www.bonanza.pl

Kola

Wszytko pięknie, sielankowo. Tylko ten Shaner straszny potwór i brutal. Oby tylko nikt za bardzo nie ucierpiał, niech przybędzie odsiecz na czas.

Mada

ADA

Camila
Tony Dark jest wiernym, zaufanym człowiekiem Shanera Neutral

Aga

Gość

ADA

Senszen dziękuję serdecznie za komentarz

Aga

ADA gdzie Anioł Stróż? Gdzie Ash? A gdzie jest Milton tak przy okazji? Czy w następnym fragmencie poleje się krew? Mam rezerwować skrzypka na czyjś pogrzeb?

Jeśli masz odpowiedzieć tak-nie -nie wiem-nie-tak-może-nie wiem....zasznuruj usta.

ADA

Aga rozbawiłaś mnie do łez

Obawiam się, że

będzie miał trochę roboty, a Ash gdzieś się zawieruszył

Aga

W związku z tym, że raczej nie ubijesz tak szybko Shanera....wszak jeszcze się nie rozkręcił nawet chyba muszę się uspokoić

ADA

Nie byłabym tego taka pewna

Aga

p.s. to powiedz chociaż czy zginie chociaż jeden z ludzi Shanera?

ADA

Być może on to wie Rolling Eyes

Isabella3

Bardzo ciekawy fragment Very Happy

Niepokoi mnie plan Shanera, co do diliżansu, którym będą jechać Doreen i Joe. Mam nadzieję, że ktoś pokrzyżuje mu plany, albo coś pójdzie nie tak Confused

Scena, kiedy Joe padł na kolana bardzo wzruszająca, zrobiło mi się go serdecznie szkoda Sad

Dobrze, że się opamiętał. Pozostaje mieć nadzieję, że w ich małżeństwie będzie już tylko lepiej, ale mam wrażenie że dla wszystkich Cartwrighów najgorszy czas dopiero nadejdzie.
Z niecierpliwlścią czekam na ciąg dalszy! Very Happy

ADA

Bella dziękuję za miły i ciekawy komentarz. Twój Joe trochę pocierpi w moim opowiadaniu i masz rację ten najgorszy czas dla Cartwrightów zbliża się wielkimi krokami

Aga

ADA

Życzę miłego czytania Very Happy

Aga, mam nadzieję, że wytrzymasz do rana Very Happy

***
W tym samym czasie salon Uśmiechu losu wypełniał siwy, duszący dym. Adam zupełnie bezwiednie palił kolejne cygaro i dziwne, bo nie sprawiało mu już takiej przyjemności, jak dawniej. Myślami wciąż wracał do minionego wieczoru, gdy obie córki sprawiły mu przykre niespodzianki. Prędzej spodziewałby się gromu z jasnego nieba niż tego, że jego ukochanym księżniczkom przyjdą do głów tak niedorzeczne pomysły. Jeszcze dobrze nie oswoił się z wybrykiem Vicky, gdy okazało się, że zniknęła Lizzy. Nikt nie musiał mu mówić, gdzie jest jego córka. Czuł to podświadomie. Lizzy była tak samo uparta, jak on. Jak raz coś sobie postanowiła dążyła do celu mimo przeszkód. I miała odwagę. Potrafiła przyznać się do winy, bo nie chciała, żeby gniew ojca spadł na jej brata. Niewiele brakowało, aby Adam całą swą złość wyładował na Benny’m. Ostatkiem sił powstrzymał się, bo wiedział, że w ten sposób okazałby słabość i jeszcze bardziej pogłębiłaby się przepaść między nim, a synem. Tego w żadnym wypadku nie chciał. Teraz zastanawiał się na jednym, jaką karę wymierzyć córkom, bo, że musi je ukarać to było jasne. Tylko, co dalej? Najbardziej niepokoiła go Lizzy. Był zupełnie zaskoczony, gdy tak otwarcie, bez zażenowania, jakie powinno cechować młodziutką dziewczynę, wyjawiła, przyczynę swego postępowania. Andrew Cooper. Na samo wspomnienie pana doktora Adam skrzywił się tak, jakby dopadł go gwałtowny ból żołądka. Nie mógł uwierzyć, że Lizzy zakochała się akurat w człowieku, będącym w jego opinii impertynentem, który pozjadał wszystkie rozumy. I te jego poglądy na temat palenia! Czysty idiotyzm! pomyślał zbulwersowany i … zaniósł się kaszlem. Sięgnął po kieliszek brandy. Nad ranem nie miała już tak wybornego smaku. Zdegustowany odstawił kieliszek i jego wzrok padł na schody. U ich szczytu stała Adeline otulona szlafrokiem i przypatrywała się mężowi z niezadowoloną miną. Adam wyraźnie zaskoczony, chrząknął nieznacznie i poczuł się, jak złodziej przyłapany na gorącym uczynku. W międzyczasie Adeline zeszła po schodach i kręcąc z obrzydzeniem nosem podeszła do okna i szeroko je otworzyła. Poranny chłód wtargnął do zadymionego pomieszczenia, niosąc ze sobą zapach jesieni. Na niebie widać było pierwsze oznaki wstającego dnia. Adeline szczelniej otuliła się szlafrokiem i usiadła w fotelu vis-à-vis Adama. W milczeniu przypatrywała się znużonej twarzy męża. W pierwszym odruchu chciała zrobić mu wymówkę, ale gdy spojrzała w jego smutne, zmęczone oczy powiedziała tylko:
- Obudziłam się, a ciebie nie było.
- Przepraszam. Musiałem to i owo przemyśleć.
- Ciekawe, do jakich wniosków doszedłeś? Zważywszy ilość wypalonych cygar i wypitej brandy muszą być niezwykle interesujące – odparła z powagą.
- Kpisz sobie ze mnie?
- Gdzieżbym śmiała. Wiem, że zachowanie dziewczynek było dla ciebie ciosem. Dla mnie również. Wiem też, że należy im się kara, ale tak sobie pomyślałam, że może tym razem darujmy im. Zdaje się, że Vicky nieźle się wystraszyła. Zajrzałam do niej w nocy. Płakała przez sen. A Lizzy? Cóż z miłością nie wygrasz. – powiedziała Adeline uśmiechając się łagodnie.
- Może i masz rację, ale ja spróbuję wybić jej tę miłość z głowy. Jest zbyt młoda, a poza tym powinna się kształcić. Ma jeszcze czas na miłość – odparł Adam pocierając twarz okoloną jednodniowym zarostem.
- Tak myślisz? Przecież nasz córka ma siedemnaście lat. Jeszcze rok, może dwa …
- Rozumiem, co chcesz mi powiedzieć. Nawet, jeżeli tak miałoby być powinna zdobyć wykształcenie. To, że jest dziewczyną, moim zdaniem nie ma nic do rzeczy. Chcę by nasza córka była damą, a dama musi być wykształcona. – Powiedział Adam stanowczym głosem.
- Ja nie jestem wykształcona – powiedziała Adeline cicho i wstała z fotela.
- Adeline, przepraszam. – Adam po niewczasie zorientował się, że to, co powiedział uraziło żonę.- Damą się jest lub nie …
- Przestań. Nie mów już nic więcej, bo obojgu nam będzie głupio.
- Kochanie – Adam podszedł do Adeline i otoczył ją ramionami – przepraszam, ale cała ta sytuacja wytrąciła mnie z równowagi. Uwierz mi, nie chciałem, żebyś odebrała to, jako zarzut z mojej strony.
- Wiem, ale przez moment zrobiło mi się przykro. Może gdybyś miał prawdziwą damę za żonę, to nie miałbyś tylu kłopotów – odparła Adeline opierając głowę na ramieniu męża.
- Też mi coś! Dopiero wtedy zaczęłyby się kłopoty – odrzekł Adam i mocniej przytulił żonę. Poszukał ustami jej ust. Nie odpowiedziała na pocałunek, jakaś zamyślona i daleka. Adam spojrzał zdziwiony i półżartem powiedział - mąż, gdy kocha, pragnie, aby na jego pocałunki żona odpowiadała pocałunkami. Kochanie, co się dzieje?
- Nic takiego – odparła Adeline – pomyślałam tylko, jakby to było gdybyśmy się nie spotkali.
- Nie zaprzątaj sobie głowy takimi myślami i pocałuj mnie wreszcie – powiedział Adam i pochylił się nad Adeline. Tym razem odpowiedziała tak jak oczekiwał. Ich usta złączyły się w długim, namiętnym pocałunku. Z westchnieniem oderwała się od jego kuszących warg mówiąc:
- Śmierdzisz cygarami.
- Już więcej nie będę. Właśnie rzuciłem palenie.
- Naprawdę? – spytała z niedowierzaniem.
- Tak i to paradoksalnie dzięki naszej córce. Jak ona to powiedziała – Adam zastanawiał się przez chwilę – a już pamiętam, powiedziała szlochając cygara są wstrętne i nie powinieneś ich palić. Po dzisiejszej nocy muszę przyznać jej rację.
- Wychodzi na to, że wybryk Vicky na coś się przydał. – Stwierdziła Adeline i po chwili spytała – Adamie, co zrobimy z naszymi córkami?
- Mam pewien pomysł, ale o tym porozmawiamy na górze w naszej sypialni.

***
Śniadanie w domu Adama i Adeline przebiegało w grobowej atmosferze. Vicky z niepokojem patrzyła na rodziców. Po raz pierwszy w swym krótkim życiu bała się ojca, który w ogóle nie spoglądał w jej stronę, a na powiedziane dzień dobry mruknął tylko coś pod nosem. Vicky wiedziała, że jej wybryk nie pozostanie bez kary i teraz z ogromnym poczuciem winy siedziała przy stole w oczekiwaniu na wyrok. Prawie nic nie jadła, bo strach odebrał jej apetyt. Jednakże, gdy spojrzała na swoją siostrę nadzieja wstąpiła w jej serce. Może uda się uniknąć kary - pomyślała. Wyczyn Lizzy przebił wszystko. Dziewczyna siedziała blada, ze śladami łez na twarzy. Przepłakała całą noc, pewna, że ojciec nie pozwoli jej na kontakty z doktorem Cooperem. Co jakiś czas patrzyła żałośnie w kierunku rodziców, ale ich poważne, surowe twarze nie wróżyły niczego dobrego. W tym towarzystwie najlepiej – jeśli można tak powiedzieć – bawił się Benny. Obserwował rodzinę i zastanawiał się co będzie dalej. Adam, któremu ciążyła cała ta sytuacja odsunął od siebie talerz i popatrzył ciężkim wzrokiem na swoje dzieci. Córki z pochylonymi głowami siedziały cicho jak trusie.
- Cóż miejmy to za sobą – zaczął – nie muszę wam mówić, że to, czego się dopuściłyście przeszło moje najśmielsze wyobrażenie. Wykazałyście się skrajną nieodpowiedzialnością. Ty Victorio nie jesteś już dzieckiem i powinnaś przewidzieć skutki swojego wybryku. Najgorsze jest to, że naraziłaś na niebezpieczeństwo swoich kuzynów. To, że stryj Hoss ci wybaczył nie znaczy, że ja będę równie wielkoduszny. Jeszcze dziś pojedziesz do stryja i przeprosisz za swoje zachowanie. Zapytasz, w jaki sposób możesz wynagrodzić stryjostwu zepsute przyjęcie i zrobisz wszystko, o co poprosi cię stryj Hoss lub stryjenka Hope. Zrozumiano?
- Tak tatusiu. – Odpowiedziała Vicky pokornie.
- Co do ciebie Elizabeth, to rozczarowałaś mnie podwójnie. Po pierwsze postąpiłaś wbrew naszej woli. Po drugie tak nie zachowuje się dobrze wychowana panna. To, czego się dopuściłaś jest karygodne i nic cię nie usprawiedliwia. Twoje nieszczęsne zauroczenie nie może tu być wytłumaczeniem.
- Ależ tatusiu … - Lizzy próbowała coś powiedzieć, ale zgromiona piorunującym wzrokiem Adama natychmiast ucichła.
- Wiesz doskonale, że powinnaś ponieść karę. Trudno mi jednak karać prawie dorosłą kobietę, dlatego razem z waszą mamą – tu Adam spojrzał również na Vicky – podjęliśmy decyzję dotyczącą was obu. Tuż po nowym roku wyjedziecie do San Francisco do szkół.
Tak Lizzy jak i Vicky spoglądały na rodziców zupełnie zaskoczone. Nie spodziewały się takiego obrotu sprawy. Benny zamarł z filiżanką w dłoni. On również był zaskoczony. Potem pomyślał, że ojciec podjął decyzję najlepszą z możliwych. Gdy minął pierwszy szok Vicky rozpłakała się w głos. Lizzy dzielnie próbowała przełknąć łzy, ale wreszcie i ona zaczęła płakać z tą tylko różnicą, że robiła to bezgłośnie.
- Zaskoczyłyście mnie swoją reakcją dziewczęta – powiedział Adam przyglądając się córkom. – Ty Lizzy zawsze marzyłaś o szkole, więc teraz masz szansę zdobycia wiedzy, poznania nowych ludzi, nowych miejsc. To powinno być dla ciebie ekscytujące. A ty Vicky, jesteś energiczna, przedsiębiorcza, potrafisz zaskoczyć swoimi pomysłami, więc pomyślałem, że wyjazd do szkoły rok czy dwa lata wcześniej wyjdzie ci tylko na dobre.
- Tatusiu, to prawda chciałam uczyć się, ale teraz już nie jestem tego taka pewna – powiedziała Lizzy drżącym głosem.
- I, jaa teeż – dodała Vicky przeciągle pociągając przy tym nosem.
- Doprawdy moje drogie rozczarowujecie mnie. Elizabeth, tak bardzo zazdrościłaś swoim braciom wyjazdu na Wschodnie Wybrzeże. Teraz daję ci niepowtarzalną okazję zobaczenia innego świata, a ty nie chcesz z tego skorzystać?
- Tatusiu, ale teraz wszystko się zmieniło – powiedziała Lizzy cicho.
- Rozumiem, że ta zmiana to doktor Cooper – Adam wypowiadając nazwisko lekarza nie mógł powstrzymać irytacji. – Dosyć. Czy to wam się podoba, czy nie obie wyjedziecie do San Francisco. Lepiej się z tym pogódźcie, bo powziętej decyzji ani wasza mama, ani ja nie zmienimy. To tyle, co miałem wam do przekazania. A teraz chciałbym w spokoju i bez szlochów dokończyć śniadanie.
- Adamie proszę … - zaczęła Adeline, której zawtórowała Vicky głośno płacząc. Adam uniósł rękę do góry, ucinając wszelką rozmowę. Zwracając się do Vicky spytał czy będzie jeszcze jadła, bo jeśli nie to może odejść od stołu i wylewać łzy w bardziej ustronnym miejscu. Na co najmłodsza latorośl ryknęła jeszcze głośniejszym płaczem, zerwała się od stołu i z szybkością rączego rumaka pobiegła po schodach do swojego pokoju. Adam uśmiechnął się sarkastycznie i sięgnął po filiżankę z kawą. Wtedy głos zabrał Benny:
- Ojcze, moje siostry źle postąpiły, ale może wraz z mamą zastanowicie się jeszcze raz nad swoją decyzją. Wydaje mi się, że tak Lizzy, jak i Vicky zrozumiały, że źle postąpiły. Może przydałoby się dać im drugą szansę. Zawsze mówiłeś, że nie można tak od razu skreślać drugiego człowieka.
- Pięknie Benny. – Adam pokiwał głową z uznaniem. - Przemowa godna adwokata, ale nic z tego nie będzie. Rozumiemy się? Decyzja już zapadła.

***
Do odjazdu dyliżansu pozostało zaledwie dziesięć minut. Doreen wsparta na ramieniu Joseph’a z uwagą słuchała ostatnich rad udzielanych przez męża. Ich syn Joe podekscytowany podróżą rozmawiał z woźnicą, starym Jackiem Webbem. Tej rozmowie ze smutnym uśmiechem przysłuchiwał się dziadek chłopca Ben Cartwright, który do końca miał nadzieję, że synowa zrezygnuje z podróży. Co prawda liczył się z wyjazdem Doreen i Joe, ale dopiero po Święcie Dziękczynienia. Dlatego też był bardzo niepocieszony, gdy dowiedział się, że synowa postanowiła przyśpieszyć eskapadę. Wiedział, że będzie bardzo tęsknić za wnukiem i jego matką. Synowa wnosiła do domu w Ponderosie tyle kobiecego ciepła. Niczym wiosna. Zupełnie jak matka Josepha Marie. Ona też sprawiała, że w domu była wiosna. Przez krótką chwilę Ben miał uczucie, jakby coś kończyło się bezpowrotnie. Do rzeczywistości przywołał go głos starego Jacka ponaglający pasażerów do zajmowania miejsc w dyliżansie. Ostatnie pocałunki, uściski i szept Joseph’a wprost do ucha Doreen: kocham Cię, wracaj szybko oraz krótkie, męskie pożegnanie z Joe i wreszcie dyliżans ruszył w długą drogę do San Francisco.
Ben spojrzał na syna i widząc jego markotną minę położył mu rękę na ramieniu mówiąc:
- Jedźmy do domu synu. I nie martw się. Czas szybko płynie. Nie obejrzysz się, jak będziesz miał ich z powrotem.
- Masz rację Pa, tylko, że ja już tęsknię – odparł Joseph ciężko wzdychając.
Tymczasem z saloonu wyszło trzech mężczyzn i dosiadło koni. Wzbijając tumany kurzu przejechali obok Cartwrightów. Tuż za Virginia City ruszyli galopem w ślad za dyliżansem.

***
Tony Dark w czarnym zakurzonym ubraniu i niesamowicie zmęczony stanął przed Randy Shanerem. Ten widząc swojego najbardziej zaufanego człowieka był pewien powodzenia akcji. Nalał mu whiskey i podał szklaneczkę mówiąc:
- Przepłucz gardło i opowiadaj.
- Faktycznie trochę mi zaschło w ustach – powiedział Dark i jednym haustem wychylił szklaneczkę do dna. Otarł czoło i usiadł na krześle tuż obok Shanera. – Wszystko poszło zgodnie z planem. Nim ktokolwiek zorientuje się, upłynie przynajmniej doba.
- Świetnie. Teraz stary Cartwright będzie mnie błagał o litość. – Shaner zaśmiał się szyderczo. – Na pewno zrobiłeś tak, jak mówiłem.
- Tak szefie. Miejsce wybrał pan idealne. Zakręt ostry, a przepaść głęboka i do tego zaraz za pierwszym przystankiem. Wręcz idealne warunki do nieszczęśliwego wypadku – odparł Dark z widocznym zadowoleniem.
- Dobrze się spisałeś Tony. Wiedziałem, że można na tobie polegać. Teraz odpocznij sobie. Ta część planu zakończona. Pozostaje nam czekać.
- Odpoczynek jak najbardziej się przyda. – powiedział Dark wstając z krzesła i nagle jakby od niechcenia spytał – szefie, a z Malloy’em nie miał pan problemów?
- Trochę się wściekał, ale spuścił z tonu, gdy zapytałem go, dlaczego tak często wzywa go szeryf Reed. Chyba miałeś rację Tony. Malloy coś kręci. Co prawda nie chcę mi się wierzyć, że jest wtyczką Reeda, ale kto wie? Lepiej go pilnować – odparł Shaner.
- Jak zawsze ma pan rację. – przytaknął Dark uśmiechając się służalczo.

***