjechała czuła, że od dawna nie ma między nimi więzi, a może nigdy nie było. Traci tylko czas . Miała ochotę spakować się natychmiast, wrócić do hotelu i wyjechać najbliższym dyliżansem. Jednak postanowiła zostać tak jak założyła od początku. Jeszcze tylko i aż trzy tygodnie. Jeśli nie przekona Nancy do powrotu, wróci do San Francisco sama.

Szkoda, bo cóż innego może przynieść jej w najbliższym czasie los?

* * * *

Gregory i Kathleen Wadenheim, małżeństwo w średnim wieku z przyjemnością zwiedzało Ponderosę. Byli gośćmi Bena Cartwrighta od dwóch tygodni i z ogromną fascynacją podziwiali pracę na ranczo. Podobało im się tutaj wszystko. Zachwycali się ujeżdżaniem mustangów, znakowaniem cielaków i wycinką drzew. Dla nich z wielkiego miasta wychowanych we wszelkich wygodach, nie znających pracy w pocie czoła, ludzie walczący każdego dnia z kapryśną pogodą i bandytami byli zjawiskowi i imponujący. Zwłaszcza dla córki państwa Wadenheim. Jeden z mężczyzn wybitnie ją absorbował, pochłaniał i frapował. Dziewczyna stąpała delikatnie przytrzymując dłonią suknię, by ta nie okurzyła się bardziej niż była. Była ładna i dystyngowana i nie bardzo podobało jej się ranczo o czym nie zamierzała informować rodziców. Była na to zbyt taktowna. Rodzice znudzeni wygodnym życiem postanowili wykorzystać zaproszenie na ranczo Bena i zorganizować małą wycieczkę w góry. Elizabeth nie podobał się ten pomysł dopóki nie zobaczyła Adama. Z miejsca zawładnął jej sercem, Opętał ją choć nie musiał wiele robić. W zasadzie nic zrobił. Po prostu był, ciężko pracował w pocie czoła, uśmiechał się subtelnie, czarował słowem, żartował, oprowadzał po ranczo, czytał wieczorami poezję, lub grał na gitarze. Nie robił nic innego niż bracia i Pa, dbający o gości. A jednak Elisabeth postanowiła użyć wszystkich sowich atutów by oczarować tego mężczyznę. Wycieczka w góry nagle okazała się wspaniałym pomysłem.

-Pokażesz mi jeszcze raz jezioro Tahoe? –Elisabeth spojrzała zalotnie na Adama.
-Elisabeth, nie mam czasu. –Adam przerwał wbijanie palika i otarł czoło wierzchem dłoni. –Może Joe, albo Hoss? Muszę skończyć do wieczora, jutro będzie padać.
-Może. –westchnęła rozczarowana dziewczyna. –Obiecałeś mi przejażdżkę, pamiętasz?
-Pamiętam Elisabeth. –Adam uśmiechnął się uprzejmie. –Może… wieczorem przed kolacją?
-Wspaniale, będę czekać. –Elisabeth radosna wracała do domu.

Z daleka pomachała do rodziców w myślach planując swój pierwszy pocałunek. Oby los jej sprzyjał.

* * * *

zorina13

Czyta się jak dobrą powieść.
Wyraziste postacię ,westernowy klimat.

Ewelina

Zdaje się, że Elisabeth zarzuca sidła na nieświadomego swego uroku Adasia ... ciekawe, co będzie z siostrami ... no i te rzezimieszki Confused

wzruszyła mnie wizja wspólnej derki przemoczonej do szpiku kości ... brrr... to musiało być zimno Rolling Eyes

i mokro

liczę na szybki ciąg dalszy, bo zapowiada się ciekawie ...

Aga

Kurka wodna a coś mi świtało Laughing

...przez te skróty myślowe kiedyś się .... Evil or Very Mad

mniejsza o to, pędzę poprawić mokrą derkę z kośćmi... Confused

...a swoją drogą Ewelina masz dar wyłapywania "przemoczonych" fragmentów Laughing

to już drugi ...pech chce, że znowu u mnie Rolling Eyes

Ewelina

Pewnie dlatego, że u mnie nie pada ... a maciejka juz pachnie upojnie na balkonie Very Happy

ma sporo kwiatków i właśnie o tej porze intensywnie pachną ...

Aga

Miałam zasiać/zasadzić? maciejki i zapomniałam Crying or Very sad

Ewelina

Maciejkę się raczej wysiewa. Ona ma bardzo małe nasionka. Jeszcze zdążysz. Warto dla samego zapachu. Ja mam jeszcze lawendę w skrzynce. Też pachnie, jeśli się pociera listki - takim mydełkiem Very Happy

Nie wiem, jak kwiaty, bo mi jeszcze nie kwitła ...

Aga

a w doniczce w domu na parapecie może być?

Ewelina

Może ... powinna ładnie wyrosnąć. Tylko chyba doniczka powinna być dość duża.

Gość

ja mam na parapecie w doniczce, ale jeszcze mi nie kwitnie Smile

a opowiadanie niezwykle klimatyczne, postacie są wyraziste, opisy wspaniałe i bardzo dopracowane. Czekam na więcej Smile

ADA

Bardzo ciekawie się rozpoczęło. Opisy postaci bardzo wyraziste i barwne. Zapowiada się interesująco.

Ewelina

Elizabeth może okazać się bardzo sympatyczną dziewczyną ... po prostu nie zna wsi, życia na ranczo, to i nie jest zadowolona. To, że nie chce psuć rodzicom radosnego nastroju swoimi narzekaniami raczej dobrze o niej świadczy ... no i ma dobry gust - Adam jej się spodobał Rolling Eyes

Aga

ADA nie przyzwyczajaj się do postaci...większość z nich niedługo kaput... Confused

Mada

Bardzo interesujący pierwszy akapit. Ciekawa i wyrazista charakterystyka trzech bohaterów. Simon już mi się podoba. Mam nadzieję, że coś z niego będzie – nie tylko materiał na więźnia. Rolling Eyes

Ewelina

Czyli niewielką rzeź planujesz Surprised