www.bonanza.pl

Ewelina

To nie kamuflaż. Po prostu zakupy robi zwykle rodzinka. Cardiolu nie potrzebuję tak wiele, jest kupowany mniej więcej raz na dwa lata ... ale przy niektórych fanfikach jego zużycie znacznie wzrasta Very Happy

Mada

ADA

Gość

ADA

Senszen, ta moja wiedza nt. cygar nie jest tak rozległa jakby się wydawało. Cygara trochę mnie fascynują. Lubię ich zapach, aromat i cały ten ceremoniał związany z paleniem cygara. Ich różnorodność, sposób wytwarzania ...
Joe w moim opowiadaniu nie będzie szczęśliwym człowiekiem ...

Gość

ADA

Dzięki Senszen Smile

a tak nawiasem mówiąc cała ta moja wiedza to garść teorii popartej obserwacjami zaprzyjaźnionych jednostek. Nigdy jakoś nie miałam odwagi zweryfikować tej wiedzy w praktyce i jakoś mnie nie korci Very Happy

.
A w opowiadaniu ktoś jeszcze oprócz Adama sięgnie po cygaro ... Cool

Aga

ADA wszystko co robi Adam mnie interesuje nawet jeśli to ceremoniał obcinania cygara.... Rolling Eyes

Ewelina

W każdym razie czytając to opowiadanie można się sporo dowiedzieć na różne tematy ... m.in. o cygarach, obcinaczach, humidorach, obcinaczach, ringach itd ... czyli jest nie tylko przyjemność czytania czegoś z interesującą akcją, ale człowiek wzbogaca swoją wiedzę.

Aga

Zgadzam się w zupełności...do tego wpleciona zgrabnie w opowiadanie, daje się lepiej wchłonąć Rolling Eyes

ADA

Życząc miłej lektury wklejam Smile

***
Randy Shaner i jego banda jadąc pod osłoną nocy dotarli na ranczo leżące na północny-zachód od Virginia City. Trudno jednak było w tym przypadku mówić o prawdziwym ranczo, bowiem ziemia od dłuższego czasu leżała odłogiem. Jedynie dom i zabudowania gospodarcze były w całkiem niezłym stanie. To podupadłe ranczo Shaner odkupił od Matta Ericssona. Dwa lata temu Nevada wpadła w okowy długiej i ostrej zimy. Trudno było przetrwać bogatym ranczerom, a co dopiero tym, którzy byli biedni. Ericsson i jego rodzina z ledwością przeżyli do wiosny. Wtedy właśnie ranczer stracił całe stado bydła. Nie miał wyboru musiał zaciągnąć w banku ogromny kredyt. Jednak już wkrótce okazało się, że spłata zobowiązania jest ponad jego siły. Groziło mu, że bank zajmie jego ranczo, więc gdy pojawił się Shaner Ericsson nie zastanawiał się długo i sprzedał, jak to określił, swoją krwawicę. Dostał dobrą cenę. Pieniądze za ranczo pozwoliły rozpocząć mu nowe życie z daleka od Nevady. W taki właśnie sposób Shaner dążył do osiągnięcia celu, a cel miał jasno określony - przejąć Ponderosę, którą tak bardzo pysznili się Cartwrightowie. Wykupowanie ziemi graniczącej z ich imperium miało mu w tym pomóc. Pozbawieni życzliwych sąsiadów, otoczeni i zastraszeni nie będą stawiać oporu, a nawet, jeśli to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby ich raz na zawsze wyeliminować.
Grupa zdrożonych jeźdźców wjechała wreszcie na niewielkie podwórze. Shaner zsiadł z konia i rzucił jednemu z nich wodze mówiąc, żeby zajął się koniem. Sam poszedł do domu. W wąskim przedsionku zdjął z siebie przykurzoną kurtkę z grubej wełny i powiesił na wieszaku. Przeszedł w głąb domu do obszernej izby będącej połączeniem kuchni i salonu. Zdjął pas z bronią i rzucił na stół, przywołując jednocześnie starą indiańską kobietę, która prowadziła mu dom. Polecił jej podać spóźnioną kolację, dużo kawy i równie dużo whiskey. Kobieta skinęła tylko głową i bezszelestnie usunęła się sprzed oczu Shanera, który tymczasem wygodnie rozsiadł się na kanapie i z zadowoleniem na twarzy myślał o wypadkach minionego wieczora. Ten głupi, zadufany w sobie Cartwright pakując się w ręce Malloya wyświadczył mu przysługę. Wszystko układało się jak najlepiej. Teraz poczeka i zobaczy jak zareaguje na tak wyraźny przekaz stary Cartwright. Szyderczy uśmiech nie schodził mu z twarzy, gdy jego kompani z impetem szturchając się i przepychając wpadli do domu. Byli w wyjątkowo radosnym nastroju. Może to, że otrzymali od szefa podwójną wypłatę, a może całe to zdarzenie z młodym Cartwrightem wprowadziło ich w pewien rodzaj euforii. Mieli ochotę się jeszcze zabawić, ale szef zarządził odwrót, a to, co powiedział było dla nich święte. Ludzie Shanera byli wyrzutkami spod ciemnej gwiazdy. Każdy z nich miał coś na sumieniu. Rozboje, bijatyki, kradzieże koni i bydła były ich chlebem powszednim. Dopiero przy Randym Shanerze poczuli, co to znaczy jedność. Był srogim i wymagającym szefem, ale każdy z nich wskoczyłby za nim do ognia.
Na znak dany przez Shanera, głośno szurając buciorami podeszli do ogromnego stołu i rozsiedli się na stojących tam krzesłach. Zapanowała cisza. Wpatrzeni w szefa czekali na to, co powie. W międzyczasie stara Indianka zaczęła ustawiać na stole misy z jedzeniem. Nie była wytrawną kucharką. Gotowała prosto, ale smacznie, co wystarczyło dziesiątce mężczyzn. Gdy na stole znalazło się wszystko, co miało się znaleźć Shaner ruchem dłoni odprawił Indiankę i powiedział:
- Dobrze spisaliście się chłopcy. Cztery kolejne farmy są nasze. To doskonały rezultat, jak na jeden dzień. Malloy jestem z ciebie zadowolony. Świetnie sobie poradziłeś, a tak przy okazji ile pieniędzy miał przy sobie Cartwright?
Malloy, który jeszcze przed chwilą szczerzył zęby w głupkowatym uśmiechu zamarł w bezruchu zupełnie zaskoczony. Z trudem wydukał z siebie:
- Prawie pięćset dolarów.
- Rozumiem – odparł Shaner – to teraz połóż na stole, to, co zabrałeś Cartwrightowi.
- Oczywiście – odparł Malloy i posłusznie wyjął z kieszeni pieniądze kładąc je na stole tuż przed Shanerem.
- A na przyszłość zapamiętaj sobie, wszyscy sobie zapamiętajcie, że jeśli nie pozwolę, nie wolno wam kraść, bić się i robić innych rzeczy zabronionych prawem – powiedział donośnym głosem Shaner. – Nie po to wynagradzam was jak prawdziwych rewolwerowców, żebyście narażali na szwank powodzenie całej akcji.
Mężczyźni z pokorą spuścili wzrok, potaknęli głowami. Woleli nie podpaść szefowi. Shaner widząc, że jego słowa dotarły do podwładnych uśmiechnął się i zachęcająco powiedział:
- Teraz możemy coś przetrącić. Smacznego chłopcy.
- Dziękujemy – odparli chóralnie i dodali - smacznego szefie.

***
Wschód słońca zastał Bena siedzącego w fotelu przysuniętym do wygasłego już kominka. Całą noc czekał na powrót najmłodszego syna. Był znużony i zziębnięty, a przede wszystkim zły na Josepha za tak nieodpowiedzialne zachowanie. Słyszał, jak przez większość nocy Doreen przemierzała sypialnię wzdłuż i w szerz. Benowi było żal synowej, bowiem w żadnym wypadku nie zasłużyła sobie na takie traktowanie. Powziął mocne postanowienie, że jak tylko Joe wróci nie uniknie prawdziwej męskiej rozmowy.
Z głębokiej zadumy wyrwał Bena odgłos kroków Doreen schodzącej po schodach. Synowa otulona ciepłym szlafrokiem w kolorze lawendy z troską w głosie spytała:
- Ojcze siedziałeś tu całą noc? – a gdy Ben z dobrotliwym uśmiechem skinął głową powiedziała – trzeba było się położyć. On i tak nie przyjedzie.
- Ty również nie spałaś.
- Nie mogłam. Musiałam sobie przemyśleć pewne sprawy – odparła smutno się uśmiechając.
- Pewnie nie było to nic miłego – stwierdził Ben przypatrując się zmęczonej z niewyspania twarzy Doreen.
- To prawda. Powzięłam pewną decyzję i chciałabym właśnie tobie ojcze o niej powiedzieć.
- Słucham cię dziecko, aczkolwiek pełen jestem obaw i boję się, że będzie to coś, co nieodwracalnie może wpłynąć na losy naszej rodziny.
Doreen obeszła duży, niski dębowy stół przypominający ławę, stojący niedaleko kominka i usiadła na brzegu kanapy. Spojrzała niepewnie na teścia i jakby z wahaniem, lekko zacinając się powiedziała:
- Moje małżeństwo z Josephem już od dawna się nie układa. Jestem tym bardzo zmęczona. Cała ta sytuacją źle wpływa na Joego, który robi się coraz bardziej nerwowy. Postanowiłam wyjechać z synem do rodziców na kilka tygodni. Może taki odpoczynek wszystkim nam dobrze zrobi. Będziemy mieć czas, żeby wyciszyć emocje i wszystko na spokojnie przemyśleć. – Na chwilę przerwała, zaskoczona swą odwagą. Spojrzała na Bena, który przyglądał się jej na równi z zainteresowaniem, co i zdumieniem, po czym zawstydzona opuściła wzrok. Już nie miała pewności czy chce powiedzieć o tym wszystkim, co przyszło jej do głowy podczas kolejnej samotnie spędzonej nocy. Widząc wahanie synowej Ben zachęcił ją słowami:
- Mów Doreen. Możesz powiedzieć mi wszystko, co ci doskwiera. Nie będę cię oceniać, a tylko wysłucham.
- Joseph zachowuje się tak jakby nie wiedział czego chce i moje pragnienie posiadania drugiego dziecka nie ma z tym nic wspólnego. Nasz syn dorasta i widzi, jakie są miedzy nami relacje. My już ze sobą nie rozmawiamy, a milczenie jest gorsze od kłótni. Dopóki Joseph nie zrozumie, że świat nie kręci się wokół niego nie widzę dla naszego małżeństwa szansy. Dlatego chcę razem z synem wyjechać do moich rodziców. Dawno u nich nie byłam, a ojciec ostatnimi czasy niedomaga.
- Moja droga – powiedział Ben wzruszonym głosem - ze smutkiem przyznaję ci rację i rozumiem twoją decyzję. Nie wiem doprawdy co wstąpiło w mojego syna. Tak jak powiedziałem porozmawiam z nim, ale czy to przyniesie jakiś skutek nie jestem w stanie przewidzieć. Proszę cię tylko o jedno wstrzymaj się z tym wyjazdem do Święta Dziękczynienia. Nie wyobrażam sobie by zabrakło ciebie i mojego wnuka przy rodzinnym stole.

***
Joseph z trudem otworzył oczy nie bardzo wiedząc, co się z nim dzieje i gdzie jest. Głowa pulsowała mu tępym bólem, a w uszach dziwnie szumiało. Nie widział wyraźnie. Obraz rozmywał się i falował - to przybliżał, to oddalał się. Słyszał przytłumione głosy, a potem zapadł się w ciemność.
Gdy ponownie otworzył oczy zobaczył nad sobą czyjąś zatroskaną twarz. W pierwszej chwili nie poznał, kto to taki. Powoli rozejrzał się wokół. Już wiedział. Był w gabinecie doktora Andrew Coopera następcy zmarłego przed rokiem doktora Martina. Joseph poruszył się niespokojnie. Jego ciało przeszył dotkliwy ból, wywołując jęk.
- Spokojnie. Proszę nie ruszać się tak gwałtownie – usłyszał głos doktora. – Panie Cartwright, poznaje mnie pan?
- Doktor Cooper – odpowiedział z wysiłkiem Joseph. - Co się stało?
- Został pan pobity.
- Pobity? – spytał Joseph z niedowierzaniem, po czym dodał – nic nie pamiętam.
- Nie dziwię się. Znaleziono pana na tyłach saloonu. Ktoś bardzo się postarał. Nieźle oberwał pan po głowie. Ma pan pęknięte żebra, ogólne potłuczenia i głęboko rozcięty łuk brwiowy. Na szczęście nie ma pan obrażeń wewnętrznych – odparł doktor kończąc zakładać opatrunek na czoło Joseph’a.
- Długo tu jestem?
- Niecałą godzinę.
- Chcę jechać do domu – powiedział Joseph zdecydowanym głosem jednocześnie podnosząc się z leżanki.
- Nie może pan – odrzekł doktor Cooper, kładąc mu rękę na ramieniu – uraz głowy może okazać się groźniejszy niż to się wydaje. Poza tym szeryf Reed chce z panem porozmawiać. Czeka za drzwiami.
- Pan nie rozumie, doktorze, ja muszę jechać do domu. Moja rodzina może się martwić – powiedział Joseph z zaciętym wyrazem twarzy i nie wiadomo, dlaczego pomyślał z niepokojem o żonie.
- Oczywiście nie mogę pana zatrzymać, ale naprawdę byłoby lepiej, gdyby panu tu został. Zawsze przecież można kogoś wysłać z wiadomością – odparł doktor.
- Dziękuję za wszystko, ale nie zostanę. Proszę podać mi ubranie.
- Jest pan bardzo uparty – stwierdził Cooper.
- Zgadza się. Tacy już są Cartwrightowie – odparł Joseph nieznacznie się uśmiechając.
W godzinę później, złożywszy zeznania przed szeryfem Paulem Reedem, Joseph opuścił Virginia City. Słońce na dobre zaczęło swą wędrówkę po niebie, gdy zsiadał z konia przed domem w Ponderosie. Każdy krok sprawiał mu niewysłowiony ból. Kątem oka zauważył stojącego w drzwiach ojca. Z cichym westchnieniem skierował się do domu i wtedy usłyszał słowa ojca wypowiedziane zimnym wręcz lodowatym tonem:
- Joseph, musimy porozmawiać.
- Jak sobie życzysz Pa – odparł i osunął się na ziemię.

***

zorina13

Jakoś nie współczuje Joe.
Teraz sobie o żonie przypomniał ?

Gość

Mada

Aga