www.bonanza.pl

Ewelina

Shaner ma jak widać bardzo złowrogie plany wobec Cartwrightów i Ponderosy ... jakieś pretensje? Może zemsta? Kto wie? Autorka, ale trzyma na później, żeby podwyższyć napięcie,, które i tak jest spokojne niczym wulkan przed wybuchem ...
Nareszcie ktoś "dołożył" Joe. Do tej pory koleżanki tylko nad Adasiem się znęcały. A tu proszę, perła Ponderosy osunęła się na progu i leży ... mam nadzieję, ze przez jakiś czas sobie poleży Razz

... potem mogą go sobie cucić ... i wysłuchać relacji ... chociaż co on im powie? Confused

Że wybierał się do przybytku rozpusty? Grał w saloonie? Pa go raczej za to nie pochwali ... reszta rodziny również. Pewnie więc będzie trzymał tę relację dla siebie ...
Kiedy dalszy ciąg?

ADA

Aga

Ewelina lubi przyrównywać naszych panów lub ich ...części ciała do klejnotów wszelkiej maści i dobrze jej to wychodzi Rolling Eyes

Ewelina

Staram się Very Happy

ADA

Zgodnie z życzeniem Senszen i Mady wklejam nieco lżejszy fragment życząc miłej lektury Smile

***
- Lizzy pośpiesz się, Josh nie będzie na nas czekać w nieskończoność – powiedziała Vicky wpadając, jak burza do pokoju siostry.
- Zaraz, jeszcze chwileczkę i będę gotowa – odparła Lizzy przyglądając się swojemu odbiciu w dużym lustrze stojącym w rogu pokoju .
Elizabeth Adeline Cartwright była niezwykle piękną dziewczyną o smukłej kibici i najsłodszym uśmiechu pod słońcem. Długie czarne rzęsy przesłaniające ogromne niebieskie oczy rzucały delikatny cień na policzki. Usta pełne o idealnym kształcie przypominały swoim kolorem bladoróżowe płatki róż.
- Mówisz tak od dziesięciu minut. Chodź wreszcie! – krzyknęła Vicky nie potrafiąc ukryć zniecierpliwienia.
- Bądź cicho i nie wrzeszcz tak – odparła Lizzy, a spoglądając w lustro poprawiła kosmyk niesfornych kasztanowych włosów śmiesznie opadających na czoło.
- Jeśli nie ruszysz się z miejsca to powiem rodzicom, że zakupy są tylko pretekstem do spotkania z kimś bardzo przystojnym – powiedziała Vicky z bezczelnym uśmiechem.
- Nic nie powiesz rodzicom – odrzekła z groźbą w głosie, Lizzy.
- Dobrze, ale za dwa dolary.
- Słucham? – Lizzy nie wierzyła własnym uszom. – Twoje niedoczekanie.
- To w takim razie powiem czyj portrecik trzymasz pod poduszką.
- Już dobrze. Dam ci te dwa dolary.
- O nie siostrzyczko. Teraz będzie cię to kosztowało trzy – powiedziała Vicky z ledwo ukrywaną satysfakcją.
Lizzy sięgnęła po reticule* leżącą na łóżku i wyjęła z niej maleńką sakiewkę zdobioną delikatnymi haftami. Z głośnym westchnieniem wydobyła trzy dolary i podała siostrze mówiąc:
- Masz mała jędzo, a spróbuj cokolwiek powiedzieć rodzicom to mnie popamiętasz.
- Nie martw się. Teraz twoja tajemnica jest bezpieczna – odparła Vicky chowając pieniądze do kieszonki ukrytej w fałdach kaszmirowej sukienki. Poprawiając na głowie mały kapelusik opasany lawendową wstążką powiedziała jeszcze – robienie z tobą interesów to prawdziwa przyjemność.
- Doprawdy? Nie wiem, po kim jesteś taka zaradna? – spytała Lizzy z przekąsem.
Vicky rozciągnęła usta w radosnym uśmiechu i miała już coś odpowiedzieć starszej siostrze, lecz z dołu dobiegł ich głos ojca:
- Dziewczęta, czy raczycie zejść na dół?
- Schodzimy tatusiu – odkrzyknęła Lizzy wypychając siostrę z pokoju.
Obie panny szybko zbiegły ze schodów, a Adam patrząc z dumą na córki powiedział:
- Moje księżniczki. Pięknie obie wyglądacie. Jak będziecie w Virginia City uważajcie na siebie i nigdzie nie chodźcie bez Josha. Lizzy, przy okazji mam prośbę nadaj ten list i odbierz od pana Brauna książki, które ostatnio zamówiłem.
- Dobrze tatusiu – odparła Lizzy biorąc list z rąk Adama.
W tej właśnie chwili do salonu śpiesznie weszła Adeline z karteczką w dłoni. Podając ją Lizzy poprosiła o zrobienie drobnych zakupów. Vicky wykorzystując chwilę, w której matka rozmawiała z jej siostrą podeszła do ojca i tuląc się do niego nieśmiałym głosem zaczęła:
- Tatusiu mam do ciebie sprawę.
- Doprawdy? A jakąż to ważną sprawę ma do mnie moja córeczka? – spytał Adam rozbawiony słowami córki.
- Chciałam cię bardzo prosić o trochę pieniędzy – odpowiedziała Vicky wpatrując się w ojca oczyma niewiniątka.
- Ile i na co? – spytał rzeczowo Adam w duchu śmiejąc się ze sprytu najmłodszej córki.
- Pięć dolarów na prezent dla Tommego. – Odparła rzeczowo Vicky i dodała – przecież niedługo będą jego urodziny.
- Coś kręcisz panienko. Urodziny twojego brata wypadają dopiero w połowie grudnia. Masz jeszcze sporo czasu na kupno prezentu – odparł Adam z trudem zachowując powagę.
- Ale jeśli trafi się coś ciekawego, a ja nie będę miała pieniędzy to, co wtedy? – spytała Vicky z powagą.
- Faktycznie to jest sensowny argument – stwierdził Adam i z portfela, który nosił w kieszeni spodni wyjął pięć dolarów i podał córce. Kątem oka zauważył pełne dezaprobaty spojrzenie Adeline. Jego uwadze nie uszła też mina, jaką obdarzyła Lizzy młodszą siostrę. Chcąc zażegnać wiszący w powietrzu konflikt Adam dyskretnie wsunął w dłoń Lizzy również pięć dolarów szepcząc cicho: „ na twoje wydatki”.
Wreszcie wysłuchawszy pouczeń i ostrzeżeń dziewczęta wsiadły do bryczki powożonej przez zarządcę Josha, którego cierpliwość wystawiona była na ciężką próbę. Nie złościł się jednak, bo dzieci Adama po prostu nie dało się nie lubić. W końcu po kolejnej serii przestróg i pożegnań bryczka ruszyła, a gdy zniknęła w oddali pozostawiając za sobą tumany kurzu, państwo Cartwrightowie odetchnęli z ulgą.

***
- Nareszcie. Myślałem, że nigdy nie pojadą – powiedział Adam wodząc wzrokiem za żoną, krzątającą się po kuchni. Adeline nalała do filiżanek z różowej angielskiej porcelany gorącej, aromatycznej kawy. Tylko ona potrafiła zaparzyć idealną kawę zachowując przy tym należyte proporcje. Nie zwracając uwagi na czarujące spojrzenie szaro-zielonych oczu męża zapytała z naganą w głosie:
- Adamie, dlaczego znowu dałeś Vicky pieniądze?
- Poprosiła mnie o nie – odparł Adam jak gdyby nigdy nic.
- Czy ty nie widzisz, że ona tobą manipuluje? Dlaczego we wszystkim jej ulegasz? – spytała Adeline.
- Przecież to tylko dziecko – odpowiedział Adam nie bardzo rozumiejąc pretensje żony.
- To dziecko, Adamie, ma już piętnaście lat. Nie chcę, żeby nasza córka myślała, że słodkimi minkami wszystko można załatwić. – powiedziała Adeline.
- Wydaje mi się, że niepotrzebnie się martwisz kochanie. Vicky to mądra i rozsądna dziewczynka.
- Od jakiegoś czasu to już nie dziewczynka, tylko młodziutka kobieta – odparła Adeline znacząco spojrzawszy na męża.
- Nic nie mówiłaś. Kiedy? – spytał Adam.
- Dwa miesiące temu – odparła Adeline.
- Teraz rozumiem to jej marudzenie – powiedział Adam i robiąc smutną minę dodał – nasze dzieci starzeją się kochanie.
- Bądź poważny Adamie. Żadne z naszych dzieci nie stwarzało problemów i wolałabym, żeby tak pozostało.
- Zapominasz, że nasz najstarszy syn przysporzył mi trochę siwych włosów – odparł Adam wstając od stołu.
- Przesadzasz. Benny był nad wyraz poważnym dzieckiem. – Powiedziała Adeline również wstając od stołu. – A poza tym te nieliczne siwe pasemka na twoich skroniach dodają ci tylko uroku.
- Czyżbym do tej pory go nie miał? – spytał Adam przyciągając do siebie Adeline i mocno obejmując w talii.
- Tego nie powiedziałam mój drogi. – Odparła Adeline czując usta męża wędrujące po jej szyi. – Adamie przestań, ktoś może wejść.
- Przecież nikogo nie ma. Josh z dziewczynkami pewnie dojeżdżają do Virginia City. Robotnicy już dawno pojechali na północne pastwisko. Jesteśmy sami kochanie – powiedział patrząc głęboko w oczy żony. Pod wpływem tego namiętnego spojrzenia Adeline poczuła wzbierającą falę gorąca. Przylgnęła całym ciałem do Adama oddając mu pocałunek za pocałunkiem. W jego objęciach czuła się tak dobrze. Świat przestawał wtedy istnieć. Pocałunki Adama z każdą chwilą przybierały na sile. Już nie były muskające i delikatnie, ale stanowcze i władcze. Ciało Adeline przeszył dreszcz pożądania, gdy mąż unosząc ją lekko posadził na stole. Gdy zobaczyła nad sobą rozszerzone żądzą źrenice oczu Adama cichutko westchnęła składając na jego ustach zmysłowy pocałunek. Odgłos spadających ze stołu i tłukących się filiżanek na moment przywrócił im przytomność umysłu.
- Nie tutaj – szepnęła i ująwszy dłoń Adama pociągnęła go za sobą na schody prowadzące do sypialni. Z trudem panując nad sobą dotarli wreszcie do małżeńskiego łoża. Adam pochylił się nad Adeline uważnie wpatrując się w jej podnieconą twarz. Ona oplotła go nogami w biodrach marząc tylko o jednym by jak najszybciej przyszło spełnienie, a gdy wreszcie przyszło nie zdołała stłumić jęku rozkoszy, który wyrwał się z głębin jej ciała.

***
Adam nalewał do małych kubeczków gorącą czekoladę, której aromat rozchodził się po całej kuchni. Oczy pociemniały mu z satysfakcji i zadowolenia na wspomnienie tego, co działo się w sypialni na piętrze. W najśmielszych snach nie mógł marzyć, że będąc małżeństwem z takim stażem będą wciąż siebie głodni i spragnieni. Pokręcił głową z niedowierzaniem i cicho parsknął śmiechem. Nagle poczuł, że ktoś przytula się do jego pleców, cicho mrucząc.
- A, co ty tu robisz? Miałaś zaczekać na mnie w łóżku – powiedział Adam czule całując Adeline, która z trudem oderwawszy się od niego, z iskierkami radości w oczach spytała:
- Co my najlepszego robimy?
- Nic takiego.
- Raczysz sobie żartować. Co to właściwie było?
- Z tego, co pamiętam to chyba miłość – odparł Adam uśmiechając się figlarnie.
- Oj, Adamie jesteś niemożliwy. Lepiej pomóż mi zapiąć suknię. – Poprosiła Adeline i dodała z lekką ironią - jak zwykle jedno ci w głowie.
- Na twój widok zawsze i nieustająco – odparł pomagając jej przy sukni.
- A gdyby tak ktoś nas przyłapał? Ciekawe, co byśmy wtedy zrobili? – spytała Adeline odwracając się do męża i opierając dłonie na jego piersi.
- Nie potrzebnie się denerwujesz. – Odparł Adam obejmując Adeline ramionami i delikatnie kołysząc. - Zamknąłem przecież drzwi.
W tym samym momencie tylne drzwi ich domu prowadzące do kuchni stanęły otworem, a w nich ukazała się z lekkim zakłopotaniem na twarzy Hope, żona Hossa.
- Dzień dobry. Nie przeszkadzam? – spytała Hope rozglądając się ciekawie po kuchni. Jej uwadze nie uszedł stół z dziwnie pogniecionym obrusem malowniczo poplamionym kawą i rozbite filiżanki, jak również Adeline próbująca upiąć rozrzucone w nieładzie włosy i Adam zapinający guziki swej czarnej koszuli.
- Ależ skąd – odparła Adeline nie bardzo wiedząc, gdzie podziać oczy.
- Witaj. Miło cię widzieć – powiedział Adam z uśmiechem małego chłopca przyłapanego na psocie.
- Wpadłam tylko na chwilę. Adeline, obiecałaś mi przepis na szarlotkę. Chciałam upiec coś wyjątkowego dla bliźniaków.
- Oczywiście, zaraz ci go dam. Mam nadzieję, że chłopcy czują się już dobrze – powiedziała Adeline, nieznacznie przesuwając nogą pod stół potłuczone filiżanki i jednocześnie wygładzając obrus. – Proszę usiądź.
- Chłopcy faktycznie czują się dobrze i już rozrabiają. Hoss obiecał im męski wypad na ryby i teraz nie mogą się doczekać. – Odparła Hope spoglądając na stół z dziwnym wyrazem twarzy. – Nie mam za dużo czasu, więc jeśli mogłabyś dać mi ten przepis byłabym wdzięczna.
- Tak, już ci go daję - rzekła Adeline wysuwając szufladę kredensu, z której wyjęła gruby, oprawiony w szare płótno zeszyt. W tym czasie Adam przyglądał się bratowej z rozbawieniem. Pod wpływem jego lekko kpiącego wzroku Hope wyraźnie zakłopotana powiedziała:
- Ładny macie stół.
- Stół jak stół – odparł lakonicznie Adam.
- Muszę powiedzieć Hossowi, żeby wzmocnił nasz – powiedziała Hope pozornie bez związku i mocno się zaczerwieniła.
Adam parsknął głośnym śmiechem, a Adeline mu zawtórowała. Tę radosną atmosferę przerwało gwałtowne pojawienie się Hossa, który wyraźnie zdenerwowany, z nikim się nie witając, powiedział:
- Adamie musimy jechać do ojca. Małego Joe ktoś ciężko pobił.

***
-----------------------------
*Reticule - torebka przypominająca woreczek ściągany u góry ozdobnym sznurkiem, służącym również do trzymania go. Często ozdobiona u dołu frędzlem, haftowana lub wyszywana koralikami. Nie posiadała kieszonek Smile

Gość

Mada

zorina13

Scena na stole ...
Czego ten stół nie widział.
Radosną atmosferę zakłóca wiadomość o małym Joe.

Ewelina

To piękne, że tak wiele łączy Adeline i Adama. Po tyu latach małżeństwa! Rozumieją się prawie bez słów. Przypuszczam, że kiedy córki już dorosną, Adam będzie zupełnie siwy! Dziewczęta na pewno sprawią mu niejedną niespodziankę.
Zaskoczył mnie szantaż! Adam nie pochwaliłby tego! Ale jeśli chodzi o dzieci, zwłaszcza córki jest zaślepiony ... nawet bez jęknięcia wtyka im pieniążki, jeśli zasugerują potrzebę ich posiadania. Ciekawe, na co ciuła dolary Vicky ... czy ma jakiś cel, czy ot tak, z miłości do pieniędzy ... lubi po prostu je mieć Very Happy

Miałaby to po tatusie Very Happy

Żonie Hossa chyba spodobało się "dodatkowe" wykorzystanie stołu Wink

i zastanawia się nad wprowadzeniem tej "innowacji" u siebie w domu Very Happy

Fajne opowiadanie, bardzo zabawne ... choć atmosfera gęstnieje i widać chmury zbierające się nad Ponderosą.

ADA

zorina13

Może Herbert i Horacy ?

Aga

Mada

Może być też Hugh. Smile

ADA

Dziękuję za podpowiedzi. Dla bliźniaków Hossa i Hope wybrałam imiona
Herbert i Henry Very Happy

I co o tym myślicie?